Με το μυαλό στραμμένο στο παιχνίδι...

Νάμαστε και πάλι στην αφετηρία.
Κυκλικά αενάως επανερχόμαστε.

Όπως στο βουδιστικό Ζεν,που είναι και της μόδας
στα Κολωνάκια.
Νάμαστε και πάλι στην ακτή και αγναντεύουμε
την ιστορία του απέραντου ανοιχτού
πελάγου των ανθρώπων.
Εδώ στη γλυκιά θαλπωρή των γνώριμων πραγμάτων.

6 δισεκατομμύρια άνθρωποι,
6 δισεκατομμύρια όνειρα για μία και μόνη γη.
3 δισεκατομμύρια παιδιά,
3 δισεκατομμύρια εκδοχές για έναν μοναδικό κόσμο.
3 δις παιδιά… με τα ρολόγια τους σταματημένα
σε έναν άλλο χρόνο, (στον χρόνο της λευκής και αθώας,
άγραφης σελίδας). Παίζουν αποροφημένα, αγνοώντας
τον κίνδυνο των γραφιάδων, που καραδοκούν να μουτζουρώσουν
τις σελίδες. Με το μυαλό στραμμένο στην μοναδική άρνηση
του πένθους: Στο παιχνίδι.
Αφοσιωμένα τα σκασμένα, δίχως όρους, στο παιχνίδι τους,
γίνονται αυτόπτες μάρτυρες των πιο φανταστικών
περιστατικών.
Γίνονται ήρωες των πιο ανομολόγητων περιπετειών.
Με πειρατές και σμιλόδοντες, με ετεροδοντόσαυρους
και ληστές, με βασιλοπούλες και φαντάσματα,
με φράχτες και πράσινους αγρούς.
Παίζουν… Κι οι γονείς τους τα κοιτούν έκθαμβοι,
καθώς τα δικά τους φαντάσματα ριγούν και πέφτουν
φοβισμένα κίτρινα και θλιβερά, σαν φύλλα του Οκτωβρίου.
Καθώς παίζουν τα άτιμα, συντονίζονται, σχεδιάζουν
και χοροστατούν σε μια εκκωφαντική διακήρυξη-καταγγελία ,
κατά του οκνηρού πνεύματος και της δύσμορφης ψυχής,
κατά του καψερού ναρκισσισμού και της κακομοίρικης
ματαιοδοξίας, κατά των μακάβριων υποκατάστατων
της πραγματικής ζωής, κατά της βρωμερής «σάλτσας»,
στα έγκατα της οποίας σιγοβράζει κάθε ταπεινό συμφέρον,
ενάντια σε κάθε τζάμπα χαμένο καλοκαίρι,
ενάντια σε κάθε τι που φράζει το δρόμο προς την γλυκιά
ανταπόκριση του άλλου, ενάντια σε κάθε τι που χωνεύει
το παν μέσα σε ένα καζάνι νεκρής από καιρό εμπιστοσύνης.
Διότι μια και μόνο προϋπόθεση χρειάζονται τα παιδιά
για να συνεχίσουν απρόσκοπτα το παιχνίδι τους:
την εμπιστοσύνη.
Η γενικευμένη έλλειψη της, είναι πλέον ολοφάνερη,
σε τέτοιο βαθμό, και με τέτοιο τρόπο, ώστε δεν το παρατηρεί
και δεν το αντιλαμβάνεται κανείς.
Εν τέλει, μόνο παίζοντας «οικεί στ΄ αλήθεια ο άνθρωπος,
στη γης ετούτη…»

Ήξερε, λέει, όσο «ζούσε» να εμπιστεύεται και να μοιράζεται…
Να εκδύεται κάθε βεβαιότητας, και να αφιερώνεται
στο παιχνίδι. Τώρα οι λάβροι ατμοί του «κομμωτηρίου»
περιζώνουν και απομυζούν το κεφάλι της μαμάς,
και οι υψηλές συχνότητες της λεγόμενης «πραγματικότητας»
αποστεγνώνουν το φαλακρό κρανίο του μπαμπά.
Με ρηχή πομπώδη σιγουριά κάθονται
και άμα αποφάνε το σούσι τους...
αίφνης, μεταμορφώνεται η πλατεία Κολωνακίου
σε fitness βουδιστικό μοναστήρι, και ρωτάνε:
«Έφτασες στο Ζεν, ή ακόμα αγάπη μου;»
Και απαντάει η ηχώ τους:
«κάνω διάλειμμα για να δω Δρούζα,
και θα συνεχίσω μετά…Μπορώ;»
Και να φανταστείς, όταν ήταν μικρότεροι
τους «έφτανε ένα νεκρό σπουργίτι για να τους κάνει να πονάν».

Ακούω το τρεχαλητό των παιδιών μες στο σπίτι,
ημιθανής στον καναπέ.
Οι γυμνές πατούσες «πλατσουρίζουν» πάνω στο μωσαϊκό
και χτυπούν σαν ταμπούρλο τα σανίδια.
Κάποιες φορές με τσαντίζουν που κάνουν θόρυβο και δεν
μ΄ αφήνουν να ησυχάσω.
Άλλες φορές τα ψάχνω, σαν τον τυφλό με το λύχνο,
μέσα στο σκοτάδι. Σαν μέσα σε κάποιο ακαθόριστο, θολό,
σβησμένο απ΄ τα χρόνια όνειρο.
Αυτά είναι εκεί και τρέχουν. Μάλλον εγώ είμαι κάπου αλλού.
Βαστούν σφιχτά στο χέρι το πιο όμορφο καλοκαιρινό κοχύλι,
με την ίδια σιγουριά και αυταπάρνηση που θα βαστούσαν
τις τύχες του σύμπαντος στα χέρια τους.
Έτσι κοιτάν οι γονείς τα παιδιά. Σαν παρατεταμένα σήματα
μορς προς το μέλλον. Σαν αναβοσβήματα ασθενούς
φάρου στο πέλαγο, που "σημαίνουν" την υστεροφημία τους
στην επόμενη στεριά.(γενιά)
Αλλά, αυτό είναι μια ψευδαίσθηση,
από την οποία δύσκολα ξεφεύγεις.
Μια βολική αυταπάτη.
Τα παιδιά δεν είναι των γονιών τους,
είναι κυρίως του εαυτού τους.
Κι αν πρέπει ντε και καλά να είναι παιδιά κάποιων…
... τότε είναι ολονών.