συνεχίζουμε με ελαφρολαΐκό πρόγραμμα

Παρά το ότι προσπαθώ επιμελώς να είμαι in tune με τα κύτταρά μου, ετούτο δεν είναι πάντα εφικτό. Τι λέω; μερικές φορές μοιάζει αδύνατο.
Τελευταία δε, αυξάνονται οι ¨κοινωνικές¨ εκρήξεις στο ασταθές ταξικό περιβάλλον της κοινότητας των δισεκατομμυρίων κυττάρων που με αποτελούν. Μερικές φορές μού ΄ρχεται , αν μπορούσα, να εξωθούσα τις αντιμαχόμενες φατρίες τους σε αλληλοσπαραγμό. Να τις οδηγούσα σε αλληλοφάγωμα , και ας σκορπιζόμουν και γω μαζί τους στα ¨εξ ων συνετέθει¨ . Έτσι που όλα αυτά τα άθλια κύτταρά μου, κωστή να ψάχνουν, και κωστή να μη βρίσκουν.
Πέρα όμως από τις διαμάχες τους και τις επιμέρους διαφορές τους, ετούτον τον καιρό, αυγουστιάτικα, όλα τα αλητήρια κύτταρα, (από τα ¨μπουρζουά¨ εγκεφαλικά, έως τα ταπεινά της κερατίνης των νυχιών) προσδοκούν διακαώς άραγμα. Θέλουν διακοπές. Δεν τα αδικώ.
Σ΄ αυτήν την σπάνια περίπτωση ομοψυχίας, δεν μπορώ παρά εξαντλήσω τα περιθώρια των συνεπειών…Αναλαμβάνω την ευθύνη τόσων δισεκατομμυρίων ¨θέλω¨, και σιγοντάρω την συστράτευσή τους, προς την κατεύθυνση της προσδοκίας των διακοπών.
Αν έχετε να παρατηρήσετε κάτι …παρακαλώ ελεύθερα.
Ή, αν έχετε κάτι τέλος πάντων να μου προτείνετε για την συνετή διαχείριση της κατάστασης …μην διστάσετε.
Καμιά φορά αναρωτιέμαι, αν όλα ετούτα τα δισεκατομμύρια ¨θέλω¨ των κυττάρων μου, είναι πραγματικά και δικά μου ¨θέλω¨. Αν δεν είναι, η κατάσταση βαίνει επιεικώς ανησυχητική. Είναι σαν τα κύτταρά μου να ψέλνουν χαιρέκακα την εξόδιο ακολουθία του ¨είναι¨ μου. Διότι ουδείς μπορεί να επιβιώσει χωρίς το ¨είναι¨ του, και επιπλέον με τα ¨θέλω¨ του ¨φορετά¨ και εξαρτώμενα από τις διαθέσεις των ατίθασων κυττάρων του.


Αυτά.