Δευτέρα 2 Απριλίου 2007

Σχεδόν καλό μέσο Πάσχα, σε όλους.

Βαριά η καταδίκη του μέσου όρου.
Κρουσούμι. Βαρίδι ασήκωτο, τούτη η ιδιότητα
της μέσης σφυγμομετρηθείσας μονάδας,
που σου απέδωσαν.
Μεγάλωσες αρκετά ώστε να μην σε απασχολεί
το μέσο βάρος μιας σταγόνας νερού στο μάγουλο.
Αλλά να σε ενδιαφέρει αποκλειστικά,
να καταλάβεις αν πρόκειται
για σταγόνα βροχής, ή αν πρόκειται για δάκρυ.

Έμεινες αρκούντως μικρός, ώστε κάνοντας μια
βραδινή βόλτα στην παραλία,
να μπορείς να μην συζητάς για την μέση τιμή πώλησης
της μαρίδας και της σαρδέλας.
Ποτέ άλλοτε το αδιακρίτως ευτελές του μέσου όρου,
δεν είχε κατισχύσει τόσο ισοπεδωτικά, επί του μοναδικού
και του ανεπανάληπτου.
Συνομιλούν αμοιβαία ευεργετούμενες οι μετρήσεις,
και παλεύει επαξίως, για την χαμένη του τιμή,
το «μοναδικό».
Ένα ωραίο και επωφελές «σχεδόν», κυριαρχεί.
Αρκεί να ΄ναι ανταγωνιστικό.
Τα ψηλά τακούνια πωλούνται σχεδόν ως σκάλες
για τον παράδεισο.
Τα αυτοκίνητα λανσάρονται σχεδόν ως γυναίκες.
Και τα ιστολόγια διαβάζονται, σχεδόν ως λογοτεχνία.
Ιδού, ότι σχεδόν καλλίτερο είχα να πω, για σήμερα.
Στο πολυμελές Εφετείο της ανθρώπινης συνείδησης
κατέφυγα. Ασκώντας έφεση κατά της μέσης συνείδησης.
Σχεδόν.
Μουρμουρίζοντας, (σχεδόν τραγουδώντας) το λαϊκό άσμα:
«Αυτός ο κόσμος που (σχεδόν) αλλάζει,
πώς σου μοιάζει, πώς σου μοιάζει…;»

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Δεν πρέπει ωστόσο να παραβλέψουμε την αξία της εφήμερης αίσθησης ελευθερίας που απλόχερα προσφέρει η χρήση της λέξης "σχεδόν".
Τουλάχιστον από θρησκευτικής απόψεως.
Σκεφθείτε τι θυσίες, τι εξευτελισμούς, μετάνοιες και νηστείες, έπρεπε να υπομείνει παλαιότερα ο πιστός προκειμένου να κερδίσει μια θέση στον παράδεισο. Ενώ, τώρα πια που το μάρκετινγκ κατάφερε να επιβάλλει έναν (σχεδόν) ποιητικό τρόπο σκέψης στον καταναλωτή, τα πράγματα έχουν γίνει πολύ πιο απλά. Με τη χρήση του κατάλληλου μαλακτικού στα ρούχα, του νέου μοντέλου της X αυτοκινητοβιομηχανίας ή μιας επιπλέον στρώσης εκλεκτής σοκολάτας γάλακτος στο μπισκότο του, μπορεί ο καθένας πια να πάρει τουλάχιστον μια γεύση από παράδεισο προσφέροντας μάλιστα ως αντάλλαγμα την πλέον αφηρημένη ιδέα που γέννησε ποτέ ο ανθρώπινος νους: Το χρήμα.

kostis-b είπε...

Σωστός.
Αφηρημένη και (σχεδόν) άπιαστη ιδέα
για τον (μέσο) μισθωτό.

kostis-b είπε...

Σωστός.
Αφηρημένη και (σχεδόν) άπιαστη ιδέα
για τον (μέσο) μισθωτό.