αντισταθείτε μ΄ ένα ποιήμα

Eυχαριστώντας την αξιαγάπητη κ. Κορνάρου Λουΐζα για την ευγενή πρόσκληση, συμμετέχω στο αντιστασιακό κίνημα με ένα αγαπημένο ποιήμα που έρχεται να κατακλύσει σώμα και ψυχή. Ένα ποίημα του μεγάλου μας τερατωδού Ευσταθίου Δαμίρα.

Homo Homini Lupus

στον Wolfgang Isegrimm


Κάποτε ζούσαν δυό λυκάνθρωποι στην πόλη.
Ο είς γινόταν τα μεσάνυχτα ληστής:
τον εσκιαζόντουσαν και τον φοβούνταν όλοι
γιατί ήταν άτιμος, κακός και σαδιστής.

Κι ο άλλος έδειχνε του λόγου του 'μοβόρος
- ήτο λυκάνθρωψ γαρ, δεν έφταιγε γι αυτό-
μα ήταν μαζί και της αγάπης σταυροφόρος,
μες στην καρδιά του είχε πάντα το σωστό.

Γνησίου τζέντλεμαν αρίστους είχε τρόπους,
κρυφά συνέδραμε τις χήρες με ορφανά,
φερόταν τίμια σε όλους τους ανθρώπους
και συμμετείχε δίχως δόλο στα κοινά

Μιά φορά δε, στην τοπική εφημερίδα
σε πρωτοσέλιδο τον βγάλαν ρεπορτάζ,
όπου, μια νύχτα με βροχή και καταιγίδα,
άλλαζε λάστιχο στ' αμάξι μιας γιαγιάς.

Μόνο σαν φώτιζε τ' ολόγιομο φεγγάρι
πόθος για αίμα μέσα του άναβε φρικτός
κι έψαχνε κάποιον δυστυχή, παραπονιάρη,
που ο θάνατός του γι' αυτόν θά' ταν λυτρωμός.

Κι αφού τη μαύρη του την πείνα ξεγελούσε
κι απ' τη σελήνη ο νούς του γύριζε στη γή
σ' ένα σωρό όλα τα οστά τοποθετούσε
κι έλεγε πάνω τους σεμνά μια προσευχή.

Είναι ασυγχώρητη αυτή του η αμαρτία ;
Για ένα ελάττωμα μικρό τής φύσης ποιός
μία ψυχή θα καταδίκαζε αγία
και μιά καρδιά αγνή που σκόρπιζε το φώς ;

Θαρρώ κανείς! Κι είθε σ' αυτούς εδώ τους τόπους
όπου φωλιάζουν η κακία κι η αδικιά
χιλιάδες νά χαμε σαν δαύτον λυκανθρώπους,
τον ίσιο δρόμο μήπως βρίσκαμε ξανά.