Oυπςς......γλίστρησα ο αντιολισθητικός.

Άμα ο φωτογράφος αποσύρει την εμπιστοσύνη του

στις φωτογραφίες, και άμα διακόψει τη θέλησή του

να αποτυπώνει σε φωτοευαίσθητες επιφάνειες,

το μόνο που θα καταφέρει να αλλάξει

στην ατέλειωτη πορεία του φωτός, θα ναι η διατάραξη

μιας ελάχιστης «ποσότητας» από αυτό το φως.

Την ελάχιστη δηλαδή, ποσότητα που συγκροτεί

την προσωπική του «άλω».
Η λεπτή άλως που τον περιβάλει, ως έσχατο καταφύγιο,

θα αναβοσβήσει και θα τρεμοπαίξει σαν

πολυχρησιμοποιημένα γιορτινά φωτάκια.
Ίσως μάλιστα, αναρριγήσει και τρεμοπαίξει λίγο,

και η άλως, αυτών που έβλεπαν και απολάμβαναν

την φωτογραφική δουλειά του.
Πέραν αυτού του ελάχιστου… τίποτα.
Αυτό το ελάχιστο όμως, δεν είναι καθόλου λίγο.
Το φως βέβαια, σταθερό κι ακλόνητο, θα συνεχίσει να ρέει

σαν ανεκπλήρωτη μνημειώδης πρόκληση. Θα περνάει

αβαρές κι απροσδιόριστο, σαν μια εμπειρία έκτακτης

πραγματικότητας. Σαν μια χαμένη δυνατότητα που ευτυχώς

δεν τελειώνει ποτέ.
Σίγουρα όμως, αυτό το ελάχιστο , δεν είναι καθόλου λίγο.

Σκέφτεται, ενεργεί, (ο φωτογράφος ή ο βλόγερ,

ο μουσικός ή ο μπετατζής, ο ζωγράφος ή ο διηγηματογράφος),

και «ένα παμμέγιστο παλάτι από χρυσάφι εμφανίζεται

και λαμποκοπάει στα Ιμαλάϊα».

Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει τίποτα ανεξήγητο

και πομπώδες σ΄ αυτήν την «υλοποίηση».
Πρόκειται για απλή τρεχούμενη βούληση, που κινεί

τον νερόμυλο της έμπνευσης. Όποια κι αν είναι αυτή η έμπνευση.
Σύμφωνα με τους φυσικούς, και η πιο ταπεινή
και άγαρμπα σμιλεμμένη κροκάλα του νταμαριού,

έχει μέσα της το μυστικό της ατομικής ενέργειας.

Έτσι και η βούληση του βλόγερ κυλάει και κινεί τον προσωπικό
νερόμυλο της έμπνευσης του. Ιονίζει την άλω του…

της οποίας ο φωσφορισμός, είναι απ΄ τα λίγα «πράγματα»

που του ανήκουν στα αλήθεια.

Ψώνισμα, ματαιοδοξία, λογοακράτεια, εξομολόγηση,

αυτοψυχανάλυση, ψευδαίσθηση άρσης της μόνωσης,

επικοινωνία, επαφή, κατά συνθήκη ενημέρωση….;

Ποιός χέστης αποτελεσματολάγνος κυνικός αριστοκράτης,
θε να το πεί;

Πιο συχνά από ότι συνήθως (τελευταία), διαβάζοντας τα μπλόγκς,

μια θαμπή υποψία «αναρριγάει» τριγύρω,

και διαρκώς χώνει τη μύτη της παντού.

Σαν ενοχλητική αλογόμυγα στον κώλο του μουλαριού.
Με τραβάει απότομα από το μανίκι και διαλύει για λίγο,

την φωτεινή λεπτή μου «άλω».

Τσαλακώνει το σελοφάν του περιτυλίγματος μου.
Άντε ρε…, «ποστάρετε» ότι γουστάρετε, και για όσο σας αρέσει.
Ακόμα και σε περιόδους αγαμίας, μια πετυχημένη μαλακία ,

μπορεί να αποδειχθεί απείρως εποικοδομητικότερη

από έναν βάναυσο και σκαιό βιασμό.
Η μόνη πραγματικότητα που δεχόμαστε ως πραγματικότητα,

είναι ο λευκός καμβάς που μας περιμένει να «μουτζουρώσουμε»

επάνω του, οποιαδήποτε εικόνα επιθυμούμε.