Κάποια στιγμή αποφάσισα να φύγω, και να αφήσω άδεια τη σαρκοφάγο μου, για πολύ καιρό. Διότι , καλό είναι, κατά καιρούς να διευρύνεις το πεδίο σου, και δη κατά τις διαστάσεις, που οι συνθήκες και οι αισθήσεις σου ορίζουν. Και ακόμα καλύτερα, όσα παλιά απωθούσες, να τα επαναφέρεις κατά καιρούς, εάν υπάρχει χρεία. Και όσα απτά έχασες, νοητώς να τα ξαναβρίσκεις. Και ξανά-μανά απ΄την αρχή.
Ο ταριχευμένος διαχειρίζεται όλο του το «βιός», κατά έναν τρόπο αφιλοκερδή, ανεπίκαιρο, κατάλευκο, και συνεπώς για αυτούς ακριβώς τους λόγους, απρόσβλητο.
Με τη μελωδία του τελευταίου του παλιού ρόγχου στα χείλη, σφυρίζει , όπως τότε, ένα σιγανόφωνο τραγουδάκι ανέμελου απογευματινού περίπατου.
Έφυγα λοιπόν με τελετουργικό τρόπο, μπας και προσδώσω λίγη «σημασία»,
της οποίας η έλλειψη, σερνόταν βαριά, εσχάτως.
Όταν επέστρεψα, ήταν πια νύχτα. Είχε περάσει ένας μήνας, ή κάτι που, τέλος πάντων,
μου φάνηκε σαν μήνας.
Ξάπλωσα πάλι στη σαρκοφάγο-ντιβανοκασέλα μου, και χάζευα τα σύννεφα ψηλά, να περνάνε προς μια κατεύθυνση, πολύ μα πάρα πολύ μακριά από τις προθέσεις μου.
Εντάξει, υπάρχουν πολλοί και εξόχως διασκεδαστικοί τρόποι , για να χάσει κανείς την αθωότητά του. Θα μπορούσα να παίζω και να πειραματίζομαι μαζί τους ως το τέλος του χρόνου και του τόπου. Προτιμώ όμως να πετώ κρυφά χαλικάκια, στα ξερά κεφάλια όσων δεν εννοούν. Έτσι διασκεδάζω. Με χαλικάκια.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
9 σχόλια:
απέθαντοι, ταριχευμένοι...
αυτές οι εκλεκτικές συγγένειες με συγκινούσαν ανέκαθεν
... μόνο συγγένειες;
...εδώ μιλάμε για τους φθόγγους της ίδιας συγχορδίας.
ΤΟ ΑΛΛΟΘΙ
Κάθε που σ' επισκέπτομαι
μονάχα ο καιρός που μεσολάβησε
από τη μια φορά στην άλλη έχει αλλάξει.
Κατά τα άλλα, όπως πάντα
τρέχει από τα μάτια μου ποτάμι
θολό το χαραγμένο όνομα σου
-ανάδοχος της μικρούλας παύλας
ανάμεσα στις δυό χρονολογίες
να μη νομίζει ο κόσμος ότι πέθανε
αβάπτιστη η διάρκεια της ζωής σου.
Εν συνεχεία σκουπίζω τις μαραμένες
κουτσουλιές των λουλουδιών προσθέτοντας
λίγο κοκκινόχωμα εκεί που ετέθει μαύρο
κι αλλάζω τέλος το ποτήρι στο καντήλι
με άλλο καθαρό που φέρνω.
Αμέσως μόλις γυρίσω σπίτι
σχολαστικά θα πλύνω το λερό
απολυμαίνοντας με χλωρίνες
και καυστικούς αφρούς φρίκης που βγάζω
καθώς αναταράζομαιδυνατά.
Με γάντια πάντα και κρατώντας το σώμα μου
σε μεγάλη απόσταση από το νιπτηράκι
να μη με πιτσιλάνε τα νεκρά νερά.
Με σύρμα σκληρής αποστροφής ξύνω
τα κολλημένα λίπη στου ποτηριού τα χείλη
και στον ουρανίσκο της σβησμένης φλόγας
ενώ οργή συνθλίβει τον παράνομο περίπατο
κάποιου σαλιγκαριού, καταπατητή
της γείτονος ακινησίας.
Ξεπλένω μετά ξεπλένω με ζεματιστή μανία
κοχλάζει η προσπάθεια να φέρω το ποτήρι στην πρώτη
τη χαρούμενη τη φυσική του χρήση
την ξεδιψαστική.
Και γίνεται πια ολοκάθαρο, λάμπει
το πόσο υποχόνδρια δε θέλω να πεθάνω
ακριβέ μου-πάρτο κι αλλιώς:
πότε δε φοβότανε το θάνατο η αγάπη;
Κ.Δ.
Μερικές φορές είναι συνετό να μην σκέφτομαι. Το έχω υποσχεθεί άλλωστε πολλές φορές στον εαυτό μου. Αδυνατώ όμως να τηρήσω την υπόσχεση.
Μερικές φορές σκέφτομαι ότι, είναι απείρως πιο συνετό να μην σκέφτομαι καθόλου.
Πέφτω όμως στην παγίδα που μου στήνω κάθε φορά, διότι απαιτείται πολύ σκέψη, για να βρείς τρόπο να μην σκέφτεσαι. Και κανείς και τίποτα δεν σου εγγυάται ότι θα βρεις τον τρόπο. Μερικές φορές σκέφτομαι ότι είναι απείρως πιο συνετό να μην απαντώ.
Τώρα βέβαια μπορεί να ερωτηθώ:
«Από πότε ρε φιλαράκι, έθεσες ως πρόταγμα τη σύνεση»;
Είπαμε,
«δεν απαντώ».
Αγαπητοί,
σας πρότεινα να τον εμφιαλώναμε, επιμένατε στην ταρίχευση. Ιδου τωρα, θα πρέπει να υπομένουμε να μας πετάει χαλίκια μέχρι να αλλαξει χόμπι.
nomad,
για χαλικάκια μιλάμε.
Δεν θαναι δα και βράχοι.
Ούτε καν κοτρώνες.
Απλά, ταπεινά, χαλικάκια.
@ nomad, Είχατε δίκιο. Μα που να το φανταστούμε; Από την άλλη και να τον εμφιαλώναμε ακόμη, πιστεύω πως θα έβρισκε τρόπο να ξεφύγει, για να μπει σε κανένα δοχείο με χειρότερες επιπτώσεις. Εκεί που φυλάσσονται οι ξυρισμένοι όρχεις του Μινόταυρου για παράδειγμα. Ποιος θα έβαζε το χέρι του εκεί μέσα; Εγώ πάντως όχι.
@ kostis-b, Εδώ είσαι φίλε; Καλημέρα. Για σένα λέγαμε… :)
Εδω είμαι ρε φίλε, πού να πάω;
Παρακαλώ όμως συνεχίστε και μην ενοχλήστε.
Με εμπνέετε.
ΥΓ1, τί θα γίνει ρε φιλαράκι θα πιούμε καμιά μπύρα;
ΥΓ2, πότε τα ξύρισαν τα αρχίδια του Μινώταυρου;
@ nomad, Επιβεβαιώθηκα. Διαβάστε το ΥΓ 2 στην απάντηση που μου έδωσε. Έτοιμος είναι. Αλίμονο!!
@ kostis-b, Το παλεύω. Μα όλο στραβώνει. Πιστεύω να τα καταφέρω πριν το Πάσχα. Ως τότε, μακριά από τις φορμόλες!
Δημοσίευση σχολίου