Τρίτη 20 Φεβρουαρίου 2007

Πέντε... και το λουρί της μάνας.

1.Ότι με αποτελεί είναι τα θλιβερά απομεινάρια
και ξεφτίδια
που σώζονται από ένα παιδάκι που έπαιζε
πάνω σε δέντρα,σε λάκκους, σε γκρέμια,
με σαΐτες, τόξα και πέτρες.

2. Κατά την διαδικασία εξέτασης για την εισαγωγή μου
στας τάξεις των ενηλίκων, η επιτροπή
των εξετάσεων αναγνώρισε τις εξαιρετικές
ικανότητες του «υποψηφίου»,
στην αρχή.
Ωστόσο, μη ανταποκρινόμενος με θέρμη στο concept
των διαδικασιών, θεωρήθηκε ότι δεν συγκέντρωνα
τελικώς, τις απαραίτητες προϋποθέσεις εισαγωγής.

3. Έκτοτε αποφεύγω τις κακοτοπιές με την αρωγή
ψυχοτρόπων «ουσιών», κάθε είδους.
Οι οποίες με βοηθούν να παραμένω εντός του,
δικής μου εμπνεύσεως, παιχνιδιού το οποίο
με πραγματικό αίσθημα ευθύνης αλλά και ειλικρινή
ντροπή έναντι των δυστυχισμένων,
ονόμασα: «αφήστε με να διασκεδάσω».

4. Αδυνατώ να «πιστέψω», αν και θα το ΄θελα πολύ.
Και κατά πως φαίνεται θα αποχωρήσω για το
«πουθενά», έρμαιο ενός μόνιμου εσωτερικού
διαλεχτικού ματεριαλιστικού αντίλογου.
Η μοναδική βεβαιότητα που με κρατάει όρθιο,
είναι οι «άλλοι».
Το κωλοβάρεμα της ύπαρξης νοηματοδοτείται,
σχεδόν αποκλειστικά, από την
ύπαρξη των «άλλων».
Με τους οποίους η μοναδική σχέση
που μπορώ να συνάψω είναι αυτήν του «Έρωτος».

5. Κλαίω, και γω, κυρίως όταν θυμάμαι.
Γελάω κυρίως όταν σκέφτομαι.
Δεν έχω πάει στο Παρίσι, και προς το παρόν
τουλάχιστον δεν βλέπω λόγο να το κάνω.



Ουφ...βαρύ το φτυάρι σας, κυρία Λουίζα μας.

8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Kι εγώ μαζί σου - στο κλάμμα και στη Νέα Υόρκη-.

NinaC είπε...

Βαρύ το φτυάρι, εξαιρετική η εργασία σας με αυτό.

Διακρίνω εκλεκτικές συγγένειες, τίποτα δεν είναι τυχαίο, after all...

Λουΐζα Κορνάρου είπε...

H αλήθεια είναι ότι το φτυάρι, την έχει αυτήν την κακή συνήθεια: δεν ελέγχει το βάρος του. Την επόμενη φορά να την κάνετε τη δουλειά με σφυράκι;-)

Ανώνυμος είπε...

"το κωλοβάρεμα της ύπαρξης..."
Μα πώς τις πετάτε έτσι κατάμουτρα αυτές τις τρομαχτικές αλήθειες;
Δεν έχετε το θεό σας πια;
Για ξαναελέγξτε το εργαλείο...
Ήταν σίγουρα φτυάρι;
Εγώ για δρεπάνι το κόβω.

kostis-b είπε...

Συνοψίζοντας…

Παρατάω το ανεξέλεγκτου βάρους φτυάρι,
φορτώνομαι στον ώμο το δρεπανοσφυράκι μου,(δρεπάνι και σφυράκι)
και φεύγω κλαίγοντας για Νέα Υόρκη,
αναζητώντας ένα θεό που δεν θα βρω ποτέ.



Μπα, άσε καλύτερα, θα κάτσω εδώ,
Εκλεκτών Συν-γενών και Φίλων Γωνία.

NinaC είπε...

Δρεπανοσφυράκι??

Κρυπτοκομμουνιστή!!!

:p

markos-the-gnostic είπε...

του έρωτος μόνον; και η φιλία;

kostis-b είπε...

Αγαπητή cd,
δεν σας κρύπτω ότι διετέλεσα πλήρης τρόμου όταν
το συνειδητοποίησα.

Any way… με ξεσκέπασες.


Marcos, σαφώς και η φιλία «παίζει» εξίσου.
Ερωτική κι αυτή.