1985.Φθινόπωρο.
Πάνω στη σκηνή του Παλαί ντε σπορ στη Σαλονίκη,
κάθεται ο «ορισμός» του ορμητικού ενστίκτου
και του αστραφτερού ταλέντου.
Ο πιο αρμονικά και μελωδικά αφοσιωμένος άνθρωπος…
Αφοσιωμένος απόλυτα στην μουσική φράση…
Συντονισμένος άψογα, ισορροπεί, και πυροδοτεί μια κιθάρα…
…την οποία κανείς ποτέ δεν μπόρεσε
να παίξει με τέτοιον τρόπο.
Σύντροφοι… ο, κατά κόσμον , Francisco Sanchez Gomez
με το σεξτέτο του,
ξύνει το σκληρό κέλυφος του παραδοσιακού flamenco,
σκάβει μέσα στις ρούμπες, τα ταγκό και τη τζαζ.
Και αποδεικνύει πως, το να πεις για αυτόν
το τετριμμένο: « πρόκειται για ιδιοφυΐα !» δεν αρκεί.
Ο Paco de Lucia είναι ο μύστης μιας από τις πιο άγριες,
πονεμένες, σκοτεινές και γοητευτικές μουσικές,
που γέννησε ο «λαϊκός» πολιτισμός: το flamenco.
Η ίδια ακριβώς παρέα.(γεια σου ξάρφε)
Δύο νεαροί επίδοξοι κιθαρίστες, ξεροχύνουν
καθώς οι μουσικές κλίμακες τρελαίνονται από την
«ασέλγεια» των απίστευτων δαχτύλων πάνω στην ταστιέρα.
Πέμπτη 13 Σεπτεμβρίου 2007 λοιπόν, στο θέατρο Γης.
θα ξεδιπλώνει το υποκριτικό του ταλέντο
στη σκηνή της πλατείας Αριστοτέλους,
με το βουκολικό δράμα «Γκόλφω, έλα σε μένα να σε σώσω».
ανθρωπιά της τέχνης του.
6 σχόλια:
Όλε!
Πως ήταν?
Μίλησα με τον ξάρφο εχτές και μου πε πως θα πηγαίνατε.
θεικά?
Αγαπητή συντρόφισσα cd, και Όλε, και μπράβο, και ζήτω του. Μας έφτιαξε τη βδομάδα ο ισπανός με την ατίθαση κιθάρα του.
magica, πού είσαι χαμένη βρε ψυχή.
Όλο και πιο αραιά έχει η γειτονιά τη χαρά να σε βλέπει.Ελπίζω νάσαι
γερή και ευτυχής. Τί λέω ελπίζω ; είμαι σίγουρος.
Το θέατρο Γης (νταμάρι) θαρρώ είναι
το πιο όμορφο σύγχρονο ανοιχτό θέατρο που έχω δει.
Περί τις τέσσερις χιλιάδες άνθρωποι
περίμεναν υπομονετικά μέσα στο δροσερό, εως ψυχρό, αεράκι τον
Paco να φανεί στη σκηνή.
Υποθέτω πως οι μισοί τουλάχιστον
από αυτούς ήταν με κάποιο τρόπο
εμπλεκόμενοι στον "κόσμο" της κιθάρας.Μικροί εκκολαπτόμενοι κιθαριστές, δάσκαλοι ωδείων, σπουδαστές ωδείων,φτασμένοι επαγγελματίες μουσικοί,
λάτρεις του φλαμένκο και της λάτιν τζαζ, κτλ.Κάθε ηλικία,κάθε φύλλο, κάθε "τύπος"...Ένα ευγενές μελίσσι
που μόλις είδε τον Paco να ανεβαίνει στη σκηνή (αφού τον χειροκρότησε θερμά) έκανε, ως όφειλε και ως άρμοζε,(χωρίς να του ζητηθεί) μια απόλυτη ξεκουραστική
και κατανυκτική ησυχία.
Το γνωστό κάτασπρο πουκάμισο με το μαύρο γιλέκο, με την κιθάρα στα χέρια, υποκλίθηκε και κάθισε στην καρέκλα. " ...lost the tune because
of cold" είπε σε λάτιν-english.
Η θερμόαιμη κιθάρα του ξεκουρδίστηκε από το κρύο.
Αμέσως μετά το κούρδισμα μπήκε στο κυρίως θέμα.
Ιερακόδης , λίγο γερασμένος, (περνάν τα χρόνια) ώριμος όμως στο παίξιμο όσο ποτέ, απαλλαγμένος από την "παγίδα" να αποδείξει την, έτσι
κι αλλιώς, εξωπραγματική τεχνική του, μας έκανε να ψάχνουμε μήπως πίσω από τη σκηνή ήταν κρυμμένοι
κι άλλοι κιθαρίστες που παίζαν μαζί του. Σεμνός, ατίθασος και ωραίος.
Για να μην μακρηγορώ, η κατάσταση
απογειώθηκε όταν ανέβηκε στο "πατάρι" και το υπόλοιπο γκρούπ.
Δεύτερη κιθάρα, ηλ.μπάσο, κρουστά,
φλάουτο-πλήκτρα και τρεις μελαχρινές "καρμεν". Απ΄αυτές τις μοιρολογίστρες ανδαλουσιανές τσιγγάνες, με τις σουρεαλιστικές ,
δίχως αρχή και τέλος φωνές,
που ξεπηδούν κατευθείαν από το στομάχι.
Μόνο κάποια "κορασόν" και κάποια
"μουέρτο" έπιανα. Αλλά δεν χρειαζόταν τίποτα παραπάνω για να καταλάβω.
Τί άλλο θα μπορούσαν να "τραγουδούν" αυτά τα πύρινα,άγρια,
σκοτεινά, και απροσκύνητα μοιρολόγια, πέρα από την "καρδιά"
το "θάνατο" τον "έρωτα" και τη "ζωή";
(Δεν συνεχίζω διότι δεν θά χω τελειωμό.Φχαριστώ για την πάσα
που μου δωσες για να περιγράψω τι άκουσα και τι είδα.)
Ψηφίιιιιιισααααατεεεεε?
Δυστυχώς εψηφίσαμε.
Μη μετανοιώνετε, καλέ! Υπάρχουν και χειρότερα! ΠΑΝΤΑ υπάρχουν!
Δημοσίευση σχολίου