Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου 2009

Η μαγεία της αφήγησης

“…Οι πολιτικώς αρμόδιοι αναλυτές των μέσων ενημέρωσης, με την τρίχα σηκωμένη κάγκελο, ¨σέρνουν¨ και βυσσοδομούν, σαν σκυλιά σε περίοδο αναπαραγωγικού οίστρου, γύρω από τα πλέξιγκλας γυαλιστερά τραπέζια των στούντιο. Τι να λέμε..; Μπήκαν με τσαμπουκά να πάρουν το παιχνίδι, χωμένοι ως τα μπούνια, στο φεστιβαλικό εκλογικό θέαμα και στο χορό της προεκλογικής βραχυπρόθεσμης κατανάλωσης λέξεων. Οι πολιτικοί αρχηγοί, ως πετυχημένες, αλλά ευτελείς, διασκευές του προτύπου του ¨λαϊκού αοιδού¨, προικισμένοι (;) ξετυλίγουν τον μύθο τους, ανάλογα με τις ανάγκες του σταθμισμένου δείγματος των σφυγμομετρήσεων. Εκθέτοντας το παρόν, προφητεύουν το μέλλον, δίχως φειδώ. (ποιος έχασε τη φειδώ, για να τη βρούν οι πολιτικοί αρχηγοί)
Οι συναρμόδιοι κομματικοί σχηματισμοί, δημιουργούν τις απαραίτητες προϋποθέσεις ώστε να καταστεί ασφαλής η κύηση. Και οι (παραδοσιακά) γκαστρωμένες κάλπες , θα διεκπεραιωθούν πολιτικά ορθώς, στα Σ.Μ.Ν.Λ.Ε. (Συνταγματικά Μαιευτήρια Νωπής Λαϊκής Εντολής). Θα αδράξουν το ¨γεννητούρι¨ απ΄ τα πόδια, με τα έμπειρα χέρια τους, θα κόψουν τον ομφάλιο λώρο που το ενώνει με την μπανάλ λαϊκιά μαμά του, και θα το χτυπήσουν θωπευτικά στην πλάτη για να κλάψει, ώστε να δικαιωθεί το όραμα του ¨ομαλού πολιτικού βίου¨.
Μελετώντας μια κατ΄ εξοχήν ωφελιμιστική κοινωνία, οι κοινωνιολόγοι, αλλά και οι συμπεριφοριστές (γιατί όχι), δεν παραγνωρίζουν ποτέ την ισχύ των συλλογικών και συμβολικών οραμάτων, ούτε βέβαια παραβλέπουν και την παντοδυναμία των ατομικών χυδαίων συμφερόντων, αλλά εδώ στην περίπτωση μας πρόκειται για κάτι άλλο, πιο βαθύ, πιο απόκρυφο, πιο υπερρεαλιστικό…”


Τέτοιες μαλακίες σκεφτόταν ο Μιχάλης, μεσάνυχτα Πέμπτης 24 Σεπτεμβρίου 2009, προς Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου, και η αίσθηση του ανεκπλήρωτα ευτράπελου των πολιτικών συζητήσεων της τηλεόρασης, συνόδευε τα βαριά βήματά του στο βρώμικο πεζοδρόμιο της οδού Παπάφη. Στην διασταύρωση με την Οδό Κιλκισίου κοντοστάθηκε.
“…πολλές ευρωπαϊκές μεταμορφώσεις μας κατατρέχουν ρε γαμώτι μου..! Μα ούτε μια μούντζα ; Έστω ένα μπινελίκι. Που πήγε το αρχαίο πρότυπο του πολιτικάντη ιππότη με την κατσαρόλα στο κεφάλι, καβάλα στον γάιδαρο..; Με τον Σάντζο Πάντζα-κομματάρχη, να τον ακολουθεί ασθμαίνοντας, φορτωμένος την ασπίδα-γκαζοτενεκέ, και το δόρυ-σκουπόξυλο..; Πού πήγε όλη αυτή η μαγεία..; Πού πήγε όλη αυτή η αθωότητα του ανυποψίαστα γελοίου πολιτικάντη. Πολλές ευρωπαϊκές μεταμορφώσεις…το κέρατο μου μέσα…”
Ο Μιχάλης, ως ένας ακόμα τυπικός ψηφοφόρος, από αυτούς του περίπλοκου ψυχισμού, παρακολουθεί ¨βήμα το βήμα¨ τα βήματά του στο πεζοδρόμιο της Κιλκισίου , και συνεχίζει την αναδίφηση, με ρυθμό Adagio 2/4.

Τι είναι αυτό που υποκινεί τα πολιτικά υποκείμενα να δράσουν; Η φιλοδοξία μήπως, να συνδεθούν τα νήματα των διαδρομών τους με την ιστορία; Τα θέλγητρα του κέρδους; Ο προσεταιρισμός των ωφελειών της αναγνώρισης; Η ανάγκη να προσφέρουν; Η ανάγκη να γαμήσουν; Τι να ΄ναι αυτό , σκέφτεται ο Μιχάλης, που βάζει μπρος τις μηχανές μας. Τι να ΄ναι αυτό που παρακίνησε τον ίδιο, να ξεπεράσει την μεγαλειώδη νυχτερινή τεμπελιά του, να υπερνικήσει την παροιμιώδη μούχλα του, να αποχωριστεί την θαλπωρή του καναπέ του, και ως άλλος μυθιστορηματικός πρωταγωνιστής, να συγκεντρώσει και την τελευταία ικμάδα κουράγιου που διέθετε, και αψηφώντας την οδυνηρή βαρύτητα του αφιλόξενου ετούτου πλανήτη, να σηκωθεί, να ντυθεί, να βάλει παπούτσια και να κατεβεί προς αναζήτηση 6 τεμαχίων μπύρας και 2 πακέτων GR lights; Τι ΄ναι αυτό; Πάντως σίγουρα όχι το επίκαιρο ζήτημα της εξασφάλισης ¨ομαλού πολιτικού βίου¨.

Έχει ήδη περάσει ένα δεκαπενθήμερο από την ημέρα που τα βρόντηξε και έφυγε από τη δουλειά. Φαντάζεται ότι το ποσοστό 7% της ανεργίας που υποστηρίζει ότι επέτυχε η κυβέρνηση, αλλά και το 17% που υπολογίζει η ΓΣΕΕ και η αντιπολίτευση, δεν συμπεριλαμβάνουν και την δικιά του εθελούσια ανεργία.
Επίσης, έχει ήδη περάσει ένα πενθήμερο από την ημέρα που μίλησε τελευταία φορά με την Νικολέτα. Την περασμένη Κυριακή που συναντήθηκαν για καφέ, του δήλωσε δίχως περιστροφές ότι κανόνισε για το ερχόμενο Σαββατοκύριακο εκδρομή στα Τζουμέρκα, και κείνος ξίνισε τα μούτρα.
“…μα, μια βδομάδα πριν τις εκλογές, Νικόλ μου…”
“…άσε τα σάπια, ρε μούχλα, που θα μας πεις ότι αγωνιάς και για τις εκλογές…
…τελευταία σου ευκαιρία…ή ακολουθείς, ή φεύγω με άλλη παρέα…”

Καθ΄ όλη τη διάρκεια της εβδομάδας πάλευε για δίοδο διαφυγής. Τελικά καθώς το επίμαχο ΣΚ ζύγωνε, σε μια ύστατη προσπάθεια κατάφυγε στην τελευταία του ελπίδα. Στο Ε.Α.Ο.Ε. (Εγκόλπιο Αποφυγής Ορεινών Εκδρομών).
Μελέτησε επισταμένα και κατέστρωσε ένα γερά δουλεμένο σχέδιο τακτικών κινήσεων απεμπλοκής από την επαπειλούμενη εκδρομή.
Εμπνεόμενος από τους βιρτουοζιτέ ελιγμούς των πολιτικών αρχηγών, κατά τα πρόσφατα debates, κατέληξε ότι: “Θα προβεί σε τολμηρή αναθεώρηση της ¨πορείας¨ προς τα Τζουμέρκα, αποφασισμένος να θεμελιώσει μια νέα ορθολογική διαχείριση των οικονομικών του, με βάση την διαμορφωθείσα κατάσταση όπως αυτή ορίζεται από την παγκόσμια οικονομική κρίση. Η οποία νέα σφιχτή διαχείριση ναι μεν πρόσκαιρα μπορεί να στερήσει κάποιες απολαύσεις, πλην όμως θα εξασφαλίσει στο μέλλον την απαραίτητη σταθερότητα ώστε αντάμα οι δυό τους να πορευτούνε το μονοπάτι του πεπρωμένου τους, που τους καλεί. Τα βουνά άλλωστε δεν φεύγουν...”.

Πριν βγει, περασμένα μεσάνυχτα, από το σπίτι προς αναζήτηση ζύθων και καπνών,
την είχε δυό φορές καλέσει στο σταθερό. Πληκτρολόγησε το νούμερό της αποφασισμένος να προβεί σε βαρυσήμαντες δηλώσεις, και ούτε λίγο ούτε πολύ, χωρίς δισταγμό να κηρύξει ανένδοτο αγώνα ενάντια στα Τζουμέρκα. Το τηλέφωνό της δυστυχώς δεν απεκκρίθη. Παρόμοια αποτελέσματα είχαν και οι τέσσερεις κλήσεις στο κινητό της.
Η άμυαλη, ήταν εκτός δικτύου.
Τώρα ήταν βέβαιος ότι έπραξε σωστά υιοθετώντας, από στρατηγικής πλέον άποψης, την απόφαση να αγοράσει δώδεκα , και όχι έξι φιάλες των 500 ml. Τρία και όχι δύο GR lights των εικοσιπέντε σιγαρέτων.
Το διανυκτερεύον ψιλικατζίδικο, λίκνο παραμυθίας για κάθε μονόλυκο, φωτισμένο τον υποδέχτηκε και ¨φώτισε¨ τις σκιές των συνειρμών που τον συνόδευαν νωρίτερα στο βρώμικο πεζοδρόμιο: “Η εξωφρενική αρπακτικότητα του σύγχρονου καπιταλισμού δεν μπορεί εξηγηθεί από μόνη της, και σαφώς χρειάζεται να αναρωτηθούμε ποια συμβολική ανατροπή θα καταστεί ικανή ώστε να μπορέσει να γεννήσει την μέθοδο που θα τον ανατρέψει και ιστορικά. Ποια ¨αφήγηση¨ θα συνεπάρει και θα συμπαρασύρει την κοινωνία προς μια ανθρώπινη και ορθολογική κατάληξη της ιστορίας…..Έξι φορές της τηλεφώνησα και δεν απάντησε. Πού γυρνάει η πουτάνα… Στα αρχίδια μου… με βγάζει κι απ΄ τον κόπο να ¨ρίξω¨ δεκάρικο λόγο ¨περί ανώφελων ορεινών εκδρομών¨…”

(Τρεις-τέσσερεις ώρες αργότερα στο σπίτι)

“Μετά την έκτη φιάλη ήδη παρατηρώ ότι κάτι αλλάζει. Ίσως βρίσκομαι προ των πυλών μιας περιόδου ανασυγκρότησης. Ίσως διέλθω πάλι μέσα από μια περίοδο ψυχοκοινωνικής αδράνειας και αβουλίας. Δεν θα ναι κι άσχημα…
Ή μήπως βρίσκομαι στα πρόθυρα μιας ήπιας και ελεγχόμενης εκτροπής, η οποία ως βαλβίδα εκτόνωσης, με οδηγήσει στην εξισορρόπηση και στην νηνεμία. Σκέφτομαι ότι πιθανότατα μια εκτίμηση των ειδικών της Σημειολογίας της Συμπεριφοράς, αν με παρατηρούσαν μια τέτοια στιγμή, θα΄ταν καταπέλτης: Διαταραχή και δυσπροσαρμοστικότητα.
Τελικά είναι βαρετή και αδιέξοδη, αυτήν η βλακώδης αυτοπαρατήρηση… Κι αυτήν η καργιόλα ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Το αποφάσισα, θα ανοίξω και την έβδομη μπύρα. Ευτυχώς δεν πήρα μόνο έξι. Είναι κι αυτά τα τσιγάρα… το προηγούμενο ακολουθεί το αμέσως επόμενο, αναίσχυντα . Σαν δεν ντρέπονται! Τρίτο πακέτο.
Στην πραγματικότητα τίποτα δεν δικαιολογεί την παρουσία των τσιγάρων εδώ.
Στην πραγματικότητα τίποτα δεν δικαιολογεί την παρουσία μου εδώ.
Ούτε και οπουδήποτε αλλού…”



Έχοντας θέσει, ο Μιχαλής, εν αμφιβόλω την τάξη του κόσμου, ήθελε αυτό το δύσκολο προεκλογικό βράδυ να είναι ειλικρινής με τον εαυτό του. Η εκπωμάτιση και εκτόνωση του αερίου της ένατης φιάλης τον έκανε να σκεφτεί ότι το οινόπνευμα δεν συνάδει με το πνεύμα της σύγχρονης πολιτικής σκέψης. Το αλκοόλ δεν ανήκει πλέον στις ¨σικ¨ ιδέες.
Κράτος και αλκοόλ βρίσκονται πλέον σε μια μακροχρόνια αμήχανη διάσταση.

Σάββατο 12 Σεπτεμβρίου 2009

συμφόρηση

Απόλαυσε την αυθεντική γεύση της ελευθερίας για 30 και πλέον μέρες στις αμμουδιές και στα βραχάκια πλάι. Τώρα απολαμβάνει μια "πίττα γύρο" καρτερώντας στο ντόκο την αναχώρηση. Αναμφίβολα είναι μια ιδανικά χορταστική λύση για αναχωρούντες τουρίστες. Πολλώ δε μάλλον που η Θοδώρα καταβροχθίζει το "με απόλα" πρόχειρο δείπνο της, καθισμένη σε μια χοντρή σιδερένια δέστρα απ΄ αυτές που δένουν τους κάβους, ειδυλλιακά πλαισιωμένη από το ρόδινο χρώμα του νησιωτικού ηλιοβασιλέματος. Καθώς η μουστάρδα στάζει αργά στο deck του πολυκαιρισμένου τσιμεντένιου λιμενοβραχίονα, η Θοδώρα ήδη έχει νοερά αναχωρήσει. Και βέβαια έχει ήδη αρχίσει να παραχωρεί, σιγά σιγά, στων εποχών την αρχέγονη ρυθμιστική δικαιοδοσία, τις αντιφάσεις του Σεπτέμβρη που μόλις μπήκε. Πριν ακόμα το τελευταίο κομμάτι ντομάτας δροσίσει τον ουρανίσκο της από την έξαψη του κρεμμυδιού, έχει πλήρως εμπεδωμένη πλέον την ιστορική πραγματικότητα ότι, το θερινό αυγούστειο καθεστώς έχει τελεσίδικα καταρρεύσει για φέτος. Τόσο γύρω της, όσο και εντός της…
Τόσο γύρω από τον "γύρο" της, όσο και γύρω από όλη την επικράτεια της νήσου… Το ξέρει καλά…αυτός ο διαολοΣεπτέμβρης θα συνεγείρει και πάλι εντός του όμορφου κατσανόξανθου, από τον ήλιο και την αλμύρα, κρανίου της, πλήθος σκέψεων και συναισθημάτων τα οποία όπως πάντα τέτοια εποχή, είναι καταδικασμένα να μην καταλήγουν πουθενά. Τουλάχιστον θάχει παρηγοριά τις φρέσκες αναμνήσεις των διακοπών…Φέτος , επέτυχε αξιοσημείωτες επιδώσεις, και στον στίβο της διασκέδασης αλλά και στην αρένα του θερινού έρωτα. Και μάλιστα με αξιοπρόσεκτα μακροσκελή κατάλογο εραστών. Με ατέλειωτες διαδρομές στις παραλίες, με άφθονα λίτρα τεκίλας, με αλλεπάλληλες μυκητιάσεις και φωτοδερματίτιδες, με πολλά αντισταμινικά, υδροκορτιζόνες και βαζελίνες. Έτσι κι αυτήν… όπως ακριβώς όλοι οι αληθινοί υπηρέτες της πραγματικής τέχνης της ζωής.

Τώρα στο βαπόρι της επιστροφής, οι αμοιβαίες συνάφειες των τροχιών και η συντροφικότητα με τα άλλα μέλη της κοινότητας των θεραπόντων των διακοπών, που επέλεξαν το ίδιο βαπόρι, άρχισαν να ραγίζουν. Η ευτυχής και ανέμελη μοιρασιά του "κοινοβιακού" χώρου του καλοκαιριού, άρχισε να παραδίδει τη θέση της στις οργανικές αντιφάσεις και στα έμπεδα οξύμωρα της προστασίας του ιερού ιδιωτικού χώρου του καθενός. Το μυθολόγημα του αιώνιου θερινού χάπενινγκ, καθώς το βαπόρι αφήνει ξοπίσω άσπρα αφρισμένα ναυτικά μίλια, εκφυλίζεται και μεταπίπτει, αργά αλλά σταθερά, στην γνωστή έρπουσα και πριονωτή διάθεση του καθενός, για εύνομη και αυστηρή διευθέτηση του χρυσού καβουκιού του. Οι ανέμελοι γλάροι ξαναγίνονται περιδεή σκαθάρια.
Καθώς το ημισυμβατικό επιβατικό-οχηματαγωγό σκίζει τα πέλαγα, οι ώρες βαραίνουν στα βάθη του κρανίου της. Οι ώρες της Θοδώρας, εξαντλημένες σέρνονται στο κυλικείο του πλοίου. Σχεδόν δεν μπορούν να πάρουν τα πόδια τους. Ανάπηρες! Σαν χτυπημένες από βαρύτατη χωροχρονική ισχαιμία.
Είναι σίγουρή ότι δεν θα φτάσει ποτέ. Κάποιες στιγμές έχει την βεβαιότητα ότι το πλοίο δεν προχωρά. Μόνο μαρσάρει τις μηχανές του.
Θανάσιμα βαριεστημένη η Θοδώρα, παλεύει να περιορίσει στο ελάχιστο τις ζωτικές της λειτουργίες. Ίσα που να αναπνέει λιγάκι οξυγόνο. Παλεύει να περιορίσει το προσδόκιμο ζωής των αναπόφευκτα επερχόμενων σκέψεών της στο ελάχιστο. Ένα δευτερόλεπτο ανά σκέψη…ίσως και λιγότερο.

Σχεδόν τα είχε καταφέρει. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζε. Είχε σχεδόν ναρκωθεί ξύπνια και δεν αντελήφθην η πτωχή ανυποψίαστη, ότι εδώ και ώρα μύρια μικρά ερωτηματικά ανεπαίσθητα συσσωρεύονται και στριμώχνονται στο κεφάλι της.
Η αμέλειά της αυτή, να αγνοήσει δηλαδή τις ικανότητες περιφερειακής ανασύνταξης και αναδίπλωσης των σκέψεων, την έφερε προ απροόπτου. Την έκανε να μην είναι σε θέση εγκαίρως να αξιολογήσει τις πιθανότητες μιας τέτοιας απευκταίας εξέλιξης. Μιας τέτοιας ύπουλης και αθρόας μάζωξης ερωτηματικών. Μιας αναπάντεχής επιδρομής, που ποιος ξέρει που μπορεί να οδηγήσει. Σε μια λαίλαπα άλυτων αδιεξόδων..; ίσως..;
Ή σε κάτι χειρότερο..; Θα δούμε.
Οι δανεικές ζεστές μέρες του Αυγούστου άρχισαν να ρευστοποιούνται με τοκογλυφικό επιτόκιο. Αίφνης, κάποια στιγμή μια αριστοτεχνική στρατηγική αναδίπλωση στις πυκνές γραμμές των ερωτηματικών, επέφερε ταραχή στην κοιλότητα του κρανίου της. Κάποιες φαινομενικά αναίτιες, αλλά ταχύτατες και δραματικές αλλαγές στην διάταξη του συνόλου των ερωτηματικών, προοιώνιζαν απειλητικά νέες εξελίξεις.

Εγκατέλειψε για τα καλά τον εκούσιο λήθαργο και προσπάθησε να αντιμετωπίσει το φλέγον ζήτημα των παρασιτικών ερωτηματικών που κάναν κατάληψη του μυαλού της. Τώρα τα χαζολογήματα, οι φράσεις κλισέ και οι συζητήσεις των διπλανών συνταξιδιωτών , ακουγόταν στ΄ αφτιά της όλο και πιο εκτυφλωτικά ανόητες, αδιάφορες και βαρετές. Την εμπόδιζαν να συγκεντρωθεί και να αφιερωθεί στη μάχη.

Ο τρελός πολεμικός χορός των ερωτηματικών λάμβανε πλέον ιλιγγιώδη ταχύτητα και αβάσταχτη ορμή. Ήταν σίγουρη ότι από στιγμή σε στιγμή θα έχανε εντελώς τον έλεγχο και θα ξερνούσε πάνω στην απέναντι ευτραφή κυρία ως που…
κάποια στιγμή, όπως τελειώνει ανακουφιστικά μια τρελή κούρσα ενός από αυτά τα ταχύτατα τρενάκια των λούνα-παρκ με τις επικίνδυνες εναέριες ¨λούπες¨, με τ΄ άντερα μπλεγμένα κουβάρι, ισορρόπησε ασταθώς.
Ένα πελώριο αγγλοσαξωνικό ερωτηματικό ? εγκαταστάθηκε στο απανοκαύκαλό της,
αντικαθιστώντας τα μύρια τρελά μικρά.
Αλλά και αυτήν η ολιγόλεπτη ελπίδα κατευνασμού του ηφαίστιου νου της, δεν θα κρατούσε για πολύ. Φεύ.
Το πελώριο ερωτηματικό άρχισε να τρίζει, να εκτίνεται, να στρεβλώνει, και να χτυπιέται σαν λαβωμένο φίδι, ως που κατέληξε να γίνει ένα, εξίσου πελώριο, θαυμαστικό ! Κατόπιν ακολούθησαν άλλα σημεία της στίξης. Ανεξέλεγκτα εναλλάσονταν ,τεράστια και αυτά. Πότε γινόταν δυό κατάμαυρες άνω-κάτω τελείες, σαν διπλοί πυροβολισμοί πάνω σε ξύλινη πόρτα. Πότε σκέτη τελεία, τρανή και δυσοίωνη, σαν κοσμική μελανή οπή . Πότε άνω τελεία. Υποδιαστολή, κόμμα, και ξανά τελείες όλων των ειδών. Η εναλλαγή των σημείων στίξης άρχισε να επιταχύνεται ιλιγγιωδώς. Η μέγγενη που γραπώθηκε στα μηνίγγιά της έσφιγγε ανελέητα. Η Θοδώρα ψύχραιμη δεν το έβαζε κάτω, και επέκτεινε γενναία το πεδίο της πάλης της. Ήξερε άλλωστε ότι στις μάχες για να νικήσεις, η δυσκολία έγκειται στο να καταφέρεις να υπερβείς και να καταχραστείς τους κανόνες της μάχης. Ήξερε ότι η κατάχρηση, είτε στον έρωτα, είτε στις τεκίλες, είτε στα σημεία στίξης, δεν αίρει το δικαίωμα χρήσης τους.
Όταν επιτέλους ξεπήδησε ελπιδοφόρα από τα ηχεία του καταστρώματος, η αναγγελία άφιξης στον λιμένα, και το πρώτο φωτεινό μήνυμα της αυγής έσκασε στον ορίζοντα, τα απόνερα του παροξυσμού πήραν να μαζεύονται. Τα αβαθή του μυαλού της κατέληξαν σε τρία ταπεινά και ανακουφιστικά αποσιωπητικά…
Και αποκοιμήθηκε.
Το επόμενο πρωί, εικοσιτέσσερεις ολόκληρες ώρες μετά, όταν ξύπνησε στο Γενικό Κρατικό την ενημέρωσαν ότι υπέστη ελαφρύ ισχαιμικό επεισόδιο στον δεξί μετωπιαίο λοβό. Φτηνά τη γλύτωσε.



(αφιερωμένο στα μπαλκόνια των kopoloso και ΚΚΜοίρη, τα οποία τόσο θερμά, αμφότερα, με φιλοξένησαν)