Δευτέρα 25 Μαΐου 2009

Brief instruction











Συγχαρητήρια! Μόλις επιχειρήσατε ηρωική και επιτυχημένη είσοδο στο «ξόρκια και αλγόριθμοι». Σήμερις, ως επιβράβευση αυτής σας της επιτυχίας , δεν θα σας κουράσω:

Μάρτυς μου η τσίγκινη μαϊμού η κουρδιστή με το ταμπούρλο, και η άλλη η συνάδελφος της, με τα πιατίνια…
Μάρτυς μου ο κολλητήρης κι ο μπιριγκόγκος…
Μάρτυς μου ο απίθανος Χούλκ κι ο άνθρωπος-αράχνη…
Μάρτυς μου, ακόμα κι αυτός ο Μπομπ σφουγγαράκης…
Αρχίζει να γερνάει ραγδαία κανείς, όταν σταματήσει να παίζει.

Πέμπτη 21 Μαΐου 2009

μισόλογα

Όσα συνέβησαν στις τέσσερις τελευταίες δεκαετίες της ζωής μου, μου έδειξαν και μου κατέστησαν σαφές πως τα «λόγια» (προφορικά ή γραπτά) , υπό δεδομένες συνθήκες, ασφαλώς και είναι κάτι πολύ σημαντικό. Αλλά δεν είναι και το παν. Υπάρχουν και άλλες δυνάμεις που εμπλέκονται στη ζωή και την βαραίνουν, δίνοντας υπόσταση στην, όχι και τόσο αβάσταχτη, ελαφρότητά της. Π.χ. όπως:
-Η πνευματική ανέλιξη που σου προσφέρει το απόλυτο κωλοβάρεμα.
- Η διεύρυνση των γνώσεων μας, πάνω στον τρόπο, του πως θα σκοτώσουμε αναίμακτα και σιωπηλά, την ώρα μας.
- Η τέρψη του να μη μιλάμε και να μην ακούμε κανέναν, δίχως κανείς και τίποτα να μας υποχρεώνει, να μην μιλάμε και να μην ακούμε κανέναν.
-Η τέχνη της απόλαυσης μια άλαλης και άγραφης επικοινωνίας.
- Η προφορική παράδοση του καθενός, την οποία δεν θα την προφέρει ποτέ κανένας, και ποτέ δεν θα παραδοθεί σε κανέναν.
-Εν γένει, η δυναμική της υλοποίησης, μιας ευτυχούς, άλαλης, άγραφης και κουφής γλώσσας.

Η αλήθεια είναι βέβαια ότι και η πασίγνωστη και πανάρχαιη, κοινά υλοποιημένη ανθρώπινη γλώσσα (λογοτεχνική ή καθημερινή), είτε έχει φορέα το χαρτί και τα μάτια του αναγνώστη, είτε τον κυβερνοχώρο και τα λογής –λογής ηλεκτρομαγνητικά κύματα,
είτε, (απλούστερα και ευτυχέστερα) ένα στόμα και ένα αφτί,
συχνά κατά ένα μέρος είναι «άυλη». Ή, να το πούμε καλύτερα, συχνά κατά το ήμισυ είναι μη -υλοποιήσιμη. Είναι δηλαδή μισή. Λόγια μισά. Κοινώς μισόλογα.
Είμαστε περικυκλωμένοι από μισά «λόγια» και μισές «σημασίες».

Μάλιστα, έρχονται κάποτε καιροί και συνθήκες που ευνοούν τα «μισόλογα».
Έρχονται κάποτε εποχές, που ευνοούν έναν κακώς εννοούμενο διανοουμενισμό μισόλογων, στην έκφραση. Επακολούθως του οποίου, τα ολόκληρα λόγια (στρογγυλά τα έλεγε η γιαγιά μου) πέφτουν σε δυσμένεια και βαριά ανυποληψία. Τότε, όσοι συνηθίζουν να αδιαφορούν για όσα οι καιροί επιτάσσουν, και επιμένουν να μιλούν με ολόκληρα λόγια, (ή να μην μιλούν καθόλου) αντιμετωπίζουν το φάσμα της απόρριψης και νοιώθουν την περιφρόνηση ψυχρή να τους τυλίγει. Μοιάζουν μπανάλ κι ανόητοι (δεν εννοούν). Με άγνοια κινδύνου, περιφέρουν τα λόγια τους ολόκληρα, οι άμοιροι. Είναι τότε…όταν τα μισόλογα γίνονται μόδα.
Σήμερα θα ρίξω στη αρένα ποστ , βορά στα σιδερένια σαγόνια των «μισόλογων». Οι λέξεις, και οι έννοιες (με, ή χωρίς τη σύμφωνη γνώμη τους), θα υποφέρουν πραγματικά, παραδομένες στα άπονα χέρια των θολών υπαινιγμών. Θα δεχτούν αβοήθητες βάναυση επίθεση. Θα κεραυνοβοληθούν, θα αποσυναρμολογηθούν, και τελικά θα κατακρεουργηθούν, προς δόξαν των κομψών, υπαινικτικών και φαρμακερών «μισόλογων». Εμείς από τις κερκίδες του κολοσσαίου θα διασκεδάζουμε κατάφωρα, από την φρίκη του θεάματος. Μετά το τέλος της παράστασης όμως, το αποτέλεσμα θα κρίνεται, πάντα, ενοχλητικά πενιχρό.
Όσο κι αν τα «μισόλογα» κατασπαράζουν τους φθόγγους των νοημάτων και κομματιάζουν τα ολόκληρα λόγια, όσο κι αν φαίνεται να θριαμβεύουν στην αρένα, πάντα στο τέλος θα κρίνονται ανεπαρκή.
Διότι, πώς να το κάνουμε, τα μισόλογα είναι μισά λόγια.
Κατόπιν, σας προειδοποιώ, το κείμενο αυτό θα αυτοκαταστραφεί. Ακριβώς 30 δεύτερα λεπτά μετά το πέρας της ανάγνωσης, (με, ή χωρίς την σύμφωνη γνώμη σας) τα μισόλογα του κειμένου θα καταστούν απόντα.
Ότι θα έχουν «φάει»… θα έχουν έχουν «φάει». Ότι θα έχουν πιεί…θα έχουν πιεί.
Ότι θα έχει αρπάξει ο κώλος τους… θα έχει αρπάξει.
Ότι θα έχουν υπαινιχθεί….θα έχουν υπαινιχθεί. Μετά τέλος. Νέτα.
Διότι δεν είναι δυνατόν πάντα τα «κυριολεκτικά» να στραγγαλίζονται, και τα «μισόλογα» να τη γλυτώνουν. Δεν μπορεί τα «συγκεκριμένα» πάντα να την πληρώνουν, και τα «αφηρημένα» μονίμως να εισπράττουν. Όλα έχουν ένα όριο.

Τελικά ίσως στην κορυφή της ιεραρχίας των στοιχείων που απαρτίζουν την διαδικασία «συνεννόησης» των ανθρώπων, να βρίσκονται τα μισόλογα.
Α, τα αγαπημένα μας μισόλογα… τι παράδοξη γοητεία που μεταφέρουν; Πως καταφέρνουν αυτό που λένε να είναι τόσο κομψά εντελώς ασήμαντο, σε σχέση με το άκομψο σημαντικό που αποκρύπτουν; Τι ωραία που αιωρούνται δίχως να λεν σχεδόν τίποτα, και να αφήνουν περιθώριο σχεδόν για τα πάντα.
Αν δεχτούμε ότι τα ολόκληρα λόγια μεταφέρουν τα βασικά συστατικά της βούλησής μας και της αντίληψης μας, τότε τι διάολο μπορεί να συμβαίνει με τα μισόλογα; Αποδίδουν άραγε την μισή βούληση; Ή απλώς αποκρύπτουν τα μισά από όσα «σκοπεύουμε» και επιδιώκουμε;
Ένα καλά δομημένο και πλήρως αναπτυγμένο «μισόλογο», (αν μπορείς να το πεις αυτό για κάτι που είναι μισό) είναι εξαιρετικά δύσκολο να το προσδιορίσεις. Απειλεί; Προειδοποιεί; Υπαινίσσεται; Ντρέπεται; Φοβάται; Αδυνατεί; Υπογραμμίζει; Υποδηλώνει; Καταφρονεί; Μπερδεύει; Θολώνει; Καυτηριάζει; Οικτίρει; Κόβει; Ράβει; Τι διάολο κάνει;




Πλάθοντας πλήθος «μισών» προτάσεων, ο κάθε άξιος τεχνίτης μισόλογων, δίνει ζωή σε μια γλώσσα όχι ακριβώς μισή, αλλά σίγουρα ούτε και αρκετά ολόκληρη.
Θες δεν θες, πέφτεις συχνά θύμα, και παγιδεύεσαι στον ηθικό μηχανισμό τους.

Εντάξει ρε φιλαράκι, καλά κάνεις και θέλεις η μισή λαλιά σου, να σκορπάει γύρω σου ένα υποβόσκον μυστήριο. Να αναρωτιούνται όλοι: «τι θέλει να πει τώρα ο ποιητής;»
Δικαίωμα σου είναι, όσα ορνιθοσκαλίζεις, να μην ξεκαθαρίζουν τις προθέσεις σου.
Στο κάτω κάτω ας προσπαθήσουν λίγο και οι άλλοι. Αν θέλουν.
Καλά κάνεις και μεταθέτεις την προοπτική της επικοινωνίας και την λαχτάρα της συνεννόησης, πέρα από το φως που αντιφεγγίζει στο βάθος του τούνελ των ατέλειωτων υπαινιγμών σου.
Πρόσεξε όμως…κάποια στιγμή μπορεί αυτή η συνήθειά σου, να καταντήσει ένα απλό καπρίτσιο.
Μήπως θαρρείς τάχα ότι μεταμορφώνεσαι σε τέρας πρωτοτυπίας, όταν μισολογάς;
Θαρρείς ότι τα «ακατάληπτα» σε τυλίγουν με αγλάισμα επικοινωνιακής μόρφωσης; Μήπως σ΄αυτά τα θολά λεκτικά τερατουργήματα σε
οδηγεί το πρότυπο της αγωνιώδους μοναδικότητας;
Ποιος είσαι; Η Πυθία;
Μα είναι τρόπος αυτός; Σου αρκεί αυτή η ενεργή επίφαση μιας γλώσσας- σπαζοκεφαλιάς; μόνο και μόνο μιλώντας τυχαία, σποραδικά και παράδοξα;
Η γλώσσα είναι ένα συλλογικό κληροδότημα, που υπήρξε κατ΄αρχήν από την ανάγκη να συνεννοηθούμε. Ή να μην συνεννοηθούμε. Κι όχι ένα εργαλείο για να μας σπας εσύ τα αρχίδια.
Εκτός πια και αν το κάνεις για χρονοαποταμίευση. Αν νομίζεις ότι κερδίζεις χρόνο μιλώντας «μισά».. αν έχεις μια τόσο στεγνή θεώρηση της απόλαυσης του χρόνου…τι να πω; Μίλα μισά.
Εγώ δεν θα σ΄ακούω.

Παρασκευή 8 Μαΐου 2009

Χ.Υ.Τ.Α.

Αναλογιζόμενος τον τρόπο με τον οποίο θα δεχθείτε το ακόλουθο ποστ διακατέχομαι αίφνης, υπό μεγίστου φόβου. Θα δεήσει άραγε να σχολιάσει κανείς; Ή θα πάει άπατο… γαμώ το κέρατο μου. Ο «τρόμος της λευκής σελίδας» που λένε για τους γραφιάδες, μοιάζει με το “Mπαμπούλας Α.Ε.» της Pixar, αν συγκριθεί με την αδημονία, το βαρύ καημό, την ματαίωση, τη φρίκη του «εφιάλτη του δρόμου με τις λεύκες», δια μέσω του οποίου διέρχεται ο βλόγερ όταν έρχεται αντιμέτωπος με το φάσμα των «μηδέν σχολίων».
Είναι σύνηθες πλέον το φαινόμενο , κάθε ανεκδιήγητος βλόγερ, κάθε ανορθόγραφος γραφεύς, κάθε κομμουνιστής άνευ δράσεως σαν και του λόγου μου, κάθε άσχετος γκουρμές που δεν μπορεί να ξεχωρίζει το πατέ από τη σκυλοτροφή, και εν γένει κάθε είδους άχρηστος, να καταφεύγει σε φτηνά μαρκετίστικα κόλπα, προκειμένου να τσιμπήσει λίγη προσοχή.
Να εγώ φερ΄ ειπείν, ήδη επεξεργάζομαι γιγαντιαίο πρότζεκτ προώθησης του βλογ. Χορηγώ προνομιούχα διαβατήρια εισόδου στο ιστολόγιο, πράσινες κάρτες freetax, ισόβιες βίζες, γλειφιτζούρια, κοκακόλες, παγωτά, γρανίτες φράουλες και τάρτες,
μπας και κάνει ένα δράμι δουλειά το μαγαζί. Σκέφτομαι δε, τον άλλο μήνα να κληρώσω μηχανάκι. Κάθε τρία σχόλια ένας λαχνός, που κληρώνει τον δεκαπενταύγουστο, κερδίζει το αμορτί του Κρατικού Λαχείου Κοινωνικής Αντίληψης.
Τι να κάνω; Λέω μπας και κονομήσω λίγη ευμενή υποστήριξη και καμπόση προσοχή, παρά του ευγενούς φιλοθεάμονος κοινού.
Σύντροφοι! Τα μεταξωτά βλογ, μεταξύ άλλων, θέλουν και επιδέξιες γλώσσες.(για να γλείφουν φυσικά).

Γενικώς πάντως μιλώντας, (αυτό το να μιλώ γενικώς, δεν κατάφερα ακόμα να το καταστείλω) πρέπει να ομολογήσουμε ότι αυτά που θέλουμε να λέμε ισοδυναμούν με ένα αειθαλές και χαρμόσυνο τίποτα. Τα ιστολόγια δε, ως κατ΄εξοχήν φορείς αυτού του: «θέλω να πω» ή του «θέλω να λέω», δεν είναι τίποτα άλλο από φοβισμένες εκδηλώσεις διολίσθησης, προς την δημόσια εξομολόγηση. Και τούτο βέβαια δεν είναι κατ΄ ανάγκη κακό. Είτε είναι στρατευμένα, είτε απλώς λαχανιασμένα. Είτε είναι επώνυμα, είτε απλώς ψευδώνυμα, «ζουν» στον ιστό, επί τη ελπίδι, ότι θα αξιωθούν μια ακόμα εκούσια δοξασμένη αυτοδιαπόμπευση. Είναι τρόπον τινά, δημόσιες τελετές εξόδιας ακολουθίας, του «ιδιωτικού».
Ως τραγωδίες αν τα δεις (όπως το υποφαινόμενο) , ή ως κωμωδίες, (όπως άλλα), πέραν του αυταπόδεικτου και δεδηλωμένου θέματος που κάθε φορά διαπραγματεύονται… όπως και αν τα δεις... αδυνατούν να δώσουν λύση στην πλοκή τους, δίχως τα «από μηχανής» μάτια των αναγνωστών-σχολιαστών τους. Και βέβαια, ούτε μπορούν, να εξασφαλίσουν την τελική κάθαρση στο περιπαθές δράμα της τραγωδίας τους (ως κάθε αξιοπρεπής τραγωδία οφείλει, από τα πολύ παλιά χρόνια)
δίχως αυτά τα μάτια.
Ότι και να «λέει» κάποιος, αν κανείς δεν τον ακούει (έστω ένας), είναι καταδικασμένος, κατά έναν τρόπο, να είναι πάντα εκτός θέματος.
Ποιού θέματος; Μα φυσικά του ενός και μοναδικού. Του ενός και μοναδικού που διαπνέει και τεμαχίζει κάθετα, σαν χασαπομπαλτάς, όλα τα άλλα οριζόντιας ανάπτυξης θέματα:¨Της τιμημένης και στοργικής αυτοαναφοράς του¨. Της προσφιλούς αυτοαναφοράς του, που ουδέποτε θέλει λάβει δικαίωση, ει μη μόνον στην θέαση, αξιοπρόσεκτου αριθμού σχολίων, στον πάτο ή στην κορφή του τελευταίου του ποστ.(η θέση του αριθμού των σχολίων δεν παίζει ιδιαίτερο ρόλο και εξαρτάται από την αισθητική άποψη που επικράτησε κατά την επεξεργασία του προεπιλεγμένου τεμπλειτ).
Τελικά τα συμπαθή, κατά τα άλλα, βλογς δεν είναι τίποτα άλλο από: Π.Κ.Λ.Ε.Μ.Π.Ε.Α.Ε.(*)
Ένας στοιχειωδώς σοβαρός κοινωνικός επιστήμονας, που τιμάει τα πτυχία του, θα τα καλούσε πιθανόν:
Δ.Δ.Π.Γ.Κ.Η.Κ.Κ.Μ.(**).
Ως εκ τούτων, αγαπητοί σύντροφοι, θα μπορούσαμε ίσως να συμφωνήσουμε ομοθύμως σε έναν ελάχιστο κοινό παρανομαστή. Σε μια κοινή βάση. Λέω δηλαδή, αν συμφωνείτε, να επιχειρήσουμε να συνοψίσουμε τες σκέψεις και τα συμπεράσματα μας. Και αν δεν έχετε αντίρρηση, να αναλάμβανα την ευθύνη, και εκπροσωπώντας σας, να καταλήγαμε σε μια κοινή, περιεκτική και πυκνή δήλωση αρχών, διατυπωμένη παρ΄ εμού, ως εξής: «Για την ηλικία μας, καλή κι η μαλακία μας».
Ως προεκτάσεις λοιπόν της νευροφυσιολογίας μας, καθώς και του ορμονικού, ενδοκρινολογικού, και αγγειακού μας συστήματος, τα ημέτερα υψηλόφρονα βλογς , κρίνονται αντάξια μας. Και γενικώς μπορούμε να πούμε ότι είναι…μια χαρά βλόγς.
Τα οποία με έναν νοητό καθετηριασμό συνδέουν το αγγειακό «δέντρο» του βλόγερ με τον επεξεργαστή του υπολογιστή, και ακολούθως σταλάζουν το αίμα του, μέσω του μόντεμ, στη διάθεση και στη δημόσια έκθεση του δικτύου.
Να! Ετούτη η ιστοσελίδα, φερ΄ειπείν, στην οποία βάσκανος μοίρα σας έριξε απροστάτευτους, είναι μια αργοστάλακτη φλέβα, που κακόπαθε πολύ στα χέρια μου. Υπάρχει τόση πολλή σαβούρα επάνω μου και εντός μου, που πρέπει ανυπερθέτως να πεταχτεί.Να βρεθεί Χ.Υ.Τ.Α.(***) να τη χωρέσει. Με οποιοδήποτε τρόπο. Έστω και τραυλίζοντας…έστω και ψευδίζοντας με εκείνον τον μακρόσυρτο και μονότονο τρόπο, που το πληκτρολόγιο υπαγορεύει. Έστω και με παροχέτευση, μπαι-πας, παρακέντηση, υπαγόρευση, ή ακόμα και με από στήθους απαγγελία, κάπως τέλος πάντων.
Όλη αυτή η σαβούρα… ‘Ολο αυτό το αξεδιάλυτο μείγμα μύθου και αλήθειας… Όλες οι «περιπετειώδεις» στάσεις, διαστάσεις, διασπάσεις, αναπολήσεις, και στοχασμοί, που υπό πίεση πολλών ατμοσφαίρων, στενάζουν αποθηκευμένες…
Όλες οι πυκνές αράδες, του μονόπρακτου του καθημερινού βιώματος…
γίνονται θύματα στυγνής εκμετάλλευσης εκ μέρους μου. Γίνονται αντικείμενα ευκαιριακής αβανταδόρικης μεταχείρισης, από μένα. Προσδοκώντας κρυφίως κέρδη οφέλη και ανταλλάγματα.
Σταλάζει η φλέβα λίγο-λίγο, σταγόνα τη σταγόνα, kilobyte το kilobyte, πάνω στο μόνιτορ , περιορισμένης χρονικής ισχύος αθησαύριστες πνοές. Τελικά ετούτο δω δεν είναι ιστολόγιο. Είναι Χ.Υ.Τ.Α.






(*) Προσωπικά Κέντρα Επιχειρήσεων, Λήψης Εκτάκτων Μέτρων, Προς Εναγώνια Αναζήτηση Ετεροαναφοράς


(**) Διαδραστικά Δικτυακά Παιχνίδια Για Κάθε Ηλικία Και Κάθε Μαλακία
.


(***) Χώρος Υγειονομικής Ταφής Απορριμμάτων