Αγαπητέ Byron, δάκρυα τα προοίμια της τέχνης.
Ή αλλέως, σε πολλή ελεύθερη απόδοση,
τα μεταξωτά βρακιά χρήζουν επιδέξιων κώλων.
Εική και ως έτυχεν το απευκταίον αγαπητέ,
γαία πυρί μειχθήτω.
Σεις όμως, άνευ αιδούς και άνευ αποχρώντος λόγου,
ανακρούεται πρύμναν κατά βούληση.
Αλλά ας μην αναξέω πληγάς, άλλωστε ανδρός χαρακτήρ
εκ λόγου γνωρίζεται.
Κατανοώ ήλθατε στο απήγξατο, αλλά απλούς ο μύθος της αληθείας.
Ξέρω, τώρα νοιώθετε πως αλλήλων βάρη βαστάζεται,
αλλά θα έπρεπε ήδη να γνωρίζετε, πριν τον θώκον αγκαλιάσετε,
πως γαμεί δε μη την προίκα αλλά την γυναίκα.
Any way, ω γέγοναι , γέγοναι (όπως θα λέγατε και σεις).
Πάμε για άλλα τώρα.
Άλλωστε, βίος ανεόρταστος, μακρά οδός απανδόκευτος.
μην πω καμιά πιο βαριά κουβέντα.
Και δεν είμαι και πιστός, για να ελπίζω σε συγχώρεση.
(έκτακτον ποστίδιον εις μνήμην, και λόγω του αδόκητου χαμού του πεφιλημένου φιλοτίμου)
1 σχόλιο:
Εξαιρετικό το ύφος σας!
Δημοσίευση σχολίου