"Κανένα μέρος του σύμπαντος δεν είναι πιο σημαντικό απ΄τα υπόλοιπα" Τζορντάνο Μπρούνο

Τέτοια έλεγε ο Τζορντάνο Μπρούνο και δεν γλύτωσε από των
Αγίων Πατέρων την σωφρονιστική καθαρτήρια κουλτούρα
και την εξαγνιστική πυρά της Ιεράς Εξέτασης. Άλλωστε η
«κάθαρσις», τα «καθαρτήρια»,και τα «καθαρτικά»
δεν έλειψαν ποτέ από το λεξιλόγιο των σφιχτόκολων οπαδών
της υπέρτατης αλήθειας, και των μουτζαχεντίν-φρουρών
του ορθού δρόμου. Τι άλλο χαρακτήριζε πάντα τον πολιτισμό
του κυρίαρχου λόγου, πέρα από την αναζήτηση χώρου
για να θαφτούν, ή να αποτεφρωθούν τα περιττώματα.
Διότι την αυθάδεια και την ανυπακοή, έναντι κάθε ιερής
πρωτοκαθεδρίας , πολλοί εζήλεψαν, τον αυθάδη και τον
ανυπάκουο ουδείς. Πάντα ως περίττωμα τον αντιμετώπιζαν.
Εντάξει. Ας δεχτούμε ότι, ο κάθε υμνητής και προπαγανδιστής
του «υπέρτατου όντος» δρα όπως δρα, και λέει ότι λέει,
για να εξυπηρετήσει την «υπέρτατη αλήθεια» του. Δικιά του είναι
η αλήθεια άλλωστε, ότι γουστάρει κάνει μαζί της. Αν είναι έτσι όμως ,
το αρχαίο απόφθεγμα που λέει ότι, «στο όνομα της αλήθειας
ειπώθηκαν τα πιο μεγάλα ψέματα», δεν στέκει και τόσο καλά
στα πόδια του. Διότι εδώ μιλάμε για μεγάλα ψέματα , τα οποία
καλούνται να «υπηρετήσουν» ένα άλλο, πιο μεγάλο και πιο τερατώδες.
Το κορυφαίο των ψεμάτων.
Εκτός πια κι αν ο Σάντα Κλάους κάθε χρόνο, αφού διασχίσει
τις ερήμους της Αριζόνας, τα αστικά φαράγγια της Νέας Υόρκης,
τις στέπες της Σκανδιναβίας, τις χίλιες και μια λίμνες του Καναδά,
τους αμπελώνες του Μπορντό, τις Άλπεις της κεντρικής Ευρώπης
και τις δαντελωτές ακρογιαλιές της ευρωπαϊκής μεσογείου,
παίρνει εντολή από τον Κύριο του, και αφήνει «απότιστη»
την υποσαχάρια Αφρική και πνιγμένο στη λάσπη το ρημάδι
το Μπαγκλαντές, έτσι από διαστροφική κακία και εκδικητικότητα.
Ή ακόμα χειρότερα, απλά για την πλάκα του, απλά για να
διασκεδάσει την θεϊκή ανία του.
Όχι πως το ψέμα είναι εύκολη υπόθεση, κάθε άλλο.
Κανείς δεν μπορεί να παίζει μαζί του. Αντιθέτως, η ενασχόληση
μαζί του απαιτεί σοβαρότητα και έναν τεράστιο όγκο δουλειάς.
Το ψέμα ήταν και θα είναι ένας παιάνας στον πολιτισμό που
έρχεται, και ένας πανηγυρικός επικήδειος ψαλμός σε αυτόν
που φεύγει. Τα σαχλοτράγουδα της πεζής υλιστικής αλήθειας,
ταιριάζουν μόνο στο ταπεινό, ελαφρύ,χυδαίο και φευγαλέο παρόν.

Ο ποιητικός όρος «άνθρωπος» (άνω-θρώσκω) με την φαντασιακή
υπεροχή που μεταφέρει και προσδίδει στο εν λόγω δίποδο
ανώτερο θηλαστικό … πάντα πρόδιδε ένα κρυμμένο σκοτεινό
απωθημένο του ανθρώπου, ως προς την Θεία, ή μη, καταγωγή του.
Αλλά και η φιλόξενη (κατ΄ αρχήν) όψη των κοινωνικών συγκροτήσεων,
που με μαεστρία σκάρωσε τούτο το υπέρτατο θηλαστικό,
ποτέ δεν μπόρεσε να αποκρύψει ικανοποιητικά, πως όσο επιμένει
να επικαλείται και να κηρύττει την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον,
τόσο μαυρίζει και χαντακώνει το παρόν.
Από τη μια, η νευρωτική φοβία μιας μελλοντικής τιμωρίας,
που κρέμεται από μια λεπτή κλωστή πάνω από τα ανώνυμα κεφάλια μας,
της οποίας κλωστής η άλλη άκρη βρίσκεται στο δεξί χέρι
του υπέρτατου κριτή….
Και από την άλλη, η ψυχαναγκαστική ιδεοληψία μιας
«ανθρώπινης υπεροχής» που πρέπει οπωσδήποτε να ικανοποιηθεί…
δεν λέω… μπορεί να βοήθησαν την κοινωνία των ανθρώπων
να διαρθρωθεί και σταδιακά να «προχωρήσει» .
Δεν την βοήθησαν όμως να πάψει να φοβάται, και κυρίως
δεν την βοήθησαν να φανταστεί τον εαυτό της αλλιώς.
Πώς αλλιώς; Μα, με λιγότερη μεταλλική κλαγγή, λιγότερες
βιβλικές επιταγές, λιγότερη υπερβατική νοσταλγία για χαμένες δόξες,
λιγότερο αποκλεισμό, λιγότερη βία και περισσότερες διάσπαρτες
δροσερές συστάδες ανοχής και φιλοξενίας.
Αναρωτιέμαι, πώς να βρει εύφορο έδαφος να ευδοκιμήσει
η ισορροπία και η κοινωνία ενός όντος,
όταν το ίδιο πιστεύει ότι ο κόσμος φτιάχτηκε με μοναδικό σκοπό
να αποτελέσει το θεατρικό σκηνικό της δράσης του;
Που πιστεύει ότι το σύμπαν υπήρξε μόνο και μόνο για να
εγκαθιδρύσει και να πλαισιώσει την πρωτοκαθεδρία του,
έναντι παντός επιστητού.
«Καθ΄ ομοίωσιν», σου λέει, φτιάχτηκα …
…και «φκιάχνεται»!
Κι άντε μετά να αποφύγει κανείς τις μεταπτώσεις,
από την μανία της κυριαρχίας στην θλίψη της ματαιότητας,
από την κόλαση στον παράδεισο, από τον ουρανό στη γη,
από τη γη στη σελήνη, απ΄τη Σκύλλα στη Χάρυβδη .
Αφού η Βίβλος, γαμώ το κέρατο μου, με έχρισε κτήτορα του παντός,
ελέω Θεού, εγώ γιατί γαμώτι μου δεν μπορώ να βάλω σε τάξη
τα φυλετικά μου, τα εθνικά μου, τα οικογενειακά μου,
τα οικονομικά μου, τα γκομενικά μου, τα όνειρά μου…;
Εκτός πια αν όνειρο εννοείς, αγαπητέ αναγνώστη,
τον γράν-γκινιόλ εφιάλτη, μιας ατέλειωτης ζωής,
εν μέσω μιας ατέρμονης υποταγής στο όνομα του Μεγάλου Κριτή…
Ή το Μεγάλο Τίποτα της υπεροχής και της κυριαρχίας,
έναντι του άλλου…;

Ο.Κ. ότι και να πείτε θα ΄χετε δίκιο. Είναι εμφανές.
Τελευταία, δεν διέρχομαι (ως βλογ και ως άνθρωπος) από μια
κατάσταση η οποία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί,
διαδικασία προηγμένης συναίνεσης .
Σίγουρα όμως, διανύω μια περίοδο οικοδόμησης μέτρων
εμπιστοσύνης με τον εαυτό μου.
Χρόνια και χρόνια πέρασαν εν μέσω ρητορειών καφενείου,
εξάψαλμους και εναλλαγές φυλλοβόλων πεποιθήσεων.
Αυτό που δεν άλλαξε ευτυχώς είναι η επιμονή μας.
Καθημερινά, κολλάμε βαριά και ανθυγιεινά ένσημα
στα λατομεία εξιλέωσης με τον νοητό και απλησίαστο εαυτό μας.
Το παρόν κείμενο είναι ενδεικτικό, και η ευθύνη ανάρτησής του
βαρύνει αποκλειστικά το μπλογκ.
Η ευθύνη της ανάγνωσής του, ή μη, βαρύνει αποκλειστικά
τον αναγνώστη. Οι τελικές μέσες τιμές θυμάτων,
που θα λάβει ο εσωτερικός μας πόλεμος,
εξαρτώνται από το κατά πόσο πάμε γυρεύοντας.
Μην πάμε γυρεύοντας λοιπόν…αν δεν θέ΄με.
Αν θέ΄με όμως …εκλιπαρώ να μην λογαριάζουμε τις επιπτώσεις.
Σας το λέω, δυστυχώς ( και είναι κρίμα) δεν αντιστεκόμαστε
όταν διαβάζουμε, ή όταν γράφουμε ένα ποίημα.
Είναι κρίμα το ξέρω... αλλά, απλώς αποπειρούμαστε απεγνωσμένα.
Επαγγελματίες της απόπειρας. Και ερασιτέχνες της απόγνωσης.
Το ανεπίδοτο μήνυμα θα μένει πάντα κρυμμένο στο συρτάρι.
Το δεδηλωμένο και δημοσιευμένο θα είναι πάντοτε άλλο.
Συνεργαστήκαμε χρόνια και χρόνια υποδειγματικά
στη συγγραφή του συγκινητικού και συναρπαστικού σεναρίου
με λογής-λογής ξόρκια.
Άντε να δούμε πότε θα μας ζητηθεί να το σκηνοθετήσουμε,
με πτωχούς, πλην όμως τίμιους, αλγόριθμους.