"ελβιέλες"

Το ευτυχές ενδεχόμενο να έρθεις αντιμέτωπος με μια αναπάντεχη ονειροπόληση, όπως τότε, (όταν ακόμα αυτό συχνά σου συνέβαινε) όλο και απομακρύνεται. Ή, μάλλον καλύτερα, αυτό το ενδεχόμενο μετατίθεται συνεχώς στο επέκεινα των πιο δύσβατων τύψεων, και ενσταλάζεται με εύθραυστες λέξεις, σταγόνα-σταγόνα, συλλαβή- συλλαβή, γράμμα-γράμμα, σε ένα μυστικό μπουντρούμι, για του οποίου την ύπαρξη όσο πιο πολύ βεβαιώνεσαι, τόσο περισσότερο με σιγουριά ξέρεις , ότι δεν θα το ανακαλύψεις ποτέ.
Ποδένεσαι με ιεροπρεπή τρόπο τις παλιές άσπρες «ελβιέλες» (μα που τις ξέθαψες;)
οι οποίες τότε παλιά, ορμήνευαν τα εφηβικά σου βήματα. Και βγαίνεις να καταδιώξεις μέχρι θανάτου, να προφτάσεις, να αιχμαλωτίσεις και να βασανίσεις , ότι σε έχει εγκαταλείψει. Ότι από καιρό σου έχει φύγει. Μπας και σου μαρτυρήσει την κρυψώνα του.
Μια επαρχιακή εφημερίδα σου ζήτησε ένα κείμενο με τον όρο να μην υπερβαίνει τις 250 λέξεις. Παρά το ευμετάβλητο των συναισθημάτων τους, τα κείμενά σου, δεν εννοούν τέτοιους περιορισμούς.
Εκτάκτως και αυτήν την Πέμπτη που έρχεται, σκέφτεσαι σοβαρά να επισκεφτείς το μουσείο που φιλοξενεί τον πίνακα, του οποίου χρόνια τώρα παλεύεις ως μετεωρολόγος, να εξηγήσεις τα καιρικά φαινόμενα. Κι ας εικονίζει αιώνες τώρα ένα διαρκές βροχερό φθινόπωρο.
Την Παρασκευή θα εισέλθεις στη γλυκιά θαλπωρή της τοπιογραφίας των γνώριμων πραγμάτων, και θα ταχθείς ανοικτά υπέρ, των ξαναμένων ακτών, των σταματημένων ρολογιών, των επαναφορτιζόμενων μοτέρ σούβλας τριών ταχυτήτων, των απρόσμενων απογευματινών ερώτων, του απέραντου ανοιχτού πελάγους των επαναλαμβανόμενων κατ΄ έτος αλλεπάλληλων πρωτομαγιών, των ευφάνταστων κομψών μυστηρίων που οι παρέες επινοούν. Οι παρέες, ποδεμένες τις «ελβιέλες» τους, θα πορεύονται, ελπίζοντας να συνυπάρξουν συμφιλιωμένες με το φως, εν ειρήνη. Πάντα βέβαια με την ρομαντική ψευδαίσθηση ότι ορίζουν τα βήματα τους.