Είμαι καλά γιατρέ μου..;

Τις τελευταίες μέρες είχα καλύψει χιλιάδες χιλιόμετρα
στα πιο αφιλόξενα εδάφη και στις πιο απόκρημνες πλαγιές
του εγκεφαλικού φλοιού.
Μια ιδέα μουσικής, σαν από ορχήστρα,
ερχόταν από το μακρινό μέλλον.
Εσκεμμένα ήθελα να δείχνω σαν πολυχρησιμοποιημένο
αθλητικό παπούτσι, έτσι ώστε να περνώ απαρατήρητος.
Βρισκόμουνα πολύ κοντά… ακολουθούσα τα φρέσκα ίχνη
μιας εμμονής. Μερικά μπαλώματα μπλε ουρανού μόνο,
έσπαγαν το μονολεκτικό γκρίζο του πελάγους της
φαιάς ουσίας.
Και κει που έλεγα πως θα΄ φερνα εις πέρας τούτη την
καθόλου εύκολη, αλλά τετριμμένη και βαρετή αποστολή,
μου ΄λαχε συνάντηση:
«Είστε ένα ηλιόλουστο σπίτι με πολλά δωμάτια
και όμορφα έπιπλα, στο οποίο όμως δεν θα μπορούσα
ποτέ να κατοικήσω», μου είπε.
Καθότι μάστορας των υπεκφυγών, έκανα:
«Σσσσσσς…ησυχία παρακαλώ…», φέρνοντας τον δείκτη
του δεξιού χεριού στα χείλη, «…βρίσκομαι στα ίχνη μιας εμμονής».