Παρασκευή 31 Ιουλίου 2009

Τα τραγούδια

Μη μπορώντας να κάνω αλλιώς, διαλέγω τον ρόλο του ενάρετου ακροατή, και ακούω μουσική. Κυρίως τραγούδια.
Σάμπως να ευπρεπίζεται εκτάκτως ο κόσμος όταν ακούω τραγούδια.
Εάν μάλιστα συνοδεύσω την ακρόαση με πέντε-έξι μπύρες και δέκα-δώδεκα τσιγάρα, θαρρώ ότι τότε ακριβώς είναι που η γη βρίσκει τον σωστό ρυθμό περιστροφής γύρω από τον άξονά της. Η εγγενής ναυτία του περιστρεφόμενου γήινου βίου μου, εξαλείφεται, και η ταλαιπωρημένη ατμόσφαιρα επαναφορτίζεται.
Συνεπικουρούμενος λοιπόν των τσιγάρων (για να σκέφτομαι ευρύτερα)
και με την αρωγή των μπυρών (για να ακούω Dolby surround ), φαντάζομαι τις περίτεχνες μελωδικές γραμμές και τους όμορφους στίχους, να έρχονται στο φως με την μέθοδο της εξόρυξης. Να αναδύονται δηλαδή από κάποιες βαθιές κρύπτες του υπεδάφους. Κι αυτό για έναν και μόνο λόγο: Για να μην μας επιτρέπουν (και να μην τολμάμε) να κουρελιάζουμε τα πιο ακριβά μας αισθήματα.
Ενώπιον των τραγουδιών λοιπόν, όπως προ-είπα , διαλέγω τον ρόλο του ενάρετου ακροατή, που εκ περιτροπής αιχμαλωτίζεται (δίκοπα), την μια στο νόημα και την άλλη στη φόρμα.
Σαν βουητό τα ακούω τα τραγούδια. Ενάρετος και καταδικασμένος στην ανάγκη τους.
Δίκοπη ζωή

Πέμπτη 23 Ιουλίου 2009

Παρασκευή 10 Ιουλίου 2009

Γουατεμάλα

Ως κομπασμοί και μαρτυρίες ενός παρελθόντος,
ως απομεινάρια και ρετάλια ενός παρόντος,
αλλά και πολύ περισσότερο,
ως κακοήθεις ειρωνείες κάποιου μέλλοντος,
συχνά πυκνά με συνεπαίρνουν και με στροβιλίζουν,
οι δίνες (και οι οδύνες) κάποιων ονείρων.
Κάποιων ονείρων, μακράς προθεσμίας πλήρωσης.
Όπως για παράδειγμα-το αυστηρώς προσωπικό όνειρο- να πατήσω κάποια στιγμή τα ιερά χώματα της Γουατεμάλα, του Σαλβαντόρ και της Ονδούρας...
‘Η, όπως- το απόλυτο καλλιτεχνικό όραμα- να μου ζητηθεί, και να μου προσφερθεί η ύψιστη τιμή να παίξω και να τραγουδήσω στο Ηρώδειο πρίν προλάβει η Άννα Βίσση…
...και γω να αρνηθώ.
Ή, όπως –το πατριωτικό- να αναρτηθούν πορτρέτα του Άρη Βελουχιώτη σε όλα τα κτίρια της δημόσιας διοίκησης και των κρατικών υπηρεσιών , συμπεριλαμβανομένων του Συμβουλίου της επικρατείας, του Αρείου Πάγου και της ΕΥΠ.
‘Η, όπως, -το διεθνιστικό- να αξιωθώ να συμμετάσχω σε Ιερή Περιφορά του αναβρεθέντος (τελικά) σεπτού λειψάνου της κατακρεουργημένης Ρόζας Λούξεμπουργκ, στον περίβολο του Βατικανού.
Ή, όπως –το επιστημονικό- να αποδειχθεί επιτέλους ότι στον οικείο Γαλαξία μας, υπάρχουν τουλάχιστον άλλες 38000 νοήμονες εξωγήινοι πολιτισμοί, με τους οποίους δυστυχώς δεν θα ΄ρθουμε ποτέ σε επαφή.
Ή, όπως –το οινολογικό- να βραβευθεί η Μαλαματίνα με το «χρυσούν μετάλλιο της ποιότητας» σε Διεθνή Διαγωνισμό Οίνου.
Ή, όπως –αυτό της ευγενούς άμιλλας- να αναδειχθεί εν τέλει ο ΠΑΟΚ, ως του αξίζει, πρωταθλητής υφηλίου, και βάλε.
Ή…
Ή…
Για να μην μακρηγορώ και κλέβω τζάμπα χρόνο από την φτωχή αιωνιότητα ,
τα όνειρά μου, πέραν της αυταπόδεικτης ανόσιας θεματολογίας τους, διαπνέονται ξεκάθαρα από τις συνιστώσες εκείνες, που συγκροτούν μια καραμπινάτη Τραγωδία. (Με τη αρχαιοελληνική έννοια του όρου φυσικά.)
Βέβαια πρέπει να ομολογήσω ότι, πάντα μετά το πέρας του οίστρου, και την καταλαγή της κάθε σφοδρής ονειροδινείας μου,
τα όνειρά μου, σαν υπάκουες κηλίδες απουσίας, επιστρέφουν εκεί όπου ανήκουν.
Στην τεφροδόχο ονείρων δηλαδή,
που χρόνια τώρα, διατηρώ πάνω στο τζάκι.