Παρασκευή 26 Ιανουαρίου 2007

Η Τιμωρία πριν το Έγκλημα


Και άλλες φορές, παλαιότερα είχε κάνει βόλτες
στο καταπράσινο προαύλιο του Ι.Α.Ε.
Τα δέντρα και η δροσιά απάλυναν
την κούραση των ματιών από τη σκόνη των δρόμων.
Έπαιρνε μια σπανακόπιτα από το κυλικείο
του διπλανού κτιρίου του ΟΑΕΔ και τρύπωνε
στον δροσερό κήπο για έμπνευση και ανανέωση.
Περιδιάβαινε τα δαιδαλώδη πλακόστρωτα,
με τους επιμελημένους θάμνους δεξιά και αριστερά.
Σε κάθε "θεματική" πλατειούλα χάζευε
την προτομή του τραγικού μεταμεληθέντα
ήρωα που φιλοξενούσε.
Ο Οιδίποδας μετά την αποκάλυψη της πατροκτονίας
και της αιμομιξίας, ο Πάρης μετά την πτώση
της Τροίας, ο Ναπολέων μετά την κακή εκτίμηση
της κατάστασης στο Βατερλό
και λίγο πριν την εξορία,
ο Ζαχαριάδης μετά την πτώση του "Γράμμου- Βίτσι"
και λίγο πριν τη διαφυγή στην Σοβιετία,
ο Δράμαλης μετά την ήττα στα Δερβενάκια,
η Ντενίση μετά την αποτυχία της "Αννας Καρένινα"
στο θέατρο,η Μήδεια μετά την βεβιασμένη κίνηση
που την κατέστησε άτεκνη,
ο Αλκιβιάδης μετά την παταγώδη αποτυχία
της εκστρατείας στην Μεγάλη Ελλάδα
και τόσοι άλλοι πονεμένοι μεταμελληθέντες.
Δεν είχε φανταστεί ποτέ του ο φοιτητής Ρόντια,
πως θα `ερχόταν η στιγμή που ικέτης
θα κατέφευγε κι αυτός στο Ι.Α.Ε.
Και νάτος τώρα σαν λαβωμένο αγρίμι να τρέχει.
Σαν τρελός διέσχισε τη γέφυρα
και πέρασε στην δυτική όχθη του Νέβα.
Πέρασε μέσα από το υπαίθριο παζάρι
την ώρα που οι μικροπωλητές μάζευαν
την πραμάτεια τους για να επιστρέψουν
στα σπίτια τους.
Πέρασε δίπλα απ` τα βρωμερά μαγέρικα
της δυτικής όχθης του ποταμού
και μπήκε στο δρόμο με τα μεγάλα δημόσια κτίρια.
Η κατάπληξη που ένοιωσε απέναντι
στα συναισθήματα του,
σιγά σιγά είχε μεταβληθεί σε τρόμο.
Τα πνευμόνια του έκαιγαν από την τρεχάλα.
Λίγα μέτρα τον χώριζαν από το προαύλιο του
Ιδρύματος.
Πέρασε από τον ΟΑΕΔ Πετρούπολης, και από κει
στον όμορφο καταπράσινο κήπο.
Αυτή τη φορά,όμως, δεν στάθηκε να
χαζέψει τη βλάστηση και τα αγάλματα.
Πήρε τον κεντρικό διάδρομο,
που οδηγούσε κατευθείαν στην είσοδο
του κτιρίου,
σκεπασμένος από αναρριχώμενες τριανταφυλλιές.
Δρασκέλισε πέντε πέντε τα μαρμάρινα σκαλοπάτια.
Το αριστερό βαρύ ξύλινο πορτόφυλλο ήταν ορθάνοιχτο.
Χύθηκε μέσα στη μεγάλη σάλα υποδοχής.
Μάρμαρα, γρανίτες, χαλιά.
Μια παγωμένη ανατριχίλα πέρασε
απ΄ τη ραχοκοκαλιά του.
Οι αμέτρητες φλογίτσες των τεράστιων πολυελαίων
τρεμόπαιξαν, όταν ένα αεράκι ακολουθώντας τον,
μπήκε απ` την ανοιχτή πόρτα πίσω του.
Αρκετά μέτρα τον χώριζαν από το γκισέ
που έγραφε "information".
Έκανε διστακτικά να πάει κατά κεί.
Αλλά το μετάνιωσε…
Είδε το ταμπελάκι με το κατευθυντήριο βέλος
που έγραφε W.C.
Κίνησε κατά κει. Κοντοστάθηκε...
Πάλι το μετάνιωσε.
Έπεσε κάτω στο χαλί και άρχισε
να χτυπιέται κλαίγοντας και φωνάζοντας.
«Χρόνια ολόκληρα ...
 ψάχνω μια ευκαιρία... 
 και τώρα να...
 μια γριά ολομόναχη και αβοήθητη...
 και γω το σκέφτηκα σοβαρά 
 να την...
 είναι πολλά τα λεφτά... σας λέω...»
Έτρεξε όλο το προσωπικό του ισογείου
να δει από κοντά τον καινούριο
πελάτη-ικέτη.
Αιώνες τώρα το (Ι.Α.Ε.)Ίδρυμα Άλσους Ευμενίδων
παρείχε τις υπηρεσίες του,
στους από Ερινύες και Μαινάδες
διωκόμενους.
«Ηρεμίστε κύριε, πείτε μας, τί σας συμβαίνει…;
Πώς λέγεστε…; Έρχεστε από μακριά…;»
Τον «κάθισαν» σε έναν αναπαυτικό καναπέ.
Τσιγάρο, εσπρεσάκι, κρύο νερό.
«Λέγομαι Ράντιαν Ρομάνοβιτς Ρασκόλνικωφ και...».
Τους διηγήθηκε την τραγική του ιστορία.
Έγινε μια δεκάλεπτη σύσκεψη των αρμοδίων,
και με επίσημο ύφος του ανακοίνωσαν
ότι αδυνατούν να τον δεχτούν.
«Το ίδρυμα μας, αγαπητέ κύριε Ρασκόλνικωφ,
αιώνες τώρα παρέχει υπηρεσίες "δόξας"
σε πραγματικά κορυφαίους μεταμελληθέντες.
Σε προσωπικότητες που κουβαλάν βαριά
και συμπυκνωμένη τραγικότητα.
Η δικιά σας περίπτωση,
προς το παρόν τουλάχιστον,
δεν μας αφορά.
Μας είπατε ότι σκεφτήκατε να δολοφονήσετε
την αδύναμη γριούλα,για να ωφεληθείτε
των τιμαλφών και των χρημάτων της.
Υπό άλλες συνθήκες πιθανότατα θα μπορούσαμε
να δούμε θετικά την υπόθεση σας…
Ίσως, εάν την είχατε ήδη σκοτώσει…
Ή εάν, ας πούμε,είχε ασχοληθεί μαζί σας
κάποιος μεγάλος λογοτέχνης…
Ο Φιοντορ Ντοστογιέφσκι φερ` ειπείν…
Για να σας δεχτούμε πρέπει να υπάρξει
Έγκλημα, Τιμωρία και τραγική μεταμέλεια.
Με αυτά που ισχύουν μέχρι τούδε,
αδυνατούμε. Σας ευχαριστούμε.
Πηγαίνετε στο καλό.»
 
Σηκώθηκε, έσιαξε το σακάκι του
και αποχώρησε στους σκονισμένους
δρόμους της Αγίας Πετρούπολης.
  
 
  

2 σχόλια:

NinaC είπε...

Έτσι εξηγείται, λοιπόν, ο φόνος της γριάς κυρίας.

Εξαιρετικό, maitre Kostis-b, εξαιρετικό!

kostis-b είπε...

Φχαριστώ για τα καλά σας λόγια.
Εν τέλει, έλαβε και ο Ρόντια μια περίοπτη θέση στο Άλσος Ευμενίδων.