κείμενο λογικού χαρακτήρα, που ωστόσο απέχει πόρρω από αυτό που θα ονομάζαμε αξιέπαινη προσπάθεια

Το ανέκδοτο χειρόγραφο, ενός αγνώστου συγγραφέως, του οποίου χειρογράφου ουδείς ποτέ έτυχε την χαρά της ανάγνωσης , μοιραίως καθίσταται φύσει ανύπαρκτο.
Αυτό άλλωστε το συμπέρασμα θα επέβαλε η λογική και σημειολογική τάξη.
Ει μη μόνον εάν, κάποιος (έστω ένας, έστω για μια στιγμή) λαχτάρισε διακαώς , έστω και ανεπιτυχώς, να διαβάσει το χειρόγραφο, τότε ηδύνατο να θεωρηθεί θέσει υπαρκτό. Αν και φύσει ανύπαρκτο.
Τούτη η σημαίνουσα αντίθεση μπορεί να αποτελέσει αίτιο παρουσίας και μέσο διάκρισης, κάθε εν δυνάμει ύπαρξης. Έστω και ανύπαρκτης.
Διότι, οτιδήποτε ανύπαρκτο (ή έστω επιδεικτικά απόν) υφίσταται, εξ αιτίας κάποιας απουσίας βούλησης του υποκειμένου να αποδεχθεί την μη-ύπαρξη του.
Εάν χάριν λογο-παιγνίου, γυρνούσαμε το σακάκι και τα μανίκια τούτου του συλλογισμού προς τα μέσα, θα μπορούσαμε άραγε να υποθέσουμε ότι, η «εωσφορική» λαχτάρα και βούληση τινός, να ανακαλύψει και να αποδείξει την ύπαρξη μιας εποχής κατά τη οποία τα πάντα είναι ανύπαρκτα, θα ήταν δυνατό να επιφέρει ( αν όχι πλήρη ανυπαρξία των πάντων) τουλάχιστον ένα ισχυρό ράπισμα σε όσους ταυτολόγους προσδοκούν πνευματική δικαίωση (ή διεκδικούν πνευματικά δικαιώματα) επί του: «Εγώ ειμί η Αρχή» ;
«Σιγά μην είσαι ρε μεγάλε» θα απαντούσε ένας ετερολόγος.
Πάντως είτε επιλέγουμε τους ξεκούραστους συνειρμούς των ταυτολόγων, είτε τα λογοπαίγνια των ετερολόγων, καλό είναι να εξοικειωνόμαστε με την αστειότητα.
Αρκεί πάντα να αστειευόμαστε στα σοβαρά.