Σάββατο 5 Μαΐου 2007

Επεισόδιο 2ο, η συνέχεια και το τέλος.

Και ενώ όλοι θα περιμέναμε να ακούσουμε το αυτονόητο:
«και γω σ΄ αγαπώ»,
ούτος ο ουτιδανός της είπε τα εξής:

-« Η δήλωση σου, (σ΄αγαπώ) παρουσιάζει μια διπλή
απόκλιση από τον κεντρικό γλωσσικό άξονα
που την κουβαλάει.
Και εγγράφεται στον αέρα γύρω μας, και σ΄αυτούς
τους τέσσερις ξεφτισμένους τοίχους, με δύο τρόπους.»

-«Μήπως θα μπορούσες σε παρακαλώ να γίνεις
σαφέστερος; Είχα βγεί κιόλας χτες...δεν κοιμήθηκα και
καλά... θα σου ήμουν ευγνώνων αν με βοηθούσες»,
του είπε τότε αυτή.

-«Ο έρωτας μπορεί να ναι δύο πράγματα,
(κι αυτό ισχύει για όλους μας).
Μπορεί να ναι μια «δυνατότητα» , ή μια «ανάγκη».

-«Αχά!... για συνέχισε».

-«Στην πρώτη περίπτωση τον φαντάζεσαι, τον σκέφτεσαι,
τον ονειροπολείς, ως μια ακόμη δυνατότητα βίωσης.
Περιστρέφεσαι γύρω του χαριτωμένα και φιλήδονα
ως μια πολύχρωμη ,ευαίσθητη και ευτυχής πεταλούδα
του δάσους. Η οποία ζητάει για μια στιγμή,
στη ζωή του άλλου, το νόημα της δικής της μοίρας.
Και τούτο δεν είναι καθόλου κακό.
Διότι ουδείς μπορεί να υπάρχει ως «άτομο» έτσι γενικά…
Παρά μόνο στη σχέση του με τον άλλο.
Το δυσχερές όμως σε τούτη την περίπτωση είναι ότι,
χάνεσαι μέσα στην αφηρημένη χώρα των δυνατοτήτων.»

-«Ο.κ. το ΄πιασα. Η δεύτερη περίπτωση όμως ποια είναι;
Εις τί ακριβώς συνίσταται;»

-«Α..! η δεύτερη περίπτωση… η περίπτωση της «ανάγκης»…
Τότε ο έρωτας γίνεται βίαιος και επιτακτικός…
Μας κυριεύει ακόμα και χωρίς να το θέλουμε.
Είναι τότε όταν απευθύνεσαι στον ερώντα
με τα λόγια του Μικελλάντζελο:
"Ποιος είναι αυτός που με σπρώχνει με τη βία προς εσένα;
Αλίμονο μου! Αλίμονο μου… Δεν είμαι ελεύθερος λοιπόν;"
Τότε ξυπνάει ολάκερη η ύπαρξη και κουβεντιάζει
με την ραχοκοκαλιά του άδυτου…
τότε κάθε αντίσταση είναι μάταιη.
Από την ένωση μας με τον άλλο εξαρτάται η ύπαρξη,
ή μη, του παντός. Τότε εύκολα και περήφανα μπορείς
να ομολογήσεις ότι εκμηδενίστηκες ιδανικά.
(αν η σύνδεση δεν επιτευχθεί). Αλλά και να επιτευχθεί,
πάλι εκμηδενίστηκες, υπό μια έννοια.
Τούτη είναι θαρρώ η «γνήσια» αγάπη. Και η επίτευξη της
μοιάζει να είναι η ύψιστη πλήρωση.
Το άσχημο βέβαια σ΄ αυτή την περίπτωση είναι ότι,
έρχεται σε αντίθεση με τις πεπερασμένες βιολογικές
δυνατότητες των ανθρώπων.»

-«Δηλαδή;»

-«Δεν μπορεί να νοηθεί ένας τέτοιος έρωτας,
(από τους ερωτευμένους) παρά μονό ως αιώνιος.
Και τότε προβάλει σκληρή η ανακολουθία.
Οι ερωτευμένοι υπόσχονται ο ένας στον άλλο αιώνια αγάπη,
αλλά οι ίδιοι είναι θνητοί.
Η ορμή των νερών του ποταμού τεράστια.
Η κοίτη του όμως τόσο μικρή.»

-«Και τι κάνουμε τότε; Αντιστεκόμαστε;
Βγαίνουμε ναυαγοί στην όχθη;
Ή χανόμαστε στη άβυσσο;»

-«Δεν μπορεί να υπάρξει αντίσταση .
Ότι έχουμε να κάνουμε το κάνουμε τη στιγμή
της μεγαλύτερης σφοδρότητας και της κορύφωσης.
Ως που να ξαναπέσουμε (αν ξαναπέσουμε)
στους μετρημένους ρυθμούς, και στην προηγούμενη ατονία.
Διαπιστώνοντας με σκληρό τρόπο πως, ευτυχώς ή δυστυχώς,
τίποτα δεν είναι αιώνιο.»

-«Ωραία λοιπόν. Πώς το βλέπεις τώρα;
Εμείς σε ποια κατηγορία μπορούμε να υπαχθούμε;»

-«Θα προτιμούσα, στην πρώτη. Αλλά πολύ φοβάμαι
ότι ανήκουμε στη δεύτερη.»

-«Λοιπόν;»

-«Και γω σ΄ αγαπώ»

(σημ: εδώ κλείνει επιτέλους ο κύκλος των posts του έρωτα)

5 σχόλια:

NinaC είπε...

Την πέθανε την κοπέλα, αλλά το παραδέχτηκε!

Τρελαίνομαι για ιστορίες με happy ending!

Ανώνυμος είπε...

Αυτή η "Διαλεκτική του Έρωτα" -ειδικά δια στόματος Μπ.- με τρελαίνει...

kostis-b είπε...

Με ανυπόκριτη χαρά (αλλά και μια μικρή ανησυχία) διαπιστώνω
πως γενικώς τρελαινόμαστε.

dimitris-r είπε...

Εγώ ότι ήτανε να κάνω για την ύπαρξη, ή μη, του παντός, τό 'κανα!
Τώρα μπορώ να εκμμηδενίζομαι διαρκώς στην άβυσσο παρακαλώ, ως το τέλος;

kostis-b είπε...

Παρακαλώ, ελεύθερα.