"...ξυγγιγνομένη, φαύλα γεννά η ποιητική..."

Αγαπητό ηλεκτρονικό ημερολόγιο μου,
μέρες είναι τώρα που θέλω να σου εξομολογηθώ ότι
θα χαιρόμουν πολύ αν έκανες χαρακίρι.
Αν αποδεχόσουν , έστω και για μια στιγμή,
την λασπερή λίμνη της φλυαρίας, του κομφορμισμού
και της ξιπασιάς που σε συγκροτεί, θα αυτοενταφιαζόσουν
αμέσως. Τούτο όμως προϋποθέτει να διαθέτει κάποιος
το στοιχειώδες φιλότιμο.
Και ποιό ημερολόγιο έχασε το φιλότιμό του για να το βρεις εσύ.
Καιρό τώρα θέλω να σου εξομολογηθώ πόσο χαίρομαι
όταν εντός μου ανατέλλει ο βωμολόχος ήλιος,
αυτής της ανοικονόμητης υβριστικής μου ευφορίας.
Όταν μια ακατανίκητη δύναμη με καλεί να πω «εύγε»
σε κάθε γελοιότητα.
Να πω «μπράβο», σε κάθε ζωώδη αντίδραση.
Δυό φορές εύγε, σε κάθε έναν καταπτοημένο από το φορτίο
των ενοχών του. Δυό φορές «μπράβο», στη γλώσσα
που αυτοκαθαιρείται και αλλάζει αμφίεση
για να κάνει πλάκα. Όπως στο καρναβάλι.
Να δώσω συγχαρητήρια σε κάθε τραγελαφική κατάλυση,
κάθε βλοσυρής βεβαιότητας, κάθε τυχάρπαστου νοικοκύρη.
Να φωνάξω «ζήτω» στις βέβηλες, ακατάλυτες,
δίχως συγκρατημό, χθόνιες πηγές του κόσμου.
Οι οποίες αποενοχοποιούν όλες τις καταγγελμένες
απολαύσεις του βίου. Ζήτω σε κάθε μεθυσμένη μεταρσίωση.
Εύγε, στην πονηρή επιδεξιότητα, κάθε εξαναγκασμένου
στην καθημερινή αναζήτηση της ζωοτροφίας του,
που βγάζει την κιτρινισμένη του γλώσσα μέσα από τα σάπια
δόντιά του, σε κάθε ξιπασμένο λιγούρη του «ορθού και
ενδεδειγμένου δρόμου».
Θέλω ένα δωμάτιο με θέα στο νεκροταφείο.
Να βγάζω στο παραθύρι όλο τον μαύρο βόρβορο που διαθέτω,
τραγουδώντας στους νεκρούς το νόημα της ζωής.
Απαγγέλλοντας τους, όλη την φυσική και διάφανη αλητεία
της ανυπαρξίας.
Δίχως κλαψομούνικες κουβέντες, να διαλαλώ τον φαύλο
κομπασμό της πολυθρύλητης ευπρέπειας.
Με μαύρο κοστούμι και παπιγιόν, σαν Ιταλός ιδρωμένος τενόρος,
να ψέλνω κτηνωδώς, το ακατανόητο του κόσμου
και την ανθρώπινη βλακεία.
Αυτά, εν ολίγης, θα ΄θελα …αγαπητό μου ηλεκτρονικό ημερολόγιο.
Αλλά δεν προλαβαίνω. Με απορροφά η δουλειά.