δεύτε φίλοι μου εις το πυρ

Τον ζωγράφο τον διακρίνει μια νηφαλιότητα και μια ακατανόητη κατανόηση,
αναφορικά με την παρανόηση τα ζωγραφικής του, από τους αφόρητους πιστούς.
Τούτο εξηγεί εν μέρει, γιατί οι ζωγραφιές του, είναι στην ουσία
μια παρωδία.
Υποβάλει τον εαυτό του, σε μια χρόνια τεχνητή κρίση , για να μπορεί να «τιμωρεί». Να τιμωρεί με σκεύη όπως: βλητικές αιχμές, λεπίδες, τριβεία, τριπτήρες, κόπανους, μυλόπετρες κ.α.
Πολυάριθμα τεχνικά «ευρήματα» του πολιτισμού, γίνονται όργανα βασανισμού,
με υποκείμενα τους ίδιους τους χρήστες τους. Ο γιδάρης που κλέβει γίδια σουβλίζεται ως γίδι. Ο μπακάλης που κλέβει στο ζύγι υποβάλλεται στο μαρτύριο, «κρέμασμα ζυγού από τη μύτη», και ο πονηρός μυλωνάς λυγίζει από το βάρος της μυλόπετρας που κρέμεται από τον λαιμό του.
Ο έντονος ηθικός του τόνος, δεν τον εμποδίζει να σπάει πλάκα. «Χαμένος» και ο ίδιος, αναζητάει ηθικές σταθερές και "πολιτικές" αρχές, ζωγραφίζοντας τον νάρθηκα
του Αγ. Γεωργίου μυρόφυλλου, κοντά στη Μεσοχώρα Τρικάλων.
Τι να χέσει τούτος εδώ ο ανώνυμος λαϊκός ζωγράφος, μπρος στην «εγγράμματη» και σπουδαγμένη ζωγραφική της εποχής του..; αλλά και μπρός στην σύγχρονη αβαντγκάρντ τέχνη, η οποία όσο μετά μανίας επιδιώκει την πρωτοπορία, τόσο πιο παρωχημένη μοιάζει, η άμοιρη.

Δεν είναι τυχαίο που οι αδελφές (πιθανότατα), Τζένη και Ντίνα Ζάχου δήλωσαν απερίφραστα τον ενθουσιασμό τους, αφήνοντας τα αυτόγραφά τους πάνω στον δαίμωνα Βελζεβούλ, εν έτη 1987.