Τετάρτη 7 Φεβρουαρίου 2007

Με ένα άρλεκιν ξεχνιέμαι...



Επιστρέφοντας στο σπίτι σαββατιάτικα από το σινεμά,
έκανε αλλεπάλληλα γκελ πάνω στο πολύχρωμο
και ιδανικά σαχλμαρίζον πλήθος της «βραδινής εξόδου».
Αδυνατώντας να ελέγξει τα αρχέγονα αγελαία του ένστικτα,
αφέθηκε στα βαθιά μουγκανητά του παγιδευμένου
ζώου μέσα του. Και μοιραίως εξ΄ ετράπη της
προδιαγεγραμμένης πορείας.
Αφέθηκε λοιπόν, στη μοίρα της οικείας αγέλης …
και τρύπωσε σε συμπαθητικό μπαράκι με ξύλινα,
σαν βιεννέζικο μπιστρό, κουφώματα
και λογιών-λογιών μαρμάρινα τραπεζάκια.
Άλλωστε κανενός ο βίος δεν εξελίχτηκε ποτέ όπως
τον είχε προσχεδιάσει. Πόσο μάλλον μια απλή τρίωρη
έξοδος για σινεμά. Σύννεφα καπνού και γυναικείων αρωμάτων,
ωθούμενα από τους σφοδρούς βόρειους παγωμένους ανέμους
του εξαερισμού, στριφογύριζαν και συγκρούονταν με άλλα
ανοδικά ρεύματα, που έφερνε ο Γαρμπής του συστήματος θέρμανσης.
Κάθε φορά λοιπόν που το μικροκλίμα και η κίνηση των θαμώνων
του μαγαζιού το επέτρεπε,
την «έπαιρνε μάτι» από το γωνιακό τραπεζάκί του.
Έτσι όπως περήφανη καθόταν στο μπαρ απέναντι.

Στη μέση περίπου του δεύτερου ποτού η ελκτική της δύναμη,
άρχισε να γίνεται ενοχλητικά επιτακτική, εντός του.
Θες η απροσδιόριστη ομορφιά της… θες οι χορευτικές
φιγούρες των χεριών της με το τσιγάρο…
θες το αλκοόλ που άρχισε να σκορπίζεται μέσα του…
στύλωσε σχεδόν αδιάκριτα τα μάτια του πάνω της.
Ο μεσεγκέφαλος, η περιοχή του εγκεφάλου, που ορίζει
τα αντανακλαστικά της όρασης, απελευθέρωσε μεγάλες
ποσότητες ντοπαμίνης, φέρνοντας τον σε μια ζεστή
και ευχάριστη κατάσταση.
Η έλξη που ασκούσε πάνω του, στιγμές-στιγμές
κορυφωνόταν θυελλωδώς. Κυρίως όταν εκείνη γελούσε
τρανταχτά με τα αστεία του μπάρμαν.
Η ίδια είχε αντιληφθεί από ώρα το έντονο βλέμμα
που της χάιδευε τους ώμους και τα μαλλιά.
Κι ας καθόταν μακριά του, στο μπαρ δίπλα από
τον προθάλαμο εισόδου του μαγαζιού.
Ο υποθάλαμος του εγκεφάλου της, ήδη υποδείκνυε
στο σώμα της να στέλνει σήματα που να προκαλούν την έλξη.
Ίσιωσε, όσο έπαιρνε, την σπονδυλική στήλη,
ενώ οι κόρες των ματιών της είχαν διασταλεί.
Η καρδιά, με εντολή του υποθαλάμου κι αυτή, άρχισε να στέλνει
περισσότερο αίμα περιφερειακά, με αποτέλεσμα το πρόσωπο της
να ροδίζει και ο λεπτός διάφανος ιδρώτας
να κάνει το δέρμα της πιο λαμπερό.
Τώρα, η αμφίπλευρη ανταπόκριση ενίσχυε και των δυό
τις εγκεφαλικές συνάψεις. Κάνοντάς τους αντανακλαστικά
να συνδέουν την παρουσία του «αντικειμένου της έλξης»,
με μια εικόνα ευεξίας που «οφείλει» να δείχνει ο καθείς που
διαπλέκεται σε ένα τέτοιο παιχνίδι.
Όταν μια ευτυχής συνάντηση, σαν κι αυτή, τείνει να γίνεται
πολύ- πολύ ενδιαφέρουσα, και ο πόθος της «πλήρωσης»
αρχινάει να σε κυκλώνει, τ'οτε τα επίπεδα της
ντοπαμίνης εκτοξεύονται και το πάθος εντείνεται επικίνδυνα.
Τότε ο καθένας υποκύπτει και χορεύει στο ρυθμό
που του βαράει η γαμημένη η βιοχημεία.

Συγχρόνως με το σερβίρισμα του τρίτου ποτού,
δέχτηκαν ένα καθοριστικό(αλλά όχι πρωτόγνωρο) χτύπημα
από ένα ισχυρό χημικό κοκτέιλ. Δύο άτιμοι νευρομεταδότες,
η νοραδρεναλίνη και η φαινυλοθανολαμίνη,
τους προκάλεσαν έναν ελαφρύ ίλιγγο, παρόμοιο μ΄ αυτόν
που προκαλεί μια μικρή δόση αμφεταμίνης,
ή και η κατανάλωση μισού κουβά σοκολάτας.
Η ηφαίστεια έκρηξη του πόθου είχε πάρει μπρος.
Το συμπαντικό λαχάνιασμα του έρωτα ακουγόταν στο βάθος
να βαράει ρυθμικά. Σαν τύμπανα αρχαίου στρατού που σταθερά
κοντοζυγώνει.

Ο εγκεφαλικός του φλοιός πάλεψε να κυριαρχήσει
της ζωώδους επιταγής…Καθόρισε το σχέδιο δράσης και
σε χρόνο dt, (ήτοι ακαριαία) σχεδίασε την διαδρομή
που θα ακολουθούσε ανάμεσα από τα τιγκαρισμένα
τραπεζοκαθίσματα , για να φτάσει δίπλά της στο μπαρ.
Το σχέδιο μπήκε άμεσα σε εφαρμογή και στέφθηκε
με ανέλπιστη επιτυχία.
Νάτος τώρα δίπλα της. Της μιλά και κείνη με νεύματα
και χαμόγελα, γεμίζει όλο το οπτικό του πεδίο.
Το μυθικόν έτερον ήμισυ ήταν μόλις μερικά εκατοστά πλάι του.
Στην οθόνη προβολής των προσώπων τους αναζητούσαν τώρα
τις κοινές βαθύτερες καταβολές τους. Σαν να δοκίμαζαν
να εφαρμόσουν σωστά τα κομματάκια ενός παζλ.
Οι φωνές των άλλων θαμώνων βουβάθηκαν ,
η δυνατή μουσική ίσα που ακούγεται ,
και η ορμόνη οσιτοσίνη ενισχύει τους εγκεφαλικούς δεσμούς
και τους κάνει να μην κρύβουν τα συναισθήματα τους,
προσφέροντας όση περισσότερη τρυφερότητα διαθέτουν.
Η προσέγγιση συντελέσθηκε επιτυχώς.
Αφράτος κόσμος τώρα συνυφαίνεται, από το υλικό
των ονείρων φτιαγμένος, του πάθους και του έρωτα,
του χωρισμού και του θανάτου, της σωτηρίας και της αγάπης…
Τους οδηγεί και τους κυκλώνει εκ των έσω.
Από την δυναστική εμβέλεια αυτού του κόσμου δεν θα μπορούσαν
(προς το παρόν) να ξεφύγουν, ακόμα και αν ήταν ταμένοι
από μικροί να μείνουν «παρθένοι» και «άσπιλοι»
σε τριάντα πέντε αγίους και άλλους τόσους όσιους.

Εκείνο το βράδυ φύγανε μαζί. Και ξαναβρέθηκαν και το επόμενο.
Και μετά ήταν κάθε μέρα μαζί.
Κάθε Σαββάτο στο ίδιο μπαράκι, υποδήλωναν και επιβεβαίωναν
την πίστη τους, στη δικαιοδοσία που παραχώρησαν στον έρωτα τους.
Ο αλγόριθμος της μεταξύ τους ερωτικής «εμπλοκής»
είχε δώσει μια καινούργια λύση.
Και ξόρκιζε την παλιά μονήρη διαβίωση.

Στο μεταξύ, η ορμόνη βαζοπρεσίνη, που ενισχύει την μνήμη,
τους έκανε να νοιώθουν «σύντροφοι». Και τους παρακινούσε
να μένουν πιστοί , ο ένας στην λάμψη του άλλου.

Θα χαν, δε θα χαν περάσει 30 μήνες από την πρώτη τους
συνάντηση,
κι ο εθισμός στο κοκτέιλ των χημικών ουσιών του πάθους,
είχε προχωρήσει πολύ.
Οι συνευρέσείς τους, τελευταία, προκαλούσαν έκκριση
ενδορφίνης, η οποία μοιάζει με το όπιο. Μειώνει την αγωνία
της ύπαρξης ή της απουσίας του «άλλου»
και οδηγεί στην αναζήτηση της ασφάλειας,
κάνοντας βέβαια μεγαλύτερη την εξάρτηση από τη ιδέα
της σταθερής παρουσίας του ενός δίπλα στον άλλο.
Τώρα η «σταθερή» τους σχέση είχε ανάγκη και παρήγαγε
πολλή ενδορφίνη…
Τι να κάνουν …;
Ξεπηδήσανε, και ξεπηδήσαμε, από τις σελίδες ιπποτικών
μυθιστορημάτων .Στρατιές από Τριστάνους και Ιζόλδες ,
τάγματα από Ρωμαίους και Ιουλιέτες, Δουλτσινέους και
Δον Κιχώτριες… και παλεύουμε με τους ανεμόμυλους.
Επιζούμε της κόλασης των άκαπνων λογικών απαντήσεων,
και ασκούμεθα στον στίβο των «υγιών» αιτιάσεων…
Ευτυχώς, την τέχνη του έρωτα την μετερχόμεθα
και την εξασκούμε ακόμα.
Πλανιόμαστε, περιπλανιόμαστε και με δεήσεις προσερχόμαστε
καθαρμένοι, για να ξανάκαταβροχθίσουμε
και να ξανακαταβροχθισθούμε.
Μιλάμε δηλαδή για μια συνηθισμένη ζωή, συνηθισμένων
ανθρώπων. (ευτυχώς)
Απλώς μας συναρπάζει το παιχνίδι του έρωτα ,
διότι δίνει τις πιο ουσιαστικές, τις πιο απολαυστικές
αλλά και τις πιο τραγελαφικές απαντήσεις,
στα πιο βαθυστόχαστα ερωτήματα.
Μετά, όπως όλοι, όταν κουραστούμε πάμε για ύπνο.

10 σχόλια:

NinaC είπε...

Ωραιότατο! Μόνο που δεν μας είπατε αν εκείνος είχε θεληματικό πηγούνι.

:p

NinaC είπε...

Α, ναι! Κι εκείνη μεγάλα, πανέμορφα μάτια, που μέσα τους καθρεφτίζονταν η θλίψη του κόσμου.

landlord45 είπε...

ναι...ναι...
και αν ο ανδρισμός του θέριευε κάθε φορά που αντίκρυζε το ροζ δέρμα της και το χείμαρρο των μαλλιών της (πριν τη μεγάλη πλημμύρα)

kostis-b είπε...

«…εκείνο το βράδυ το θεληματικό του πιγούνι σκέβρωσε και ακούμπησε στη μύτη του. Κατόπιν, ξεχείλωσαν τα αφτιά του και κρέμασαν μέχρι τους ώμους του…
Τέλος, το κάτω σαγόνι του, έπεσε και χτύπησε πάνω στο ξύλινο μπαρ.
Ήταν ακριβώς τη στιγμή που του είπε πως δεν τον γουστάρει πια και πως θέλει να χωρίσουν.
Μέσα στα μεγάλα πανέμορφα μάτια της, (εκτός βέβαια από την θλίψη του κόσμου) καθρεφτίζονταν τώρα και το σφριγηλό κωλαράκι του νεαρού σερβιτόρου του μαγαζιού, έτσι όπως χαριτωμένα έσκυβε για να σερβίρει. «..Τί μανάρι…;»

«Οποία ευτυχία …» σκέφτηκε αυτός. «…θα γλιτώσω επιτέλους από την σκρόφα…και θα το παίξω και θιγμένος…» «…και δαρμένος και νικητής…»
Ο ανδρισμός του θέριεψε. Και την άρπαξε από τον χείμαρρο των εβένινων μαλλιών της. Τότε, το ροζ του λαμπερού δέρματος της, μετακινήθηκε κατά τρία κλίκ στο χρωματικό φάσμα προς το ερυθρό. Σχεδόν μπλαβί.
Σήκωσε το βαρύ τασάκι του πάγκου και του άνοιξε το κεφάλι …»


Εντάξει..;

Λουΐζα Κορνάρου είπε...

"Μετά, όπως όλοι, όταν κουραστούμε πάμε για ύπνο."
...και μάλιστα, απ' το ίδιο πάντα πλευρό.
(η σκοτεινή μερια του φεγγαριού)


"Σήκωσε το βαρύ τασάκι του πάγκου και του άνοιξε το κεφάλι …"
...ενώ το κωλαράκι του σερβιτόρου, κουνήθηκε λίγο παραπάνω απ' το κανονικό.
-Βρε λες; σκέφτηκε η αλαβαστροπρόσωπη και εβενινομαλλούσα. Λες;
Αμέσως στράφηκε σ' εκείνον και κοίταξε ντροπαλά το θεληματικό του πηγούνι που είχε τσαλακωθεί απ' τον πόνο:
-Αγάπη μου, πόνεσες;
(η φωτεινή μεριά του φεγγαριού)

kostis-b είπε...

«…κείνο το βράδυ με εναν μαγικό τρόπο βρέθηκαν στα σύνορα μεταξύ σκοτεινής και φωτεινής πλευράς του φεγγαριού.
Τον περίμεναν να τελειώσει το οκτάωρο του.
Και φύγανε παρέα και οι τέσσερις τους.
Αυτήν, αυτός, και ο σερβιτόρος ακολουθούμενος από το κωλαράκι του..»

Ανώνυμος είπε...

Αφού περιπλανήθηκαν σιωπηλοί, για πολλή ώρα στους έρημους δρόμους της πόλεως, ο σερβιτόρος αποφάσισε να σπάσει πρώτος τη σιωπή.
"Ηci ssum nessip!", δήλωσε μ’ ενοχλημένο ύφος.
Το τσαλακωμένο σαγόνι σταμάτησε και κοίταξε ερωτηματικά το κωλαράκι που καθρεφτίζονταν στα πανέμορφα μάτια. Το κωλαράκι ένοιωσε κάπως άβολα. Τα μάτια καθόλου. Παρόλ’ αυτά το κωλαράκι είπε:
"Λέει ότι θέλει να κατουρήσει".
"Trofos!", συμπλήρωσε με γουρλωμένα τα μάτια ο σερβιτόρος
"Αμέσως", μετέφρασε σε χρόνο dt το κωλαράκι.
Το τσαλακωμένο σαγόνι έριξε μια ματιά αριστερά και ακολούθως άλλη μία δεξιά. Τα πανέμορφα μάτια, απορροφημένα καθώς ήσαν από τη θέα του ομιλούντος κωλαρακίου, δεν αντέδρασαν καθόλου αλλά ούτε και έδειξαν κάποια αξιοσημείωτα ίχνη ζωής.
Ο σερβιτόρος άρχισε να εκτελεί ελαφρές επιτόπιες αναπηδήσεις, ενδεικτικές της φύσεως των εντολών που ελάμβανε το σώμα, από τον υποθάλαμο του εγκεφάλου του. Το τσαλακωμένο σαγόνι εναγωνίως αλλά ματαίως, εκτελούσε οπτικές σαρώσεις του χώρου αναζητώντας μία ευπρεπή λύση στο πρόβλημα. Αλλά λύσις δεν υπήρχε στον ορίζοντα καμία και στο κάτω κάτω της γραφής στ’ αρχίδια του του τσαλακωμένου σαγονιού. "Δε πα’ να κατουρηθεί πάνω του ο παλιομαλάκας;", σκέφθηκε και καθώς ολοκλήρωνε τη σκέψη του, άκουσε το σερβιτόρο ν' αναστενάζει εμφανώς ανακουφισμένος:
«Ηcaaaaaaaa!”, ενώ μια λίμνη από ούρα σχηματιζόταν γύρω από τις σόλες των ανατομικών παπουτσιών του.
Γύρισε προς το κωλαράκι περιμένοντας κάποια μετάφραση, πράγμα που δεν έγινε όμως ποτέ, καθώς το άτυχο κωλαράκι εκείνη τη στιγμή έπαθε "Συστροφή του τυφλού τμήματος του παχέως εντέρου, κατά μήκος του επιμηκούς άξονα του ανιόντος", ενώ ταυτόχρονα "το σιγμοειδές του συστράφηκε γύρω από το μίσχο του μεσοσιγμοειδούς" με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Να σημειώσουμε μόνον ότι από ‘δω και πέρα η θεραπεία θα ήτο αποκλειστικά και μόνον εγχειρητική.

kostis-b είπε...

Αγαπητέ συνάδελφε, βάσει του ιστορικού του ασθενούς κωλαρακίου, που τόσο γλαφυρά διηγηθήκατε, και πρωτίστως λαμβανομένης υπ΄ όψιν της συμπτωματολογίας του, μήπως θα έπρεπε να μην βιαστούμε να προβούμε στην λύση της εγχειρητικής επεμβάσεως;
Προτείνω να διευκρινιστεί κατ΄ αρχήν, η πιθανή εκδοχή της σπαστικής κολίτιδως.
Το σύνδρομο της οποίας, ως γνωστόν, συνδέεται με τον νευροδιαβιβαστή σεροτονίνη, και έχει αποδεδειγμένα ψυχογενή αίτια. (όπως συναισθηματικό στρες, μανιοκατάθλιψη, κτλ.)
Εαν αποκλειστεί αυτήν η εκδοχή τότε ίσως μπορούμε να προχωρήσουμε με μια κολονοσκόπηση ή έναν βαριούχο υποκλυσμό ή έστω σε μια περιορισμένη επιμήκη
τομή του μεσοσμιγοειδούς ώστε να συνάγουμε σαφέστερη εικόνα περί του φυσιολογικού ή μη, της διατάσεως του μέσου παχέως εντέρου.
Θέλω να επισημάνω δηλαδή την πιθανή ανίχνευση της εκδοχής, ο ασθενής σερβιτόρος, φορέας του εν λόγω ασθενούς κωλαρακίου, να μην αντελήφθη ότι ήθελε και να χέσει. Πέραν της διαπιστωμένης ούρησης.

NinaC είπε...

Τς τς τς.... έλειψα λίγες μέρες καιτα κάνατε κωλαράκι εδώ μέσα!!!

:pp

kostis-b είπε...

Ε... ναι η αλήθεια είναι ότι το γλεντήσαμε λίγο παραπάνω.