Δευτέρα 26 Φεβρουαρίου 2007

Anonymizer








Όσο πιο κακόμοιρος και ευάλωτος ήταν ο «στόχος» του,
τόσο πιο ανελέητα και βάναυσα πέφταν τα χτυπήματα του.
Η παραλυσία του καλοκαιριού κυκλοφορούσε παντού
στους δρόμους.
Το Αυγουστιάτικο βράδυ κατέβαινε συνοδεία ενός χλιαρού
και γλίσχρου αέρα. Ήταν μια ακόμα απ΄ αυτές
τις αινιγματικές Κυριακές, με τα μαγαζιά κλειστά
και την κίνηση αραιή.
Το αδιάκοπο ασθενές ψιθύρισμα της πόλης όμως, ήταν εκεί…
και του τραγουδούσε σιγανά στο αφτί.
Με περιοδικότητα δεκαλέπτου διόρθωνε την στάσή του
στην πλαστική καρέκλα, ξεκολλώντας από τα ιδρωμένα
μπούτια του το παντελόνι.
Αναρωτιέται τώρα:
αν δεν ήταν αυτός που ήταν και ήταν ένας άλλος …
Ένας ακόμα απ΄ αυτούς που γνώριζε κατά καιρούς…
που επορεύοντο κομπλεξικώς παραδομένοι
στην καθημερινή προσπάθεια…
που υπέτασσαν υπάκουα την έμπνευση στο «ύφος»…
σπουδαγμένοι εις την αλλοδαπήν… άσχετοι και βαρετοί…
ισόβια παρθένοι… τί θα άλλαζε..; Τίποτα.!
Τα ίδια σκατά και χειρότερα.
Τουλάχιστον τώρα, πηγαίνει μόνος και αυτάρκης…
άνευ κινδύνου αλλοιώσεων…
πρύτανης των κακών προθέσεων…
τιμωρός των ανυποψίαστων…

Γύρω από τα βαλτόνερα του φραπόγαλου του,
μια μοβ μύγα πετούσε με φανερή διάθεση
να προσγειωθεί στο φούξια καλαμάκι.
Από ΄κει, η κουφάλα, είχε σκοπό να καταρριχηθεί
ως τους ξεραμένους αφρούς που είχαν μείνει
ψηλά στα χείλη του ποτηριού.
Δεν θα της περάσει όμως…Της την είχε στημένη.

Το γεγονός ότι εύκολα κάποιος μπορεί να κάψει
το μυαλό του και να χαθεί στη χοάνη του ακατάσχετου
δικτυακού βανδαλισμού,
κάποιες στιγμές είχε περάσει από το νου του.
Τελευταία όμως δεν τον απασχολούσε καθόλου.
Αν και το γνώρισε μεγάλος, ήταν πεπεισμένος
για την τεράστια αξία του κολασμένου διαδικτύου.
Τον συνάρπαζε η παγκοσμιοποιημένη διατρητικότητα του,
και αυτή η δυνατότητα να δρα ανώνυμα
δίχως χρονικούς, γεωγραφικούς και ηθικούς περιορισμούς.

Τον εαυτό του, με έναν περίεργο τρόπο,
τον ενέπλεκε στην «δημιουργία».
Τον κατέτασσε στους μεγάλους δημιουργούς
της δεξιοτεχνικής κακοήθειας.
Όταν έδινε την χαριστική βολή στα θύματα του,
ανακαλούσε στο μυαλό του τα τακτικά βήματα που είχε κάνει,
και θαύμαζε την στρατηγική του δεινότητα.

Οι πρώτες εκδιδόμενες κυρίες, είχαν ήδη σκάσει μύτη
στην πιάτσα. Δυό πέρασαν από μπροστά του.
Μια κοντόχοντρη, που ανασήκωσε τη φούστα της
προς επίδειξη της πραμάτειας της, και μια άλλη ψηλή
και γεροδεμένη, με πουδραρισμένη και ρημαγμένη φάτσα.

Ποτέ του δεν είχε πάει με πουτάνα.
Ωστόσο εκείνη τη στιγμή η σκέψη του πληρωμένου έρωτα
χτυπούσε συναγερμό στο τρελό του αίμα…
«Παλιοπουτάνες…» μουρμούρισε.
Έχει και αυτόν τον διάολο που τον τρώει…
Τρεις φορές άπαξ της εβδομάδος,
στην αιμοκάθαρση από τα 25 του. Και τώρα είναι 44.

Ξεσηκώθηκε Αυγουστιάτικα από το Βόλο, απ΄ την Νέα Ιωνία,
να ΄ρθει στη Σαλονίκη που βρήκε κενή θέση
σε μονάδα τεχνητού νεφρού.
Αύριο Δευτέρα θα τέλειωνε τη δουλειά και με καθαρό αίμα
θα γύριζε πίσω. Ωστόσο δεν τον είχε καταβάλει
η κουτσουρεμένη και εξαρτημένη από τα μηχανήματα ζωή.

Πιο πολύ τον είχαν κουράσει τα ψίχουλα της κουτσουρεμένης
αναπηρικής σύνταξης.

Από το πρωί, που ΄χε φτάσει με το ΚΤΕΛ Λαρίσης,
χώθηκε σε ένα ιντερνετκαφέ και δεν βγήκε
παρά νωρίς το απόγευμα.
Με συριγμούς και πνιχτά γελάκια απολάμβανε
την «μαυραγορίτικη» περιήγηση του σε σελίδες
και ιστολόγια που περιφέρονταν αμέριμνα
υποψήφια θύματα. Το τελευταίο χτύπημα γιόρταζε τώρα,
με ένα φραπέ σε ένα καφενείο πίσω από το δικαστικό μέγαρο.
Ο ανύποπτος βλάκας, που είχε όρεξη για εξομολόγηση
απογευματιάτικα, ισοπεδώθηκε με αριστοτεχνικό τρόπο.

Δέχτηκε ένα αναζωογονητικό χαστούκι
δροσερού βορειοδυτικού αέρα, που του ΄φερε στα ρουθούνια
όλες τις βαριές οσμές του λιμανιού. Αναθάρρησε…


«…ευγενής κι ατρόμητος έως το τέλος

θα πέσει όπως οι δυνατοί και οι μεγάλοι…»

Πριν πάει για ύπνο θα δειπνήσει ξεσκίζοντας κάποιον…
...αν είναι τυχερός.
Φώναξε να πληρώσει.
Μια απόχρωση απαξίωσης και κοροϊδίας
στην φωνή του καφετζή, βάρεσε ταμπούρλο στα μηνίγγια του,
κάνοντας τον να ακούσει ένα ηρωικό κονσέρτο εκδίκησης…

«…μπορεί όπως ο Φοίνικας από τις φλόγες να υψωθεί
όταν μια μέρα κάποτε θα φέξει…»
«…άτιμοι επιχείρησαν
εκείνου που τους πλήρωσε με καταφρόνια
το τόσο τίμιο να ρυπάνουν όνομα του
άμποτε καταισχύνη να ΄πεφτε αιώνια…»

Ύστερα από μια μάλλον μακριά παύση,
(σαν να απάγγελνε ένα επικό ποίημα από μέσα του),
σηκώθηκε, άφησε 2,5 ευρώ στο τραπέζι,
και έφυγε κατά τον έρημο δρόμο.

Κατόπιν, ξέσπασαν γύρω του επευφημίες και
χειροκροτήματα…
οι θεατές παραληρούσαν στην έξοδο του από την σκηνή.

9 σχόλια:

dimitris-r είπε...

Να 'ξερες πόσο έχω πεθυμήσει, τώρα, αυτή την παραλυσία του καλοκαιριού... και χίλιες μύιγες, σκασίλα μου.
Κι ας μην είδαμε χειμώνα.

NinaC είπε...

Είστε πολύ λίγο εδώ. Η διορατικότητά σας με τρόμαξε.

Respect.

Ανώνυμος είπε...

!

Ανώνυμος είπε...

Σύντεκνε,
Αφού αρχικώς, για δύο ημέρες μετά την ανάγνωση αυτού του εξαιρετικά εφιαλτικού κειμένου, καταλήφθηκα από αφωνία, κατατροπώθηκα εντέλει την τρίτη (ημέρα) από σφοδράς μορφής άγνωστο ιό προσομοιάζοντα προς γαστρεντερίτιδα. Ευτυχώς, τόσο δια εμέ όσο και δια το αποχετευτικό δίκτυο της πόλης μου, ο άγνωστος ιός εγκατέλειψε το κάτισχνο κορμί μου, εντός εικοσιτεσσάρων μόλις ωρών από τη στιγμή της εγκαθίδρυσης του απολυταρχικού καθεστώτος του στο γαστρεντερικό μου δίκτυο. Το διάστημα αυτό, απεδείχθη ωστόσο αρκετό δια να καταλάβω τι εστί "Ανηλεής Κι Ανεξήγητη Επίθεση Από Αγνώστου Ταυτότητας Πρόσωπο (Ζώο ή Πράγμα) Σε Ζωτικά Όργανα, Και Έμμεση Απόπειρα Δολιοφθοράς των Αποχετευτικών Δικτύων Καποδιστριακών Δήμων & Κοινοτήτων Όλης της Χώρας (Ελλάδος)"* .
Αναρρώνοντας λοιπόν, μετά από αυτό το ανώνυμο και αναίτιο χτύπημα, θα ήθελα να μεταφέρω τις γνώσεις που αποκόμισα από την τραυματική αυτή εμπειρία μου:
Κατά τη διάρκεια της επίθεσης δεν καταναλώνουμε γαλακτοκομικά. Ούτε καφέ. Τρώμε μόνο λαπά και πίνουμε τσάι ή χυμό μήλου. Από φρούτα, επιτρέπεται μόνο μπανάνα. Δεν χρησιμοποιούμε αντιβιοτικά. Αφήνουμε τον οργανισμό μας να παράγει τα δικά του αντισώματα.
Πίνουμε πολλά υγρά.

Σύντεκνε, μου ‘κοψες τα ύπατα. Θεωρώ ότι αυτό το κείμενο είναι ένα από τα πιο βίαια που ‘χω διαβάσει. Συμφωνώ (κι επαυξάνω) και με την Dolly αλλά και με τη Magica.


* εν συντομία: ΑΚΑΕΑΑΤΠ(ΖΠ)ΣΖΟΚΕΑΔΤΑΔΚΔ&ΚΟΤΧ(Ε)

kostis-b είπε...

Σύντροφοι, d-r, cd, magica, kplso
δεν ξέρω τώρα αν, εκτός από το να ευχαριστήσω για τα ευγενή σχόλια,
θα πρεπε να ζητήσω συγγνώμη για τις παράπλευρες ζημιές στο αποχετευτικό της όμορφης Θρακικής πόλης.

Κώστα, άκου και τα χειρότερα,
ετοιμάζω: Α.Ε.Ε.Σ.Κ.Σ.Ο.Ξ.Μ.Τ.Μ.Π.Ε.Α.Ε.Τ.Κ.*



*Ανηλεή Εαρινή Επίθεση ΣαββατοΚυριακου Στην Όμορφη Ξάνθη Με Τάγματα Μπαλανικαίων,Πιθανότατα Ενισχυμένα Από Επίλεκτα Τμήματα Καναβουραίων.

{Βέβαια οι φίλιες εκεί δυνάμεις θα ενημερωθούν εγκαίρως ώστε να προλάβουν να ετοιμάσουν υπόγεια καταφύγια και χημικές τουαλέτες, διότι αυτό θα ΄ναι το μοιραίο χτύπημα για την Δ.Ε.Υ.Α.Ξ. (Δημοτική επιχείρηση ύδρευσης αποχέτευσης Ξάνθης)}.

Ανώνυμος είπε...

Ασμενώς αναμένουμε την προέλαση των συμμαχικών δυνάμεων κι ευελπιστούμε ότι με τη βοήθεια αυτών θα καταφέρουμε να απελευθερώσουμε την πόλη μας από το ζυγό αυτής της αχόρταγης σκατορουφήχτρας (Δ.Ε.Υ.Α.Ξ.)
Το δίκτυο θα πάθει δυσεντερία.

Θα φέρετε και προβατίνα;

kostis-b είπε...

Χωρίς προβατίνα δεν κουνάω ρούπι,
ποτέ.
(Ξέρεις, απ΄αυτές τύπου "ανακόντα").

Λουΐζα Κορνάρου είπε...

Coffee and Cigarettes μου θυμίζει αυτή η ιστορία.

(Την προβατίνα μην την πάρετε μαζί σας τεμαχισμένη - αφήστε τον kopoloso να ζωγραφίσει στον τεμαχισμό. Έμαθα πως έχει ακονίσει τα δόντια του.)

kostis-b είπε...

Προφανώς Λουίζα εννοείς την ταινία του Τζάρμους. Τί να πω; Δεν την είδα.

Η προβατίνα θα ταξιδέψει ζωντανή.
Και μάλιστα φορτωμένη στη ράχη της,
τα ξύλα της πυράς της.
Φυσικά θα την γδάρει και θα την τεμαχίσει αυτός με τα πιο ακονισμένα
δόντια.