καλή χρονιά

Θαρρώ ότι ο τρόπος με τον οποίο μετράμε το πέρασμα του χρόνου εντός μας, δεν είναι αυτός των ρολογιών. Είναι αυτός που ορίζεται από τον γοργό ρυθμό των ερωτημάτων που θέτουμε, και τον ράθυμο βηματισμό των απαντήσεων που δεν έρχονται. Ο ίδιος ο Χρόνος όμως παραμένει το πιο δύστροπο και αγαπημένο ερώτημα χωρίς απάντηση. Στην αρχή του δεν συμβαίνει τίποτα, στη συνέχειά του δεν θα συμβεί πάλι τίποτα. Τον φαντάζομαι σε ένα σταματημένο χορταριασμένο βαγόνι, χειριστή μιας ηλεκτρικής καρέκλας, να αναζητά συνεχώς θύματα. Εκκαθαριστής των μόνων, των φοβισμένων και των πρόθυμων να πέσουν στην καυτή αγκαλιά της καρέκλας του. Απρόσμενα κοινότυπος.

Ήθελα να μάθω τα πάντα για αυτόν. Τελικά ελάχιστα κατάφερα.
Κουβαλάει εντός του εσώκλειστα τόσα και τόσα θαυμαστά και ευγενή, ο ίδιος όμως ούτε
θαυμαστός είναι, ούτε ευγενής.
Λες τάχα, η περίπτωσή μας να προσκρούει στο γεγονός του εθισμού του ίδιου του χρόνου, στο γνέσιμο του χωροχρονικού μαλλιού; Ή, στο άρμεγμα της κοσμικής αγελάδας;

Για προσωπικούς του λόγους, τους οποίους δεν κατανοούμε πλήρως, ο χρόνος φέτος (όπως αρμοδίως μας ενημέρωσε) αποφάσισε να μην ολοκληρωθεί τάχα. Δεσμεύει τις καταβληθέντες, (σε σκληρό νόμισμα ανθρώπινων ζωών), προκαταβολές στη Γάζα. Και παρακρατεί ως κόστος μη αποσβεσθέντος κεφαλαίου , τα λιγοστά γήινα έτη ζωής, παιδικών και νεανικών κορμιών.
Η «αόρατος χειρ» πιάνει από το γιακά αθώους, και τους ρίχνει στο υπόγειο.
Η απέραντη κοσμική αποθήκη καταπίνει συνεχώς και ασταμάτητα πολλές πολλές μικρές ανθρώπινες εξισώσεις.

Στέκομαι πάλι φέτος ξεφτισμένος ως νοερή απεικόνιση, ενώπιον της μοναδικής ακλόνητης και μνημειώδους πρόκλησης: Να καταφέρω να περάσω στη νέα χρονιά, στις 24:00 και ένα δέκατο του δευτερολέπτου ακριβώς. Χωρίς καθυστέρηση. Γεμάτος ντροπή για την ασημαντότητα της προηγούμενης.