Δευτέρα 26 Μαρτίου 2007

Αγαπητό μου ζομπολόγιο...(ή το πρώτο ζόμπι ιστολόγος)

Ι

Αγαπητό μου ζομπολόγιο, βάλθηκα σήμερα να πω
αυτά που χρόνια με κρατούν αιχμάλωτο .
Και θα τα πω έστω και με μουτζούρες, κηλίδες,
και σκαριφήματα.
Δεσμώτης μέσα στις αράδες των γραμμάτων.
Τεχνίτης των επαναλήψεων.
Μέγας μάγιστρος των παραμορφώσεων.
Βιρτουόζος των κατεδαφίσεων.
Πηγαινοέρχομαι μέσα στις λέξεις
που μόλις λεχθούν χάνονται.
Μέσα σε μια άνετη και κατοικήσιμη αιώνια κατάρρευση.
Ύπουλα σιγοβράζεις μέσα μου «ανθρώπινη ύπαρξη».
Παλεύεις κι αγκομαχάς να βγεις στην επιφάνεια
και να αυτοπροσδιοριστείς. Μηχανεύεσαι ένα σωρό
τρυκ και ταχυδακτυλουργίες για να με πείσεις…
Απομυζείς και την τελευταία ικμάδα μου
για να πείσεις τον εαυτό σου (εμένα δηλαδή)
ότι είσαι κάτι εξαιρετικό. Αλλά δεν θα σου γίνει το χατίρι…
Στο λέω μια και καλή…για να τελειώνουμε…
Είμαι ένα ζόμπι.

ΙΙ

Τι είναι όμως ένα ζόμπι;
Πώς να συλλάβει κανείς την ουσία του;
Πέρα από την απτή φανέρωση αυτής της ελεεινής μορφής,
με το τελετουργικό βηματισμό, τα ημισηκωμένα και
προτεταμένα στο ύψος του στήθους χέρια,(όταν υπάρχουν),
τους σαπισμένους ιστούς, τις ρημαγμένες κόγχες των ματιών,
τ΄ άντερα που κρέμονται από την ανοιχτή κοιλιακή χώρα,
τα σκουλήκια που μπαίνουν από τα ρουθούνια
και βγαίνουν από τα αφτιά….
Πώς μπορεί κανείς να διακρίνει την ενδόμυχη ισχυρή
αναλαμπή της «σημασίας» του; Πώς;
Ο ζομπισμός έχει μια εγγενή δυσκολία.
Είναι πρακτικά αδύνατο να οριστεί με την τυπική
καθιερωμένη λογική. Η χρήση των λεξικών σ΄ αυτή
την περίπτωση δεν θα μας βοηθούσε ιδιαίτερα .
Κάποιοι τον ορίζουν ως «ύπαρξη». Κάποιοι ως «ανυπαρξία».
Κάποιοι ως μια κατάσταση που εντοπίζεται
στο μεταίχμιο ύπαρξης και ανυπαρξίας.
Το πρόβλημα μέχρι τούδε δεν έχει βρει οριστική λύση.
Αντιθέτως έχει δημιουργηθεί μια έντονη σύγχυση ,
αφού τα πάμπολλα δεδομένα των κατά καιρούς παρατηρήσεων,
ενισχύουν πότε την μια, και πότε την άλλη θεωρία.
Πολλοί συγχέουν τον ζομπισμό με τον βρυκολακισμό.
Άλλοι πάλι με τον λυκανθρωπισμό. Η ζομποσίνη όμως είναι
κάτι πέρα απ΄ αυτά.

ΙΙΙ


Κάνω τώρα τον απολογισμό μου,
καθώς η μέρα σιγά-σιγά φεύγει.
Αναλογίζομαι πως ίσως έκανα λάθος που παράτησα
μια λαμπρή καριέρα στον κινηματογράφο
για να γίνω το πρώτο ζόμπι ιστολόγος (ζομπολόγος).
Οικτίρω τον ημιθανή εαυτό μου
που αφέθηκα και απώλεσα αμαχητί τις φιλοδοξίες
και τα όνειρα μου.
Αλλά ποτέ δεν μου εμπιστεύτηκαν έναν πρώτο ρόλο.
Θυμάμαι την τελευταία αξιόλογη συμμετοχή μου
στο έπος «Τα ζόμπι δεν είναι χορτοφάγα»…
Ανακαλώ στο νεκροζώντανο μυαλό μου, τις δημιουργικές
εκείνες μέρες. Βλέπω και ξαναβλέπω την επαγγελματική
δουλειά,στην οποία με τόσο μεράκι
συμμετείχαμε, όλοι οι συνάδελφοι.
Καμαρώνω κρυφά διαπιστώνοντας ξανά και ξανά
την λιτή και περιεκτική ερμηνεία μου.
Θαυμάζω την διατρητική ένταση των πλάνων.
Πόσους και πόσους θεατές δεν τρόμαξαν και συντρόφεψαν,
δίνοντάς τους μια μοναδική ευκαιρία να σκεφτούν
πάνω στα θεμελιώδη ζητήματα του κυρίως ειπείν ζομπισμού.
Πόσες ελπίδες δεν είχαν γεννηθεί μέσα μου;
Και μετά σιωπή. Μόνο κάτι ρολάκια-περάσματα.
Ένας ακόμη από το πλήθος των ζόμπι-κομπάρσων.
Και αργότερα ακόμη χειρότερα. Αναγκάστηκα να κάνω
τον βοηθό φροντιστή για ένα μεροκάματο.
Και τί μεροκάματο; Του τρόμου.
Ήμουνα το «αντικείμενο» για να ικανοποιώ
κάθε ανώμαλη ιδιοτροπία του σκηνοθέτη, του οπερατέρ,
του παραγωγού…
«Μικρέ καφέ…», «Ζόμπε πετάξου στο περίπτερο για τσιγάρα…»
«Ζόμπε νερό…» «Ζόμπε ξύσε μου την πλάτη…» κτλ κτλ.
Και έτσι τα βρόντηξα κάτω κι έφυγα.

ΙV

Τώρα κοιτάω προσεκτικά τον ορίζοντα.
Το ζόφος σιγά-σιγά υποχωρεί και ξαναβλέπω τον μελλοντικό
και διαρκή θάνατο μου, πάλι με αισιοδοξία.
Ευθυγραμμίζω φράσεις στο ηλεκτρονικό μου ζομπολόγιο,
που εκτυλισόμενες ανοίγουν διάπλατα έναν νέο δρόμο,
προς ένα τέρμα προσωρινά οριστικό.
Οι φράσεις διασκορπίζονται ευτυχείς,
όπως τα κομμάτια του άβιου κορμιού μου.
Και ονειρεύομαι την άλλη πλευρά…
Την πλευρά των αναγνωστών μου.
Εκεί όπου, κάποια ζευγάρια μάτια διαβάζουν
αυτά που γράφω.
Και διαβάζοντας τα, τα σβήνουν. Τους ευχαριστώ.


4 σχόλια:

NinaC είπε...

Τελικά, τα ζόμπι, σίγουρα δεν είναι χορτοφάγα??

Ανώνυμος είπε...

Πολύ σωστά, κατά τη γνώμη μου, ρίξατε το βάρος της αφήγησης στο στοιχείο της σιωπής και της μοναξιάς που χαρακτηρίζει τη ζωή(;) ενός ζόμπι. Η ξεκάθαρα ποιητική σας γλώσσα και ο ρυθμός που χαρακτηρίζει το γραπτό σας λόγο, ανέδειξε μ’ έναν εντελώς αβίαστο τρόπο, τον άκρατο λυρισμό που κρύβεται πίσω από τη νεκρική δυσκαμψία και τις άναρθρες οιμωγές ενός, ως επί των πλείστων, παρεξηγημένου νεκροζώντανου όντος. Η ακροβασία μεταξύ ύπαρξης και ανυπαρξίας, σωματικής φθοράς και ψυχικής αφθαρσίας, μεταξύ ιστολογίας και ζομπολογίας, γεννά ερωτήματα που γι’ ακόμη μια φορά, ξύνουν το κέλυφος της μπλογκόσφαιρας.
Είναι ο ζομπισμός νόσος ανίατη;
Ποιο είναι το μέλλον πέρα από το ζόφος;
Και, τι είναι τελικά αυτό, που ακόμη σιγοκαίει στο βάθος των άδειων κογχών, πίσω από τις διαλυμένες οδοντοστοιχίες και τα μισογκρεμισμένα κρανία;

Λουΐζα Κορνάρου είπε...

Τη ζομποσύνη μην την κλαις
εκεί που έρχτετ' η σήψη
με το σουγιά στο κόκαλο
με σκούληκα στο σβέρκο

Νάτη πετιέται από ξαρχής
κλπ, κλπ*


*με όλο το σεβασμό στον ποιητή, αλλά και στα ζόμπι, μια μικρή παράφραση, για τα παρεξηγημένα νεκροζώντανα όντα ρε γαμώτο!

NinaC είπε...

Λουΐζα, με αντριχιάσατε!!! Και κάνει και νύχτα έξω.. Και κάποιος κρούει την θύρα.... Και δεν είναι ο βοριάς...

ΑΑΑΑΑΑΑ!!!!!!!!!!!