ΑΜΟΡΓΟΣ

Παίρνω ανάσα και βουτάω…παίρνω αμπάριζα και βγαίνω.

Πρόλογος..;
Πρόλογος δεν υπάρχει.

Κυρίως θέμα..;
Κυρίως θέμα δεν υπάρχει…ως συνήθως.
Δημιουργείται, εξελίσσεται μοναχό του.
Βιώνεται στο δρόμο, στο πεζοδρόμιο, στη διαδρομή.
Μιλάω ασύστολα με υπονοούμενα, με υπαινιγμούς κάργα,
με σπόντες, με καρφιά, με μπετονόκαρφα, προς πάσα κατεύθυνση.

Ένας βλόγερ μπορεί να θυσιαστεί στη μανία της συμμετρίας.
Μπορεί ελεύθερα νάναι πρεσβύωψ, να βλέπει δηλαδή όσα
μάκρυναν, κι όχι όσα ζύγωσαν.
Μπορεί ελεύθερα να πάσχει από δαλτονισμό,
ή από ακατάσχετη λογοπαιγνιολογία,
ή από άσχετη εξομολογητικότητα.
Μπορεί να στερείται οποιασδήποτε αυτόνομης αξίας.
Μπορεί η εμμονή του στην «αποτελεσματικότητα»,
να έχει ναρκώσει την φαντασία του.
Δυνάμει, ή εν ενεργεία, συγγραφεύς-κειμενογράφος,
έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να υποδύεται την ωραία κοιμωμένη,
ή να «υπαινίσσεται» έναν κοιμώμενο δράκο,
που κάποτε εκστατικά θα τον θαυμάσει ο εκδοτικός κόσμος
να βρυχάται και να εκπέμπει σπινθήρες, καπνούς και φλόγες
στα ταλαιπωρημένα μούτρα των αδίστακτων αναγνωστών του.
Ένας βλόγερ ακόμα κι αν έχει εγκλιματιστεί στην αποτυχία
(λιγότερο από δέκα σχόλια ανά πόστ),
και δεν έχει καβατζάρει τα 30 έτη, προλαβαίνει να απαγκιστρωθεί
και να διαφύγει της κατάθλιψης.
Εάν τα χει περάσει (τα 30) τότε μπορεί χωρίς τύψεις
να απολαμβάνει την καταδίκη του να αμφιρρέπει μεταξύ
ενός φλύαρου βερμπαλιστικού συμβολισμού,
ή ενός αφοριστικού ρομαντισμού.
Ή, τέλος πάντων, όπου αλλού του κάνει κέφι.
Όπως και να ΄χει, η μονομανία, η κατάθλιψη,
η αυτοχειρία πιθανότατα πλέον να μοιάζουν μονόδρομος.
Δεν είναι όμως.
Το «Πούλιτζερ» κάπου στο βάθος παραμονεύει.

Είναι πολλά που συμβαίνουν γύρω μου ,
τα οποία αδυνατώ να τα διαχειριστώ ικανοποιητικά.
Γλιστράνε σαν την άμμο μέσα από τα δάχτυλα.
Καμιά φορά στήνω έναν χορό ένοχης σιωπής γύρω τους.
Τα κοιτώ και δεν μιλώ.
Μπουκώνομαι σαν να μασάω χαλίκια,
και δεν «κατεβαίνουν» με τίποτα από τον οισοφάγο.
Ενίοτε όμως αποδεικνύονται χρήσιμα.
Είναι χρήσιμα για να καταγράφεται το μέτρο της «επίτευξης»,
ο βαθμός προσπέλασης του ορίζοντα.
Είναι χρήσιμα για να μη μας απελπίζει
ο «ορίζοντας του ανέφικτου» που πάντα απλώνεται μπροστά μας.
Διότι το ΄χουν αυτό οι ορίζοντες. Είναι ανέφικτοι.
Μετακινούνται διαρκώς παραπέρα,
όσο επιχειρούμε να τους ζυγώσουμε.
Τι διαολο-ορίζοντας θα ταν άλλωστε αν παρέμενε ακίνητος,
εύκολη λεία για κάθε Δον Κιχώτη;
Παρ΄ όλα αυτά, κρίνεται προνομιούχος ο πάσα ένας
ευψώνιστος Δον Κιχώτης, ο οποίος, όντας έχων ορίζοντες,
τους επιδιώκει και τους κυνηγά.
Διότι δίχως αυτούς, δεν θα ταν τίποτα, παρά μόνο
ένας αχρείος μεσο-ευδαιμονιστής, ένας μικρο-ευζωιστής,
ένας Σάντζο Πάντζα της σειράς.
Έρμαιο κάθε ευκολοκατάκτητου, ακίνητου ψευτορίζοντα.
Οι ορίζοντες λοιπόν, τα όνειρα και οι ουτοπίες, αποτελούν
τους μοναδικούς χρήσιμους και «ρεαλιστικούς» στόχους.
Σε βοηθούν κατά κάποιο τρόπο να «ξέρεις τί σου γίνεται».
Αρκεί μόνο να μετακινούνται διαρκώς.
Εν τέλει πρέπει να είναι αρκούντως «ανέφικτοι»,
για να είναι ικανοποιητικά «ρεαλιστικοί».
Γιατί, το να «επιδιώκεις» μια πολυτελή μεζονέτα
με πισίνα στην κατακα(η)μένη Πεντέλη,
και ένα τρίλιτρο ακριβό SUV όχημα, για να το στολίσεις
μπλε πλαστικά σημαιάκια κατά την επικείμενη
προεκλογική «φιέστα», δεν λέω, είναι ένας στόχος,
ένα όνειρο, ένας ορίζοντας.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι «ξέρεις και τί σου γίνεται».
Παίρνω ανάσα και βουτάω…παίρνω αμπάριζα και μπαίνω.

ΥΓ. Το παρόν πόνημα αποτελεί αμάχητη απόδειξη περί
της οφελίμου αξίας των διακοπών.
Το ενεπνεύσθιν κοιμώμενος και άρτι αφιχθείς εκ διακοπών.
Ονειρευόμουν ότι άλλαζα τον κόσμο,
ξυπνώντας διαπίστωσα
ότι άλλαζα κανάλια με το τηλεκοντρόλ.