Παρασκευή 12 Ιουνίου 2009

"Περί διαθέσεως" (ή, άμα σού ΄ρθει πιες πέντε έξι μπύρες να σου περάσει)



«Θα βγούμε;»
«Πού να πάμε;»
«Δεν ξέρω…κάπου»
«Άστο. Δεν έχω διάθεση»
------------------------------------
«Πώς πήγε σήμερα;»
«Σκατά»
«Γιατί;»
«Είχα πολύ κακή διάθεση»
-------------------------------------
«Τα βρήκατε;»
«Μπα δεν υπήρχε καλή διάθεση για υποχωρήσεις»
-------------------------------------
«Ήταν ωραία;»
«Καλά ήταν αν εξαιρέσουμε την μαλακισμένη μου διάθεση»
--------------------------------------
«Την συνάντησες; Από τι διαθέσεις εμφορούνταν;
«Από φονικές… ως επί τω πλείστον»
--------------------------------------
«Τι διαθέσεις έχετε για τη συνέχεια;»
«Παπάρια διαθέσεις»
---------------------------------------
«Πάμε για μπύρες;»
«Άσε. Δεν έχω διάθεση»
«Μα γιατί; Πιες μια και θα σου ρθει»
----------------------------------------
«Και τελικά τι έγινε..; το κάνατε;»
«Μπα… τρελός είσαι; Πού διάθεση για τέτοια…»
-----------------------------------------
Το πλέον αμάχητο επιχείρημα για να δικαιολογήσεις την αναβλητικότητά σου είναι αυτό το κλασικό: «δεν έχω διάθεση».
Ουδείς μπορεί να φέρει μια αξιοπρεπώς πειστική αντίρρηση, μπρος σε μια τέτοια δήλωση-κεραυνό. Πώς να ανασκευάσεις ένα ήδη επιβαρυμένο κλίμα, -όση επιδεξιότητα και αν διαθέτεις στην τέχνη της επιχειρηματολογίας- όταν σου πέσει στο κεφάλι ένα τρομερό: «δεν έχω διάθεση». Και βέβαια όταν λέμε «δεν έχω διάθεση» εννοούμε , «δεν έχω καλή διάθεση». Είμαι δηλαδή διατεθειμένος κακώς έναντι του παντός .
Η διάθεση, εν γένει, μπορεί να είναι καλή, κακή, φτιαγμένη, χαλασμένη ή άστατη, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που ο καιρός είναι βροχερός, συννεφιασμένος, ηλιόλουστος ή άστατος. Δεν είναι τυχαίο ότι η δημοφιλής έκφραση: «τον κακό σου τον καιρό…», χρησιμοποιείται για να δηλώσει μεταφορικά την ευπειθή αντίρρησή μας έναντι της κακής διάθεσης που μας δημιουργεί μια πραγματικά δυσχερής κατάσταση ή μια σημαίνουσα για τη ζωή μας, συμπεριφορά.
Αν θέλουμε να μιλήσουμε με μαρξιστικούς όρους, η διάθεσή μας είναι το «συμβολικό κεφάλαιο» που καλούμαστε να επενδύσουμε στην καθημερινότητα μας προσδοκώντας, ως γνήσιοι κεφαλαιοκράτες, να καρπωθούμε την παραγόμενη υπεραξία των διαθέσεων των άλλων, όταν αυτοί κινούνται εντός του πεδίου δράσης της διάθεσης μας.
Με υπαρξιακούς όρους μιλώντας, θα λέγαμε ότι η διάθεση μας, είναι ένα ψυχοκοινωνικό μετα-μυθολόγημα που ενετάσσει και ενσωματώνει το ιδιωτικό μας σύμπαν, στους κανόνες που διέπουν το πραγματικό απέραντο σύμπαν.
Αν βέβαια επιχειρούσαμε να προσεγγίσουμε τη «διάθεση», με "κλινικούς" όρους (που μας ταιριάζουν κιόλας) θα λέγαμε, δίχως δισταγμό ότι,
η καλή μας διάθεση πάσχει από ανεύρυσμα κοιλιακής αορτής. Αυτός άλλωστε είναι ο λόγος που η καλή μας διάθεση συχνά πεθαίνει από αιφνίδιο θάνατο.
Η διαγωγή μας και ο σώφρων εγνωσμένος χαρακτήρας μας, είναι ο ιδανικά κατάλληλος για να καταστήσει μια «διάθεση» εξαιρετικά καλή και υγιή. Αλλά και συνάμα εξαιρετικά ικανός , να την αποστείλει στα τάρταρα, κάνοντάς την να δείχνει άρρωστη, κάκιστη και αλγεινή. Σχεδόν νεκρή. Όσο λοιπόν αιφνίδια πεθαίνει η καλή μας διάθεση, άλλο τόσο αιφνίδια ξαναγεννιέται. Συχνά, πριν καλά καλά προλάβεις να συνέλθεις από την καταστροφική λαίλαπα του απρόσκλητου και αγενούς εισβολέα της κακής διάθεσης, με χαρά διαπιστώνεις ότι η καλή σου διάθεση επανακάμπτει και παλινορθούται εκ νέου, ως ο μυθολογικός φοίνιξ αναγεννάται εκ της τέφρας του. Όλο ετούτο το παλινδρομικό καραγκιοζιλίκη της πολυκύμαντης διάθεσής μας δεν θα το έλεγες καθόλου άσχημο, αν η συντεταγμένη ψυχιατρική δεν το χαρακτήριζε «διπολισμό», ή πιο ωμά, «μανιοκατάθλιψη».
Η ανθρώπινη διάθεση εν γένει, ξεχνάει γρήγορα. Αγνοεί τις εσωτερικές οργανικές αντιφάσεις της. Κλείνει τα μάτια ,εμπρός στα έμπεδα οξύμωρα που την άγουν και την φέρουν.
Παραπαίει ανάμεσα στον δημόσιο πραγματισμό και στον ιδιωτικό ρομαντισμό.
Είναι κουφάλα η διάθεση. Για να μη πω κάτι χειρότερο… Καταστρέφει και ξαναχτίζει αενάως, την δύσκολη και ιστορικά πολυκύμαντη σχέση μας με τον εαυτό μας, εν μια νυκτί. Τέτοια καριόλα, σου λέω.
Σε όλο το φάσμα των πολλαπλών εκφάνσεων και άπειρων τιμών που μπορεί να λάβει ο άγνωστος Χ, μια κοινής ανθρώπινης «διάθεσης», κοινή διαπίστωση φαίνεται να είναι ότι η «διάθεση» αποτελεί ( ή τουλάχιστον φιλοδοξεί να αποτελεί) την φωναχτή δήλωση και ξεκάθαρη επιβεβαίωση, μιας αναπαλλοτρίωτης ατομικότητας. Τούτο δε, ισχύει όχι ανεξάρτητα από το είδος και την υφή της πρόσληψης και της υποδοχής που θα επιφυλάξει για την διάθεση μας, ο περίγυρος των εφαπτομένων διαθέσεων των άλλων.
Πέρα από τα ποικίλα στερεότυπα που μπορούν να λάβουν οι ανθρώπινες διαθέσεις (διάθεση καλή, κακή, ρομαντική, εξουσιαστική, συμμετοχική κ.ο.κ.) και την εμπεδωμένη φαντασιακή ιδιώτευση που υποθάλπουν και διακηρύττουν ερήμην μας αυτές οι «διαθέσεις», αναμφίβολα διαπνέονται γενικά, από μια και μόνο κυρίαρχη μέριμνα και φροντίδα. Δημιουργώντας δηλαδή την ψυχοκοινωνική μας υπόσταση, διαπνέονται (οι διαθέσεις) από την μέριμνα για την «εύνομη» διευθέτηση ενός δημόσιου και ιδιωτικού χώρου ισορροπιών και συγκερασμών. Ο οποίος χώρος, αν και δείχνει να επιτρέπει τις συλλογικές λειτουργίες, παραμένει ενδεικτικός μιας μάταιης θήρευσης.
Μιας, κατά βάση, ανέφικτης κοινωνικότητας.

Αν υπάρχουν κάποια κοινά χαρακτηριστικά που διαπνέουν κάθετα όλη την διαστρωμάτωση των «διαθέσεων», τότε σίγουρα αυτά είναι , το «αυτοδιάθετο»
και το «αυτοδιαχειριζόμενο». Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που οι προσωπικές διαθέσεις του καθενός έχουν τόσο κατηγορηθεί από τις συντεταγμένες εξουσίες. Οι συντεταγμένες εξουσίες δεν συμπαθούν τις «διαθέσεις». Σου κουνάνε απειλητικά και διδακτικά τον δείκτη μπρος στη μούρη, διατεινόμενες ότι υπάρχουν πολύ σημαντικότερα πράγματα να ασχοληθείς, (όπως να δουλεύεις δίχως αντιρρήσεις, να παράγεις δίχως απαιτήσεις, να υπακούς δίχως αμφιβολίες κτλ) από το κανακεύεις την κακομαθημένη διάθεσή σου.

Εσύ όμως ξέρεις ότι η ιδεατή κατάσταση δια της οποίας διέρχεται το μυθολόγημα της διάθεσής σου, έλκει την ευγενή καταγωγή του, από το αρχέτυπο του μαχητή των ανεμόμυλων.
Από το σόι του Δον Κιχώτη.
Από τον θρύλο του «φτωχού και μόνου καουμπόη» .
Ρομαντικός και μοναχικός, σφυρίζεις, φεύγοντας καβάλα προς τη Δύση.
Κυνηγάς το ηλιοβασίλεμα, στο οποίο παραχωρείς την ρυθμιστική δικαιοδοσία της διάθεσης σου. Γενναία επιχορηγούμενος από τον μοναδικό σου σπόνσορα, τον εαυτό σου, καλείσαι να παίξεις το ρόλο του Μαικήνα της ίδια ς της διάθεσης σου. Η διάθεση σου είναι το υπουργείο προπαγάνδας της ηγεμονικής αυλής σου. Η οποία αυλή αποτελείται από δύο μόνο νοματαίους. Από έναν ηγεμόνα και έναν ηγεμονευόμενο. Τον εξής ένα: εσένα.
Για αυτό σου λέω, αν σου ξανα έρθει διάθεση για οτιδήποτε, πιες πέντε έξι μπύρες να σου περάσει.


(Την επόμενη φορά που θα μου ρθει διάθεση να αναρτήσω ποστ.
σκοπεύω να εφαρμόσω βήμα-βήμα (μπύρα-μπύρα) την ως άνω συμβουλή.)

14 σχόλια:

Spy'ce Daughter είπε...

Μπαμπά, τι λέει αυτός ο κύριος;

Spy είπε...

(Μη δίνεις σημασία παιδί μου. Ούτε κι αυτός δεν καταλαβαίνει, οι μπύρες βλέπεις... κάτσε να χαιρετήσουμε και φεύγουμε, ναι;)

Γειά σας κύριε Κωστή!
Τι νέα; Καλά;
Η διάθεσή σας πως είναι;

:P

pendulum είπε...

Cheers!

kostis-b είπε...

spy'ce Daughter,

εσείς μικρή μου τέτοια ώρα θα πρεπε ήδη να κοιμόσαστε, αφού βέβαια προηγουμένως έχετε πιεί το γάλα σας. Κι όχι να σουλατσάρετε σε τέτοια μέρη που κρίνονται ακατάλληλα για τον οποιονδήποτε. Πολλώ δε μάλλον, για τα βρέφη.


Spy,
αγαπητέ μου λυπάμαι που θα το πω
αλλά κάποια στιγμή πρέπει να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Επιτρέψτε μου λοιπόν, ως παλαιότερος και πιο έμπειρος μπαμπάς, να σας πω ότι,
σας έχει πάρει ήδη τον αέρα η μικρή.

Κατά τα άλλα,
οι εξελίξεις στο ζήτημα της διάθεσης μας, βαίνουν ραγδαίες.
Ετούτη τη στιγμή που μιλάμε, την στεγανοποιώ για να μην μπάζει.

:-)

kostis-b είπε...

pendulum,

πρέπει να ομολογήσω ότι, σπάνια ένας ταπεινός ιστολόγος έχει την τύχη και την ευκαιρία, να γίνει κοινωνός τόσο ουσιαστικών, λακωνικών, περιεκτικών και μεστών σε νοήματα, σχολίων.

Άντε γεια μας. :-))))

Ανώνυμος είπε...

αν κρινω απο το 'δια' που περιεχει η διαθεση δεν ειναι παρα μια διακυμανση μεταξυ θεσεων.. παν', κατ', περα, δωθε τυπου... παω να δουλεια.. γαμω την τυχη μου

kostis-b είπε...

gvaranx,

σωστός.


ΥΓ. ότι και αν έχετε αποφασίσει να κάνετε στην τύχη σας, να το κάνετε με ευγένια και σεβασμό, χωρίς να την πονάτε.

Κ.Κ.Μοίρης είπε...

αδυνατώ να σχολιάσω

βρίσκομαι σε διαθεσιμότητα...

kostis-b είπε...

κ.κ.μοίρης,

keep it up! :-)

Nomad είπε...

Θελω να σχολιασω, αλλα εχω σκατα* διαθεση.

*μου ηρθε ομως η ιδέα να αναλύσω τον κόπρο ως στοιχείο σύνεξης της κοινής διάθεσης. Αλλα βαριέμαι.

Παω για μπυρες τα λεμε.

:)

Nomad είπε...

ΥΓ. Κατι ηθελα να προσθεσω αλλα το ξεχασα.

kostis-b είπε...

nomad,

Τί να πω..;
συμπυκνώσατε και αποκαλύψατε σε μόλις τρεις και μισή αράδες, όλα τα μυστικά νοήματα του ποστ.


ΥΓ: Καλησπέρα.

diva είπε...

μωρέ καλά κάνω εγώ και πίνω τεκίλες..

kostis-b είπε...

diva,

...ότι πίνει κανείς...
καλό είναι.