Δευτέρα 29 Ιανουαρίου 2007

VideoGame

Ο ουρανός έξω απέραντος.
«Γεμάτος κρυψώνες για κάθε είδους φόβους.»
Το ταβάνι όμως στο σαλόνι της, είχε κατέβει.
Ίσα που χωρούσε όρθια.
Αιωρούνταν τώρα αφηρημένη.
Έχασκε με ανοιχτό το στόμα μπρος στην τηλεόραση.
Μόλις είχε βγει από το μπάνιο
και βάλθηκε να ασκήσει το δικαίωμα του πολίτη
στην ενημέρωση,
γυμνή.

Αφού έπεσε το σήμα του δελτίου ειδήσεων ,
έσκασε καλογυαλισμένος, κεφάλι-μπούστο, ο άνκορμαν.
Και αρχίνησε, με θράσος τριών χιλιάδων ερεθισμένων πιθήκων,
να απαγγέλλει από στήθους, την Κοσμογονία
σε εκλαϊκευμένη νεοελληνική μετάφραση.

Αίφνης, ένοιωσε να χάνει κάθε αξιοπρέπεια.

«…Γυμνή μπρος στον ξένο άνθρωπο..;»

Και τυλίχτηκε με το λευκό μπουρνούζι της.
Τα γεγονότα ως ατραξιόν πυροτεχνημάτων
διαδέχονταν το ένα το άλλο,
και αυτήν μαραίνονταν σαν απότιστη ξεχασμένη γλάστρα,
στη μέση του σαλονιού. Με το στόμα ορθάνοιχτο.
Έως που…βγήκε από το λήθαργο.

«Βρε άει σιχτίρ με τις μαλακίες σας βραδιάτικα».
Και άλλαξε συχνότητα πατώντας ένα κουμπάκι
στο τηλεκοντρόλ.

«Πω,πω φασαρία!»
Σερβιέτες πετάριζαν τώρα, σαν τρελαμένες πεταλούδες,
γύρω από φωτιστικό του σαλονιού,
ένα νέο προϊόν είχε ήδη κηρύξει «ανένδοτο»
κατά των γουρουνοτριχών στα ρουθούνια,
και ένα άλλο, επαναστατικό κι αυτό,
κατατρόπωνε στη λεκάνη ένα στρατό κολοβακτηριδίων,
τα οποία φρενιασμένα, πλην όμως μάταια, ζητούσαν βοήθεια.
Στη συνέχεια…
αρκεί να τηλεφωνήσεις ΤΩΡΑ και
με 20 ευρώ, σε ένα μήνα χάνεις 15 κιλά. .

Έκανε έναν γρήγορο υπολογισμό.

«…0,75 ευρώ το κιλό. Χμμ… καλή τιμή…»
«..σε πέντε μήνες εξαχνώνεσαι…και ησυχάζεις…»

Ακολούθως οι μοναδικές προσφορές απογειώθηκαν.

ΔΕΙΤΕ ΣΕ 5 ΗΜΈΡΕΣ ΟΛΑ ΤΑ ΑΞΙΟΘΕΑΤΑ
ΤΗΣ ΙΤΑΛΙΑΣ ΣΥΜΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΑΠΑ!
Διακήρυττε φωναχτά το σποτάκι του τουριστικού γραφείου.
«Και ημιδιατροφή…παρακαλώ»

Κι ότι της είχαν προτείνει προχτές ταξίδι στην Ιταλία για το Πάσχα.

«…Βρε άει στα κομμάτια…»
«Με την ψυχή στο στόμα έγκαιρη πρωινή αφύπνιση,
γρήγορο καφέ τεσσάρων αστέρων και βουρ
να προλάβουμε τις μέρες της άδειας που κυλάν σαν νεράκι.»
«…αυτό δεν είναι τουρισμός… αυτό είναι βιντεογκέιμ…»
«…παίρνεις πόντους για κάθε αξιοθέατο που επισκέπτεσαι.
Κι άμα καταφέρεις να δεις και τον Πάπα,
κερδίζεις έξτρα μπόνους και αλλάζεις ταμπλό…
Τον πιάνεις απ΄τα αρχίδια, κατά το κοινώς λεγόμενο…
βρε ούστ…»
«Όχι ευχαριστώ κύριοι… καλύτερα δύο ΠΣΚ
καπάκι στην Μακρινίτσα…».

Ξαναπάτησε ένα κουμπάκι στο τηλεκοντρόλ.
Δύο μέρη σοβαρότητας ,ένα μέρος συστολής…
μια μικρή δόση τραγικότητας αλλά και μια αμυδρή
ιδέα έπαρσης για τη γεύση,
ανακατεύουμε καλά και…
μια διεθνής οργάνωση καταπολέμησης της φτώχειας,
τόσο σίγουρη για τον εαυτό της, έπειθε:
ΥΙΟΘΕΤΗΣΕ ΤΩΡΑ ΕΝΑ ΠΑΙΔΑΚΙ ΑΠΌ ΤΗΝ ΖΑΜΠΙΑ
ΜΕ 45 ΕΥΡΩ ΤΟ ΤΡΊΜΗΝΟ.

«…για δες… πιο φτηνό από το αδυνάτισμα σου ΄ρχεται…»
Το μπουρνούζι γλίστρησε και έπεσε (ή το άφησε να πέσει).

Κι οι δυό γυμνοί τώρα , κοιτάχτηκαν βαθιά στα μάτια.
Αυτήν στη μέση του σαλονιού, και το αποστεωμένο παιδάκι
από την Ζάμπια στην οθόνη.
Σαν αεράκι την δρόσισε στην αρχή το αθώο βλέμμα-καρφί
του πλάσματος που την κοιτούσε από το εκράν
της ολοκαίνουργιας Plasma της.
Σαν ταπεινωτικό χαστούκι μετά, έσκασε στα μούτρά της
το κοκαλιασμένο κορμάκι.

«Το σπίτι γέμισε τριζόνια,
χτυπούν σαν άρρυθμα ρολόγια λαχανιασμένα».*

«…καθίκια του κερατά…σαν δεν ντρέπεστε…
όπου η φιλανθρωπία σας ανθεί,
τελεί εν πλήρη απουσία ο ανθρωπισμός σας…
σαν βίντεογκέιμ κι αυτό… ο φτωχός που ελεείς ως φιλάνθρωπος,
αντικαθίσταται από άλλον που δεν ελέησες…
μόλις τον ελεήσεις κερδίζεις και παίρνεις πυραυλάκι δώρο
για τον επόμενο που περιμένει στην ουρά να ελεηθεί…
το ζήτημα είναι να βρεθεί τρόπος να συντριβεί
ο μηχανισμός που αναπαράγει αδιάκοπα τη φτώχεια …
το ζήτημα είναι να σπάσεις το παγκάρι του «Φιλοπτώχου»
στο κεφάλι του επιτρόπου της ενορίας…
το ζήτημα είναι να σταματήσεις να παίζεις βιντεογκέιμ…»

Και σημείωσε σε ένα χαρτάκι τον τραπεζικό
λογαριασμό της ευαγούς οργάνωσης.

Μια άνυδρη σαβάνα, σαν αυτές της Ζάμπια,
εκτείνεται τώρα μέσα της. Ξεράθηκαν τ΄άντερα της.
Το ταβάνι κατέβηκε κι άλλο, βαρύ.

Δεν ήταν που ένοιωσε το ζόφος να ρέει κάτω απ το έπιπλο
της τηλεόρασης και να χύνεται αργά καίοντας το χαλί.
Δεν ήταν που βούλιαζε στην αηδία.
Δεν ήταν καν που στιγμιαία κατάλαβε τo αυτονόητο…
«…χρειάζονται αλήθειες ακόμα και για να πεις ψέματα…»
Ήταν που εξ αίφνης συνειδητοποίησε πως
ο αυστηρός οικουμενικός της αντίλογος, ήταν μια ψευδαίσθηση…
Ήταν που ένοιωθε ότι έπρεπε να ξανακάνει μπάνιο…
Γυμνή εκεί στη μέση του σαλονιού στεκόταν
σαν μετανάστης που ερχόμενος από πολύ μακριά,
μόλις έφτασε σε μια άγνωστη κι αφιλόξενη χώρα.

Έκλεισε την τηλεόραση, και άραξε στον
τριπλό καναπέ να διαβάσει.

«Αλλά δεν ήκουσα ποτέ

κρότον κτιστών ή ήχον.

Ανεπαισθήτως μ΄ έκλεισαν

από τον κόσμο έξω.»**



*Γ.Σεφέρης

**Κ.Π..Καβάφης

Παρασκευή 26 Ιανουαρίου 2007

Η Τιμωρία πριν το Έγκλημα


Και άλλες φορές, παλαιότερα είχε κάνει βόλτες
στο καταπράσινο προαύλιο του Ι.Α.Ε.
Τα δέντρα και η δροσιά απάλυναν
την κούραση των ματιών από τη σκόνη των δρόμων.
Έπαιρνε μια σπανακόπιτα από το κυλικείο
του διπλανού κτιρίου του ΟΑΕΔ και τρύπωνε
στον δροσερό κήπο για έμπνευση και ανανέωση.
Περιδιάβαινε τα δαιδαλώδη πλακόστρωτα,
με τους επιμελημένους θάμνους δεξιά και αριστερά.
Σε κάθε "θεματική" πλατειούλα χάζευε
την προτομή του τραγικού μεταμεληθέντα
ήρωα που φιλοξενούσε.
Ο Οιδίποδας μετά την αποκάλυψη της πατροκτονίας
και της αιμομιξίας, ο Πάρης μετά την πτώση
της Τροίας, ο Ναπολέων μετά την κακή εκτίμηση
της κατάστασης στο Βατερλό
και λίγο πριν την εξορία,
ο Ζαχαριάδης μετά την πτώση του "Γράμμου- Βίτσι"
και λίγο πριν τη διαφυγή στην Σοβιετία,
ο Δράμαλης μετά την ήττα στα Δερβενάκια,
η Ντενίση μετά την αποτυχία της "Αννας Καρένινα"
στο θέατρο,η Μήδεια μετά την βεβιασμένη κίνηση
που την κατέστησε άτεκνη,
ο Αλκιβιάδης μετά την παταγώδη αποτυχία
της εκστρατείας στην Μεγάλη Ελλάδα
και τόσοι άλλοι πονεμένοι μεταμελληθέντες.
Δεν είχε φανταστεί ποτέ του ο φοιτητής Ρόντια,
πως θα `ερχόταν η στιγμή που ικέτης
θα κατέφευγε κι αυτός στο Ι.Α.Ε.
Και νάτος τώρα σαν λαβωμένο αγρίμι να τρέχει.
Σαν τρελός διέσχισε τη γέφυρα
και πέρασε στην δυτική όχθη του Νέβα.
Πέρασε μέσα από το υπαίθριο παζάρι
την ώρα που οι μικροπωλητές μάζευαν
την πραμάτεια τους για να επιστρέψουν
στα σπίτια τους.
Πέρασε δίπλα απ` τα βρωμερά μαγέρικα
της δυτικής όχθης του ποταμού
και μπήκε στο δρόμο με τα μεγάλα δημόσια κτίρια.
Η κατάπληξη που ένοιωσε απέναντι
στα συναισθήματα του,
σιγά σιγά είχε μεταβληθεί σε τρόμο.
Τα πνευμόνια του έκαιγαν από την τρεχάλα.
Λίγα μέτρα τον χώριζαν από το προαύλιο του
Ιδρύματος.
Πέρασε από τον ΟΑΕΔ Πετρούπολης, και από κει
στον όμορφο καταπράσινο κήπο.
Αυτή τη φορά,όμως, δεν στάθηκε να
χαζέψει τη βλάστηση και τα αγάλματα.
Πήρε τον κεντρικό διάδρομο,
που οδηγούσε κατευθείαν στην είσοδο
του κτιρίου,
σκεπασμένος από αναρριχώμενες τριανταφυλλιές.
Δρασκέλισε πέντε πέντε τα μαρμάρινα σκαλοπάτια.
Το αριστερό βαρύ ξύλινο πορτόφυλλο ήταν ορθάνοιχτο.
Χύθηκε μέσα στη μεγάλη σάλα υποδοχής.
Μάρμαρα, γρανίτες, χαλιά.
Μια παγωμένη ανατριχίλα πέρασε
απ΄ τη ραχοκοκαλιά του.
Οι αμέτρητες φλογίτσες των τεράστιων πολυελαίων
τρεμόπαιξαν, όταν ένα αεράκι ακολουθώντας τον,
μπήκε απ` την ανοιχτή πόρτα πίσω του.
Αρκετά μέτρα τον χώριζαν από το γκισέ
που έγραφε "information".
Έκανε διστακτικά να πάει κατά κεί.
Αλλά το μετάνιωσε…
Είδε το ταμπελάκι με το κατευθυντήριο βέλος
που έγραφε W.C.
Κίνησε κατά κει. Κοντοστάθηκε...
Πάλι το μετάνιωσε.
Έπεσε κάτω στο χαλί και άρχισε
να χτυπιέται κλαίγοντας και φωνάζοντας.
«Χρόνια ολόκληρα ...
 ψάχνω μια ευκαιρία... 
 και τώρα να...
 μια γριά ολομόναχη και αβοήθητη...
 και γω το σκέφτηκα σοβαρά 
 να την...
 είναι πολλά τα λεφτά... σας λέω...»
Έτρεξε όλο το προσωπικό του ισογείου
να δει από κοντά τον καινούριο
πελάτη-ικέτη.
Αιώνες τώρα το (Ι.Α.Ε.)Ίδρυμα Άλσους Ευμενίδων
παρείχε τις υπηρεσίες του,
στους από Ερινύες και Μαινάδες
διωκόμενους.
«Ηρεμίστε κύριε, πείτε μας, τί σας συμβαίνει…;
Πώς λέγεστε…; Έρχεστε από μακριά…;»
Τον «κάθισαν» σε έναν αναπαυτικό καναπέ.
Τσιγάρο, εσπρεσάκι, κρύο νερό.
«Λέγομαι Ράντιαν Ρομάνοβιτς Ρασκόλνικωφ και...».
Τους διηγήθηκε την τραγική του ιστορία.
Έγινε μια δεκάλεπτη σύσκεψη των αρμοδίων,
και με επίσημο ύφος του ανακοίνωσαν
ότι αδυνατούν να τον δεχτούν.
«Το ίδρυμα μας, αγαπητέ κύριε Ρασκόλνικωφ,
αιώνες τώρα παρέχει υπηρεσίες "δόξας"
σε πραγματικά κορυφαίους μεταμελληθέντες.
Σε προσωπικότητες που κουβαλάν βαριά
και συμπυκνωμένη τραγικότητα.
Η δικιά σας περίπτωση,
προς το παρόν τουλάχιστον,
δεν μας αφορά.
Μας είπατε ότι σκεφτήκατε να δολοφονήσετε
την αδύναμη γριούλα,για να ωφεληθείτε
των τιμαλφών και των χρημάτων της.
Υπό άλλες συνθήκες πιθανότατα θα μπορούσαμε
να δούμε θετικά την υπόθεση σας…
Ίσως, εάν την είχατε ήδη σκοτώσει…
Ή εάν, ας πούμε,είχε ασχοληθεί μαζί σας
κάποιος μεγάλος λογοτέχνης…
Ο Φιοντορ Ντοστογιέφσκι φερ` ειπείν…
Για να σας δεχτούμε πρέπει να υπάρξει
Έγκλημα, Τιμωρία και τραγική μεταμέλεια.
Με αυτά που ισχύουν μέχρι τούδε,
αδυνατούμε. Σας ευχαριστούμε.
Πηγαίνετε στο καλό.»
 
Σηκώθηκε, έσιαξε το σακάκι του
και αποχώρησε στους σκονισμένους
δρόμους της Αγίας Πετρούπολης.
  
 
  

Τετάρτη 24 Ιανουαρίου 2007

Η Αμφιβολία

‘’…στους αστόχαστους που

ποτέ δεν αμφιβάλουν

συνταιριάζουν

οι στοχαστικοί που

ποτέ δεν δρούνε…’’

Η σιωπή του ανθρώπου που δεν έχει τίποτα να πει, μπορεί εύκολα να θεωρηθεί χρόνος που αφιερώνεται σε σκέψεις . Η μορφή του προς τα μέσα στραμμένου ανθρώπου που διαλογίζεται, είναι γοητευτική αλλά όχι πάντα πραγματική.

Τις σκέψεις που προσδοκείς να ακούσεις από το βαθιά φουνταρισμένο μυαλό του διανοητή πιθανόν να τις περιμένεις πολύ, διότι ενίοτε δεν υπάρχουν…
Η μάσκα του ανθρώπου που διαλογίζεται μπορεί να κρύβει και ένα κενό κεφάλι.

Οι στοίβες των φακέλων πάνω στα γραφεία των υπουργών μπορούν να σε κάνουν
να συμπεράνεις ότι αυτός ο άνθρωπος δουλεύει σκληρά για το κοινό καλό! Αργότερα όμως , πιθανόν να διαπιστώσεις ότι οι φάκελοι ντανιάστηκαν μπροστά του για να μην φαίνεται η αδιαφορία και η αναλγησία του. Στοιχήθηκαν μπροστά του για να προστατεύουν από πιθανή επίθεση με ζαρζαβατικά.(Γιατί, πώς να το κάνουμε, είναι γελοίο να θυμάσαι την ανέχεια του κόσμου , πάντα πριν τις εκλογές .Όπως είναι γελοίο να θυμάσαι ότι είσαι ερωτευμένος του Αγίου βαλεντίνου).

Οι σκοτούρες, τα προβλήματα , οι δυσκολίες που επικαλείται ο εργοδότης σου , προκειμένου να μην ακούσει το αίτημά σου για αύξηση ,μπορεί όντως και να υπάρχουν. Συνήθως όμως είναι προβλήματα που αφορούν στην προσπάθεια και την αγωνία του να συνεχίσει να υπάρχει ως αφεντικό και εργοδότης.

Η πρωτοποριακή « ελίτ » που είναι εξοικειωμένη με τους νεωτερισμούς στον χώρο των ιδεών και των τεχνών , μπορεί εύκολα να αντιμετωπίζει μειωτικά την «χυδαιολογία» των λαϊκών . Αλλά στο τέλος να διαπιστώνεις ότι απ’ αυτήν την « ελίτ » το μόνο που μένει είναι η ματαιοδοξία της , που τρέφεται μόνο από εντυπωσιασμούς , ψεύτικη εξοικείωση με τα ακατανόητα και ρηχή αυταρέσκεια. Όσο πιο πολύ δείχνουν να απεχθάνονται το λαϊκό ένστικτο τόσο λιγότερο προικισμένοι είναι οι ίδιοι με ένστικτο.

Ποτέ λοιπόν μην μακαρίζεις κανέναν λαμπερό άνθρωπο πριν ψάξεις στην ομίχλη , πριν στη θολούρα των υπερβολών και των στερεοτύπων ανιχνεύσεις τα ουσιώδη και τα πρωτότυπα.

Μην εμπιστεύεσαι την όραση , σπανιότατα αντιλαμβάνεται όπως βλέπει. Συνήθως βλέπει όπως αντιλαμβάνεται . Αμφέβαλλε για όλα , όταν δεν ικανοποιούν τη νόησή σου . Κυρίως αμφέβαλλε για τον εαυτό σου όταν αυτάρεσκα τον κοιτάς στον καθρέφτη.

Η αμφιβολία δεν συνιστά κακοπιστία. Αυτός που αμφιβάλλει δεν είναι κακόπιστος. Η κακοπιστία τρέφεται λαθραία από την άγνοια .Άγνοια και κακοπιστία είναι ξαδερφούλες . Η αμφιβολία γονιμοποιείται από την γνώση και θέλει θετική και τολμηρή σκέψη. Τόλμα να αμφιβάλλεις και αμφέβαλλε με τόλμη. Εντούτοις για να λειτουργούν σωστά η αμφιβολία και η τόλμη , για να απολαμβάνουμε τα οφέλη τους , πρέπει να εκφράζονται φανερά στο φως της ημέρας και όχι να λειτουργούν υπογείως. Ούτε πρέπει να βάζουμε όρια , ούτε στη τόλμη ,ούτε στην αμφιβολία.

Παρ’ όλα αυτά , να ξέρουμε συνάμα ότι δεν υπάρχουν όρια στις ζημιές που μπορούν να προκληθούν και στον πόνο που μπορούν να προκαλέσουν δήθεν τολμηρές αυθαιρεσίες.

Ένα μονομπλόκ από μπετόν , χάλυβα και γρανίτη είναι η σιγουριά και η κυνικότητα που επιδεικνύουν οι σύγχρονες απόψεις περί κοινωνίας , οικονομίας , πολιτικής. Και επειδή ως γνωστόν η αδρανής ανελαστική ζωώδη ισχύς αντέχει μέχρι να θρυμματιστεί , (λόγω ακριβώς αυτής της έλλειψης της σε ευελιξία και ελαστικότητα), όλες οι βεβαιότητες , όλες οι απόλυτες αλήθειες της ιστορίας αργά ή γρήγορα καταρρέουν (συνήθως θεαματικά). Γι’ αυτό λοιπόν ας κρατήσουμε τις αμφιβολίες μας ζωντανές , ας μην παραδοθούμε εντελώς σ’ αυτό το σαρωτικό κύμα βεβαιότητας, σ’ αυτήν την αποκαθήλωση της ιστορικής συνέχειας και εξέλιξης. Ας κρατήσουμε μια « πισινή » .

Ο διαπρεπέστερος θεωρητικός της χούντας κ. Χ. Βρυώνης (φασίστας με Φ κεφαλαίο) , έγραφε στο διακεκριμένο περιοδικό « θέσεις και ιδέες » , θεωρητικό όργανο της εθνοσωτηρίου επαναστάσεως:

« Ο μέγας εχθρός της εθνικής προπαγάνδας είναι η αμφιβολία . Γι’ αυτό ποτέ δεν πρέπει να γίνεται επίκληση της λογικής των μαζών . Η εθνική προπαγάνδα πρέπει να
απευθύνεται πάντοτε εις το συναίσθημα το καθολικόν , το ολοκληρωτικόν , το δίκαιον ή το άδικον , το ηθικόν ή το ανήθικον , την αγάπην ή το μίσος , την αλήθεια ή το ψεύδος . Η εθνική προπαγάνδα έναν οδηγό έχει : την υποκειμενικήν αλήθεια του εθνικού συμφέροντος και ουδέποτε την οιανδήποτε αντικειμενικήν αλήθεια » .

Άπαιχτος.

Δεν έχω λόγια…

Ή μάλλον … έχω μερικά:

ΕΓΚΩΜΙΟ στην ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ ( Μπέρτολτ.Μπρέχτ )

“Ευλογημένη να’ ναι η αμφιβολία ! Σας συμβουλεύω

να τιμάτε χαρούμενα και προσεκτικά εκείνον

που το λόγο σας ξετάζει σαν κάλπικη μονέδα …..

..…Να οι αστόχαστοι που ποτέ δεν αμφιβάλλουν

η χώνεψη τους είναι άψογη , και η κρίση τους αλάθευτη.

Δεν πιστεύουν στα γεγονότα , πιστεύουν μόνο στον εαυτό τους .

Αν χρειαστεί , πρέπει αυτούς τα γεγονότα να πιστέψουν.

Είναι απέραντα υπομονετικοί με τον εαυτό τους .

Τα επιχειρήματα τα ακούν με αυτί σπιούνου…….

..Στους αστόχαστους που ποτέ δεν αμφιβάλλουν

συνταιριάζουν οι στοχαστικοί που ποτέ δεν δρούνε…….

……Μα απ’ όλες τις αμφιβολίες ομορφότερη είναι σαν οι φοβισμένοι

αδύναμοι σηκώνουν το κεφάλι και

παύουν να πιστεύουν

στων τυράννων τους τη δύναμη…..! ”

Σάββατο 20 Ιανουαρίου 2007

Αντιθέσεις



Εις όλας τας σημαίνουσας αντιθέσεις της ανθρώπινης ιστορίας ο φορέας
(ο άνθρωπος) αποτελεί φύσει το αίτιον της αντιθέσεως, και είναι θέσει
το μέσον εκδηλώσεως της αντιθέσεως ομού.
Αφαιρουμένου του αιτίου, εκλείπει και το αποτέλεσμα,
εκλείπει δε μοιραίως και η αντίθεσις.

Παραδείγματος χάριν, εκάστη απουσία ασθενούς, λόγω θνητότητος, υπό της δράσεως κομπογιαννίτου τινός ιατρού, λύνει μιαν αντίθεσην . Την θεμελιώδη αυτή μεταξύ
Ζωής και Θανάτου. (εδώ για τις ανάγκες του παραδείγματος, θεωρούμε την θνητότητα αξιωματικώς υπαρκτή).
Εκάστη απουσία όμως ενέχει ένα αίτιον μιας νέας αντιθέσεως.
Φερ΄ ειπείν, η αντίθεσις της χήρας του απολεσθέντος ασθενούς, έναντι του φονέα
Ιατρού του συζύγου της.

Τούτο όμως, δεν δύναται να διαιωνίζεται εσαεί και επ΄ αορίστου, διότι δεν θα επιτύχουμε ποτέ να απεκδυθούμε το «ένδυμα» των αντιθέσεων.
Όπερ σημαίνει, εάν τα «πάντα» ηδύναντο να είναι απόντα, τότε και μόνο τότε
θα ήτο τελειωτικώς απούσες οι αντιθέσεις.
Μοιραίως δε, αναδύονται τα ακόλουθα ερωτήματα:

Υπήρξε άραγε εποχή κατά την οποία ουδέν ήτο παρόν;

Θα ήτο άραγε σκόπιμο, ή μη αναγκαίο, να θέσωμεν το κάθε τί εις κατάστασην απουσίας, και ειδικότερα να καταστήσωμεν καθείς έκαστος, τον έκαστο εαυτό απόντα;

Εάν ναι, ποία σημασία θα προσέδιδε στα καθ΄ ημάς το γεγονός;

Και υπό ποίους όρους κάποιος θα διήγαγε τον απόντα βίο του,
όντας απών πλέον και ο ίδιος ;

Δευτέρα 15 Ιανουαρίου 2007

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΦΗΜΗΣ ΚΑΙ ΔΟΞΑΣ


Και μετά από μια ακολουθία σπαραξικάρδιων κραυγών και οιμωγών, ησύχασε ξαφνικά. Σκούπισε τα μάτια της. Σαν να ‘χε ξαφνικά ξεφορτωθεί και μετ΄ εκκενώσει,
όλο το βάρος που την πλάκωνε, στον αέρα γύρω της. Ανάλαφρη, με σίγουρες κινήσεις πια, και με έναν επίσημο τρόπο, κοίταξε τα ‘’άστρα’’ στο τελευταίο τεύχος
του COSMOPOLITAN. Κατόπιν, εξέτασε και το κατακάθι του καφέ στο φλιτζάνι της, και αποφάσισε. Θα πάει να τον βρει και να του πει ``το και το``: ``Άκουσε να σου πω Μπάμπη, το συζήτησα και με τους γονείς μου… Εγώ, τέτοια τύχη δεν την πετάω. Θα πάω στο fame story και δεν πα να χτυπάς εσύ τον πισινό σου χάμω…
Και να σου πω και κάτι..; Νομίζω ότι, πολύ θα ήθελες να ήσουν στη θέση μου…``.

Από τον Ησίοδο και τις κοσμολογικές του ανησυχίες ακόμα, η διασημότητα και
η αναγνωρισημότητα, ήταν κάτι πολύ σημαντικό. Απόδειξη ότι η ``φήμη`` ήταν μια θεά κι αυτήν, του πολυπληθούς θιάσου των θεοτήτων.
Αργότερα, πολύ αργότερα το ζήτημα της ``διασημότητας ``προσεγγίστηκε`` από τον
Όσκαρ Ουάιλντ με ένα πιο σαφή και πρακτικό τρόπο, λέγοντας ότι: ``Στην ζωή δεν υπάρχει παρά μόνο ένα πράγμα που είναι χειρότερο από το να μιλούν για σένα: να σε
αγνοούν``. Ο μεγάλος συγγραφέας –και όχι μόνο- κυνήγησε με μανία την φήμη, αφέθηκε στα θέλγητρα της, απόλαυσε τα δώρα της, και στο τέλος συνθλίφτηκε από αυτήν ακριβώς τη φήμη, πληρώνοντας το ακριβές αντίτιμο.
Ακόμα αργότερα, τρεις δεκαετίες πριν περίπου, ο εικαστικός καλλιτέχνης Άντι Γουώρχολ, (ένας ακόμη ταχυδακτυλουργός της φήμης) είχε πει ότι: ``το μέλλον
επιφυλάσσει για όλους 15 λεπτά δημοσιότητα…``. Μην περνώντας από το μυαλό του, ότι πάντα η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων, αυτού του δόλιου πλανήτη,
έτρεχε και θα τρέχει για να ``τα φέρει βόλτα``, χωρίς να προλαβαίνει να ασχοληθεί
με την καλλιέργεια του δημόσιου προφίλ του. Χωρίς, επίσης να περνάει απ` το μυαλό του, πως δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι όλοι οι άνθρωποι γοητεύονται απ` την ιδέα να κάνουν τη ζωή τους σίριαλ πολλαπλών επεισοδίων, για λαϊκή κατανάλωση.

Οι ιστορικές δέλτοι είναι γεμάτες από ανθρώπους που πάλεψαν, εμπνεύσθηκαν, δημιούργησαν, ή και ξεθεμέλιωσαν, κατέστρεψαν, ξεπάστρεψαν… Των οποίων το πέρασμα άφησε ένα βαθύτερο ίχνος στην ιστορία και στις ζωές των άλλων ανθρώπων. Η φήμη των διασήμων της ιστορίας, είτε ήταν αποτέλεσμα της θετικής και δημιουργικής τους δράσης, είτε ήταν αποτέλεσμα της απανθρωπιάς και του ``κανιβαλισμού`` τους, σφυρηλατήθηκε σιγά -σιγά μέσα απ` τα χρόνια, φιλτραρίστηκε απ` τις κοινωνίες, αποκρυσταλλώθηκε απ` τις εποχές.
Όταν αυτές οι ``διασημότητες`` κατάφεραν και συντονίστηκαν με την εποχή τους, και την προώθησαν, τότε και η εποχή με τη σειρά της, τους περιέθαλψε και τους ανέδειξε. Σε αυτό το σημείο, κάνοντας μια παρένθεση, πρέπει να πούμε ότι ο χρόνος τρέχοντας καταπίνει τα πάντα. Και αυτές ακόμα, οι φουκαριάρες οι ``φημισμένες προσωπικότητες`` γαντζώνονται σαν ζωύφια στην ράχη του ελέφαντα,
για μερικές εκατοντάδες χρόνια, ως που με ένα τίναγμα τις πετάει κι αυτές κάτω.

Τελικά, η φήμη και η ματαιότητα πάνε σφιχταγκαλιασμένες.

Στα χρόνια μας όμως, της μαζικής κουλτούρας και της ξηρασίας, των party animals και των μανιοκαταθλιπτικών life style. Στα χρόνια αυτά, των τόνων άχρηστου ιλουστρασιόν χαρτιού, το ζήτημα της ``δημοσιότητας`` πήρε μια άλλη τροπή.

Η ``δημοσιότητα`` πλέον είναι το μέτρο αξιολόγησης των πάντων. Οτιδήποτε επιτυχές επιβεβαιώνεται μόνο από σφυγμομετρήσεις και δημοσκοπήσεις.
Κανένα ανθρώπινο επίτευγμα δεν παίρνει τον τίτλο και τη σφραγίδα του επιτυχούς
εάν δεν το πουν πρώτα οι μετρήσεις, τα gallops, οι θεαματικότητες και οι ακροαματικότητες. Η ΄΄φήμη΄΄ είναι το βασικό εργαλείο εμπορικής προώθησης
ανθρώπων-προϊόντων. Ο άνθρωπος -προϊόν λοιπόν, είναι έτοιμος να ξεπουλήσει ψυχή και αξιοπρέπεια προκειμένου να λάβει μια καλή θέση στο ράφι των διασημοτήτων. Εδώ πρόκειται για εμπορευματοποίηση της κενότητας και της ανοησίας.
Η ισχύς των μέσων πληροφόρησης χρησιμοποιείτε με τέτοιο τρόπο, ώστε να στρατολογούνται ολάκερες κοινωνίες στον ΄΄νυν υπέρ πάντων αγώνα΄΄ του κέρδους.
Στρατολογούνται ολόκληρα τάγματα λακέδων για να προωθήσουν τους ανθρώπους-προϊόντα. Αυτά τα τάγματα λακέδων είμαστε εμείς οι καταναλωτές. Φλυαρούμε ασύστολα για ανθρώπους που το μοναδικό τους επίτευγμα είναι η ίδια η ΄΄φήμη΄΄ τους. Το αξιοπρόσεκτο και το σημαντικό δεν είναι το ΄΄τι κάναν΄΄ αλλά το ότι είναι
΄΄γνωστοί΄΄. Μας ζητάν να τους λατρέψουμε, χωρίς να μας πουν τους λόγους για τους οποίους πρέπει να τους λατρέψουμε. Είμαστε το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου τους. Κατά τα άλλα αυτοί υπάρχουν ΄΄χάριν του εαυτού τους΄΄.
Μας ζητάν να τους καταναλώσουμε ως προϊόντα . Να τους θαυμάσουμε ως καλογυαλισμένα, κακόγουστα μπιμπελό. Και έτσι η προσφορά ``ψωνισμένων`` στην αγορά , που είναι πρόθυμοι να κάνουν τα πάντα για τη φήμη είναι τεράστια.
Άνθρωποι που πριν ακόμα διαμορφώσουν πλήρη οδοντοστοιχία και με απύθμενο θράσος μοιράζουν φιλάκια και αυτόγραφα … ``τόσο ανυποψίαστοι και αθώοι…``.

Μας φωνάζουν απ` τις οθόνες και απ` τις σελίδες των περιοδικών, "σας αγαπώ γιατί και σεις με αγαπάτε ! " Τους παρατηρούμε στην πινακοθήκη των ηλιθίων, και ονειρευόμαστε να γίνουμε σαν και αυτούς. Τους κοιτάμε κατάματα μέσα από το γυαλί και φαντασιονώμαστε ότι μας βλέπουν και αυτοί.

Τους βάζουμε κάτω από το μικροσκόπιο για να ικανοποιήσουμε –μάταια- το αδηφάγο καταναλωτικό μας μένος. Φλυαρούμε για τους ``ανθρώπους –προϊόντα`` για να νιώσουμε ότι συμμετέχουμε και εμείς λίγο στην γυαλισμένη φαντασμαγορία τους. Να πάρουμε μια τζούρα απ` τον κόσμο των ``ωραίων και γυμνασμένων``.

Κατόπιν, τους δαιμονοποιούμε και τους κατασπαράζουμε, για να επιβεβαιώσουμε και τον κανιβαλισμό μας. Τους γκρεμίζουμε, και μετά με διάθεση λαϊκού θυμόσοφου και ύφος αθώου, που δεν γνωρίζει τίποτα για το έγκλημα , λέμε: ``Να, είδες! Η ευτυχία δεν φωλιάζει στα σπίτια των διασήμων``.

Μα τι είναι αυτό που μας κάνει να θαυμάζουμε ανθρώπους που δεν κάνουν τίποτα ;
Ανθρώπους που η φήμη τους οφείλετε στο ότι , ξύνουν τη μύτη τους, ρουφιανεύουν,
μαλλιοτραβιούνται και κοιμούνται μπροστά στην κάμερα, σ` αυτά τα ανεκδιήγητα
ριάλιτι show. Ή που επιδεικνύουν τις καινούργιες μύτες τους και τους αναστηλωμένους μαστούς τους, στα ``πρωινάδικα`` ή περιφέρουν καινούργια μοντελάκια, από πάρτι σε πάρτι, από σελίδα σε σελίδα, νύχτα μέρα αδιαλείπτως.

Το ερώτημα, κατά πως φαίνεται δεν απαντιέται εύκολα. Έχει όμως δύο κύριες παραμέτρους. Η μία είναι η υπαρξιακή, και η άλλη, η οικονομική.
Η πρώτη αφορά σ` αυτό που προηγούμενα αναφέραμε. Στην ψευδαίσθηση, δηλαδή,
ότι συμμετέχοντας και εμείς λίγο στο πάρτι των ``διασήμων και φημισμένων``, τσιμπάμε κάτι λίγο απ` την δόξα τους. Καταφέρνουμε μια μικρή εφήμερη νίκη,
απέναντι στον αμείλικτο πανδαμάτορα χρόνο. Ξεχνάμε λίγο την ματαιότητα της ύπαρξης μας. (Τώρα, γιατί μας συμβαίνει αυτό εντρυφώντας στην espresso και όχι, φερ` ειπείν, στο ``έγκλημα και τιμωρία`` του Ντοστογιέφσκι, αυτό είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία.)

Η άλλη παράμετρος, η οικονομική, έχει μια πιο πρακτική διάσταση. Η ``φήμη`` αντιμετωπίζεται πλέον ως εργαλείο προώθησης και διαφήμισης για προϊόντα και ανθρώπους-προϊόντα Στο βιβλίο του, με τίτλο Buzzmarketing, ο αμερικανός Μαρκ Χιούζ λέει: ``…οι κλασικοί τρόποι διαφήμισης είναι ξεπερασμένοι, αν δεν πυροδοτούν τη δημόσια συζήτηση για το διαφημιζόμενο προϊόν…``

``…στις ΗΠΑ δαπανώνται κάθε χρόνο 234 δις δολάρια για διαφημιστικούς σκοπούς-

πρόκειται για ποσό μεγαλύτερο από το ΑΕΠ του Μεξικού…``

``…η φήμη αποτελεί ένα εναλλακτικό επικοινωνιακό μέσο, η αποτελεσματικότητα

του οποίου εξαρτάται από την πειστικότητα του κομιστή της πληροφορίας…``

Εδώ μιλάμε δηλαδή, για ένα εξαιρετικά ευφάνταστο σενάριο. Πέρα από την ιδιότητα μας ως καταναλωτικές μονάδες, αποκτούμε εθελοντικά και ανέξοδα (για αυτούς) και την ιδιότητα του κομιστή διαφημιστικής πληροφορίας. Αγαπάμε την Πέγκυ Ζήνα , την διαφημίζουμε και εξασφαλίζουμε τα κέρδη των καναλιών, των δισκογραφικών εταιριών, των μπουζουξίδικων κτλ. κτλ.

Ο Μαρκ Χιούζ έχει κωδικοποιήσει τους τρόπους με τους οποίους ο εθελοντής-κομιστής επιτυγχάνει να ζωντανεύει τη φήμη των προϊόντων και των ανθρώπων-προϊόντων. Και συνοψίζει στα ``έξη κλειδιά της φήμης``: 1) η προκατάληψη, 2)το ασυνήθιστο, 3)το σκανδαλώδες, 4)το ιλαρό 5)το αξιοσημείωτο 6) το μυστικό.

Έτσι φτάνουμε να τροφοδοτείται η φήμη του ποδοσφαιριστή Μπέκαμ, όχι από τις αθλητικές του επιτεύξεις αλλά από το λόγο ότι φοράει τα ``στρινγκ`` της συζύγου του.(σκανδαλώδες). Ή να τροφοδοτείται η φήμη του τραγουδιστή Μαικλ Τζάκσον,
όχι από τα τραγούδια του, αλλά από το γεγονός ότι κοντεύει να του πέσει η μύτη μετά από την 151η πλαστική εγχείρηση.(ασυνήθιστο). Να τροφοδοτείται η φήμη του Φράνκ Σινάτρα όχι γιατί είχε ωραία φωνή, αλλά γιατί είχε κρυφές διασυνδέσεις με την μαφία.(μυστικό). Να τροφοδοτείται η φήμη του Τζόρτζ Μπούς (πλανητάρχη)και των παικτών των ριάλιτι τηλεπαιχνιδιών, όχι γιατί ο καθείς απ` αυτούς έχει θετικό αποτέλεσμα στο αντικείμενο της δουλειάς του, αλλά γιατί όλοι είναι αμόρφωτοι και δεν ξέρουν να χρησιμοποιούν στοιχειωδώς σωστά τον προφορικό λόγο.(ιλαρό).

Τώρα ο καθένας από μας μπορεί να παίξει αυτό το ενδιαφέρον παιχνίδι. Να βάζει με το νου του έναν διάσημο και να ψάχνει το ``κλειδί της φήμης `` του πίσω από την βιτρίνα. Το marketing ζει και μας οδηγεί, αλλά η συνείδηση μας μοιάζει να κοιμάται
και η τύχη μας, σίγουρα δουλεύει. Εμπρός λοιπόν, όλοι μαζί για το fame story υπ` αριθμ. 168. Να τα χιλιάσουμε. Το μέλλον μας περιμένει, γυαλιστερό σαν λουτροκαμπινές. Μόνο μια συμβουλή από τον μακαρίτη, τον ποιητή Μιχάλη Κατσαρό.

``…πάρτε νερό μαζί σας, το μέλλον μας

έχει πολύ ξηρασία…

Τώρα μέσα από κροκάλες, βράχους,

περνάει το αναγκαίο μονοπάτι της

επανάστασης, που πρέπει να είναι διαρκής

κι όχι μόνιμη, γιατί δημιουργεί μόνιμους υπαλλήλους,

εξαπτέρυγα, παρελάσεις, εφέτες, δικαστές…

αρχιεπισκόπους και ένα σωρό αρσενοκοίτες

που σοδομούν και βυσσοδομούν πάνω στο σώμα της.`` (μας)