Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 2007

Το "όλον" σώμα.

Πέρασαν ήδη δέκα ημέρες από τις εκλογές
και η λαίλαψ των μηνυμάτων που εξεπέμφθη,
αρχής γενομένης από το «εκλογικό σώμα»,
δεν λέει να κοπάσει.
Τοιουτοτρόπως, (ο πληθωριστική παραγωγή, εκπομπή
και λήψη μηνυμάτων), απειλεί να καταστήσει άχρηστο
όλο το δίκτυο διαχείρισης και επεξεργασίας
των ομβρίων μηνυμάτων.
Ευκρινέστατα διαφαίνεται πλέον, πως η ακατανίκητη
έξις του «εκλογικού σώματος», να παράγει μηνύματα
κάθε είδους, το έχει εξαντλήσει, και δεν θα του βγει σε καλό.
Αμάχητη ένδειξη, ή μη τεκμήριο, αποτελεί
η πρόσφατη φωτογραφία, προερχόμενηαπό την πρώτη γραμμή
του μετώπου.
Το «όλον» Σώμα των μηνυμάτων, υπερτροφικό
και ανεξέλεγκτο, καταπλάκωσε το άμοιρο «εκλογικό σώμα».
Το οποίο εμφανώς αδυνατισμένο, εντός μόλις δέκα ημερών,
αδυνατεί να επεξεργαστεί επαρκώς τον όγκο των μηνυμάτων
που το ίδιο παρήγαγε. Xάνοντας και την τελευταία
ικμάδα «λαϊκής βούλησης».

Πέμπτη 20 Σεπτεμβρίου 2007

Η κερασιά

Λίγο πριν το ξημέρωμα ακούστηκε
ένας ήχος φρέσκος, χρωματιστός, κρουστός…
Σαν πόρτα που άνοιξε χαρούμενα.
Ήταν μια έκπληξη για ΄κείνον. Το πρόσωπό του...
στην οθόνη του τελευταίου πρωινού ονείρου.
Δροσερές μνήμες από έντονα χρωματισμένα λαχανικά,
πράσινα, κόκκινα, από το παλιό μπαξεδάκι του σπιτιού.
Η κερασιά που σκαρφαλώνανε και που ένα πρωί
την έκοψε ο σκαιός υλοτόμος, για να εξυπηρετηθούν
οι ανάγκες επέκτασης του σπιτιού.
Οι δυό τους λείπανε στο σχολείο,
ανυποψίαστοι και ανήμποροι να υπερασπιστούν
την κερασιά τους.


Το τρυφερό προσωπάκι του αδερφού του…
Όχι. Δεν θέλει να τον τρώει σαν βαθύ μυστικό,
εκείνη η σπίθα από τα μάτια του.
Θέλει νωχελικά, δίχως ένταση, να την εκμυστηρευτεί
στους φίλους του. Να την διηγηθεί στα παιδιά του,
σαν τραγουδάκι. Να την μεταγγίσει στο κορμί της.
Να την γράψει στο χαρτί.
Αισθάνεται μια αφόρητη χαρά όταν τον επισκέπτεται
στον ύπνο του.
Κουβεντιάζουν μαζί, ότι δεν μπορεί να κουβεντιάσει
με άλλους.
Ανέπαφα τα πρόσωπα και των δύο από τον χρόνο,
αφήνονται σε ένα κοίταγμα αδιάφορο,
με ένα αμυδρό χαμόγελο, όλο νοιάξιμο.
Και να που ξημέρωσε πάλι.

Εκείνη είχε φύγει από τις 6:30 για τη δουλειά.
Στις 7 σηκώθηκε.
Στις 7: 30 ετοίμασε τα παιδιά για το σχολείο.
Στις 8 βγήκε στην αυλή.
Στέκεται, εκεί που άλλοτε ήταν η κερασιά…
εκεί που φτερουγίζει ο νούς…
Η γλίτσα των ετών και η μοχθηρή κοίτη των φτωχών
καθημερινών επιθυμιών δεν μπόρεσαν να σβήσουν
τις μνήμες. Ο υλοτόμος κόβει τα δέντρα , αλλά όχι
και τις νευρικές συνάψεις που τα "φιλοξενούν".
Κανείς δεν εννοεί να ξεχάσει ένα δέντρο που σκαρφάλωνε.

Μπήκε στο αυτοκίνητο με την ψυχή φουσκωμένη,
και το νου γεμάτο πρωινή δροσιά. Και ξεκίνησε.
«Ο νούς του είναι αληταριό, κι όλο θα δραπετεύει».

Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου 2007

Τό έλαβα το μήνυμα σε γαλάζιο φάκελο.

Ας πω και γω δυό λόγια για το «μήνυμα». Αναρωτιέμαι
ποιος είναι αυτός που θα αρνηθεί πως το «μήνυμα» είναι
πως η ένδεια του σαθρού πολιτικού λόγου είναι
αυτή που αποσυντονίζει κάθε όνειρο,
και κάνει την απόπειρα διατύπωσης της «ελπίδας»
να μοιάζει μάταιη. Οι λέξεις στην πολιτική δυστυχώς
έχουν χάσει τη δύναμη τους, και οι έννοιες την απήχηση τους.
Έτσι οι ψηφοφόροι τσαλαβουτούν αμέριμνοι στην
«παιδική χαρά» των κομμάτων-βιομηχανίες άγρας ψήφων,
με τις σημαίες ανά χείρας και το μυαλό κολλημένο
στο καινούργιο αυτοκίνητο που σκοπεύουν να αγοράσουν.
Θα μου πεις , αυτήν είναι η κοινοβουλευτική αγοραία
αστική δημοκρατία δυτικού τύπου. Είναι φτιαγμένη
από «νοικοκυραίους», στα μέτρα των «νοικοκυραίων»,
και απευθύνεται σε αυτούς.
Εντάξει είναι θετικό που η αριστερά αύξησε τις δυνάμεις της,
σε ψήφους και κοινοβουλευτικές έδρες.
Αλλά ας μην γελιόμαστε, δεν πρόκειται δα και για νίκη.
Η συντηρητική δεξιά νίκησε. Και ο σκοταδισμός των
βρυκολάκων τύπου Πλεύρη και Βελόπουλου
θάχει στο εξής επίσημο βήμα για να εκπέμπει το δηλητήριο του.
Που ξέρεις, ίσως οι πιο «πλουραλιστικές» κονταρομαχίες
στη βουλή, κάνουν της μόδας τα ρουστίκ
κοινοβουλευτικά έδρανα, και κινηθεί λίγο το κοιμισμένο
μυαλό του μέσου ψηφοφόρου, ο οποίος από σήμερα πάλι
θα αρχίσει να μετράει τα ευρώ ένα- ένα,
ώστε να καταφέρει να πληρώσει τα φροντιστήρια
του παιδιού του. Μπας και τα σπουδάσει, και ίσως τότε
καταφέρουν να ξεφύγουν από τη μιζέρια.
Το ΠΑΣΟΚ, κατά πως φαίνεται, απεκδύεται οριστικώς
και αμετακλήτως το κουρελιασμένο ένδυμα του πάλαι ποτέ
«Τρίτου δρόμου», και με νέο αρχηγό πιθανότατα,
έναν καθηγητή μεγαλοαστό-μεγαλογαμπρό ,
βαδίζει πρός τη λεωφόρο της συντηρητικής
«νοικοκυροσύνης» χριστιανικού τύπου. Ο Παπανδρέου τελικά
φταίει λιγότερο από όλους. Το παιδί άλλωστε είναι
ένας κληρονόμος.
Ο Καραμανλής ο Β΄ (ο επονομαζόμενος και «επικοινωνιακός»)
θα απευθυνθεί στο φιλότιμο μας, και θα ζητήσει «θυσίες»
για να μας επανιδρύσει επιτέλους.
Το τομάρι του αμνού που φοράει, δεν μπορεί να κρύψει
τον κουτσαβάκι λύκο-τοπάρχη.
Τα ράμματα που χει μαζεμένα για τη γούνα των εργαζομένων
θα φανούν συντόμως.
Μακάρι οι υπερσυντηρητικοί κουκουέδες
(διότι, άλλο κουκουές και άλλο κομμουνιστής)
να μπορούσαν να σταματήσουν να «εκκλησιάζονται» στις
ΚΟΒες, ανάβοντας κεράκια στα χαμένα μεγαλεία του σοβιετισμού,
και να καταλάβουν πως ο Πούτιν δεν είναι πλέον σύντροφος.
Και να καταλάβουν πως ο Καρατζαφέρης
δεν είναι ακριβώς το ίδιο με τον Αλαβάνο,
και πως δεν κινδυνεύουν από ενδημικό «αναθεωρητισμό»
άμα συνεργαστούν, όπου τέλος πάντων αυτό είναι εφικτό.
Η ένδοξη ιστορία του ΚΚΕ δεν μπορεί εσαεί να αποτελεί
το άλλοθι τους. Και που ξέρεις ίσως τότε ξανασκεφτούν
καλύτερα τους «εναγκαλισμούς» τους με κρυφοεθνικιστές
τύπου Ζουράρι και Κανέλλη.
Η όντως ευχάριστη αριστερή ποικιλομορφία
του ΣΥΡΙΖΑ άμα καταφέρει να αρθρώσει έναν
πιο ξεκάθαρο και κατανοητό λόγο
ίσως συμπαρασύρει κι άλλους. (από το ΚΚΕ,
κάποιους ίσως από το ΠΑΣΟΚ)
Κάποιους που έχουν λόγο να ελπίζουν σε μια απενοχοποιημένη
δίχως κόμπλεξ αριστερά, που δεν υπάρχει μόνο και μόνο
για να συμπληρώνει το «τοπίο»
με αριστερή γκρίνια.
Το οποίο τοπίο δείχνει (ερήμην της αριστεράς) να βουλιάζει
όλο και πιο πολύ στα σκατά.

Πέμπτη 13 Σεπτεμβρίου 2007

Francisco Sanchez Gomez vs Καραμανλή Κωσταντίνου του Β΄







1985.Φθινόπωρο.
Πάνω στη σκηνή του Παλαί ντε σπορ στη Σαλονίκη,
κάθεται ο «ορισμός» του ορμητικού ενστίκτου
και του αστραφτερού ταλέντου.
Ο πιο αρμονικά και μελωδικά αφοσιωμένος άνθρωπος…
Αφοσιωμένος απόλυτα στην μουσική φράση…
Συντονισμένος άψογα, ισορροπεί, και πυροδοτεί μια κιθάρα…
…την οποία κανείς ποτέ δεν μπόρεσε
να παίξει με τέτοιον τρόπο.
Σύντροφοι… ο, κατά κόσμον , Francisco Sanchez Gomez
με το σεξτέτο του,
ξύνει το σκληρό κέλυφος του παραδοσιακού flamenco,
σκάβει μέσα στις ρούμπες, τα ταγκό και τη τζαζ.
Και αποδεικνύει πως, το να πεις για αυτόν
το τετριμμένο: « πρόκειται για ιδιοφυΐα !» δεν αρκεί.

Ο Paco de Lucia είναι ο μύστης μιας από τις πιο άγριες,
πονεμένες, σκοτεινές και γοητευτικές μουσικές,
που γέννησε ο «λαϊκός» πολιτισμός: το flamenco.

-Ακριβώς 22 χρόνια μετά.
Η ίδια ακριβώς παρέα.(γεια σου ξάρφε)
Δύο νεαροί επίδοξοι κιθαρίστες, ξεροχύνουν
καθώς οι μουσικές κλίμακες τρελαίνονται από την
«ασέλγεια» των απίστευτων δαχτύλων πάνω στην ταστιέρα.
Πέμπτη 13 Σεπτεμβρίου 2007 λοιπόν, στο θέατρο Γης.

-Ο Καραμανλής ελάχιστα χιλιόμετρα πιο πέρα, (2 άντε 3)
θα ξεδιπλώνει το υποκριτικό του ταλέντο
στη σκηνή της πλατείας Αριστοτέλους,
με το βουκολικό δράμα «Γκόλφω, έλα σε μένα να σε σώσω».

Paco θα μας μπολιάζει πάλι με την αστείρευτη
ανθρωπιά της τέχνης του.

Όλε!



Τετάρτη 12 Σεπτεμβρίου 2007

Συμβουλαί προς νέους ψηφοσυλλέκτες.

Η σύγχρονη ψηφοσυλλεκτική – σταυροαλιευτική
δεν έχει καταφέρει μέχρι τούδε να αναπτύξει μια ξεκάθαρα
διατυπωμένη και δομημένη μέθοδο καλλιέργειας,
ανάπτυξης και συλλογής ψήφων, καθώς και κατάταξης,
ταυτοποίησης και αλίευσης τελικά, των πολύτιμων
για τον ψηφοσυλλέκτη, σταυρών προτίμησης.
Ο δυστυχής ψηφοσυλλέκτης παραπαίει και πελαγοδρομεί
σε έναν ωκεανό απροσδιόριστων ψήφων και σταυρών
ως προς την υφή, το είδος, και την διαθεσιμότητα.
Δυστυχώς δεν υπάρχει ουδένας γενικός κανόνας
διάκρισης των ψήφων. Παρ΄ ότι ο προσδιορισμός
και η ταυτοποίηση των «ειδών» των ψήφων,
κρίνεται ως το κρισιμότερο σημείο κατά την διαδικασία
συλλογής τους, η «γενική θεωρεία των ψήφων»
βρίσκεται ακόμη εις εμβρυακό στάδιο και δεν ηδυνήθει
ακόμα να εισαγάγει μια ασφαλή μέθοδο ταυτοποίησης τους.
Οι ψήφοι, εν γένει, είναι αυτοφυείς.
Οι φήμες και οι δοξασίες περί της δυνατότητας συστηματικής
καλλιέργειας τους, ουδόλως ευσταθούν ,
και ενίοτε αποπροσανατολίζουν τον προαλειφόμενο
«ψηφοσυλλέκτη». Ο επίδοξος νεός ψηφοθήρας πρέπει
αρχικά να κατανοήσει ( και να σταθεί με προσοχή
σε αυτό το σημείο), ότι συχνά οι προσπάθειες
ομογενοποίησης, αποξήρανσης, αποθήκευσης,
κονσερβοποίησης των ψήφων, αποδεικνύονται
εξαιρετικά επιβλαβείς, διότι παράγουν ισχυρές τοξίνες.
Παρότι, οι παραδοσιακοί-εμπειρικοί ψηφοσυλλέκτες
συχνά συμβουλεύουν: «…μάζευε κι ας είν΄ και ρόγες…»,
οι διάφορες σύγχρονες θεωρίες συλλογής ,
( οι οποίες αισιοδοξούμε στο μέλλον να αποτελέσουν
έναν αυτόνομο και ολοκληρωμένο επιστημονικό κλάδο),
τονίζουν εμφατικά και συμφωνούν εν γένει,
στην ανάγκη εστίασης στο ζήτημα της φρεσκάδας
των ψήφων, κατόπιν προσεκτικής και επιμελούς
παρατήρησης των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών τους.
Δεδομένης, λοιπόν της αδυναμίας άντλησης
σταχυολογημένων συμβουλών- πληροφοριών ,
λόγω έλλειψης σχετικής βιβλιογραφίας,
η απόκτηση γνώσης μέσω της παρατήρησης των
ιδιαίτερων χαρακτηριστικών και της συμπεριφοράς των,
αποτελεί την μόνη εγγύηση και προϋπόθεση
για την ασφαλή αναγνώριση του κάθε είδους ψήφου,
την κατάταξη του, και εν τέλει την τοποθέτηση του
εις την «μερίδα» μας.
Η μέθοδος ελέγχου και συλλογής
δια της «εις άτοπον απαγωγής δια της διαβολής»
(γνωστή και παλαιά) προσφέρει μια σχετικά ασφαλή
βεβαιότητα κατά την διαδικασία συλλογής.
Πρέπει όμως να εφαρμοσθεί προσεκτικά και με
ιδιαίτερη τεχνική δεξιότητα.
Λέει, φερ΄ειπείν, ο ψηφοσυλλέκτης απευθυνόμενος
στον υποψήφιο «ψήφο»:
«Ποιόν θα ψηφίσεις ; Αυτόν τον μαλάκα.;
ή μήπως θα ψηφίσεις τον άλλο τον ανόητο;»
.
Διαβάλλοντας ευσχήμως τους άλλους ψηφοσυλλέκτες,
χωρίς να αναφερθεί εκτενώς στην δικιά του συλλεκτική
προσπάθεια, οδηγεί εμμέσως πλήν σαφώς
τον «φέροντα ψήφο»(ψηφοφόρο) στην μοναδική
σωστή λύση. Τον εαυτό του. Εάν η ανταπόκριση του
«ψήφου» είναι θετική, ημπορεί ο ψηφοθήρ καταρχήν
να είναι ευτυχής. Διότι έθεσε ένα εύφορο πλαίσιο
διαπραγματεύσεων. Εάν είναι αρνητική
(π.χ. δηλώσει, ο φέρων την ψήφο, ευθαρσώς,
ότι θα πέσει στην μερίδα του μαλάκα) τότε
ο ψηφοσυλλέκτης πρέπει να σταθεί ψύχραιμος.
Μια αντιμετώπιση του είδους:
«…τέτοιος μαλάκας είσαι και συ,
τέτοιον μαλάκα θα ψηφίσεις»
κρίνεται απαράδεκτη.
Αφ΄ενός διότι γκρεμίζει δια παντός τις
«γέφυρες επικοινωνίας», αφ΄ετέρου διότι δημιουργεί
ένταση στον ίδιο τον ψηφοσυλλέκτη,
δυσχεραίνοντας εξαιρετικά την δυνατότητα
αναστροφής του κλίματος,
δια της μεθόδου του «συναρμόζοντος οράματος»!
Το «συναρμόζον όραμα» (ω! τί μεθοδος)
κατά την εφαρμογή του, απαιτεί υψηλή τεχνική
κατάρτιση και καθαρό μυαλό.
Αρχίζει δηλαδή ο ψηφοσυλλέκτης, εκθέτοντας
τα όνειρα του για ένα καλύτερο μέλλον, σύμφωνα
με τις προηγουμένως ιχνηλατιμένες απόψεις
του υποψηφίου «ψήφου». Όπως δηλαδή αυτές
ανιχνεύθηκαν κατά την προεργασία παρατήρησης.
Εάν, για παράδειγμα, ο «ψήφος» εμφορείται
από απόψεις «ευρωπαϊσμού» και «εκσυγχρονισμού»
οι τυχαίες δήθεν αναφορές σε έννοιες όπως ΟΝΕ,
Ευρωπαϊκή Συνταγματική χάρτα κτλ,
ημπορούν να φέρουν εξαιρετικά αποτελέσματα.
Ή, φερ΄ ειπείν, εάν η προεργασία έχει δείξει πως
αι λαγνορθόδοξαι και υπερπατριωτικαί έννοιαι
γαργαλάνε την αυταρέσκεια του «ψήφου», τότε,
τρυφερές αναφορές εις τον έκπτωτο βασιλέα,
ή στον ειδεχθή κουμμουνιστοσυμμοριτισμόν
ηδύναται να αποδειχθούν επιτυχείς.
Ετέρα αποτελεσματική μέθοδος προσέγγισης
και προσεταιρισμού του «ψήφου» είναι η κλασσική
«πίπτω επί του φιλοτίμου». Παραδείγματα εφαρμογής:
«Εμείς ρε μαλάκα, που κάναμε τόσους αγώνες μαζί»
ή «…που φάγαμε τη Γυάρο με το κουτάλι»,
«που ήπιαμε ουίσκια με τον κουβά…»,
«που σπάσαμε τόσα κουμμούνια στο ξύλο»
«…που πήγαμε στη Βανδή με τα γκομενάκια».

Η αποτελεσματικότητα της μεθόδου είναι
αυταπόδεικτη και δεν χρειάζεται περαιτέρω εξηγήσεις.

Όποια μέθοδο και αν επιλέξει ο ψηφοσυλλέκτης
πρέπει να έχει υπόψη του ότι, τα χαρακτηριστικά
των ψήφων σε αρκετές περιπτώσεις μεταβάλλονται,
στα διάφορα στάδια ανάπτυξης τους.
(Παραδείγματος χάριν: η άρτι ενηλικιωθήσα θυγάτηρ του
ψηφοφόρου, φιλοδοξεί
να γίνει αγροφύλαξ. Πεδίο άγρας
οικογενειακών ψήφων ανοίγεται πλέον μπρος στον
έμπειρο και υποψιασμένο ψηφοθήρα.)

Μόνο με προσεκτική μικροσκοπική εξέταση
των «ψήφων» και του οικογενειακού ιστορικού,
μπορούμε να αναγνωρίσουμε τα είδη τους,
την φρεσκάδα τους, τον βαθμό ωρίμανσης τους,
ώστε να επιταχύνουμε τις διαδικασίες συλλογής
και επιτυχούς πρόσδεσης στην κατεύθυνση που επιθυμούμε.

Ως τελευταία παρατήρηση θα ήθελα να επισημάνω πως
η δυνατότητα ευέλικτης μεταπήδησης των συλλεκτών
από την μια μέθοδο στην άλλη, κατά βούληση,
και σύμφωνα με το διαμορφωθέν κλίμα είναι μια
εκ των ων ουκ άνευ προϋπόθεση,
για μια επιτυχημένη «συλλογή».
Εάν , φερ ειπείν , μετερχόμενος την μέθοδο
του «συναρμόζοντος οράματος» δηλώσει ο συλλέκτης:
«…όλοι μαζί θα πορευτούμε και σ΄αυτήν την νέα τετραετία
στην οδό του νοικοκυρέματος και της σοφής και
διαφανούς διαχείρισης του δημοσίου χρήματος…»

και η αντίδραση του «ψήφου» είναι:
«…τι παπαριές είναι αυτές που λες μαλάκα..;
όλοι για μια καλή αρπαχτή ψαχνόμαστε …»

Τότε ο ψηφοθήρας ημπορεί να διασκεδάσει
τις κακές εντυπώσεις, μεταπηδώντας στην μέθοδο
«πίπτω επί του φιλοτίμου» , λέγοντας :
«…ε καλά ρε μαλάκα…
λέμε και καμιά μαλακία για να περνάει η ώρα!».

Σάββατο 8 Σεπτεμβρίου 2007

Ασύμμετρη πραγματικότητα

(Για δες τι βρίσκεις στο δίκτυο άμα είσαι ενεργός πολίτης)

6