Πέμπτη 29 Ιανουαρίου 2009

η καθ΄ ημάς Δύση

«δεν υπάρχει κανένα απολύτως πρόβλημα με την ευρωπαϊκή ένωση ….
…η παροχή των 500 εκ. ευρω ως αποζημίωση για τους αγρότες,
είναι απολύτως εντός των πλαισίων της κοινοτικής νομιμότητας….
(απόδειξη ότι: )
…επικοινώνησα με την αρμόδια κοινοτική επίτροπο…
…δυστυχώς όμως δεν κατέστη δυνατό να συνομιλήσουμε…
…οι αγρότες επιστρέφουν στα κτήματα και στα σπίτια τους…
…λυπούμαι που απέτυχαν όλοι οι επιτελάρχες της έντασης…»

Σωτήρης Χατζηγάκης Υπουργός Αγροτικής ανάπτυξης


Αν παραμερίσεις για λίγο το ύφος του γνωστού γόνιμου υπουργικού ορθού λόγου.
Αν αφαιρέσεις με προσοχή το πέπλο του ώριμου, και στιβαρού,
και υπεύθυνου πολιτικού λόγου.
Αν χαλαρώσεις τον στενό (αλλά απαραίτητο) κορσέ της σώφρονος οπτικής και της καθαρής ματιάς,
που η δυτική μας παράδοση μας επιβάλει,
και με την οποία πασιφανώς κληροδοτήθηκε ανοιχτόχερα ετούτος
ο δεινός χειριστής της «γλώσσας»
και διαχειριστής των αγροτικών κρίσεων,
αυτό που απομένει από αυτά τα σοφά λεκτικά θραύσματα ,
είναι το διαυγές μυστήριο της υπερβατικής και πλανεύτρας ανατολής.

Παρασκευή 23 Ιανουαρίου 2009

Υπάρχει πρόοδος στον τρόπο που διαβάζει κανείς;

Το εναποθηκευμένο πρόσθετο υλικό, που προσφέρει η «φωνή» κάθε ιστολόγου στο δίκτυο, δεν μπορεί επ΄ ουδενί να χαρακτηριστεί εντελώς άχρηστο υλικό. Ποτέ δεν ξέρεις σε ποιόν θα χρησιμεύσει. Κάθε ιστολόγιο, είτε κακόμοιρο, είτε πολυτελές, είτε ατημέλητο… είτε αθώο, είτε ένοχο, όπως κι αν είναι, τέλειο ή ασύμμετρο, μωβ, μπλε, ροζ, μαύρο ή λευκό, ότι κι αν βούλεται, ότι κι αν αντιμάχεται, έχει ένα χαρακτηριστικό που το συνδέει με οποιοδήποτε άλλο: Μετεωρίζεται ανάλαφρα από μόνο του, μεταφέροντας μια «φωνή» ανίδεης κατανόησης για τον ίδιο του τον εαυτό.
Οι χλιδάτες ποσότητες των δεκάδων ή εκατοντάδων σχολίων αυτοεξουδετερώνονται εν είδει ονείρου που το έδιωξε η πρωινή αύρα, και οι υψηλές ποιότητες των χιλιάδων ή των ελάχιστων 5-6 σχολίων αυτοαξιοποιούνται εν είδει πετυχημένου αυνανισμού. (άμα πετύχει η μαλακία, τύφλα να ΄χει …)
Απ΄ την άκρα αριστερά ως την άκρα δεξιά της ιστολογικής κλίμακας, οι λέξεις θυσιάζονται με αυταπάρνηση και υποφέρουν ειλικρινώς. Οι φράσεις εκφράζουν τη βαθύτατη ευγνωμοσύνη τους στο αχανές δίκτυο. Και οι παράγραφοι νέμονται ξεδιάντροπα την υπεραξία της τεχνικής υποστήριξής του. Αυτό είναι θαρρώ το ενιαίο υποσυνείδητο που διέπει όλη την κλίμακα.
Ο καθείς συναντιέται με άπειρες λαμπερές ιδέες και άλλες τόσες σκοτεινές λέξεις.
Αναμοχλεύοντας τον βούρκο τους, θολώνει τα νερά και φτιάχνει τις δικές του.
(τι μας λες ρε μεγάλε…)
Ευτυχώς σε τούτο το λούνα- παρκ, σε τούτη την ανεκτίμητη παρέα, ο καθένας κατανοεί και ερμηνεύει αρκούντως λανθασμένα τον καθένα άλλο, ώστε κανείς δεν κινδυνεύει να κατηγορηθεί για λογοκλοπή. Όλοι διατρέχουν εκατοντάδες ρομαντικά βράδια και ερωτικά πρωινά μόνοι τους, υποφέροντας από περιοδικούς αιφνίδιους οίκτους, πότε για τους άλλους και πότε για τον εαυτό τους.
Οι σαράντα χρόνοι χαιρεκακίας που κουβαλάω πίσω μου δεν με βοήθησαν να καταφέρω να μην συγχέω αυτά που ήθελα να πω, με αυτά που τελικά λέω. Λυπάμαι.
Ούτε βέβαια με βοήθησαν να προοδεύσω τον τρόπο που τα διατυπώνω γραπτώς.
Τα δύο τρία χρόνια όμως που διαβάζω όλα τούτα
τα εξαρθρωμένα, τα μαγικά, τα ετερόκλητα…
τα πειθαναγκαστικά, τα τρυφερά, τα γλιτσιάρικα…
τα συγκινητικά, τα στρατευμένα, τα νευρωτικά…
τα πρωθύστερα, τα ανάδρομα, τα άπνοα…
τα ευφυή, τα λογοτεχνικά, τα λοξά…
τα επιμελημένα και τα ατημέλητα…
με βοήθησαν να βελτιώσω τον τρόπο που διαβάζω.
Για αυτό λέω, ποτέ δεν ξέρεις σε ποιόν θα χρησιμεύσει τί.
Ευχαριστώ.

Τρίτη 20 Ιανουαρίου 2009

κείμενο λογικού χαρακτήρα, που ωστόσο απέχει πόρρω από αυτό που θα ονομάζαμε αξιέπαινη προσπάθεια

Το ανέκδοτο χειρόγραφο, ενός αγνώστου συγγραφέως, του οποίου χειρογράφου ουδείς ποτέ έτυχε την χαρά της ανάγνωσης , μοιραίως καθίσταται φύσει ανύπαρκτο.
Αυτό άλλωστε το συμπέρασμα θα επέβαλε η λογική και σημειολογική τάξη.
Ει μη μόνον εάν, κάποιος (έστω ένας, έστω για μια στιγμή) λαχτάρισε διακαώς , έστω και ανεπιτυχώς, να διαβάσει το χειρόγραφο, τότε ηδύνατο να θεωρηθεί θέσει υπαρκτό. Αν και φύσει ανύπαρκτο.
Τούτη η σημαίνουσα αντίθεση μπορεί να αποτελέσει αίτιο παρουσίας και μέσο διάκρισης, κάθε εν δυνάμει ύπαρξης. Έστω και ανύπαρκτης.
Διότι, οτιδήποτε ανύπαρκτο (ή έστω επιδεικτικά απόν) υφίσταται, εξ αιτίας κάποιας απουσίας βούλησης του υποκειμένου να αποδεχθεί την μη-ύπαρξη του.
Εάν χάριν λογο-παιγνίου, γυρνούσαμε το σακάκι και τα μανίκια τούτου του συλλογισμού προς τα μέσα, θα μπορούσαμε άραγε να υποθέσουμε ότι, η «εωσφορική» λαχτάρα και βούληση τινός, να ανακαλύψει και να αποδείξει την ύπαρξη μιας εποχής κατά τη οποία τα πάντα είναι ανύπαρκτα, θα ήταν δυνατό να επιφέρει ( αν όχι πλήρη ανυπαρξία των πάντων) τουλάχιστον ένα ισχυρό ράπισμα σε όσους ταυτολόγους προσδοκούν πνευματική δικαίωση (ή διεκδικούν πνευματικά δικαιώματα) επί του: «Εγώ ειμί η Αρχή» ;
«Σιγά μην είσαι ρε μεγάλε» θα απαντούσε ένας ετερολόγος.
Πάντως είτε επιλέγουμε τους ξεκούραστους συνειρμούς των ταυτολόγων, είτε τα λογοπαίγνια των ετερολόγων, καλό είναι να εξοικειωνόμαστε με την αστειότητα.
Αρκεί πάντα να αστειευόμαστε στα σοβαρά.

Τρίτη 13 Ιανουαρίου 2009

γκράφιτι

Δεν θα συνηθίσεις ποτέ στην μοναξιά. Κι ας λένε ότι συνηθίζεται.
Την μοναξιά της διαρκούς εντός σου διαμάχης, καθώς περπατάς ασκόπως στους δρόμους, δεν θα την συνηθίσεις ποτέ, διότι ποτέ κανείς δεν την συνήθισε. Όσο κοντεύεις να τη «μάθεις», τόσο ξεθωριάζεις. Στο λέω, σε τούτο το ζήτημα δυστυχώς, είσαι ευάλωτος και ληξιπρόθεσμος. Σαν γιαούρτι.
Να λες πάλι καλά, που τούτη η ένδεια της συνεχούς διαμάχης δεν αφήνει χώρο στις τύψεις. Πότε παίρνει κεφάλι ο λόγος, πότε τα πάθη. Πότε ο θύτης, και πότε τα θύματα. Έτσι είναι οι διαμάχες. Χάνεις κερδίζεις, γλυτώνεις από την διανοητική επιδημία των τύψεων.

«ΤΟ ΝΕΟ ΕΤΟΣ ΤΟΝ ΠΑΙΡΝΕΙ» έγραφε το γκράφιτι στον μπεζ τοίχο του απέναντι πεζοδρομίου της οδού Αμύντα 31-33. Το διάβασες κατά την τελευταία άσκοπη περιπλάνησή σου στους δρόμους. Και εξόκειλες τρανταχτά και με σφοδρότητα, σε ένα αμυδρό υπομειδίαμα. Όντας, όχι-ξεκάθαρα πραγματολογική ετούτη η δήλωση, μεταφέρει έναν υποβόσκοντα κανονιστικό χαρακτήρα, θέτοντας ηθικά ζητήματα. Υποδηλώνει δε, και μια απελπισμένη μακαριότητα του συντάκτη της. (Πάντως, διαβάζοντας τους τοίχους κανείς, καταλαβαίνει γιατί τα βιβλία τυπώνονται και εκδίδονται στο σχήμα που… τυπώνονται και εκδίδονται).
Οι άσκοποι δρόμοι εμπρός σου, άρχισαν να αργοσβήνουν. Σχεδόν να εξαφανίζονται.

Ενώπιον , λοιπόν, του φάσματος της εξαφάνισης των δρόμων μπρος από τα μάτια σου, κάθεσαι στο πρώτο καφενείο της οδού Αμύντα, που προς στιγμήν διασώζεται, (ως δρόμος). Εντός μόλις πενταλέπτου, επάνω στο τραπέζι πάλλετε κριτσανιστή μια μπύρα . Ζωντανή, δροσερή, των 500 ml, όμορφη από μόνη της, δίχως ψιμύθια και καλλωπισμούς. Η απόλυτη συντριβή της επιθυμίας να την πιείς, θα έρθει αργότερα. Αλλά μετά την τρίτη φιάλη. Στην πρώτη γερή γουλιά, το επικό γκράφιτι ξαναγράφεται από μόνο του, πάνω στην γλιτσιασμένη μελαμίνη του τραπεζιού: «ΤΟ ΝΕΟ ΕΤΟΣ ΤΟΝ ΠΑΙΡΝΕΙ»


Α) Το νέο έτος ήταν ενήμερο αυτής της εξέλιξης; ή έβαινε ανυποψίαστο;
Β) Το απερχόμενο έτος άραγε, τον έπαιρνε;
Γ) Δικαιούνται τα έτη, γενικώς, να τον παίρνουν;
Δ) Εάν το ίδιο δεν ευθύνεται για το γεγονός, υπάρχουν συγκεκριμένοι λόγοι
για τους οποίους έτυχε τέτοιας μεταχείρισης; ή ήταν τυχαίο;
Ε) Απ΄ τη στιγμή που συνειδητοποίησε την τροπή που έλαβε η υπόθεση της
έλευσής του, πώς αντιμετωπίζει την κατάσταση;
Ε1) ειλικρινώς απεύχεται την συνέχιση της άβολης κατάστασης; Ή,
Ε2) κρυφίως την απολαμβάνει;

Σάββατο 3 Ιανουαρίου 2009

free use αποφάσεις για το νέο έτος

-Το αποφάσισα,
όποιος θέλει μπορεί να κάνει ελεύθερη χρήση
αυτού του οποίου δεν θα μπορούσα ποτέ να είμαι.

-Είσαι σίγουρος ότι πήρες την λάθος απόφαση;