Παρασκευή 8 Μαΐου 2009

Χ.Υ.Τ.Α.

Αναλογιζόμενος τον τρόπο με τον οποίο θα δεχθείτε το ακόλουθο ποστ διακατέχομαι αίφνης, υπό μεγίστου φόβου. Θα δεήσει άραγε να σχολιάσει κανείς; Ή θα πάει άπατο… γαμώ το κέρατο μου. Ο «τρόμος της λευκής σελίδας» που λένε για τους γραφιάδες, μοιάζει με το “Mπαμπούλας Α.Ε.» της Pixar, αν συγκριθεί με την αδημονία, το βαρύ καημό, την ματαίωση, τη φρίκη του «εφιάλτη του δρόμου με τις λεύκες», δια μέσω του οποίου διέρχεται ο βλόγερ όταν έρχεται αντιμέτωπος με το φάσμα των «μηδέν σχολίων».
Είναι σύνηθες πλέον το φαινόμενο , κάθε ανεκδιήγητος βλόγερ, κάθε ανορθόγραφος γραφεύς, κάθε κομμουνιστής άνευ δράσεως σαν και του λόγου μου, κάθε άσχετος γκουρμές που δεν μπορεί να ξεχωρίζει το πατέ από τη σκυλοτροφή, και εν γένει κάθε είδους άχρηστος, να καταφεύγει σε φτηνά μαρκετίστικα κόλπα, προκειμένου να τσιμπήσει λίγη προσοχή.
Να εγώ φερ΄ ειπείν, ήδη επεξεργάζομαι γιγαντιαίο πρότζεκτ προώθησης του βλογ. Χορηγώ προνομιούχα διαβατήρια εισόδου στο ιστολόγιο, πράσινες κάρτες freetax, ισόβιες βίζες, γλειφιτζούρια, κοκακόλες, παγωτά, γρανίτες φράουλες και τάρτες,
μπας και κάνει ένα δράμι δουλειά το μαγαζί. Σκέφτομαι δε, τον άλλο μήνα να κληρώσω μηχανάκι. Κάθε τρία σχόλια ένας λαχνός, που κληρώνει τον δεκαπενταύγουστο, κερδίζει το αμορτί του Κρατικού Λαχείου Κοινωνικής Αντίληψης.
Τι να κάνω; Λέω μπας και κονομήσω λίγη ευμενή υποστήριξη και καμπόση προσοχή, παρά του ευγενούς φιλοθεάμονος κοινού.
Σύντροφοι! Τα μεταξωτά βλογ, μεταξύ άλλων, θέλουν και επιδέξιες γλώσσες.(για να γλείφουν φυσικά).

Γενικώς πάντως μιλώντας, (αυτό το να μιλώ γενικώς, δεν κατάφερα ακόμα να το καταστείλω) πρέπει να ομολογήσουμε ότι αυτά που θέλουμε να λέμε ισοδυναμούν με ένα αειθαλές και χαρμόσυνο τίποτα. Τα ιστολόγια δε, ως κατ΄εξοχήν φορείς αυτού του: «θέλω να πω» ή του «θέλω να λέω», δεν είναι τίποτα άλλο από φοβισμένες εκδηλώσεις διολίσθησης, προς την δημόσια εξομολόγηση. Και τούτο βέβαια δεν είναι κατ΄ ανάγκη κακό. Είτε είναι στρατευμένα, είτε απλώς λαχανιασμένα. Είτε είναι επώνυμα, είτε απλώς ψευδώνυμα, «ζουν» στον ιστό, επί τη ελπίδι, ότι θα αξιωθούν μια ακόμα εκούσια δοξασμένη αυτοδιαπόμπευση. Είναι τρόπον τινά, δημόσιες τελετές εξόδιας ακολουθίας, του «ιδιωτικού».
Ως τραγωδίες αν τα δεις (όπως το υποφαινόμενο) , ή ως κωμωδίες, (όπως άλλα), πέραν του αυταπόδεικτου και δεδηλωμένου θέματος που κάθε φορά διαπραγματεύονται… όπως και αν τα δεις... αδυνατούν να δώσουν λύση στην πλοκή τους, δίχως τα «από μηχανής» μάτια των αναγνωστών-σχολιαστών τους. Και βέβαια, ούτε μπορούν, να εξασφαλίσουν την τελική κάθαρση στο περιπαθές δράμα της τραγωδίας τους (ως κάθε αξιοπρεπής τραγωδία οφείλει, από τα πολύ παλιά χρόνια)
δίχως αυτά τα μάτια.
Ότι και να «λέει» κάποιος, αν κανείς δεν τον ακούει (έστω ένας), είναι καταδικασμένος, κατά έναν τρόπο, να είναι πάντα εκτός θέματος.
Ποιού θέματος; Μα φυσικά του ενός και μοναδικού. Του ενός και μοναδικού που διαπνέει και τεμαχίζει κάθετα, σαν χασαπομπαλτάς, όλα τα άλλα οριζόντιας ανάπτυξης θέματα:¨Της τιμημένης και στοργικής αυτοαναφοράς του¨. Της προσφιλούς αυτοαναφοράς του, που ουδέποτε θέλει λάβει δικαίωση, ει μη μόνον στην θέαση, αξιοπρόσεκτου αριθμού σχολίων, στον πάτο ή στην κορφή του τελευταίου του ποστ.(η θέση του αριθμού των σχολίων δεν παίζει ιδιαίτερο ρόλο και εξαρτάται από την αισθητική άποψη που επικράτησε κατά την επεξεργασία του προεπιλεγμένου τεμπλειτ).
Τελικά τα συμπαθή, κατά τα άλλα, βλογς δεν είναι τίποτα άλλο από: Π.Κ.Λ.Ε.Μ.Π.Ε.Α.Ε.(*)
Ένας στοιχειωδώς σοβαρός κοινωνικός επιστήμονας, που τιμάει τα πτυχία του, θα τα καλούσε πιθανόν:
Δ.Δ.Π.Γ.Κ.Η.Κ.Κ.Μ.(**).
Ως εκ τούτων, αγαπητοί σύντροφοι, θα μπορούσαμε ίσως να συμφωνήσουμε ομοθύμως σε έναν ελάχιστο κοινό παρανομαστή. Σε μια κοινή βάση. Λέω δηλαδή, αν συμφωνείτε, να επιχειρήσουμε να συνοψίσουμε τες σκέψεις και τα συμπεράσματα μας. Και αν δεν έχετε αντίρρηση, να αναλάμβανα την ευθύνη, και εκπροσωπώντας σας, να καταλήγαμε σε μια κοινή, περιεκτική και πυκνή δήλωση αρχών, διατυπωμένη παρ΄ εμού, ως εξής: «Για την ηλικία μας, καλή κι η μαλακία μας».
Ως προεκτάσεις λοιπόν της νευροφυσιολογίας μας, καθώς και του ορμονικού, ενδοκρινολογικού, και αγγειακού μας συστήματος, τα ημέτερα υψηλόφρονα βλογς , κρίνονται αντάξια μας. Και γενικώς μπορούμε να πούμε ότι είναι…μια χαρά βλόγς.
Τα οποία με έναν νοητό καθετηριασμό συνδέουν το αγγειακό «δέντρο» του βλόγερ με τον επεξεργαστή του υπολογιστή, και ακολούθως σταλάζουν το αίμα του, μέσω του μόντεμ, στη διάθεση και στη δημόσια έκθεση του δικτύου.
Να! Ετούτη η ιστοσελίδα, φερ΄ειπείν, στην οποία βάσκανος μοίρα σας έριξε απροστάτευτους, είναι μια αργοστάλακτη φλέβα, που κακόπαθε πολύ στα χέρια μου. Υπάρχει τόση πολλή σαβούρα επάνω μου και εντός μου, που πρέπει ανυπερθέτως να πεταχτεί.Να βρεθεί Χ.Υ.Τ.Α.(***) να τη χωρέσει. Με οποιοδήποτε τρόπο. Έστω και τραυλίζοντας…έστω και ψευδίζοντας με εκείνον τον μακρόσυρτο και μονότονο τρόπο, που το πληκτρολόγιο υπαγορεύει. Έστω και με παροχέτευση, μπαι-πας, παρακέντηση, υπαγόρευση, ή ακόμα και με από στήθους απαγγελία, κάπως τέλος πάντων.
Όλη αυτή η σαβούρα… ‘Ολο αυτό το αξεδιάλυτο μείγμα μύθου και αλήθειας… Όλες οι «περιπετειώδεις» στάσεις, διαστάσεις, διασπάσεις, αναπολήσεις, και στοχασμοί, που υπό πίεση πολλών ατμοσφαίρων, στενάζουν αποθηκευμένες…
Όλες οι πυκνές αράδες, του μονόπρακτου του καθημερινού βιώματος…
γίνονται θύματα στυγνής εκμετάλλευσης εκ μέρους μου. Γίνονται αντικείμενα ευκαιριακής αβανταδόρικης μεταχείρισης, από μένα. Προσδοκώντας κρυφίως κέρδη οφέλη και ανταλλάγματα.
Σταλάζει η φλέβα λίγο-λίγο, σταγόνα τη σταγόνα, kilobyte το kilobyte, πάνω στο μόνιτορ , περιορισμένης χρονικής ισχύος αθησαύριστες πνοές. Τελικά ετούτο δω δεν είναι ιστολόγιο. Είναι Χ.Υ.Τ.Α.






(*) Προσωπικά Κέντρα Επιχειρήσεων, Λήψης Εκτάκτων Μέτρων, Προς Εναγώνια Αναζήτηση Ετεροαναφοράς


(**) Διαδραστικά Δικτυακά Παιχνίδια Για Κάθε Ηλικία Και Κάθε Μαλακία
.


(***) Χώρος Υγειονομικής Ταφής Απορριμμάτων

15 σχόλια:

pendulum είπε...

Τώρα παίζει να ομιλεί και ο οίνος που ευφραίνει καρδίαν.
Διάβασα ένα οργισμένο ποστ ή είμαι οργισμένο νιάτο ή ήταν οργισμένο το ποτό. Περί μηδενός ο λόγος. Ξέρεις..σε ένα πανεπιστήμιο στην απέραντη Αμερική , δόθηκε θέμα στους φοιτητές , να δείξουν-λέει πως το μηδέν είναι ο τέλειος αριθμός..(όχι τέλειος,μην παρεξηγηθώ). Δεν ξέρω αν το έχει μοντάρει κανείς το θέμα.
Αυτό που ξέρω είναι πως πολλές φορές όντας αδύναμοι να κατανοήσουμε τη σκέψη , τις γραφές και τις εικόνες του άλλου δεν μπορούμε να αρθρώσουμε λέξη. Άλλες πάλι , έχοντας βιώσει κάτι παρόμοιο..γινόμαστε λαλίστατοι και άλλες κάνουμε τους μαϊδανούς, νομίζοντας πως θα κερδίσουμε ένα τύπου βραβείο εξυπνάδας...
Η κάθε γωνιά που μας δίνεται όμως δεν είναι κτήμα μας,δανεική είναι , μέχρι να βγάλουμε ή να μοιραστούμε τα σκουπίδια ή τα άπλυτά μας. Ένα σύνολο pixel είμαστε, κουκίδες μηδενικής διάστασης , σημάδια στο χαρτί.
Ακόμα και αυτά τα ίχνη που αφήνουμε όμως, είτε σκουπίδια , είτε διαμάντια είναι μοναδικά και ανεξίτηλα.
Καλημέρα Κωστή και συγνώμη για το σεντόνι:)

Nomad είπε...

Οχι δεν θα παίσω στην παγίδα δε με πειθετε να σχολιάσω οχι οχι οχι ο-χ-ι.

(Ποια αυτοαναφορικότητα; αφου ολο για τους αλλους λεμε. Στα πλαίσια της διαφήμισης παντως εγώ μοιράζω ήδη και βιβλίο. Σε λιγο θα βαλω διβιδι)

:ΡΡΡΡ

Nomad είπε...

ε καλα, αφου δεν θα πέσω.
:)

kostis-b είπε...

pendulum,

καλημέρα (μια μέρα μετά)
Ευχαριστώ για την υποστήριξη. :-)

kostis-b είπε...

αγαπητέ nomad,

οφείλω να ομολογήσω ότι πέφτετε
στις παγίδες με απαράμιλλο στυλ.

Spy είπε...

Θέλετε να γίνουμε φίλοι;


(στην περίπτωση που απαντήσετε όχι, παρακαλώ να απαντήσει στο ίδιο ερώτημα ο Νόμαδ, ή όποιος άλλος χριστιανός θέλει να ελεήσει έναν ομοϊδεάτη σας.)

Spy είπε...

Ομοϊδεάτη ως προς την άποψη για το βλόγιν φυσικά. Τα άλλα τα κομμουνιστικά που λέτε είναι του διαβόλου...

kostis-b είπε...

spy,

εδώ και καιρό σας τοποθετώ από τη μεριά των φίλων.

Ανώνυμος είπε...

Αυτό το «αμορτί» είχα να το ακούσω κάτι αιώνες! Μου άρεσε. :)

kostis-b είπε...

hdd345f,

και μένα μου άρεσε. Αν και δεν το έχω κερδίσει ποτέ.
Ούτε καν αυτό.

Κ.Κ.Μοίρης είπε...

τον πρωτο αριθμο εχεις κερδίσει, τι να σου κανει το αμορτί..

kostis-b είπε...

κ.κ.μοιρης,

αν εννοείς πρώτο αριθμό, το γεγονός ότι σε γνώρισα...
τότε έχεις δίκιο.

Κ.Κ.Μοίρης είπε...

τους εχεις μέσα στο σπίτι σου τους τρεις τυχερούς αριθμούς, τι να λέμε τώρα..

kostis-b είπε...

κ.κ.μοίρης,

κι άλλους τόσους τυχερούς αριθμούς έχεις και συ.

Να σαι γερός. Θα τα πούμε.

kopoloso είπε...

Χρόνια καλά σύντροφε!

(και μετά -άμα θέλουνε- ας είναι και πολλά...)