Τρίτη 19 Ιουνίου 2007

Ξαναζεσταμένα κεφτεδάκια στο ταπεράκι. Για μια αέναη ημερήσια εκδρομή.

Κεφτεδάκια-κουρκούτι

Παρ΄ότι η μαγειρική για μένα είναι ένα ανεξερεύνητο δάσος,
γεμάτο ατέρμονες διαδρομές, κυκλικά μονοπάτια
που σε ξαναφέρνουν πάλι και πάλι στο ίδιο σημείο.
Θα ήθελα να επιχειρήσω την κατάθεση μιας συνταγής,
(ως ένας μαθητευόμενος κυβερνομάγειρας).
μιας συνταγής τόσο "δικιά μας", όσο και παγκόσμιας
και διαπολιτιστικής.
Τόσο αρχέγονης, όσο και φρέσκιας και σύγχρονης.
Τόσο διακριτικής, όσο και χορταστικής.

Τα σκεύη που θα χρησιμοποιήσουμε:
Μια κατσαρόλα μεγάλων διαστάσεων, αρκετά μεγάλων θα έλεγα.
Καταλληλότερη θα ήταν μια στις διαστάσεις του σύμπαντος περίπου.
Μια κουτάλα ή καλύτερα μια βαρυτική κουτάλα
για συνεχές και αέναο ανακάτεμα.

Τα υλικά:
Μια αρκετά μεγάλη ποσότητα κοσμικής σκόνης.
Αρκετή αστρόσκονη (για μια τόσο μεγάλη κατσαρόλα).
Και πολλά συμπυκνώματα ενέργειας.

Χρόνος που θα χρειαστούμε για το μαγείρεμα:
Η ταχύτητα με την οποία μπορούμε να παρασκευάσουμε
τα κεφτεδάκια- κουρκούτι είναι απίστευτα μεγάλη.
Ο χρόνος που θα χρειαστούμε απίστευτα μικρός.
Μπορούμε να τον προσδιορίσουμε εμείς, σε αρκετά
έως πάρα πολλά δισεκατομμύρια γήινα χρόνια.

Παρασκευή:
Αφού γεμίσουμε με κοσμική σκόνη την κατσαρόλα μας,
αδράχτουμε την βαρυτική κουτάλα μας και αναδεύουμε
τον χυλό για λίγο, σχεδόν για πάντα...
Προσθέτουμε τα συμπυκνώματα ενέργειας (τα κεφτεδάκια μας)
που τα έχουμε από βραδύς μαρινάρει, όλα μαζί
(γαλαξίες,πλανητικά συστήματα, άστρα, πλανήτες,
ανθρώπους, δέντρα κτλ.) με αστρική σκόνη.

Συνεχίζουμε το ανακάτεμα του κοσμικού χυλού μας,
με τα κεφτεδάκια μας να κολυμπούν μέσα σ΄αυτόν.
Περνάμε από τις φάσεις του "κοσμικού μεσαίωνα",
της "κοσμικής αναγέννησης"και προχωράμε
προς μια "κοσμική ωριμότητα".
Προχωράμε, με το συμπαντικό λαχάνιασμα του ανακατέματος
να μας δίνει το ρυθμό.
Το κουρκούτι μας θα δέσει, θα γίνει ένας ενιαίος
και αδιαίρετος χυλός, μια οντότητα,
μέσα στην οποία τα κεφτεδάκια μας (τα συμπυκνώματα φωτός)
θα διαλύονται και θα επανασυντίθενται αενάως,
σχηματίζοντας νέους γαλαξίες, πλανήτες, ζωές,
και φτου κι απ΄την αρχή.
Υπομονή...αυτό το λαχάνιασμα θα κρατήσει σχεδόν για πάντα.
Μικρά κεφτεδάκια και εμείς, συμπυκνώματα φωτός,
θα υπάρχουμε, θα αναδευόμαστε και θα ταξιδεύουμε για πάντα
μέσα στην κατσαρόλα μας. Η φύση μας θυσιάζει όλους
(άστρα,πλανήτες, όντα)για να υπάρχει για πάντα
αυτό από το οποίο αποτελούμαστε,
για να πετύχουν δηλαδή, τα κεφτεδάκια-κουρκούτι.
Το πόσο ανακατέψαμε το κουρκούτι μας μέχρι τώρα,
δεν είναι τίποτα μπρος στο πόσο έχουμε ακόμα
να ανακατέψουμε.
Έτσι, όταν τα γλυκά καλοκαιρινά βραδάκια, κοιτάζουμε
προς την γαλακτερή ζώνη του γαλαξία μας στον ουρανό
(την "γέφυρα του χρόνου", όπως την λέγαν οι αρχαίοι Έλληνες)
θα ξέρουμε ότι είναι το ίχνος που αφήνει η κουτάλα μας
πάνω στο λαχταριστό κουρκούτι μας.

Καλή μας όρεξη.

Υ.Γ. για περισσότερες λεπτομέρειες βλέπε:
α)Βέφα Αλεξιαδου, παραδοσιακή κουζίνα
β) ενοποίηση της Γενικής θεωρίας της σχετικότητας με την θεωρία των κβάντα.
γ) Β΄νόμος της Θερμοδυναμικής.

8 σχόλια:

NinaC είπε...

Μου τρέχουν ήδη τα σάλια. Όσο για τις πηγές, τη Βέφα την ξεπετάω, στα άλλα ψιλοζορίζομαι. Μπορώ να ανταλλάξω τη θεωρία των κβάντα με Μαμαλάκη;

kostis-b είπε...

Μου έδωκες μιαν ιδέα συντρόφισσα.
Να αφήσουμε την Βέφα κατά μέρος, και να δουλέψουμε πάνω στην "Μαμαλάκιο Ενοποιημένη Κβαντική Βαρύτητα".

Την μαθηματική σχέση δηλαδή, που διέπει, ενοποιεί και αποτυπώνει, το πώς "Η Κρίσιμη Μαμαλάκιος Μάζα, Καμπυλώνει τον Χωροχρονό, σε Σχέση με την Χαοτική Τυχαιότητα του Μικρόκοσμου της Γαστρονομίας".

Άμα τα καταφέρω, θα μοιραστώ μαζί σου ( αν θες βέβαια), το Νόμπελ
ενοποιημένης Μα(μαλακίας).

Συμπάθα με, με βάρεσε η ζέστα...

ΥΓ. Ενδιαφέρον θα ήταν να τοποθετηθεί επί του ζητήματος ο σύντροφος kopolosos.

NinaC είπε...

Όταν πρόκειται για Μα(μαλακία) εγώ μέσα! Μην κοιτάτε τι γράφω στο μπλογκ, αυτά είναι για το κοινό μου, της συγγραφέως!

Ναι, σίγουρα ο Maitre θα είχε πολλά να πει επί του θέματος!

Ανώνυμος είπε...

Δώστε μου λίγο χρόνο... Σήμερα έχω από το πρωί την παρέα μου στο γραφείο... Καταλαβαίνετε ότι είναι δύσκολο να συγκεντρωθεί κανείς σε διαγαλαξιακά ζητήματα έχοντας δέκα νύχια εξάχρονης λογοδιάρροιας γαντζωμένα στον εγκέφαλό του!

Ανώνυμος είπε...

Oi, achei teu blog pelo google tá bem interessante gostei desse post. Quando der dá uma passada pelo meu blog, é sobre camisetas personalizadas, mostra passo a passo como criar uma camiseta personalizada bem maneira. Até mais.

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ Kosti,
Κατά την πραγματοποίηση της συνταγής σε συνθήκες εργαστηρίου, θα πρέπει σε κάποιο σημείο να μου ξέφυγε κάτι, με αποτέλεσμα να διακτινιστώ ή μάλλον να "διακεφτεδοποιηθώ" σε κάποια άγνωστη γωνιά του διαγαλαξιακού συμπλέγματος ki-ofte 34 (εξ’ όσων τουλάχιστον μπορώ να συμπεράνω παρατηρώντας τα ντεμοντέ ρούχα αλλά και τα κωμικά μαλλιά των όντων που με περιτριγυρίζουν).
Μετά από μία πρόχειρη εκτίμηση της κατάστασης, κατέληξα στο συμπέρασμα πως το λάθος πρέπει να έγινε κατά τη μετατροπή της Κρίσιμης Μαμαλάκιας Μάζας σε καθαρή ενέργεια και εν συνεχεία την μετατροπή της ενέργειας αυτής σε Ασύλληπτης Χαμηλότητος Βέφοια Ροπή. Η κατσαρόλα άρχισε να τρέμει και να βρυχάται, ενώ η βαρυτική κουτάλα μου μεταμορφώθηκε σε Τρεμοπαίζον Φωτοβολταϊκό Φωτόσπαθο. Μόλις που πρόλαβα να ψελλίσω ένα "Ελάτε, το φαγητό είναι έτοιμο", όταν μία εκτυφλωτική λάμψη πλημμύρισε το χώρο του εργαστηρίου κι ένα Μεγάλο Μπαμ (που ακούστηκε περισσότερο σαν "Μπάνγκ!") αποδόμησε τη μοριακή μας σύσταση και την επαναδόμησε ένα κλάσμα του δευτερολέπτου (ή μερικά εκατομμύρια χρόνια) αργότερα στον ki-ofte 34.

Εξαντλημένοι πια από αυτή την αιφνιδιαστική μοριακή αστάθεια, αλλά και από την πείνα, προσπαθούμε να βρούμε τρόπο να γυρίσουμε πίσω. Μέχρι να το καταφέρουμε (υπολογίζω πως θα μας πάρει τουλάχιστον δεκαπέντε μέρες) θα προσπαθήσουμε να διατηρηθούμε στη ζωή τρεφόμενοι με κάποιο τοπικό έδεσμα το οποίο, απ’ ότι έχω καταλάβει, έχει δώσει και το όνομά του στον πλανήτη όπου βρεθήκαμε. Οι ντόπιοι το λένε albodingas και δεν έχω την παραμικρή ιδέα τι μπορεί να είναι κι αν μπορεί να μασηθεί από τα γήινα σαγόνια μας.

Εν ολίγοις η κατάστασίς μας είναι «Camise ta», όπως –πολύ εύστοχα- θα παρατηρούσε κι κύριος Rodrigo.

Ελπίζω να μη σας κούρασα.

kostis-b είπε...

Δον Ροντρίγκο,
ούνα σερβέθα πορφαβόρ.

D6 είπε...

spacieeee... yummieee