Τρίτη 20 Μαρτίου 2007

Η απολέπισις των ελπίδων ενός αιτούντος.

Είχε ένα κουβάρι από αγωνίες στο στήθος του,
που τις έθρεφε μια βδομάδα τώρα.
Θα ταν καμιά ώρα που περίμενε στην αίθουσα αναμονής,
ξεφυλλίζοντας ένα παλιό τεύχος του περιοδικού «ΓΥΝΑΙΚΑ» .
Συγχρόνως, με το αόρατο στηθοσκόπιο του,
αφουγκραζόταν τους τοίχους.
Αίφνης ηκούσθη η γλυκιά φωνή της γραμματέως:
«Ο κύριος "Θ" παρακαλώ να περάσει.»
Με επίσημο βηματισμό προχώρησε και εισήλθε
στον θάλαμο απολέπισης,
κλείνοντας πίσω του την πόρτα.
«Αγαπητέ κύριε "Θ", εις ποία ομάδα ζωδίων ανήκετε;»
τον ρώτησε η γραμματεύς σκυμμένη στα χαρτιά της.
« Το ερώτημα σας μήπως κρύβει κάποια παγίδα.»
«Σας βεβαιώ, ουδεμία»
«Α, ωραία. Εις αυτά του αέρος θαρρώ.»
«Ιέραξ… να υποθέσω…»
«Όχι… Flying Dolphin »
«Διακρίνω μια εμμονή εις τις υψιπετείς αναζητήσεις».
«Γιατί το λέτε αυτό..; θα έπρεπε να ανησυχώ..;»
«Αφήστε τα…ίσως δεν θα πρεπε…
αλλά ας προχωρήσουμε στα κυρίως ειπείν ζητήματα
που μας απασχολούν…»
«Ας προχωρήσουμε λοιπόν.»
«Κύριε "Θ", λαμβάνω την τιμή να σας ενημερώσω,
εκπροσωπώντας την επιτροπή κρίσεων ότι,
κατόπιν ενδελεχούς έρευνας και λαμβάνοντας υπ΄όψιν τα δεδομένα,
είμαστε στην δυσάρεστη θέση να σας ενημερώσουμε
πως το αίτημα σας δεν γίνεται αποδεκτό.»
«Μπατ… γουάι μαδεφάκες?»*
ανέκραξε (δικαίως ή αδίκως ουδείς γνωρίζει)
«Διότι προφανώς, η επιτροπή δεν έκρινε τον κώλο σας,
αρκούντως επιδέξιο».
«Οφείλω τότε να ρωτήσω με τη σειρά μου…
εις ποία ακριβώς τεστ επιδεξιότητας ένας κώλος
κρίνεται και δοκιμάζεται, για να πιστοποιηθεί η επάρκεια του
και να κριθεί άξιος, ώστε να του παραχωρηθεί
το δικαίωμα να ενδύεται μεταξωτά βρακιά;»
«Τι να σας πω…άγνωσται αι βουλαί της επιτροπής.»
«Δηλαδή, φέτος πάλι ξεβράκωτοι θα την βγάλουμε.»
«Φοβάμαι πως ναι…λυπάμαι…
ίσως…αν κάνατε μια αίτηση στην επιτροπή βαμβακερών…».

(*) Εδώ ο συντάκτης κάνει μια τιμητική αναφορά στον kplso.

10 σχόλια:

NinaC είπε...

Το ότι αποκαλείτε τον φίλτατο kplsο μαδεφάκα, αμέσως μετά την επάνοδό σας από το κυνήγι σμιλόδοντα και -κύριος οίδε τι- προβατίνας, με βάζει σε σκέψεις......

kostis-b είπε...

Αγαπητή cd δεν θα τολμούσα ποτέ να αποκαλέσω τον σύντροφο Kplso
μαδεφάκα.
Μια αναφορά έκανα, για να τιμήσω τον μοναδικό γοητευτικό και ρηξικέλευθο εκφραστικό τρόπο του. Του οποίου, διατελώ χρόνια θαυμαστής και ταπεινός
μαθητής.
Χόλυ σιτ.

Ανώνυμος είπε...

«Ντιν-ντοοον!»
Ανεξήγητα ευτυχής, αντήχησε ο κώδων επί των άρτι ελαιοχρωματισθέντων τοίχων της Β’ Οφθαλμιατρικής Κλινικής.
«Τοκ-τακ, τοκ-τακ, τοκ-τακ, τοκ-τακ… τοκτοκ… ΤΟΚ!», ετάραξαν την ησυχία των δαιδαλωδών διαδρόμων, ένδεκα βιαστικοί βηματισμοί οι οποίοι εσταμάτησαν πίσω από την κλειστή πόρτα.
«Γκρουουουχ-γρουμφ… Χλαψ*!». Ο «Θ», εβρισκόμενος σε στάση «ημι-ανάπαυσης», επί του άρτι μονταρισθέντος κεφαλόσκαλου, εκκαθάρισε τα λαιμά του από την περίσσια φλέματος και ίσιωσε μηχανικά (δηλ. με τη δεξιά του χείρα η οποία ήτο ημι-αυτόματη μηχανική) τον κόμπο της γραβάτας του.
Από την εσωτερική πλευρά της πόρτας ηκούσθησαν ήχοι μεταλλικοί:
«Κρινγκ… κλινκ… κλακ-κλακ-ΚΛΑΚ!»
Η πόρτα άνοιξε κι στο άνοιγμα ενεμφανίσθη κορμός (τμχ.1), άνω άκρα (τμχ.2) και κεφαλή (τμχ.1), άπαντα ανήκοντα εις αδελφήν προσομοιάζουσα εις θεριζοαλωνιστική μηχανή παλαιάς τεχνολογίας, ούτως ειπείν «κομπίνα», η οποία, δίχως να χρονοτριβεί εβρυχήθη, περιλούζοντας τον εβρισκόμενο εις θέσιν «προσοχής» πια, «Θ», με αμάσητους φλοιούς σιτηρών, σπασμένους σπόρους σίκαλης, νοτισμένη βρώμη και ποικιλία άλλων (ως επί των πλείστων άγνωστων) δημητριακών:
«ΠΑΡΑΚΑΛΩ;» [προυφ-προυφ…πραφ-προυφ…]
Δεκαπέντε δευτερόλεπτα αργότερα και αφού κατακάθισε το σύννεφο, ο «Θ» επήρε το θάρρος ν’ απαντήσει:
«Τι εννοείτε;»
Η αδελφή-κομπίνα, παρήγαγε έναν πνιχτό υπόκωφο ήχο, κάτι σαν: «Γγγγγγγρουουουουμφ!» και αμέσως μετά έδειξε σημάδια μπουκώματος «Γρρρ…γρρρρ…». Τέλος είπε:
«Τι εννοείτε;»
Ο «Θ» ένιωσε να πνίγεται και χαλάρωσε αμήχανα τη γραβάτα του. Μηχανικά πάντα.
«Δεν εννοώ τίποτα… Εσείς;»
«Ούτε ‘γω» [προυφ-προυφ…πραφ-προυφ…]

[σιωπητήριον 36 δευτερολέπτων, κατά τη διάρκεια του οποίου, την προσοχή του "Θ" τραβά ένα μικρό ταμπελάκι καρφιτσωμένο στο πέτο της αδελφής-κομπίνας, στο οποίο αναγράφεται (κατά πάσα πιθανότητα) το όνομά της: "Θεία Φώτισις"**]

«Λοιπόν;»
[προυφ-προυφ…πραφ-προυφ…] «Τι λοιπόν;»
«Δε θα μ’ εξετάσετε;»
«Δε βλέπω το λόγο» [προυφ-προυφ…πραφ-προυφ…]
«Μα πώς; Είσθε τυφλή;»
«Ακριβώς» [προυφ-προυφ…]
«Μα… πώς;»
«Οφθαλμολογικώς» [προυφ-προυφ…πραφ-προυφ…]
«Εντελώς;»
«Δυστυχώς» […πραφ]
«Ε, τότε… Adios»

[μηχανικό σφίξιμο γραβάτας-χειροκίνητος χαιρετισμός-«τους ζυγούς λύσατεεεε... Τιλτ!»]


* φόρος τιμής στην αξιότιμη cd
** φόρος τιμής στoν αγαπητό kostis-b



Υ.Γ.: Σας ευχαριστώ τα μάλα δια την αντιπροσωπευτικότατη επιλογή της αναφοράς. :-))
Γνωρίζετε φυσικά, ότι ουδέποτε παρεξήγησα τις προθέσεις σας.

Καλημερίζων

kostis-b είπε...

Το έχω επισημάνει και παλαιότερα,
ουδείς θα μπορούσε να είναι πιο πιστός στο μοναδικά ιδιαίτερο κλίμα των κειμένων του Κplso,εκτός από τον ίδιο τον Κplso.
Η ανάδειξη της βιαιότητας που κρύβεται πίσω από την επιφανειακή νηνεμία της μικροαστικής ζωής, και της στερημένης και αποστειρωμένης από την ανθρώπινη ζεστασιά, "ατμόσφαιρας" των Οφθαλμιατρικών κλινικών, είναι η κεντρική επιδίωξη, εν γένει, των κειμένων στα οποία μας έχει συνηθίσει ο δεξιοτέχνης Kplso.Το δε τελευταίο αυτό πόνημα του, τούτου του πρωινού της συννεφιασμένης 22ας Μαρτίου 2007,(το οποίο ιδιαιτέρως με συγκίνησε)καταδεικνύει περιτράνως το δίκαιον των ισχυρισμών μου.
Πέραν της ξεκάθαρης καφκικής αλληγορίας της επιμελημένης γραφής του συγγραφέα, αυτό που κυριαρχεί είναι οι σκηνές ενός παράδοξου αισθησιασμού.
Ένας μυστικός εναγκαλισμός με έναν «ερωτισμό» που φέρνει τον αναγνώστη κοντύτερα στα βιταλιστικά κοιμώμενα ένστικτα του.
Ο οποίος αναγνώστης καλείται από «παθητικό παράσιτο μιας μίζερης καθημερινότητας», να αρθεί στο απαραίτητο ηθικό ύψος και να καταφέρει να πει τα δικά του
καθημερινά "Adios".
To συμβολικό εύρημα της γραβάτας,
(που αενάως σφίγγεται και ξεσφίγγεται γύρω από τον λαιμό του ήρωα) είναι ένα «τρύκ» του ευφυούς συγγραφέα, που εισάγεται
μόνο και μόνο για να ισορροπήσει την ένταση και να λειάνει τις αδρές γωνίες της δράσης.
Προικίζοντας όμως την δυνατή αφήγηση με ένα ανετάριστο περιρρέον νέφος, μιας αόριστης μελλοντικής ελπίδας.
Αυτό που αληθινά συναρπάζει είναι το παιχνίδι διαλεκτικής καταπίεσης και ψυχολογικής απειλής που ξεδιπλώνεται ανάμεσα στον "Θ" και στην αδερφή-θεριζοαλωνιστική μηχανή. Το τελικό "Adios" σηματοδοτεί την επίλυση του δράματος,και προσφέρει μιαν ανάσα αισιοδοξίας.Είναι το τρεμοπαίζον καντηλάκι στο πυκνό σκοτάδι.

Ανώνυμος είπε...

kosti-b,
με τρομάζετε!

Ανώνυμος είπε...

:-)
Ευχαριστώ πάντως για την εξωγήινη (με την έννοια της "πέρα από κάθε φαντασία") κριτική!

Είσθε αξεπέραστος!

Λουΐζα Κορνάρου είπε...

Μέι δη φορς μπη γουιδ γιου*

*[προυφ προυφ πραααφφφ,προυφ]

NinaC είπε...

Δεν αφήνετε τα οφθαλμολογικά να κάνουμε ένα ωραιότατο shift + W (στα πισιά, πάντα)???

kostis-b είπε...

shift+W

NinaC είπε...

kostis-b... ααααχχχχχχ!!!!

:pppppppp