Πέμπτη 21 Μαΐου 2009

μισόλογα

Όσα συνέβησαν στις τέσσερις τελευταίες δεκαετίες της ζωής μου, μου έδειξαν και μου κατέστησαν σαφές πως τα «λόγια» (προφορικά ή γραπτά) , υπό δεδομένες συνθήκες, ασφαλώς και είναι κάτι πολύ σημαντικό. Αλλά δεν είναι και το παν. Υπάρχουν και άλλες δυνάμεις που εμπλέκονται στη ζωή και την βαραίνουν, δίνοντας υπόσταση στην, όχι και τόσο αβάσταχτη, ελαφρότητά της. Π.χ. όπως:
-Η πνευματική ανέλιξη που σου προσφέρει το απόλυτο κωλοβάρεμα.
- Η διεύρυνση των γνώσεων μας, πάνω στον τρόπο, του πως θα σκοτώσουμε αναίμακτα και σιωπηλά, την ώρα μας.
- Η τέρψη του να μη μιλάμε και να μην ακούμε κανέναν, δίχως κανείς και τίποτα να μας υποχρεώνει, να μην μιλάμε και να μην ακούμε κανέναν.
-Η τέχνη της απόλαυσης μια άλαλης και άγραφης επικοινωνίας.
- Η προφορική παράδοση του καθενός, την οποία δεν θα την προφέρει ποτέ κανένας, και ποτέ δεν θα παραδοθεί σε κανέναν.
-Εν γένει, η δυναμική της υλοποίησης, μιας ευτυχούς, άλαλης, άγραφης και κουφής γλώσσας.

Η αλήθεια είναι βέβαια ότι και η πασίγνωστη και πανάρχαιη, κοινά υλοποιημένη ανθρώπινη γλώσσα (λογοτεχνική ή καθημερινή), είτε έχει φορέα το χαρτί και τα μάτια του αναγνώστη, είτε τον κυβερνοχώρο και τα λογής –λογής ηλεκτρομαγνητικά κύματα,
είτε, (απλούστερα και ευτυχέστερα) ένα στόμα και ένα αφτί,
συχνά κατά ένα μέρος είναι «άυλη». Ή, να το πούμε καλύτερα, συχνά κατά το ήμισυ είναι μη -υλοποιήσιμη. Είναι δηλαδή μισή. Λόγια μισά. Κοινώς μισόλογα.
Είμαστε περικυκλωμένοι από μισά «λόγια» και μισές «σημασίες».

Μάλιστα, έρχονται κάποτε καιροί και συνθήκες που ευνοούν τα «μισόλογα».
Έρχονται κάποτε εποχές, που ευνοούν έναν κακώς εννοούμενο διανοουμενισμό μισόλογων, στην έκφραση. Επακολούθως του οποίου, τα ολόκληρα λόγια (στρογγυλά τα έλεγε η γιαγιά μου) πέφτουν σε δυσμένεια και βαριά ανυποληψία. Τότε, όσοι συνηθίζουν να αδιαφορούν για όσα οι καιροί επιτάσσουν, και επιμένουν να μιλούν με ολόκληρα λόγια, (ή να μην μιλούν καθόλου) αντιμετωπίζουν το φάσμα της απόρριψης και νοιώθουν την περιφρόνηση ψυχρή να τους τυλίγει. Μοιάζουν μπανάλ κι ανόητοι (δεν εννοούν). Με άγνοια κινδύνου, περιφέρουν τα λόγια τους ολόκληρα, οι άμοιροι. Είναι τότε…όταν τα μισόλογα γίνονται μόδα.
Σήμερα θα ρίξω στη αρένα ποστ , βορά στα σιδερένια σαγόνια των «μισόλογων». Οι λέξεις, και οι έννοιες (με, ή χωρίς τη σύμφωνη γνώμη τους), θα υποφέρουν πραγματικά, παραδομένες στα άπονα χέρια των θολών υπαινιγμών. Θα δεχτούν αβοήθητες βάναυση επίθεση. Θα κεραυνοβοληθούν, θα αποσυναρμολογηθούν, και τελικά θα κατακρεουργηθούν, προς δόξαν των κομψών, υπαινικτικών και φαρμακερών «μισόλογων». Εμείς από τις κερκίδες του κολοσσαίου θα διασκεδάζουμε κατάφωρα, από την φρίκη του θεάματος. Μετά το τέλος της παράστασης όμως, το αποτέλεσμα θα κρίνεται, πάντα, ενοχλητικά πενιχρό.
Όσο κι αν τα «μισόλογα» κατασπαράζουν τους φθόγγους των νοημάτων και κομματιάζουν τα ολόκληρα λόγια, όσο κι αν φαίνεται να θριαμβεύουν στην αρένα, πάντα στο τέλος θα κρίνονται ανεπαρκή.
Διότι, πώς να το κάνουμε, τα μισόλογα είναι μισά λόγια.
Κατόπιν, σας προειδοποιώ, το κείμενο αυτό θα αυτοκαταστραφεί. Ακριβώς 30 δεύτερα λεπτά μετά το πέρας της ανάγνωσης, (με, ή χωρίς την σύμφωνη γνώμη σας) τα μισόλογα του κειμένου θα καταστούν απόντα.
Ότι θα έχουν «φάει»… θα έχουν έχουν «φάει». Ότι θα έχουν πιεί…θα έχουν πιεί.
Ότι θα έχει αρπάξει ο κώλος τους… θα έχει αρπάξει.
Ότι θα έχουν υπαινιχθεί….θα έχουν υπαινιχθεί. Μετά τέλος. Νέτα.
Διότι δεν είναι δυνατόν πάντα τα «κυριολεκτικά» να στραγγαλίζονται, και τα «μισόλογα» να τη γλυτώνουν. Δεν μπορεί τα «συγκεκριμένα» πάντα να την πληρώνουν, και τα «αφηρημένα» μονίμως να εισπράττουν. Όλα έχουν ένα όριο.

Τελικά ίσως στην κορυφή της ιεραρχίας των στοιχείων που απαρτίζουν την διαδικασία «συνεννόησης» των ανθρώπων, να βρίσκονται τα μισόλογα.
Α, τα αγαπημένα μας μισόλογα… τι παράδοξη γοητεία που μεταφέρουν; Πως καταφέρνουν αυτό που λένε να είναι τόσο κομψά εντελώς ασήμαντο, σε σχέση με το άκομψο σημαντικό που αποκρύπτουν; Τι ωραία που αιωρούνται δίχως να λεν σχεδόν τίποτα, και να αφήνουν περιθώριο σχεδόν για τα πάντα.
Αν δεχτούμε ότι τα ολόκληρα λόγια μεταφέρουν τα βασικά συστατικά της βούλησής μας και της αντίληψης μας, τότε τι διάολο μπορεί να συμβαίνει με τα μισόλογα; Αποδίδουν άραγε την μισή βούληση; Ή απλώς αποκρύπτουν τα μισά από όσα «σκοπεύουμε» και επιδιώκουμε;
Ένα καλά δομημένο και πλήρως αναπτυγμένο «μισόλογο», (αν μπορείς να το πεις αυτό για κάτι που είναι μισό) είναι εξαιρετικά δύσκολο να το προσδιορίσεις. Απειλεί; Προειδοποιεί; Υπαινίσσεται; Ντρέπεται; Φοβάται; Αδυνατεί; Υπογραμμίζει; Υποδηλώνει; Καταφρονεί; Μπερδεύει; Θολώνει; Καυτηριάζει; Οικτίρει; Κόβει; Ράβει; Τι διάολο κάνει;




Πλάθοντας πλήθος «μισών» προτάσεων, ο κάθε άξιος τεχνίτης μισόλογων, δίνει ζωή σε μια γλώσσα όχι ακριβώς μισή, αλλά σίγουρα ούτε και αρκετά ολόκληρη.
Θες δεν θες, πέφτεις συχνά θύμα, και παγιδεύεσαι στον ηθικό μηχανισμό τους.

Εντάξει ρε φιλαράκι, καλά κάνεις και θέλεις η μισή λαλιά σου, να σκορπάει γύρω σου ένα υποβόσκον μυστήριο. Να αναρωτιούνται όλοι: «τι θέλει να πει τώρα ο ποιητής;»
Δικαίωμα σου είναι, όσα ορνιθοσκαλίζεις, να μην ξεκαθαρίζουν τις προθέσεις σου.
Στο κάτω κάτω ας προσπαθήσουν λίγο και οι άλλοι. Αν θέλουν.
Καλά κάνεις και μεταθέτεις την προοπτική της επικοινωνίας και την λαχτάρα της συνεννόησης, πέρα από το φως που αντιφεγγίζει στο βάθος του τούνελ των ατέλειωτων υπαινιγμών σου.
Πρόσεξε όμως…κάποια στιγμή μπορεί αυτή η συνήθειά σου, να καταντήσει ένα απλό καπρίτσιο.
Μήπως θαρρείς τάχα ότι μεταμορφώνεσαι σε τέρας πρωτοτυπίας, όταν μισολογάς;
Θαρρείς ότι τα «ακατάληπτα» σε τυλίγουν με αγλάισμα επικοινωνιακής μόρφωσης; Μήπως σ΄αυτά τα θολά λεκτικά τερατουργήματα σε
οδηγεί το πρότυπο της αγωνιώδους μοναδικότητας;
Ποιος είσαι; Η Πυθία;
Μα είναι τρόπος αυτός; Σου αρκεί αυτή η ενεργή επίφαση μιας γλώσσας- σπαζοκεφαλιάς; μόνο και μόνο μιλώντας τυχαία, σποραδικά και παράδοξα;
Η γλώσσα είναι ένα συλλογικό κληροδότημα, που υπήρξε κατ΄αρχήν από την ανάγκη να συνεννοηθούμε. Ή να μην συνεννοηθούμε. Κι όχι ένα εργαλείο για να μας σπας εσύ τα αρχίδια.
Εκτός πια και αν το κάνεις για χρονοαποταμίευση. Αν νομίζεις ότι κερδίζεις χρόνο μιλώντας «μισά».. αν έχεις μια τόσο στεγνή θεώρηση της απόλαυσης του χρόνου…τι να πω; Μίλα μισά.
Εγώ δεν θα σ΄ακούω.

4 σχόλια:

Spy είπε...

Καλά του τα 'πατε του καρ(γ)ιόλη!



* (εγώ δηλώνω fan σας ό,τι και αν λέτε)

:)

Κ.Κ.Μοίρης είπε...

ή συμπλήρωνε τα μισά του

είναι κι αυτό μια συνεκδοχή του μισού

Ανώνυμος είπε...

Η συνεκδοχή του Ολύμπου.

kostis-b είπε...

spy,

καλά τα είπα...
δεν με άκουσε όμως.


κ.κ.μοίρης,

θα δοκιμάσω να συμπληρώνω...
Αλλά υποψιάζομαι ότι θαναι τζάμπα κόπος. Δεν παίρνει από λόγια αυτός.


hdd345f,

Ποιός Κάουφμαν και ποιά Νέα Υόρκη;
Εδώ μιλάμε για hdd345f και για 'Ολυμπο.