Ένα ανυπέρβλητο βουνό ορθωνόταν εμπρός της για χρόνια, το "τίποτα". Μια υποκριτική συνομωσία σιωπής σερνόταν γύρω της, και εφαρμόζονταν ενάντια σε κάθε μορφής «κάτι». Για χρόνια ένοιωθε ως ένα αντεπιστέλλον μέλος της «κοινωνίας των ανύπαρκτων» στο δοβλέτι των σαχλεπίσαχλων μεγαλόσχημων «κάποιων».
Κατά τη γέννησή της υποχρεώθηκε να καπλαντίσει με το χαρτί της υπομονής το (ήδη γραμμένο) δίτομο βιογραφικό έργο «Η λογοδοσία της ζωής που θα ζήσεις».
Ένοιωσε τότε την ζωή σαν κρύο υγρό πλοκάμι να την τυλίγει.
Κατόπιν της επιβλήθηκε να αποστηθήσει όλες αυτές τις χίλιες και μια σελίδες σαβούρας της βιογραφίας της, που επιμελώς επιφύλλασαν για πάρτη της, παπάδες, γεωκτήμονες, καθηγητές, υπουργοί, συγγραφείς, φιλόσοφοι, νομομαθείς, ακαδημαϊκοί, πρόεδροι, ημίθεοι, ηγήτορες, κήνσορες του αισθητισμού,έμποροι,δίκαιοι,κατήγοροι, υπερασπιστές,
αστοί θεράποντες του καλού ντυσίματος και του σικ φαγητού, σκοτεινοί στρατόγκαυλοι, σκατοδημοκράτες φιλελεύθεροι βρικόλακες και άλλοι συνήγοροι του υψίστου.
Υπέστη πολλά…τι να λέμε… από όλους αυτούς τους μετριότατους τσαπατσούληδες.Αλλά άντεξε.
‘Έστω και λίγο αργοπορημένα τώρα, (έναν αιώνα σχεδόν μετά τη γέννηση της), για ένα γαμημένο φιλότιμο, για έναν έρωτα, για μια αξιοπρέπεια, τους χέζει όλους τους ξεφτιλισμένους. Τους προτείνει τον ροζιασμένο μέσο της παλάμης της, πριν επιστρέψει στο σπίτι να δει αν έγινε το φαί.
7 σχόλια:
Θα είχατε μεγάλη επιτυχία ως λεζαντογράφος.
:)
Για φαντάσου ως τελευταία επιθυμία, αντί για σταυρό, να ζητήσει να υψώσουν ένα μαρμάρινο κωλοδάχτυλο στον τάφο της. Πολύ ωραίο το κείμενό σου Κωστή.
μετά απο αυτό νιώθω κι εγώ καπλαντισμένος
μη σου πω και αδιάβροχος..
και όπως είναι γνωστό, ένας ροζιασμένος μέσος είναι κατά πολύ σοφότερος από έναν σκέτο ροζ.
Αγαπητοί συνάδελφοι,
αφού σας χαιρετίσω κατά σειρά
εμφανίσεως,
nomad,
hdd345f,
κ.κ.μοίρη,
kopoloso,
θέλω να επισημάνω, σε συνέχεια των εμπνευσμένων όπως πάντα σχολίων σας, και επεξηγηματικώς ως προς το ποστ, πως οι ιδεαλιστικές εκτιμήσεις ότι:
τα υλικά αγαθά δεν μας είναι απαραίτητα,
ότι ο χρόνος είναι μια αυταπάτη του ανθρώπινου εγκέφαλου,
ότι όλοι ίσοι είμαστε έναντι του υψίστου,
ότι ζόμπι δεν υπάρχουν,
και ότι ο παράδεισος αν πονέσουμε αρκετά, στο τέλος θα μας ανοίξει τις πύλες του,
έχουν φιλοσοφικά και ιστορικά ηττηθεί.
Παρ΄όλα αυτά, η προσωπική μου ανεπάρκεια να επιχειρηματολογίσω ψύχραιμα και με στέρεο τρόπο για αυτά τα ζητήματα, με υποχρεώνει να διολισθαίνω συχνά στην λυτρωτική μέθοδο του "μέσου δακτύλου".
Προτάσσω τον μέσο,
και αγαντάρω.
Ευχαριστώ.
Χίλια συγγνώμη, αλλά είχα την εντύπωση πως το βρικόλακες γράφεται με ύψιλον.
Μάλλον έσφαλα.
spy,
καλωσήλθατε αγαπητέ. Αμελητέο το σφάλμα. Πρόκειται για ένα σύνηθες λαθάκι των αμύητων στην βρικολακική παράδοση.
[*βρικόλακας,ο
δημώδες μπρικόλακας,
μεσαιωνικό βουρκόλακας,
βουλγαρικό virkolak ([-lak])-as με μετάθεση το [r] και μετακίνηση του τόνου κατά το επίθημα -akas]
παράφραση βορβόλακας- βόρβορος-akas]
υγ. τί να πούμε και μεις που από ένα σφάλμα γίναμε βρικόλακες parttime, αφ΄εαυτού μας.
Δημοσίευση σχολίου