Τρίτη 2 Δεκεμβρίου 2008

βρε άι...


Προχτές το αφεντικό σχόλασε δέκα. Τους σχόλασε και φούμαρε ένα σιγαρέτο slim για τον καθένα χωριστά. Σε στυλ «καίω το τσιγάρο τούτο στην σεπτή μνήμη της πεφιλημένης θέσης εργασίας η οποία τόσο άδικα, αλλά και τόσο μοιραία απωλέσθη».
Η προσφιλής και καλοζυγισμένη τάση-στάση των εργοδοτών προς την στοχαστική αυτό-ικανοποίηση τον οδήγησε να πράξει το αυτονόητο, να τηρήσει δηλ. και επιπλέον ενός λεπτού σιγή και για τους δέκα. Έξι ολόκληρα δευτερόλεπτα σιγής για τον καθένα. Κατόπιν κοίταξε το έργο του και απεφάνθη πως ορθώς έπραξε, και έκλεισε με απαράμιλλο στυλ την πόρτα του γραφείου. Προχτές το αφεντικό απέλυσε δέκα. Και οι δέκα με παιδιά, στεγαστικά, καταναλωτικά, vises, masters,μπρίζες,μίζες,σχίζες κτλ. Καλούμαι τώρα με τη σειρά μου και αποτίω φόρο τιμής στο περιπετειώδες, ενιαίο και «τέλειο» ζήτημα της, εν γένει, ανθρώπινης αναγκαιότητας. Αλλά πώς να ασκήσεις όψιμη κριτική στον καπιταλισμό με μόνο όπλο λίγο νεανικό κολλυβο-μαρξισμό, και μπόλικο υγιή σύγχρονο θεολογικού τύπου βολικό φιλοτομαρισμό. «Η οικονομική κρίση βλέπετε…» αποφαινόμαστε με ύφος εμβριθούς μελετητή έγκριτων θεολογικών βιβλίων του δόγματος του Μοναδικού Αληθινού Ιερού ελεύθερου ανταγωνισμού. Εντάξει, το μοτίβο του περιχαρούς διαλεκτικού υλισμού μπορεί ακόμα να υποστηρίζει εντός μου ένα σχετικά σταθερό φρούριο κριτικής και φιλολογικού νοιαξίματος για τον κόσμο, αλλά μπρος στην κυνική θεολογία της πίστης και της δύναμης, δεν πιάνει μπάζα. Το ζήτημα παραμένει ότι προχτές τ΄ αφεντικό σχόλασε δέκα Στο «θολωμένο μας μυαλό» στήνεται μια άνευ προηγουμένου συμπαιγνία. «Δουλέψτε καθίκια-τεμπέληδες διότι θα βρεθείτε στα σοκάκια για παρακαλετό μεροκάματο.» Στήνεται η συμπαιγνία κάτω από σωρούς ερειπωμένων πεποιθήσεων, και λυμαίνεται τα τελευταία ψήγματα ενθουσιασμού που διαθέτουμε. Οι κινήσεις των τεκτονικών πλακών του οικονομικού φλοιού της γης, παράγουν σκληρές προειδοποιήσεις με αποδέκτες τα σπλάχνα μας. Μάλλον δεν πρόκειται για παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, όπως εμβριθώς σχολιάζουν αλαλάζοντες οι φτερωτοί εγκέφαλοι της μακροοικονομίας. Μάλλον ήρθε , για άλλη μια φορά η στιγμή να αποδώσουνε ( οι υποψήφιοι κολασμένοι της γης) τις οφειλώμενες προσήκουσες τιμές, (με την γνωστή εύγλωττη αμηχανία τους), στον εφιάλτη της καθημερινής αναγκαιότητας. Μιλάω υπακούοντας στις ακάλυπτες επιταγές του πάθους μου. Ελίσσομαι για να φανώ ευγενής, κατά βάση όμως είμαι
ένας άξεστος θυμωμένος αλήτης. Περιφέρω τον θυμό μου και τις ψευτο-διορατικές μου ιδέες, προς άγρα πελατών, μιλώντας την καμουφλαρισμένη αρχαία γλώσσα του χυδαίου ωφελιμισμού. Ανακαλύπτω και αποκαλύπτω μυστικές συνδιαλλαγές, ,μπας και εξασφαλίσω την θεϊκή εύνοια για πάρτη μου. Αναζητώ την τέλεια γλώσσα για να πω τις απόλυτες μαλακίες.
«Αυτό-οργάνωση σύντροφοι»
«Βρε αϊ γαμήσου κομμούνι»
Πολιτισμένη μεν, αξεδιάλυτη δε η υπόθεση μας.
«Κουφάλες αστοί, ζω για να σας δω να υποφέρετε.»
Δεν σας σώζει τώρα ούτε Χριστός ,ούτε Ερμής τρισμέγιστος, ούτε Όσιρις.
Οι εισηγούμενες, εισηγημένες, εισηγμένες, εισηγητικές προτάσεις τεχνικών εξόδου από την κρίση, παράγουν σημασίες κατάλληλες μόνο για να σκουπίζουμε τον κώλο μας. Και τα επίκαιρα μέτρα παράγουν μόνο επιπλέον ίλιγγο, από αυτό το είδος ιλίγγου που φοβάστε. Αυτόν της απώλειας του εξοχικού και του σκάφους.
Ο θεός σας, κατά πως φαίνεται, θα συνεχίσει να παράγει ασύστολα άτομα. Θ΄ αυξάνει επ΄ άπειρο τα άτομα , ώστε να παράγουν επ΄άπειρο λέξεις. Και ίσως καταφέρουν κάποια στιγμή να διατυπώσουν ορθώς, αυτά που δεν κατάφεραν πουν οι προηγούμενοι. Ποτέ δεν ξέρεις ίσως κάποια στιγμή τα καταφέρουν. Δουλειά στον απολυμένο συνάδελφο όμως, για να βγάλει γιορτές, δεν θα βρούν.
Μαλάκες.

5 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

μα τι μαλάκες !

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ Κωστή, διαβάζοντας το σημερινό σου ποστ κατέληξα στο εξής:

- Είμαστε όλοι πωλητές αυτού του κόσμου.

@ Κ.Κ.Μοίρης, πρώτος πρώτος αφήσατε σχόλιο! ;-)

kostis-b είπε...

K.K.Μοίρης,
εντελώς χοντρομαλάκες.


hdd345f,
ναι...
και πουλάμε κοψοχρονιά την ψυχική μας ισορροπία. :)

Ανώνυμος είπε...

"Μάλλον ήρθε , για άλλη μια φορά η στιγμή να αποδώσουνε ( οι υποψήφιοι κολασμένοι της γης) τις οφειλώμενες προσήκουσες τιμές, (με την γνωστή εύγλωττη αμηχανία τους), στον εφιάλτη της καθημερινής αναγκαιότητας."


μάλιστα.
τα σέβη μου
και
τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς.

kostis-b είπε...

αγαπητή holly,
ένα θα σου πω,

venceremos βρε. :))