εξαλλοσύνες

Μετά την αποτυχία ενός τελευταίου του θεατρικού έργου, ένας «αξιόλογος» δημιουργός δήλωσε ότι το κοινό με τα χρόνια χάνει το αισθητήριό του και σίγουρα δείχνει να έχει όλο και λιγότερο ταλέντο… (Ρε το κοινό.. για δες!)
Όταν δεν μπορεί κανείς να σηκώσει το βάρος των απαιτήσεων που του λαχε να υπηρετεί, ένα δρόμο έχει: την εξαλλοσύνη.

Ολάκερη η τιμημένη βλογοσύνη , στις στέπες της, στ΄ αετόμορφα βουνά της, στα ηφαίστειά της, στα εν σειρά κλήματά της, σε όλη εν γένει την αχανή ενδοχώρα της,
φιλοξενεί πολλούς πελάτες έτοιμους με ευκολία να εισέλθουν στην υπηρεσία των κούφιων επαίνων, και των ρηχών (ίσα με τον αστράγαλο) θαυμασμών.
Αυθεντικά πεισμωμένα αριστουργήματα από μόνοι τους, και θιασώτες του στερούμενου τελείως σημασίας επίμονου σνομπισμού, κατατρύχονται από ένα παράδοξο σύνδρομο «Αντιγόνης».
Ο Σοφοκλής όμως έλεγε ότι : «πεισματάρα δεν είναι η σοφία, αλλά η ανοησία».
Παρατηρώ, (δίχως να βλέπω και τόσο καθαρά εδώ που τα λέμε) μια περίεργη και σαδιστική έλλειψη κατανόησης, από μέρους τους, η οποία συνοδεύεται από έναν άτρωτο, θυελλώδη σνομπισμό. Ικανοί να κρίνουν το μέλλον του παντώς.

Τότε, λοιπόν είναι, που με συλλαμβάνω, κακιασμένα, να απολαμβάνω κάθετι που τους εξοργίζει. Τότε ρέπω ομού, προς την εξαλλοσύνη. Κάθε γελοίο μου εύρημα,
κάθε έξαλλη ασάφειά μου, κάθε φάλτσα και ανάξια λόγου, αφέλειά μου, που κρίνεται απαράδεκτη για τον avand-gard ακαδημαϊσμό τους, μου φτιάχνει τη διάθεση. Μήπως τελικά τους μοιάζω; Μπορεί.
Θέλω να πιστεύω ότι κάτι ελάχιστο μας διαφοροποιεί. Κι αυτό είναι η προτεραιότητα που παραχωρώ στη συγκίνηση.
Μπρος στους πιστούς αυτής της θρησκείας,(τι θρησκείας, δοξασίας), θα προβάλω πάντα τον μικρό μπάσταρδο μύθο μου.

Ο εκ Δυσμάς μπουρζουά κίνδυνος, του απαρχαιωμένου βλαχομπαροκ και οικονομικά ισχυρού μαικήνα, είναι αναγνωρίσιμος και αυταπόδεικτος, (και για αυτό κρίνεται λιγότερο επικίνδυνος),
έναντι του δηλητηριώδους δακτύλου του σνομπισμού, που κινείται απειλητικά μπρος στα μάτια μας, και επιμένει να μας βάλει μυαλό.

Πάω να βάλω στο πικαπ λίγο Στράτο, ο άξεστος.