Τρίτη 28 Απριλίου 2009

"ελβιέλες"

Το ευτυχές ενδεχόμενο να έρθεις αντιμέτωπος με μια αναπάντεχη ονειροπόληση, όπως τότε, (όταν ακόμα αυτό συχνά σου συνέβαινε) όλο και απομακρύνεται. Ή, μάλλον καλύτερα, αυτό το ενδεχόμενο μετατίθεται συνεχώς στο επέκεινα των πιο δύσβατων τύψεων, και ενσταλάζεται με εύθραυστες λέξεις, σταγόνα-σταγόνα, συλλαβή- συλλαβή, γράμμα-γράμμα, σε ένα μυστικό μπουντρούμι, για του οποίου την ύπαρξη όσο πιο πολύ βεβαιώνεσαι, τόσο περισσότερο με σιγουριά ξέρεις , ότι δεν θα το ανακαλύψεις ποτέ.
Ποδένεσαι με ιεροπρεπή τρόπο τις παλιές άσπρες «ελβιέλες» (μα που τις ξέθαψες;)
οι οποίες τότε παλιά, ορμήνευαν τα εφηβικά σου βήματα. Και βγαίνεις να καταδιώξεις μέχρι θανάτου, να προφτάσεις, να αιχμαλωτίσεις και να βασανίσεις , ότι σε έχει εγκαταλείψει. Ότι από καιρό σου έχει φύγει. Μπας και σου μαρτυρήσει την κρυψώνα του.
Μια επαρχιακή εφημερίδα σου ζήτησε ένα κείμενο με τον όρο να μην υπερβαίνει τις 250 λέξεις. Παρά το ευμετάβλητο των συναισθημάτων τους, τα κείμενά σου, δεν εννοούν τέτοιους περιορισμούς.
Εκτάκτως και αυτήν την Πέμπτη που έρχεται, σκέφτεσαι σοβαρά να επισκεφτείς το μουσείο που φιλοξενεί τον πίνακα, του οποίου χρόνια τώρα παλεύεις ως μετεωρολόγος, να εξηγήσεις τα καιρικά φαινόμενα. Κι ας εικονίζει αιώνες τώρα ένα διαρκές βροχερό φθινόπωρο.
Την Παρασκευή θα εισέλθεις στη γλυκιά θαλπωρή της τοπιογραφίας των γνώριμων πραγμάτων, και θα ταχθείς ανοικτά υπέρ, των ξαναμένων ακτών, των σταματημένων ρολογιών, των επαναφορτιζόμενων μοτέρ σούβλας τριών ταχυτήτων, των απρόσμενων απογευματινών ερώτων, του απέραντου ανοιχτού πελάγους των επαναλαμβανόμενων κατ΄ έτος αλλεπάλληλων πρωτομαγιών, των ευφάνταστων κομψών μυστηρίων που οι παρέες επινοούν. Οι παρέες, ποδεμένες τις «ελβιέλες» τους, θα πορεύονται, ελπίζοντας να συνυπάρξουν συμφιλιωμένες με το φως, εν ειρήνη. Πάντα βέβαια με την ρομαντική ψευδαίσθηση ότι ορίζουν τα βήματα τους.

Σάββατο 18 Απριλίου 2009

ένα ακόμη τοσοδούλι μεγάλο Σάββατο...

Σάμπως, εκτάκτως παγιδευμένος σε τούτον τον ιστούλη της ανίας...
...στις παρυφές των ειωθότων...
...στα κοκορέτσια και στα τσουρέκια...
...στους δρόμους της ασίγαστης λαχτάρας...


Στα είπα όλα,

φίλα με τώρα.

Παρασκευή 10 Απριλίου 2009

"Η ειλικρίνεια ωφελεί μόνον όταν είναι προσποιητή" (J. Leopardi,στοχασμοί LVI)

Ένα ιδιάζον φεγγάρι σαν κόκκινο πεπόνι ξεπρόβαλε από τη θάλασσα χθες βράδυ προσδίδοντας μια essence νοήματος στη νεαρή ανοιξιάτικη νύχτα, των νοτιοδυτικών ακτών του Θερμαϊκού κόλπου, φωτίζοντας ως γλόμπος πυρακτώσεως τον κεντρικό ορεινό όγκο του χιονισμένου ακόμα ανατολικού Ολύμπου, όπως κανείς τον βλέπει από την ακρογιαλιά κοιτάζοντας ντιρέκτ δυτικά και στρέφοντας επιδεικτικά την πλάτη του προς την Κασσάνδρα της Χαλκιδικής και την μύτη-κορφή του Άθω, καρφιτσωμένη στον ουρανίσκο του ορίζοντα, σαν μικρούλα ενοχλητική παρανυχίδα ενός απολεσθέντος βίου θαμμένου σε μια γωνίτσα αυτής ακριβώς της κοιλότητας του χρόνου που ο καθείς διάλεξε για να κρυφτεί, ενοχλημένος από το πενιχρό αποτέλεσμα της αποκαλυπτικής, στην αρχή, γοητείας που άσκησε πάνω του το καινοφανές αίσθημα του έρωτα, όταν πρώτη φορά το «αντίκρισε»,
και κεραυνοβολώντας τον, τον αποσυναρμολόγησε και τον ξανα-αρμολόγησε, έτσι όπως μόνο αυτός συνηθίζει, με γλυκερούς περιπαθείς επαίνους και «κιτς» σπαραξικάρδιες υποσχέσεις, με ντεκόρ ένα βασίλειο φωτεινό και σκοτεινό εξίσου, με μια φωνή ουράνια και αβυσσαλέα εξίσου, που αδικεί κατάφωρα και υμνεί εξίσου οτιδήποτε αιχμαλωτίζει στη ροή του, καθιστώντας το ταυτοχρόνως ευτελές και εκτυφλωτικό, σαν στίλβο περίττωμα, προς δόξαν της αχρήστευσης πασών των ματαιοτήτων, που ως σκουπιδάκια της μνήμης παραμένουν ενοχλητικά κολλημένα στην ίριδα του ματιού ερεθίζοντας τους δακρυγόνους αδένες… σαν σκάρτο ποίημα που σκάλωσε στη γλώσσα και δεν εννοεί να φύγει παρά μόνο με ποτό και με τσιγάρο,
που και αυτό δεν εξασφαλίζει πως δεν θα χρειαστεί και επιπλέον ισχυρότερα «παρηγορητικά», επαρκή τόσο ώστε, όσο σε γεμίζουν ρυτίδες απέξω, τόσο να σε κρατούν λείο και στιλπνό εντός σου, εκεί στο βάθος που το αίμα σου τραγουδά.


Ουουφ...το είπα λίγο πριν μου σωθεί το οξυγόνο,
κατόπιν της ευγενούς παραινέσεως του hdd345f στο τελευταίο σχόλιο του προτελευταίου ποστ.

Παρασκευή 3 Απριλίου 2009

Τί μ΄οφελούν οι Άνοιξες... (Μ. Βαμβακάρης)

Απειροστικός λογισμός είναι ο κλάδος των μαθηματικών που ασχολείται με την σύγκλιση των ορίων, και κατ΄ επέκταση με την διαφορησιμότητα και ολοκληρωσιμότητα των συναρτήσεων πραγματικών αριθμών.
Εαρινός Απειροστικός Ιστολογισμός από την άλλη, είναι ο κλάδος της κυβερνο-γραφής του οποίου οι φιλόδοξες υπερβολές και οι μεγαλοστομίες τείνουν, κυρίως κατά την περίοδο της άνοιξης, να απειρούνται. Ενώπιον της ηφαίστειας έκρηξης της εαρινής ατμόσφαιρας, ο καθείς βλογερ, προκειμένου να καταφέρει να ισοσκελίσει τις υψηλές τιμές που λαμβάνουν τα βροντόφωνα και εμπνευσμένα σκέρτσα της φύσης,
με τις τιμές του εντός του ψυχικού ισοδύναμου, καταφεύγει στον πρωταθλητισμό ένος θυελλώδους μπαράζ, ελευθέριων αναρτήσεων υψηλού κόστους. (τι ψάχνουμε όμως…αυτό που αγαπάει το κοινό, είναι αυτό που γεμίζει τα ταμεία, κι ανάποδα). Σύσσωμη η βλογερική ιντελλιγκέντσια παλεύει να βρει ένα ρόλο και να αυτοπροσδιοριστεί, μέσα στο τρελό ζουζούνισμα των μελισσών και των κολεόπτερων κάθε είδους. Να αποδώσει λουλουδιασμένες σημασίες, οι οποίες κατά τους προηγούμενους μήνες ήταν χαμένες μέσα στη νάρκη της τυπολογίας του χειμώνα. Ζήτω λοιπόν ο εαρινός απειροστικός ιστολογισμός. Ζήτω!
Παρόλα αυτά και η μαλακία έχει τα όρια της.

Δεν το θέλω, και επ΄ουδενί δεν θα το επιχειρούσα, να σας κουράσω περαιτέρω , από όσο ήδη μέχρι τούδε το χω κάνει, με ένα ακόμα μάθημα μορφολογίας της άμορφης σκέψης, από αυτά που συνηθίζω τελευταία να πουλάω. Με ένα δηλαδή ακόμα ποστ …με μια ακόμα θλιμμένη σονάτα εσωτερικών εγκεφαλικών δονήσεων 8 ριχτερ. Και μάλιστα χρησιμοποιώντας για άλλη μια φορά την γνωστή πλέον μελωδική μέθοδο, των διαλεκτικών πιασάρικων φράσεων. Αυτήν, την molto allegro μετρική, των αραδιασμένων λέξεων-θραυσμάτων,από τα αριστερά της σελίδας προς τα δεξιά, προς άγραν και προσεταιρισμό πελατών.
Εν πάση περιπτώσει, αυτές είναι , κατ΄αρχήν, οι αγαθές των προθέσεών μου.
Υπάρχουν όμως και οι άλλες, οι ανομολόγητες, οι αμαρτωλές, στις οποίες όντας βαθιά εμβαπτισμένος, δεν δύναμαι να αντισταθώ. Και κατά πως φαίνεται, δεν θα αποφύγω να υποκύψω, (για άλλη μια φορά), στην πεισματική γοητεία των ατίθασων μελωδιών τους. Όπως καταλαβαίνετε…δεν την γλυτώνετε. ΄Ενα τρομακτικά μεγάλο πλήθος νευρώνων και συνάψεων συνωμοτεί εντός του κρανίου μου, και μετερχόμενο ενός ευφυούς σχεδίου, με πιέζει προς την κατεύθυνση που όλοι απευχόμεθα. Στην ανάπτυξη δηλαδή και ανάρτηση ενός ακόμα νέου ποστ. Φρίκη!

Σε τούτες τις εποχές, που οδηγούμαστε σταθερά προς την κατεύθυνση της διάσπασης της μίας και μοναδικής αλήθειας για τον κόσμο…
Σε τούτα τα χρόνια, που τα ευφυή ιδεολογήματα, κλείνουν ταπεινωμένα την κεφαλή και αποχωρούν, προς δόξαν των ευφυών τεχνολογημάτων…
Σε τούτη την εποχή, που ακόμα και οι χοντροκέφαλοι χριστιανοί, βλέπουν έκθαμβοι τον θεό τους να την «κάνει» δειλά-δειλά, και να αφήνει μετέωρo το μέχρι πρότινoς σταθερό βιβλικό τους υπόβαθρο… αφήνοντας τους ορφανούς, δίχως μια στάλα οντολογικής σημασίας, δίχως έναν, έστω σκισμένο, χιτώνα γνωσιολογικής θαλπωρής…
Στον αιώνα λοιπόν, που η λογική του διψασμένου για γνώση ανθρώπου αρχίζει να κάνει γκελ στα προσωπικά αδιέξοδα , και να επιστρέφει με βαριά ποινή καταδικασμένη, στην αφετηρία, για να πάρει το μονοπάτι απ΄την αρχή…
Σε τούτα λοιπόν τα «ενδιαφέροντα» χρόνια , αυτής της τερατώδους κωμικής πλημμυρίδας πλήξεως, το μόνο που δεν σας χρειαζόταν ήταν ακόμα ένα ποστ στα «ξόρκια». Παρόλα αυτά (λυπάμαι πολύ) ήδη το έχετε υποστεί. Έχετε ήδη διαβάσει το μισό και παραπάνω.
Μην δειλιάζετε όμως. Μην απογοητεύεστε. Πάντα θα ζει το όνειρο της ενδεχόμενης ολοσχερούς κατάρευσης του web, που θα συμπαρασύρει μαζί της, στη λήθη και στην ανυπαρξία και αυτό το γαμωβλογ.
Για την ώρα, κάντε υπομονή και δείτε το σαν μια αναπόφευκτη και μοιραία ανταπόδοση, στα δικά σας ανθρώπινα παραπτώματα και λάθη. Σαν μια θεία Γουεμποδικαιοσύνη. Αφήστε κατά μέρος τον επηρμένο εγωισμό σας και με παρρησία αρθρώστε τα εξής: «…έφταιξα..θα πληρώσω! Τέτοιες μαλακίες επιφυλάσσω, και γράφω, για τους άλλους στο ιστολόγιο μου… τέτοιες μαλακίες θα γράφουν και θα «φυλάνε» οι άλλοι για μένα. Μία τους και μία μου…Ίσως στο μέλλον , με μια πιο πειθαρχημένη τακτική ιστογραφείας και έναν ξεκάθαρα στοχευμένο απειροστικό ιστολογισμό, καταφέρω να τους κατατροπόσω τους αλήτες. Κανάγιες, μέχρι τότε θα προσεύχομαι και θα παρακαλώ τον Θεό του web να σας κόψει και το βήχα και τη γρήγορη σύνδεση…»
.