Λευκά Χριστούγεννα

Περπατάει μέσα στο χιονόνερο και μονολογεί,
«…νερόχιονο ή χιονόνερο..; ή μήπως βροχόχιονο…
ή καλύτερα χιονόβροχο..;»
Καπνίζοντας το ένα τσιγάρο μετά το άλλο, σκορπάει καπνό
γύρω από το κεφάλι του, σαν να επιδίδετε στην
περιχαράκωση της επικράτειας των μονολόγων του.
«…ανάθεμα με, άμα θυμάμαι…
...ανάθεμα με, αν μπορούσα να θυμηθώ,
έστω την τελευταία δεσπόζουσα σκέψη της προηγούμενης
μόλις στιγμής…» .
Δεν μας συστήνεται. Μας αφήνει να υποθέσουμε,
πως καθώς σκάβει μέσα στο κρύο,
είναι κάποιου είδους αιχμάλωτος.
Δεσμώτης του.........;
Ο μαντρότοιχος του νου του.
«…μήπως νεροβροχόχιονο..; …μπα!,…βροχόνερο με χιόνι..; ίσως…»
Παρακολουθώντας τον, να βαθαίνει τον λάκκο της
υπερβατικής του αιώρησης, η αρχική μας υπόθεση
(ως μέσων παρατηρητών) ανατρέπεται.
Αρχίζουμε σταδιακά να υιοθετούμε την άποψη πως πρόκειται
για «δύο ανθρώπινους τύπους σε έναν», που εκπροσωπούν
δύο θεμελιώδεις αντιθετικές κι αντικρουόμενες, στη βάση τους,
θέσεις. Πρόκειται δηλαδή, για δύο ενσαρκώσεις του γνωστού
διπόλου: του μαλάκα, και του γαμημένου.
Προς το παρόν δεν διακρίνουμε, (ως μέσοι παρατηρητές πάντα),
με ευκολία ποιός είναι ο ένας, και ποιος είναι ο άλλος.
Ο μετρονόμος των τακουνιών του, πάνω στις βρεγμένες πλάκες
του πεζοδρομίου, κάνει τον χρόνο του κομματάκια, θρύψαλα,
συντρίμμια. Του δίνει το τέμπο, και του επισημαίνει
τις επαναλήψεις των λαθεμένων του προσπαθειών. Μπέρδεμα.
Ένα πηγάδι κατάπιε μνήμες και γεγονότα.
«υγρόχιονο..; …στερεά βροχή..; …ή, πίπτων υγροποιημένος πάγος…;»
Τον κατασκοπεύουμε και τείνουμε να υποθέσουμε ότι
στην περίπτωση του, δεν πρόκειται για μεμονωμένο επεισόδιο,
αλλά για ένα κρίκο από μια μεγαλύτερη αλυσίδα.
Ίσως αν μπορούσαμε να ταξιδέψουμε πίσω, στρέφοντας
το «τηλεσκόπιο»μας αντίστροφα , να συνήγαμε μια πιο
σφαιρική εικόνα.
Οι νιφάδες αρχίνησαν να χοντραίνουν, ως σμάρι
καλοθρεμμένων λευκών κουνουπιών…..................................
Ως θραύσματα μιας ταλαιπωρημένης συνείδησης, που σταδιακά
έπαθε παράλυση, και έκτοτε μένει κατάκοιτη
στο κρεβάτι του πεζοδρομίου.
Στα μισά της διαδρομής ήδη ο ήρωας μας…
κι ακόμα δεν συνάντησε κανέναν…
πλήν βεβαίως του συνομιλητού του.
«…ανάθεμα με, αν θυμάμαι…»
«…προσπάθησε λίγο…»
«…ανεμοχιονόβροχο κομφετί…μήπως;»
«μπα..»
Το χιόνι τώρα, ριπιδίζει πρόσωπο και αναμμένο τσιγάρο.
Το όλον σύνολο παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον,
για τον μέσο παρατηρητή, διότι συνδυάζει την οδύνη
με την ευγένεια. Ο μέσος παρατηρητής
( έχων την σιγουριά και την αυτεπίγνωση του μέσου μαλάκα)
προσεγγίζει εμπειρικά, αλλά και διαισθητικά την όλη κατάσταση
και συμπεραίνει ότι το «χτένι» με καλπάζουσα ισχυρογνωμοσύνη
και πρωτοφανές πείσμα, τείνει ωσονούπω να φτάσει στον «κόμπο».
Ο «κόμπος» βέβαια ανθίσταται σθεναρά, επιδεικνύοντας,
με τη σειρά του, δύναμη χαρακτήρα και αφοσίωση.

Όταν μαθεύτηκε, εν τέλει, η «αυτό-απαγωγή του ήρωα μας
εις άτοπον»,(αυτοχειρία κοινώς) μείνανε όλοι με τα στόματα
ορθάνοιχτα να χάσκουν, ως μαύρες οπές.
Μεταξύ άλλων στομάτων, έχασκε και το στόμα του μέσου
παρατηρητή. Ο οποίος δια να διασκεδάσει (ως συνήθιζε)
τις τύψεις του, έκανε (ως όφειλε) και ένα «μέσο σχόλιο»,
από αυτά τα συνήθη του είδους.
{Εδώ πρέπει να τονίσουμε ότι τα «μέσα σχόλια» αποτελούν
την πεμπτουσία των σχολίων, ενός μέσου (καλή ώρα) παρατηρητή.}
Είπε λοιπόν:
«Κρίμα. ¨Ήταν βέβαια μια έκρυθμη κατάσταση την οποία
επιβάρυναν και αυτές οι ατέλειωτες χιλιάδες (δεν λες εκατομμύρια )
λέξεις των ανασκοπήσεων για το 2007 που φεύγει,
οι οποίες σαν χιονονιφάδες του τρυπούσαν το μυαλό.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι στη ακροτελεύτια αποστροφή
του μονολόγού του είπε:
«…αλήθεια, που πάνε τα 2007 όταν φεύγουν…;»
Ήταν και αυτά τα γαμημένα τα χριστούγεννα
που φέτος αποδείχτηκαν λευκά.»