Παρασκευή 6 Φεβρουαρίου 2009

η τεχνική ξεπερνιέται, η φύσις όχι

Το μπρούτζινο κουδούνι του νου μου, πότε αντηχάει και πότε σωπαίνει. Περνάει αυτό που λέμε «φάσεις». Πότε αποπειράται και αποζητά τον συγχρωτισμό με τον καθημερινό θόρυβο, και πότε παλεύει να κερδίσει λίγη γαλήνη. Έτσι είμαστε, απ΄τον οίστρο στην παύση, κι απ΄ τη ρήση στην εμμηνόπαυση.
Και ποιος δεν περνάει, (κυριολεκτικά και μεταφορικά), διάφορες και ποικίλες περιόδους στον βίο του. Την μπλέ, την κόκκινη, την κίτρινη, σαν τον Πικάσσο. Του αλκοόλ, της φούντας, του LSD, σαν τους ροκ σταρς του ΄70. Την αντιπολιτευτική ιδεολογική δημιουργικότητα, και κατόπιν την κυβερνητική πολιτική εμμηνόπαυση, σαν τους πολιτικούς. Όποιος δεν αναγνωρίζει την ύπαρξη περιόδων στον τρέχοντα βίο του, είναι σαν να μην αναγνωρίζει την εγκυρότητα του β΄ νόμου της θερμοδυναμικής. Ποιος μπορεί να αρνηθεί φερ΄ειπείν, το γεγονός έστω και ενός απωθημένου ,ταλαίπωρου και ανεκπλήρωτου εφηβικού έρωτα; Ποιος δηλαδή δεν έχει μια τέτοια ματαιωμένη περίοδο να διηγηθεί (ή να αποκρύψει). Να θυμηθεί (ή να ξεχάσει). Ποιος;
Αν την αρνηθεί βέβαια, δεν τρέχει και τίποτα. Απλώς όλοι θα συμπεράνουμε ότι περνάει την περίοδο της ζωής του, που αργότερα θα ονομάζει: « Η περίοδος που αρνιόμουν την ύπαρξη του παλιού ματαιωμένου εφηβικού έρωτα» .
Τελευταία αισθάνομαι κάθε μέρα μια ακατανίκητη ανάγκη να πίνω τσάι με κουλουράκια βανίλιας, και να ακούω κονσέρτα (στη χειρότερη σονάτες) για βιολί και πιάνο, μπλογκάροντας. Καταλαβαίνω ότι η κατάσταση είναι κρίσιμη. Αλλά τι να κάνω, διανύω μια περίοδο. Άλλωστε έχω σχηματίσει μια ολοκληρωμένη γνώμη για αυτή μου την κατάσταση…(Πάντα φροντίζω να έχω μια γνώμη. Το πρόβλημα είναι ότι ενίοτε δεν συμφωνώ μαζί της).
Ανησύχησα ειλικρινά με αυτή μου τη στάση ( ε, όχι και μπαρόκ σονάτες). Δεν μου είχε ξανασυμβεί. ( Και να πεις ότι με κατέτρεχε καμιά κλασική παιδεία; Τουναντίον!)
Πήγα στη μάνα μου, το συζήτησα. «Ρε μάνα τι μου ΄βαζες να ακούω όταν ήσουν έγκυος;» « Τα καλύτερα παλικάρι μου…ότι άκουγε ο πατέρας σου… Στελλάρα, Μπιθί, Μάρκο…γιατί ρωτάς;» « Άσε τίποτα…θα σου πω άλλη φορά»
Προς στιγμήν ησύχασα. Όλα είχαν εξελιχθεί ομαλώς κατά την κύηση μου.
Παρ΄ όλα αυτά η άρρωστη συνήθεια μου να περιχαρακώνομαι στους εσωτερικούς μονολόγους μου δεν με άφηνε να ησυχάσω. Ίσως ο κάθε άνθρωπος γεννιέται με ένα ποσοστό αρμονίας, που με τα χρόνια μεταβάλλεται, ή και εκφυλίζεται. Σε μένα όπως φαίνεται η φθορά έλαβε καλπάζουσα μορφή. Το συζήτησα και με καναδυό φιλαράκια «πολυμεταχειρισμένα», με αειθαλή φιλία και καθαρό αφτί. Αλλά δεν καταλήξαμε κάπου.
Αναρωτιέμαι στο μέλλον, όταν θα μου ΄χει περάσει , πώς θα ονομάζω ετούτη την περίοδο..; Όταν θα μου ΄χει μείνει η αόριστη πικρή γεύση μια παλιάς «ελλειποβαρούς» περιόδου γεμάτης με andante cantabile, allegretto, βιόλες , κουλουράκια βανίλιας και μπλογκιν …τι θα μολογώ; πώς θα έχω καταχωρήσει τούτη την απατηλή εποχή; Μήπως ως μια ακόμα μικρή τεθλασμένη, στην αδιατάρακτη ευθεία του βίου ακροάσεως. Μήπως ως ένα διάφωτο, εν μέσω του ξεκούραστου «σκιερού» που εκτείνεται ένα γύρω; Ή μήπως, θα λέω πως πέρασα μια θλιβερή περίοδο κατά την οποία το κριτήριό μου, είχε κουράσει, και είχε κουραστεί;
Τίποτα. Κρέμομαι απ΄το τσιγκέλι ελλιπής, ευπαθής και ευάλωτος στις μύγες, σαν σφάγιο. Πρόκειται για μια περίοδο ενστικτώδους τάσης και προσήλωσης στην αυτοαναφορά. (σαν μπλόγκιν δηλαδή ένα πράμα). (Μια φίλη μου χε πει πριν λίγο καιρό , ερωτηθήσα τηλεφωνικώς, γιατί δεν αναρτά πλέον όλα εκείνα τα όμορφα που συνήθιζε να γράφει, και μου απάντησε, «μα διότι περνάω καλά». Με γοήτευσε η απάντησή της, και πολύ καλά μου έκανε.)
Μάλλον τελικά πρόκειται για μια γνήσια εσωτερική εκτίναξη θαμμένου μάγματος –μαλακίας, που σιγόκαιγε στα έγκατα της αναπνοής μου, περιμένοντας τη στιγμή να βγει στη επιφάνεια.
Ελπίζω να διασκεδάσατε.

20 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ωραία περάσαμε. Θέλουμε κι άλλο τώρα.

Spy είπε...

Και γαμώ ήταν.
(μπαρδόν για την έκφραση αλλά είμαι του λιμανιού)

Και τώρα τι κάνουμε;

kostis-b είπε...

hdd345f,

Φίλε μου, ας μην το παρακάνουμε.
Όλα έχουν ένα όριο. Των κουλουρακίων βανίλιας συμπεριλαμβανομένων. :))


(ύστερα από 12ωρη ημερήσια εργασία
και πριν από άλλες 3-4ώρες νυχτερινής, νομίζω ότι 350 λέξεις είναι αρκετές)

ΥΓ
Κάνε κουμάντο να πιούμε καμιά μπύρα.

kostis-b είπε...

αγαπητέ spy,

χαίρομε που ήταν "και γαμώ".
Σπανίως χαίρω τέτοιων ευσήμων.
Και σας ευχαριστώ ειλικρινώς για αυτό.

Αντιθέτως αν, φερ΄ειπείν, μου λέγατε ότι:
"...κατόπιν της αναγνώσεως του τρέχοντος ποστακίου σας αισθάνομαι την ανάγκη, την βαθιά ευγνωμοσύνη και την ύψιστη τιμή να απευθυνθώ σε σας και να σας ευχαριστήσω που μου παραχωρήσατε το προνόμιο να διαβάσω την εμπνευσμένη σας ανάρτηση. Επειδή, εαν υπάρχουν ένα- δύο εχέγγυα για τη συνέχιση της ζωής στο πλανήτη, αλλά και για τη συμβίωση των λαών εν ειρήνη, το ένα εκ των δύο ασφαλώς είναι αυτή σας η ανάρτηση, καλούμε, αφού σας παραδώσω αυτοδικαίως τα πρωτεία του πνεύματος να δηλώσω πως παρευθύς και ακολούθως της ανάγνωσης η Κτίσις ολάκερη έλαβε νέα ελπίδα, και όσα μέχρι πρότινος φαινόταν φθαρτά και πεπερασμένα,
τώρα προβάλουν καθάρια και ατελεύτητα..."

,ομολογώ ότι θα τα υποδεχόμουν με έναν αμυδρό σκεπτικισμό, διότι μπορεί να μην έτυχα της χαράς να είμαι του λιμανιού, είμαι όμως του βουνού και του λόγγου.
'Οσον δε αφορά την καταληκτική σας εμπνευσμένη αναρώτηση, "και τώρα τί κάνουμε", ένα έχω να πω: ζητώ την συγκατάθεσή σας, ώστε αντάμα να συνεχίσουμε, με τόλμη αλλά και φειδώ, προς την κατεύθυνση του απροσδόκητου που μας καλεί. Ως το Τέλος.

Spy είπε...

Την έχετε ασφαλώς, αν και χρήζετε βοηθείας. Το "καλούμε" γράφεται "καλούμαι"...

Αλλά νέος είστε, έχετε περιθώρια.

(μαζί ως το τέλος, Venceremos που λέει και ο Nomad)

Ανώνυμος είπε...

αν αρχίσεις να ακούς το τσάι με τα κουλουράκια βανίλιας και να πίνεις τις σονάτες, τότε θα κατέβω για να τις πιούμε παρέα σπάνιε άνθρωπε

kostis-b είπε...

spy,
ποτέ δεν αρνήθηκα την άδολη αρωγή των πιο έμπειρων και μεγαλυτέρων.:)
Σας ευχαριστώ.

(Το venceremos ο nomad το είπε;)


κ.κ.μοίρης,
αν μου υποσχεθείς ότι θα ρθείς
θα το επιχειρήσω.

diva είπε...

Στην πρώτη μου "έξοδο" μετά το event (τι θα πει: ποιο event;!)
θα σας σχολιάσω μεγαλοπρεπώς:






Ε, όχι ρε φίλε
Μπλογκάρω κι όταν περνώ καλά
Άσε δηλαδή που περνώ καλά οπωσδήποτε όταν μπλογκάρω
Για τα κουλουράκια τι να πω..ολιγαρκής..είσαι ολιγαρκής..ούτε ξηρούς καρπούς, ούτε λίγη κανέλα, ούτε σταφιδούλες με εκείνη τη μοναδική βιταμίνη..
και τι μουσικές είναι αυτές;
Δεν κοιτάτε εμένα που παρασύρθηκα από κάτι ισπανικά ροκ του ΚΚΜ;-/

Τι να πω..τι;
Τρεις μέρες απομακρύνθηκα..
Τρεις μέρες μόνο..

kostis-b είπε...

αγαπητή diVa,
ανατρέχοντας και αναδιφώντας στα γεγονότα του τελευταίου τριημέρου,
(τόσο στα εγκόσμια, όσο και στα δικτυακά, στα οποία με τόσο ενθουσιασμό ηδονικά επιδοθήκατε)
τείνω να αναθεωρήσω τις απόψεις μου, όχι τόσο για τα κουλουράκια, όσο κυρίως για το μπλόγκιν.Και αυτό όχι για πολύ όμως.΄Ισα μέχρι την επόμενη αναθεώρησή μου.
Η οποία, δυστυχώς ή ευτυχώς,επαπειλείται σε κάθε μου βήμα.
Οκ, μπορεί κάποιος να μπλογκάρει και να περνά και καλά.
Ωστόσο εμένα αυτό συνεχίζει να μου εμπνέει φόβο και θαυμασμό.
Στο επαρχιακό-ημιαστικό περιβάλον που ζω, το να παίζω, να τραγουδώ, να μιλώ στα καφενεία, να συναντίεμαι, παραμένει στην πρώτη γραμμή κλιμακούμενης οικειότητας με τη ζωή. Ε, εντάξει... έχω και μια δεύτερη γραμμή ανεφοδιασμού η οποία διέρχεται μέσω του "κυβερνιστάν"
με πολλές "τεχνικές" δυσκολίες.


ΥΦ1.
(για να τιμήσω τη δική σου προσφιλή γραφολογία του υστερόγραφου) :))
Για να μην παρεξηγηθώ,
δεν αμφέβαλα στιγμή, για το ότι όλοι έχουν, πολλώ δε μάλλον εσύ,
μια ενδιαφέρουσα ζωή και στον "κρεατένιο" κόσμο, πέραν του φαντασμαγορικού του δικτύου. :))

ΥΦ2.
Τρεις-τρεις περνάνε οι μέρες μας,
μέχρι που τελειώνουν.
Πρόκειται για μια αυθαίρετη πρωτοβουλία των ημερών, η οποία κάποια στιγμή θα ήταν καλό να πάψει. ( τί λέω πάλι..;)

Ανώνυμος είπε...

ασφαλώς και θα ρθω τώρα που μεγάλωσαν κι οι μέρες

maya είπε...

καλησπέρα !
είμαι της κυρίας ντίβας παρελκόμενο
μιας και σε ανήρτησε φαρδύ-πλατύ σε λινκ !

λοιπόν
το τέλειο που έπαθα είναι ότι διάβασα με πολύ ενδιαφέρον το κέιμενο σου
και η πρώτη λέξη που μου ήρθε
να σου γράψω ...
και ακόμη γελάω ηταν :
έκτακτο !

νάσαι καλά
και άσε την σονάτα να σε πάει
ξέρει αυτή ....
για τα κουλουράκια ούτε λόγος !

:)))

:))))))

kostis-b είπε...

κκμοίρης,
ήδη άρχισα εξάσκηση,
αφουγκράζομαι τα κουλουράκια.


maya,
καλωσήρθες πολύχρωμη και παρελκόμενη. Eυχαριστώ για τα καλά σου λόγια.

(έτσι είναι οι ντίβες,
όλο χρώματα και αξεσουάρ)

Nomad είπε...

Εχμ, κ Σπαι, εγω έχω πει το Βενσεροκος, με μπερδεύετε.

κ.Κωστή, τι να σας πω, το μόνο που σκέφτομαι είναι "μηπως θελετε να τα φτιάξουμε;", αλλα παλι φοβάμαι ότι θα με παρεξηγήσετε οπότε ας μην πω τπτ.

kostis-b είπε...

Ω μα τι λέτε κ.Nomad,
ουδένας λόγος παρεξηγήσεως.
Χαρά μου να βοηθήσω.
Ποιά ακριβώς είναι αυτά,που θα θέλατε να φτιάξουμε;

Spy είπε...

@ Nomad:
E, εντάξει, δεν το γράψατε ακριβώς.
Ήτο μια παραπομπή στα επαναστατικά πρόσφατα κείμενά σας.

Ανώνυμος είπε...

Πολύ τη χαίρομαι αυτή την επιρροή που έχουν πάνω σου οι σονάτες, τα κουλουράκια βανίλιας και το τσάι. Και -επίσης- είμαι πολύ ευτυχής που μπορώ και σε παρακολουθώ, σ' αυτή την "περίοδο ενστικτώδους τάσης και προσήλωσης στην αυτοαναφορά" την οποία περνάς.

kostis-b είπε...

kopoloso,
εσύ χαίρεσαι γιατί είσαι καλός άνθρωπος, μεγάλη ψυχή, και επιπλεόν με συμπαθείς (για αδιευκρίνιστους ακόμα λόγους).
Για ρώτα όμως και μένα πως τη βγάζω με κουλουράκια, τσάι και σονάτες...
Σαν ταμείας του "Μορφωτικογυμναστικού Συλλόγου Κυριών & Δεσποινίδων: Ο Όσιος Εφραίμ". :)))

Θάρθει ο καιρός, θα πιούμε πάλι καμμιά μπύρα αντάμα.

Ανώνυμος είπε...

Κωστή, εδώ και κάμποσες ημέρες προσπαθώ να μπω στο Delirium για να διαβάσω τον ποιητή Δαμίρα. Αδύνατον. Σε παρακαλώ κάνε κάτι.

kostis-b είπε...

Δεν ξέρω ρε φίλε,
τώρα δα δοκίμασα και ανοίγει κανονικά.
Σε άλλη περίπτωση θα ριχνα σύρμα στον admin καναρούμπα.

Ανώνυμος είπε...

Μα εκεί πήγε κι εμένα ο νους μου, στον admin. Γι αυτό και σου έγραψα. Σήμερα όμως δουλεύει κανονικά και σε μένα ρε φίλε. Καλό Σ/Κ να έχεις.