Το γράμμα

Αγαπημένε φίλε […]
Μια μεγάλη διαδρομή, δύσβατη και επικίνδυνη,
ανοίχτηκε μπρος μου στα μέσα του τελευταίου καλοκαιριού.
Ήταν την ημέρα που με επισκέφτηκες στο ιατρείο
για να σου μετρήσω την πίεση για τρίτη φορά μέσα στο ίδιο
εικοσιτετράωρο. Ήταν τότε όταν διαπίστωσα πως έχω
να κάνω με έναν ευφάνταστο επινοητή κομψών μυστηρίων.
Έναν υποχόνδριο. Κι όταν αργότερα, το βράδυ της ίδιας μέρας,
βγήκαμε για φαγητό ( μετά από δική σου πρόταση)
συνειδητοποίησα ότι απέναντι μου έχω έναν άνθρωπο
ο οποίος κρύβει μέσα του ένα μαντείο.
Ένα δελφικό μαντείο με τα όλα του. Με το ιερό άβατό του,
την Πυθία του, τους ιερείς του, τα ψυχεδελικά βοτάνια του,
τον Απόλλωνά του, την κιονοστοιχία του, τους αμφίσημους
χρησμούς του, τους αμφίθυμους παραλογισμούς του
και τα ντούμπλεφαστ πανωφόρια του.
Το οποίο μαντείο τον ορίζει, του σκίζει το στήθος,
και του δίνει ορνήνειες για να πορεύεται. Οι μακρές
συναντήσεις και συζητήσεις που ακολούθησαν , και συνόδεψαν
δροσερά, τον περασμένο Ιούλιο, μου αποκάλυψαν έναν από
τους πιο αφόρητους και ελκυστικούς ανθρώπους που έτυχαν,
άπαξ, στον δρόμο μου. Έναν «τύπο» που επέμενε να εκδίδει
διαρκώς «διατάγματα», με αποδέκτη τον εαυτό του.
Έναν παραγγελιοδόχο του εαυτού του…
με ένα ακατανίκητο εσωστρεφές ένστικτο, που τον
παρασύρει να ενεργεί πάντα με τον «ίδιο» τρόπο,
έχοντας πάντα την υποτιθέμενη δυνατότητα να ενεργεί
διαφορετικά. Έναν υποτελή , μιας ακατανίκητης εσωτερικής
πλάνης. Έναν δεσμώτη που κάθε βράδυ απελευθερώνει
όλη την μυθολογία των δαιμόνων που τον σιγοτρώγουν ,
και αμφιρρέπει μεταξύ των ευγενών αισθημάτων,
και των σφοδρών καταιγίδων νοσηρότητας.
Ένα αηδόνι που πότε κελαηδάει , πότε γκαρίζει, και πότε
βρυχάται. Τι τα θες δηλαδή… μιλάμε για έναν κανονικό
άνθρωπο, εις την ν.
Προκειμένου να εξυπηρετήσει τα φαντάσματά του,
εύκολα ένα απλό εποχιακό συνάχι, το βαφτίζει σπάνια
τροπική ασθένεια.
Στις πρόσφατες τηλεφωνικές επικοινωνίες μας ,
(ομολογουμένως ζεστές και αναπάντεχα άνετες) έτυχα μιας
εξαιρετικά ευχάριστης αναγνώρισης, από μέρος σου,
η οποία γαργάλησε την αυταρέσκεια μου.
Πέραν των καλών λόγων σου, και των κολακευτικών
κρίσεων σου, για την επιστημονική μου κατάρτιση και επάρκεια,
με έκανες να υποθέσω πως μου χρεώνεις ιδιότητες
μιας μασκοφόρου-αμαζόνας.
Με οδήγησες να νοιώσω πως το ισοδύναμο του αποτυπώματος
που άφησα εντός σου, μοιάζει λίγο με princes warrior.
Σε ενημερώνω όμως ότι δεν είμαι η Ζίνα.
Κατόπιν «έριξες» στην κούρσα και άλλους,
πιο ακατάστατους και παθιασμένους χαρακτηρισμούς,
οι οποίοι άρχισαν να με κάνουν να «στέκομαι» άβολα.
Το «στερέωμα» των λόγων σου, άρχισε ιλλιγιωδώς να
μεγαλώνει, και η ολόθερμη επικοινωνία μας μετατράπηκε
σε έναν τερατώδη θαυμασμό, από μέρους σου.
Στο ξαναλέω όμως, ούτε η Ζίνα είμαι, ούτε η μαμά σου.
Όλα τούτα με έφεραν σε μια κατάσταση αναζήτησης
πόρου διαφυγής. Σε μια αγωνία απόδρασης από τους
θαλάμους και τις στοές σου. Έκλεινα το τηλέφωνο
και ψηλαφούσα το είδωλο μου στον καθρέφτη,
για να βεβαιωθώ πως πράγματι έχω δυό χέρια, δυο πόδια,
μύτη, στόμα, κώλο, βυζιά, και δεν είμαι αυτό το εξωγήινο ον
που περιγράφεις. Οι βαριές χειροπέδες του ιδεατού και του
αιώνιου δεν μου ταιριάζουν, το φθαρτό μου πάει καλύτερα
και μου κάνει ωραίο μπούστο.
Και δες τώρα που, ενώ μια διπλή και τριπλή δύναμη με εμπόδιζε
να σηκώσω το ακουστικό, μια άλλη πιο δυνατή, πιο μισητή,
πιο άτιμη και διπρόσωπη με οδηγούσε να το κάνω.
Και άρχισε να γκρεμίζεται βίαια το σκηνικό αμοιβαίας
εμπιστοσύνης και εκτίμησης που είχαμε στήσει.
Εκεί ακριβώς ήταν που αποφάσισα να σου γράψω.
Δήλωσες απερίφραστα ότι είσαι ερωτευμένος μαζί μου,
και όταν τέλειωσες τα χέρια μου έτρεμαν.
Από συγκίνηση ή από τρόμο, δεν γνωρίζω.
Ωραία λοιπόν, δεν μένει παρά να δούμε τι ακριβώς γνωρίζεις
για τον έρωτα.
Διότι, θα σου θυμίσω, κατά δική σου δήλωση, ο έρωτας δεν υπάρχει,
αλλά και να υπήρχε δεν θα τον χρειαζόμασταν. Θα αρκούσε
μια ορμονοθεραπεία για να τον καταστείλει .
Όταν όμως, αγαπημένε φίλε, οι πραγματικές ωδίνες του έρωτα
αρχίσουν, οι συσπάσεις του νου επιταχύνονται
και ο προστατευτικός υμένας της σωφροσύνης σπάει.
Και παραδίδει άνευ όρων το σώμα σε μια κόκκινη κόλαση.
Μια «πανταχόθεν» φωνή σου φωνάζει: «Αυτό που ζήτησες
σου παραχωρήθηκε…για να δούμε τώρα τι θα το κάνεις».
Κι άντε τώρα να συμφιλιωθείς με τις σκιές σου.
Δεν υπάρχουν εύκολα «γεννητούρια», ούτε «10 έξυπνοι τρόποι
για να ξερωτευτείτε», ούτε «12 μυστικά για να αγαπηθείτε ανώδυνα»
ούτε «10 αλήθειες για το Βιτάμ»…(πλάκα κάνω).
Τότε λοιπόν εμείς οι ακατάστατοι, που μέχρι πρότινος, χαμηλόφωνα
κουβεντιάζαμε στο μισοσκόταδο, παίρνουμε καραμούζες,
φοράμε φουστανέλες και χοιροκεφάλες, και με φάλτσες στριγκλιές
περιφερόμαστε στα σοκάκια.
Αλλοίμονο μας όμως , δεν μας πάει.
Αγαπημένε μου, πιστεύω πως οι ενδογενείς εφιάλτές σου
θα συνεχίσουν να σε κατακλύζουν, και η φρενιτιώδης ορμή τους
δεν ανακόπτεται από την επίφαση του έρωτα που ξαφνικά προέβαλες.
Νομίζεις ότι μ΄ αγαπάς. Είναι, απλώς, αυτό το μπλεγμένο κουβάρι
των ταπεινών γαστρικών επιθυμιών που όλοι έχουμε εντός μας.
Το οποίο εσύ, με αγωνιώδεις ταχυδακτυλουργικές προσπάθειες,
επί χρόνια προσπάθησες να κρύψεις (ή να αγνοήσεις),
και τώρα αποφάσισες να παραδεχτείς ότι είναι υπαρκτό.
Δεν είναι έρωτας… είναι το τρυφερό πένθος της παρακμής
του σώματος. Είναι οι αλγεινές και τσιγγούνικες εκχωρήσεις
συμπόνιας, προς τον εαυτό μας…όταν ψυχανεμιζόμαστε
πως η καλούμπα του βίου αποσώνεται.
Και εσένα, όπως και εμένα, η «ομοιότητα» των ανθρώπων
σε βολεύει, όταν δεν σε κουράζει.
Και η «διαφορετικότητα» σε μαγεύει, όταν δεν σε τρομάζει.
Είσαι δηλαδή εντελώς κανονικός…και δεν το ήξερες.
Δεν είμαι το πεπρωμένο σου…αλλά μια τυχαία ζαριά στο
τάβλι της ζωής σου. Μακάρι να ήμουν εξάρες.
Ποιος δεν είναι δυσανεκτικός στο ασσόδυο.
Αρνούμαι να συνεχίσω και να παίξω τον ρόλο του ιαματικού
μεγάλου έρωτα. Αδυνατώ να γίνω το αντιβιοτικό σου.
Σε θέλω άρρωστο…όπως είσαι...
Σήμερα είναι Τρίτη.
Παίρνω το πλοίο ξημερώματα του ερχόμενου Σαββάτου.
Πάρε το βραδινό ΚΤΕΛ την Παρασκευή από Σαλονίκη.
Ραντεβού στο Βόλο. Σε θέλω.