Πέμπτη 20 Σεπτεμβρίου 2007

Η κερασιά

Λίγο πριν το ξημέρωμα ακούστηκε
ένας ήχος φρέσκος, χρωματιστός, κρουστός…
Σαν πόρτα που άνοιξε χαρούμενα.
Ήταν μια έκπληξη για ΄κείνον. Το πρόσωπό του...
στην οθόνη του τελευταίου πρωινού ονείρου.
Δροσερές μνήμες από έντονα χρωματισμένα λαχανικά,
πράσινα, κόκκινα, από το παλιό μπαξεδάκι του σπιτιού.
Η κερασιά που σκαρφαλώνανε και που ένα πρωί
την έκοψε ο σκαιός υλοτόμος, για να εξυπηρετηθούν
οι ανάγκες επέκτασης του σπιτιού.
Οι δυό τους λείπανε στο σχολείο,
ανυποψίαστοι και ανήμποροι να υπερασπιστούν
την κερασιά τους.


Το τρυφερό προσωπάκι του αδερφού του…
Όχι. Δεν θέλει να τον τρώει σαν βαθύ μυστικό,
εκείνη η σπίθα από τα μάτια του.
Θέλει νωχελικά, δίχως ένταση, να την εκμυστηρευτεί
στους φίλους του. Να την διηγηθεί στα παιδιά του,
σαν τραγουδάκι. Να την μεταγγίσει στο κορμί της.
Να την γράψει στο χαρτί.
Αισθάνεται μια αφόρητη χαρά όταν τον επισκέπτεται
στον ύπνο του.
Κουβεντιάζουν μαζί, ότι δεν μπορεί να κουβεντιάσει
με άλλους.
Ανέπαφα τα πρόσωπα και των δύο από τον χρόνο,
αφήνονται σε ένα κοίταγμα αδιάφορο,
με ένα αμυδρό χαμόγελο, όλο νοιάξιμο.
Και να που ξημέρωσε πάλι.

Εκείνη είχε φύγει από τις 6:30 για τη δουλειά.
Στις 7 σηκώθηκε.
Στις 7: 30 ετοίμασε τα παιδιά για το σχολείο.
Στις 8 βγήκε στην αυλή.
Στέκεται, εκεί που άλλοτε ήταν η κερασιά…
εκεί που φτερουγίζει ο νούς…
Η γλίτσα των ετών και η μοχθηρή κοίτη των φτωχών
καθημερινών επιθυμιών δεν μπόρεσαν να σβήσουν
τις μνήμες. Ο υλοτόμος κόβει τα δέντρα , αλλά όχι
και τις νευρικές συνάψεις που τα "φιλοξενούν".
Κανείς δεν εννοεί να ξεχάσει ένα δέντρο που σκαρφάλωνε.

Μπήκε στο αυτοκίνητο με την ψυχή φουσκωμένη,
και το νου γεμάτο πρωινή δροσιά. Και ξεκίνησε.
«Ο νούς του είναι αληταριό, κι όλο θα δραπετεύει».

2 σχόλια:

NinaC είπε...

"Κανείς δεν εννοεί να ξεχάσει ένα δέντρο που σκαρφάλωνε".

Ισχύει και για ανθρώπους. Γι αυτούς που σε κάνουν να "ψηλώνεις".

Respect.

kostis-b είπε...

Κάθε άνθρωπος,
στη δύνη του ονείρου
του μπλεγμένος...
αξίζει σεβασμό.