Μια προσαρμοσμένη ιστορία κινουμένων σχεδίων

Ο μικρός Χάρης πάει με το σχολείο του επίσκεψη σε
ένα ίδρυμα φιλοξενίας ανθρώπων. Ένα είδος τρελοκομείου.
Περιδιαβαίνοντας τους διαδρόμους με τις προθήκες,
που φιλοξενούν τους ανθρώπους-εκθέματα,
σταματάνε μπρος σε έναν πολύ περίεργο
και αγριωπό τύπο.
Παράξενος, άγριος, τριχωτός, στέκει, κοιτώντας
ίσα μπροστά με τα φρύδια σμιγμένα.
Οι γιατροί που τους ξεναγούν, τους λένε ότι ποτέ κανείς
δεν έχει ακούσει από τα χείλη αυτού του αγριμιού
μια λέξη ανθρώπινη.
Εντυπωσιασμένη η ομάδα των παιδιών μετακινείται
προς το επόμενο έκθεμα, ενώ ο Χάρης τελευταίος
κοντοστέκει, κοιτώντας τον τεράστιο αυτόν τύπο.
Την επόμενη στιγμή τον χαιρετάει: «Γειά σου»
Και τότε το «τέρας» γρυλίζοντας τον αντιχαιρετά:
«Γειά».
Όλοι μαζί, κλινικοί γιατροί, ερευνητές, νοσηλευτές,
τρέχουν να δουν το θαύμα.
Σπεύδουν να μελετήσουν το πρωτοφανές γεγονός.

Στο μεταξύ το υποτιθέμενο «τέρας» μουρμουρίζει:
«…καιρός ήταν να με χαιρετήσει κάποιος…»

Τις περισσότερες φορές ο «άλλος» καταλήγει να μοιάζει
ακατανόητος και απροσπέλαστος, επειδή κανείς ποτέ
δεν προσπάθησε να τον καταλάβει…
Επειδή κανείς ποτέ δεν του απηύθυνε το λόγο…
Επειδή κανείς ποτέ δεν έκανε τον κόπο να τον χαιρετήσει.
Τελικά, όλα τα πράγματα που μας περιβάλλουν,
πρέπει πρώτα να τα μελετήσουμε, να τα καταλάβουμε
και μετά να τα αγαπήσουμε.
Ειδικά τους ανθρώπους όμως, πρέπει πρώτα να τους
αγαπήσουμε, για να μας αφήσουν να τους καταλάβουμε.