Είμαι φραουλί

Παρόλο το άχθος, είσαι ο βασιλιάς των πρόσφατων τελευταίων
ετών του τρέχοντος βίου σου, που μοιραία ακολούθησαν
τη γέννηση σου. Παρ΄ όλη τη συστολή σου, κρύβεις σπίρτα
στην τσέπη, για κάθε είδος φυτιλιού.
Μια μικρή μπρούτζινη πλάκα πάνω στο μαρμαρένιο στήθος σου,
πιστοποιεί την ευγενική καταγωγή σου. Πήρες το όνομά σου
από τον τεράστιο βράχο που κατοικεί στην καμπούρα σου.
Βράχος ρωγμώδης μεν, αλλά άτεγκτος τιμητής των πιο
θαλερών οραμάτων σου, δε. Επιλέγεις κάθε φορά να αφηγηθείς
μια δραματική ιστορία, με μερικά διάσπαρτα διασκεδαστικά
επεισόδια. Τα κρυφά σου παράπονα όμως,τρίζουν εντός σου,
σαν παλιές πόρτες που ανοιγοκλείνουν.
Χαλάνε το περίφημο ήπιο και ξηρό σου κλίμα, για το οποίο
από παλιά περηφανευόσουν στις παρέες.
Το προσωπικό και ιδιότυπο χιούμορ σου, λαδώνει τους μεντεσέδες.
Τοιουτοτρόπως, διατηρείς αρκούντως αλμυρή την ατμόσφαιρα
της αφήγησης, για κάθε απαιτητικό ουρανίσκο.
Οι σχέσεις σου με τους αναγνώστες είναι σχέσεις κατάποσης.
Κατάποσης,βαθιάς και ειλικρινούς ευγνωμοσύνης και κατανόησης.
Ο βράχος σου (να μην ξεχνάμε παρακαλώ τις κτητικές αντωνυμίες) όμως,
σείεται και ταρακουνάει και τα πιο μεγαλόπνοα μυθοπλαστικά
σου πονήματα, και τις πιο ηλεκτρισμένες επινοήσεις σου.
Απόπειρες ανταλλαγής παλιών και συχνά απαγορευμένων
ψιλοσκουριασμένων προτιμήσεων.
Είσαι ένας θανατοποινίτης και μισός,
έρμαιο του δαίμονα (όπως τον ονομάζεις)
της ασίγαστης ανάγκης για επαφή (χρώματος «λιλά»)
και για έκφραση χρώματος «φραουλί».
Απ΄ αυτές τις επαφές του είδους της:
«από μακριά εν αγωνίου αναγνώρισης»..
Επιπλωμένες, εξοπλισμένες, με εσωτερικό ρουστίκ διάκοσμο
σε ξύλο καρυδιάς, και όμορφες χρωμιομένες απολήξεις
στα μπαλκόνια, φινετσάτες, αλλά……της «εν αγωνίου αναγνώρισης».
Είσαι μια τιμημένη αψηλή σεκόγια εκατόν είκοσι μέτρων,
που διατηρεί άσβεστη τη διακαή λαχτάρα της,να γίνει παρανάλωμα,
για να δοξαστεί. Αλλά οι συνθήκες, κατόπιν ενδελεχούς έρευνας,
πάντα κρίνονται ανώριμες, για τέτοιες μαγκιές.
Είσαι…είσαι…είσαι……
Το βρήκα!!! Είσαι conneX! Δικτυώνεσαι γρήγορα,ασύρματα και φτηνά.
Είσαι κέντρο-απόκεντρο της κυβερνοζωής.
Είσαι πάροδος της 5ης λεωφόρου του δικτύου.
Μπορείς να διατυπώνεις φιλελεύθερα τις μαλακίες σου,
και κατόπιν δημοκρατικά να σε τρώνε οι ταξικές ενοχές.
Είσαι αυτό που λέμε στην κοινή νεοελληνική:«και γαμώ το χρωματάκι».
Είσαι ένα φραουλί και ζωντανό όνειρο.

Και ως «στάση ζωής» να το δεις,
(όπως συνηθίζεται να λένε οι ερασιτέχνες ψυχοκοινωνιστές),
είναι μια φυσική στάση.

Ως ερωτική στάση αν το δεις,
είναι μια old fashion ιεραποστολική.