Πριν το γράμμα.

«Μην ψάχνεις για γλυκόλογα και τρυφερούς τρόπους
κατασκευασμένης συνεννόησης με τους άλλους.»
έλεγε στον εαυτό του συχνά.
«Εσένα σου χρειάζεται μια κανονική και ικανή γλώσσα…
ακριβής και δραστική»
συνέχιζε με ύφος αυστηρού πατέρα, νουθετώντας τον εαυτό του.
«Σου αρκεί μια συλλογή φρόνιμων και σοφών παροιμιών»,
συμπλήρωνε.
Και συνέχιζε: «..μόνον έτσι θα διαφύγεις από τον κίνδυνο
καταβύθισης στις μολύνσεις και στις ιώσεις…
στην τρέλα και στην κατάθλιψη των πολλών…
στην απολεσθείσα συνειδητότητα των αχθοφόρων αδαών…»
Τέτοιους επικίνδυνους ακροβατισμούς επιφύλασσε
για τον εαυτό του.
Και ενώ την μια έλεγε «Ιδού εσύ…» μπρος στον καθρέφτη,
αυτοθαυμάζοντας τον αυτάρκη κυνισμό του,
και τον μοναχικό ορθολογισμό του…
την άλλη, ως Δον Κιχώτης, πετροβολούσε την πανσέληνο.
Είχε ετοιμάσει φέτος, και είχε οργανώσει με επιμέλεια ,
την χειμερινή του επίθεση. Μοιραζόταν τον καναπέ
μπρος στην τηλεόραση με πιστούς και αχώριστους
συμμάχους: betadin, οινόπνευμα, αποστειρωμένα
χαρτομάντιλα, απιονιστή αέρα, αντιπυρετικά,
αντιβιοτικά, κορτιζόνη για τον φόβο των αλλεργικών σοκ,
και κάπου κάπου κάνα lexotanil. Ο καναπές του
ήταν το θέατρο των μαχών του, εκεί πολεμούσε
τους δαίμονες και γιατροπόρευε τον εαυτό του.
Πάνω σ΄ αυτόν, ξυπνούσαν τα τελώνια που τον ορέγονταν.
Ακάραια και μικρόβια, μύκητες και βακτηρίδια , ιοί,
αραχνίδια, μαινάδες, ερινύες, καρτσαμπάδες
και κάθε είδους μικροοργανισμοί.
Αυτοάνοση παλαβομάρα, και σαρκοβόρος ιαματικός τρόμος,
που κανείς γιατρός δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει.
Στην τσέπη είχε πάντα αντιτετανικό και αντιλυσσικό ορό
δια παν ενδεχόμενο. Μην τον δαγκώσει ο εκτυπωτής
στο γραφείο, μην τον γρατσουνίσει κάνας συνδετήρας,
μην τον αγκυλώσει κάνα τριαντάφυλλο,
μην τον προδώσει καμιά ματαιωμένη προσμονή.
Χρόνια τώρα αγαπάει να απεχθάνεται όσους θεωρεί
«άσχετους» , αυτός ο γητευτής τον νοσηλευτών,
ο τιμωρός του εθνικού συστήματος υγείας,
το άχθος των ασφαλιστικών ταμείων,
ο εραστής των διακεκριμένων διαγνώσεων,
ο φόβος και ο τρόμος των ανυποψίαστων και των αδαών
που δεν μπορούν να φανταστούν πόσοι κίνδυνοι
επιβουλεύονται την υγεία τους καθημερινώς,
ο οξυδερκής ανθρωπομέτρης κάθε ασυγχώρητης
αδυναμίας και κάθε θλιβερής εξάρτησης.
Η ανυπαρξία «πλοκής» στο καθημερινό σίριαλ
της υγείας του, τον κουράζει.
Πάντα έπλαθε ένα σενάριο συνομωσίας
των μικροοργανισμών εναντίον του, που τον
κρατούσε σε κατάσταση κόκκινου συναγερμού.
Και οι χειραψίες προσεκτικές…Πάντα έτοιμος
να απολυμάνει όποιο σημείο του σώματος ερχόταν
σε επαφή με «ξένο» σώμα.
Τελευταία, στα φιλιά και στα χάδια των ερωτευμένων,
στο δρόμο και στα παγκάκια του πάρκου, βλέπει αμοιβαία
προσχεδιασμένη αυτοκτονία.
Στις κοινόχρηστες τουαλέτες των εστιατορίων βλέπει
να μπαινοβγαίνουν μελλοθάνατοι.
Ικανός να ρίξει σε κρίσεις πανικού, απόγνωσης και κατατονίας
γειτόνους, γνωστούς, συναδέλφους, συγγενείς, νοσηλευτές,
γιατρούς, γυναίκες και άντρες.
«Κοφτερή και αμείλικτη» την θέλει την επικοινωνία…
Δραστική σαν ενδομυϊκή ένεση.
Γραμμική σαν καρδιογράφημα νεκρού.
Κατανοητή και σαφής σαν λίστα αντενδείξεων αντιβιοτικού.
Σταράτη σαν ιατρική διάγνωση…
Τις συνταγογραφήσεις των αναρίθμητων γιατρών,
που κατά καιρούς τον εξέταζαν και τον κουράριζαν,
τις αρχειοθετούσε με προσοχή.
Τις κατέτασσε ανάλογα με την λογοτεχνική
και φιλολογική τους αξία. Διέκρινε ποικιλίες ύφους,
ρυθμού και διάθεσης. Τις έκρινε για την γλωσσική
τους αρτιότητα και την εννοιολογική τους καθαρότητα.
Ανακάλυπτε σ΄ αυτές ποιητική διάθεση, όταν υπήρχε,
και τις διέκρινε ανάλογα με τον βαθμό υπαρξιακής
αγωνίας που έκρυβαν, και φιλοσοφικής ενατένισης
που απέπνεαν.
Σε κάποιους συνταγογράφους–γιατρούς αναγνώριζε
εξαιρετικό ταλέντο και γραφή υψηλής ιαματικής αξίας.
Στις επιστολές-υπομνήματα που τους έστελνε,
φρόντιζε να είναι ελεγχόμενα εγκάρδιος,
πλην όμως πάντα λακωνικός και ευθύς. Σε κάποιους έκανε
παρατηρήσεις και διορθώσεις που αφορούσαν στο ύφος
και στην ηθική διάσταση των συνταγογραφημάτων τους.
Τα γραμματικά και συντακτικά λάθη, βέβαια,
επιπλήττονταν και κατακεραυνώνονταν δίχως έλεος.
Αλλά, όλα αυτά μέχρι χθες…
Χθες έλαβε ένα γράμμα που κλόνισε
όλο τον θίασο των φαντασμάτων του.
Χθες, η κτηνώδης και αξιοθρήνητη σιγουριά του, ηττήθηκε.
Χθες κάποια, του έστειλε μια νεροποντή και τον έκανε λούτσα.
Χθες, η κρυφίως έρπουσα βαρβαρότητά του, εξημερώθηκε.
Χθες, οι πανούργες αλυσιτελείς αιτιάσείς του, ψόφησαν
σαν φαρμακωμένα σκυλιά.
Ο λόγος ήταν προφανής: ερωτεύτηκε.

Ήταν μια ειδικευόμενη γιατρός 33 χρονών.
Κοντούλα και όμορφη, με μάτια αστρίτη,
και καρδιά βαρβάτου αλόγου ιπποδρομιών.
Το έτερο δυνατό σημείο της, που τον γοήτευσε
και τον συνεπήρε, ήταν η αφηγηματική της δεινότητα.
Ώρες ολόκληρες του διηγούνταν τη ζωή της.
Ο συναρπαστικός αφηγηματικός της τρόπος,
σε συνδυασμό με το βαθύ σαν πηγάδι μνημονικό της,
την έκανε να μοιάζει στα μάτιά του, ελάχιστα
«κοντύτερη» απ΄ τον Όμηρο, ισοϋψής σχεδόν
ενός Ηρόδοτου, και εφάμιλλης τεχνικής επάρκειας
ενός Χόρχε Λουί Μπόρχες.
Χωρίς καλά-καλά να το γνωρίζει ο ίδιος,
του είχε πάρει το μυαλό.
Εκτός από το μυαλό όμως, του είχε πάρει,
κατ΄ επανάληψη, και την πίεση. Του είχε μετρήσει
το ζάχαρο, τα τριγλυκερίδια και το ουρικό οξύ.
Όλα αυτά λίγους μήνες πριν. Κατά την περίοδο
της παραθέρισης του στη Σκόπελο, τον περασμένο Ιούλιο.
Συγχρόνως με την ειδικότητα της, έκανε το «αγροτικό» της
στο κέντρο υγείας του νησιού. Και εκεί γνωρίστηκαν.
Ο τρόπος που του είχε προτείνει, μια πιο ήπια αντιμετώπιση
της υπέρτασης χωρίς φάρμακα, και ο έγκυρος και πειστικός
της λόγος για τους ισχαιμικούς κινδύνους που ελλοχεύουν
στη κακή διατροφή, λόγω του σακχαρώδη διαβήτη τύπου Β΄,
τον είχαν εντυπωσιάσει. Κυρίως όμως, του
είχε καρφωθεί, σαν ψαροκόκαλο στον ουρανίσκο,
η κουβέντα που του είχε πει την τελευταία μέρα
των διακοπών του, λίγο πριν μπει στο καράβι για Βόλο:
« κάποια στιγμή θα σου αποδείξω πως ο λαβύρινθος
που νομίζεις ότι είσαι, δεν είναι παρά μια ευθεία γραμμή…»
Από τότε είχαν γεμίσει τα άπειρα ερμάρια του νου του,
απ΄ αυτήν.
Ως που χτες έλαβε το γράμμα...

(συνεχίζεται)