game

έλαβα αφορμή για δημοσίευση, ο συφοριασμένος

Είν' η προσπάθειές μας, των συφοριασμένων... είν' η προσπάθειές μας σαν των Τρώων. Κομμάτι κατορθώνουμε. Κομμάτι παίρνουμε επάνω μας, κι αρχίζουμε νάχουμε θάρρος και καλές ελπίδες. (Κ.Καβάφης)

οφελείσθαι εξ εναντίων

Έχοντας τόσο καιρό να γράψω κάτι, δεν μπορώ παρά να ξεκινήσω με κάποια ευχή.
Έστω και για ξεκάρφωμα. Έστω και για να καλύψω την αμηχανία μου.

¨ Καλά Χριστούγεννα¨, λοιπόν,
όπως συνηθίζουν να λένε κάποιοι γνωστοί μου, κάθε χρόνο τέτοιες μέρες. Άλλωστε τι πειράζει αλήθεια, να στέλνεις τις ¨ειλικρινείς¨ σου ευχές για μακροημέρευση και καλοπέραση προς το σύμπαν,
όταν το ίδιο το σύμπαν αδιαφορεί πλήρως για τις ευχές , αλλά και εσύ στην πραγματικότητα δεν τις πολύ-εννοείς. Η απάντηση είναι: δεν πειράζει, στείλε όσες ευχές σου κάνει κέφι. Όσο πιο αδύναμες, ως προς την ισχύ τους, κι όσο πιο ανίκανες, ως προς την αποτελεσματικότητα τους, τόσο καλύτερα γι αυτές. Και, βέβαια, τόσο πιο πολύ βολικά αδιάφορες για όλους τους υπόλοιπους.(αποστολείς, κομιστές, αποδέκτες).

Η απατηλή δικτυακή ύπαρξη ετούτου του βλογ, ανέκαθεν φιλοδόξησε να αρθεί πάνω απ΄ τον έπαινο, και να σταθεί πέραν του ψόγου. Τελικά, κατά πως φαίνεται, τίποτα από αυτά δεν κατάφερε. Και στο μόνο που κατάφερε, ίσως, να παραμείνει σταθερό διατηρώντας μια στοιχειώδη συνέπεια, είναι στο γεγονός της ακατάσχετης ροπής του προς τις επικίνδυνες και παραπλανητικές γενικεύσεις. Ίσως και σε κάτι ακόμα: στην εκούσια διολίσθηση προς τον ¨κατήφορο¨ της έμμονης αυτοαναφοράς του. Και μη χειρότερα δηλαδή, να λέμε.

Μ΄ αυτά και μ΄αυτά, καταλήξαμε αμφότεροι, (το βλογ και γω) στο ίδιο ευτυχές συμπέρασμα, αποκρυσταλλώνοντας εντός μας την κοινή πεποίθηση, περί του πόσο περιττοί είμαστε ο ένας για τον άλλο.
Αλλά δεν σταθήκαμε εκεί, δυστυχώς. Κατά καιρούς το τραβήξαμε εως το μη περαιτέρω. Κατά καιρούς αλληλοκατηγορηθήκαμε και
αλληλοσυκοφαντηθήκαμε σκαιώς, ενώπιων των έκπληκτων ματιών, των λιγοστών αλλά εντίμων και πιστών επισκεπτών-αναγνωστών μας. Δεν τους σεβαστήκαμε ούτε αυτούς, οι άμυαλοι. Χωρίς κανένα φραγμό τους μεταχειριστήκαμε κι αυτούς για να ικανοποιήσουμε κάθε άρρωστη βλογο-διαστροφή μας. Χωρίς καμιά ντροπή, τους προσεταιριστήκαμε, μόνο και μόνο για να εξυπηρετήσουμε τον ¨ύψιστο¨ στόχο μιας δόλιας και γραψαρχιδικής δήθεν βλογο-μακαριότητας! Και ορίστε τα αποτελέσματα: Τέσσερα, και πλέον, χρόνια τώρα βυθιζόμαστε αντάμα στην ¨μαύρη θάλασσα¨ μιας δυσοίωνης ασυναρτησίας.

Αλλά, ουδέν κακό αμιγές καλού. Στην κοινή μας περιπλάνηση στη χώρα των ασυναρτησιών, των παραπλανημένων εκτιμήσεων, των αχαλίνωτων φαντασιώσεων, των άσκοπων αλληλοεξηγήσεων και των απατηλών αναζητήσεων,
περισσότερο κερδισμένοι βγήκαν αυτοί που μάθανε περισσότερα.
Δηλαδή, οι πιο βαριά ηττημένοι.
Δηλαδή, όλοι μας.
Διότι όπως ορθά το διατύπωσαν οι στωικοί: Οφελείσθαι εξ εναντίων.
Ήτοι, ψάξε για όφελος μες στα χαλάσματα της καταστροφής. Κάτι θα βρείς.
Το πείραμα δεν απέτυχε απλώς. Παρά τίναξε το εργαστήριο στον αέρα.
Ζήτω λοιπόν το πείραμα!
(Άλλωστε οι μικρόψυχοι καιροί, πάντα πήγαιναν αντάμα με τις μεγαλοστομίες)

Καλά Χριστούγεννα
αγαπημένοι μου. :-))

φωτογραφίες*

1. Κάθε φωτογραφία ξέρει πολύ περισσότερα για τον εαυτό της, από όσα διηγείται στους θεατές της.
2. Κάθε φωτογραφία έχει πλήρη και ξεκάθαρη επίγνωση αυτής της αίσθησης του ανεπανάληπτου χαρακτήρα της, καθώς και αυτής της μοναδικής ευκαιρίας που είχε το φως της, να αποτυπωθεί.
3. Κάθε φωτογραφία είναι μια σπουδή εφαρμογής του νόμου της αδράνειας, στην οπτική. Πλέον της μηχανικής.
4. Η ιστορία που συμβαίνει σήμερα και θα συμβεί αύριο, πιέζει κάθε φωτογραφία που σέβεται τον εαυτό της, προς την κατεύθυνση της διατήρησης του σταθερού παρελθόντως χρόνου της.


(*) ¨Εύγλωττα¨ στιγμιότυπα προσεκτικά επιλεγμένα από τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις της εφετινής εργατικής πρωτομαγιάς

ο κήπος του Επίκουρου

Ωραία βροχή. Δεν θα χρειαστεί να ποτίσω το μπαξέ το σαββατοκύριακο. Και θα εξοικονομήσω χρόνο για να ξεβοτανίσω. Ίσως μάλιστα, βρω και επιπλέον χρόνο για μπύρες. Τελικά αυτά που μας ταξιδεύουν στον χρόνο, είναι αυτά τα ασήμαντα τα οποία δεν γνωρίζουμε καλά καλά τι ακριβώς είναι. Απροσδιόριστης προέλευσης, ασήμαντες αγριάδες και ταπεινά βοτάνια, που κινούν την προσωπική μας ιστορία. Όσο και αν σε συγκλονίζουν οι άδικες τύχες του κόσμου, δεν συγκρίνονται με την ιερή ηφαίστεια οργή που ξεπηδά όταν σου λυθεί το κορδόνι τρέχοντας να προλάβεις το τελευταίο βραδινό λεωφορείο. Όσο καλά κι αν κρυφτεί κανείς πίσω απ΄τα μεγάλα και τα σημαντικά, τα ασήμαντα θα τον βρουν, θα τον ξετρυπώσουν και θα επιχειρήσουν να τον πνίξουν. Όπως οι άνευ σημασίας αγριάδες και τα ανάξια λόγου άγνωστα βοτάνια, θέλουν να καταπνίξουν τις αριστοκρατικές μελιτζανιές, τις δημοφιλείς περήφανες ντοματιές, τις λυγερόκορμες φασολιές, τις περίτεχνες αγγουριές και τις καταξιωμένες κολοκυθιές. Το δίχως άλλο, αυτό που σε ταξιδεύει στον κόσμο, είναι αυτό το ασήμαντο που δεν ξέρεις καν τι ακριβώς είναι.
Όταν συνειδητοποιήσεις το, ως άνω, γεγονός, είσαι έτοιμος να εκτιμήσεις την αξία του να αφήνεσαι να σε συνεπαίρνει μια υπέροχη, ξεκουραστική και εποικοδομητική απουσία σκοπού. Εδώ δηλαδή, δεν μιλάμε για τον κήπο του kosti-b, μιλάμε για τον Κήπο του Επίκουρου.

ποιανού το σπίτι θα καεί τελικά; vol 3

(το είχα ξανα-αναρτήσει πριν τέσσερα χρόνια όταν άνοιγε η αυλαία ετούτου του βλογ.
Το ξαναβάζω τώρα προσαρμοσμένο, έχοντας τα αφτιά πεσμένα σαν δαρμένος σκύλος,
αναζητώντας θάρρος σε εναίσιμη μορφή. Η ¨κρίση του χρέους¨ έχει και την ορμονικο-ενδοκρινολογική διάσταση, εντός μου. Σχωράτε με, όσο κι αν διαφωνείτε)

«…περισσότεροι από τους μισούς λαούς στον κόσμο δεν έχουν κανέναν έλεγχο στην οικονομική πολιτική των κυβερνήσεων τους .Την υπαγορεύουν οι Γραφειοκράτες της Ουάσικτων με τη λεγόμενη ‘’κρίση του χρέους’’ η οποία δεν είναι παρά ένα ιδεολογικό κατασκεύασμα… ….Υπάρχει χρέος αλλά το ποιος χρωστάει και ποιος ευθύνεται για αυτό δεν είναι οικονομικό αλλά ιδεολογικό ζήτημα. Σε χώρες όπως η Ινδονησία το χρέος ανέρχεται στο 140% του ακαθαρίστου εγχώριου προϊόντος , οι οφειλέτες δεν είναι παρά διακόσιες οικογένειες στο στενό περιβάλλον διεφθαρμένων κυβερνώντων. Αυτοί δανείστηκαν αλλά ζητείται από το λαό τους να εξοφλήσει τα χρέη τους. Όταν δεν μπορεί το σύστημα φροντίζει να εξασφαλίσει τους δανειστές του. Μεταφέρει το ΄΄επενδυτικό ρίσκο΄΄ στους φορολογούμενους του αναπτυγμένου κόσμου μέσω του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Αυτές δεν είναι οικονομικές αλλά ιδεολογικές επιλογές…» (Ν.Τσόμσκι).


Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΣΠΑΖΟΚΕΦΑΛΙΑ


Πολλά είναι τα πράγματα στη ζωή που με την πρώτη ματιά φαίνονται να μην έχουν λογική εξήγηση ή τουλάχιστον μια άμεσα αντιληπτή εξήγηση. Τείνουμε να πιστεύουμε γι αυτά ότι υπάρχουν επειδή υπάρχουν, και συμβαίνουν έτσι... επειδή γούσταρε το σύμπαν να συμβούν.Υπάρχουν δηλαδή χάριν του εαυτού τους!


Πολλές ΄΄αλήθειες΄΄ ή επιφάσεις αλήθειας κυριαρχούν κατά καιρούς εν είδει ευαγγελικής ρήσης και στις περισσότερες περιπτώσεις (την περίοδο της κυρίαρχης ακμής τους) μοιάζουν να μην τις αγγίζει καμιά κριτική σκέψη. Να μην τις βαραίνει ούτε η παραμικρή υποψία΄΄μη-ισχύς΄΄ τους , ούτε η ελάχιστη πιθανότητα αναίρεσης τους. Ο άνθρωπος που πιθανόν επιχειρήσει να σκεφτεί και να ψάξει για μια άλλη εξήγηση , που θελήσει να εκφέρει έναν διαφορετικό λόγο, που δοκιμάσει να ασκήσει κριτική με λογική για να αποκαλύψει έναν άλλο δρόμο , τότε στην ευτυχέστερη περίπτωση θα χαρακτηριστεί αιθεροβάμων ή γραφικός και στην χειρότερη, επικίνδυνος , άφρων ή και προδότης.

Τέτοιες ΄΄αλήθειες΄΄ στην περίοδο της κυριαρχίας τους , υιοθετούνται και αναπαράγονται με ένα λατρευτικό τρόπο που δεν αφήνει περιθώρια για αποκλείσεις και άλλες απόψεις. Οι άλλες απόψεις τότε μοιάζουν αιρετικές , υποβουλιμιέες και επικίνδυνες.

Οι άνθρωποι αρέσκονται να θέτουν ΄΄σταθερές΄΄ πάνω στις οποίες οικοδομούν το σύμπαν τους , τακτοποιούν το χάος που τους κάνει να νοιώθουν ανασφάλεια .Αυτή η πρακτική έχει όμως κυρίως ψυχολογική αξία. Ουσιαστική μεν, για να ισορροπήσει κάποιος , αλλά όχι απαραίτητα στηριζόμενη στον ορθολογισμό και στο δίκαιο.Η λατρεία της ΄΄τάξης΄΄, η επιδίωξη της ευταξίας όσο και αν μας ξεκουράζει, ας μην γελιόμαστε, βοηθάει να συντηρηθούν οι καθεστηκυίες δομές μιας κοινωνίας, να περιφρουρηθούν τα κεκτημένα οφέλη κάποιων, να σωθούν τα προσχήματα για τη διατήρηση της δύναμης (οικονομικής ή άλλης) των κρατούντων, αλλά σίγουρα δεν κατευθύνουν προς δικαιότερες λύσεις των προβλημάτων, δεν οδηγούν σε μείωση ή εξάλειψη των ανισοτήτων και της δυστυχίας.

Όταν λοιπόν ακουστούν από τον ΄΄πάτο του πηγαδιού΄΄ φωνές που δεν συνάδουν
με τις θεμελιώδεις αυτές ΄΄αλήθειες΄΄ , τότε ταράζεται η ΄΄ησυχία΄΄ του κόσμου που οικοδομήσαμε. Τρέμει το υπόβαθρο πάνω στο οποίο πατούν τα πόδια των ΄΄ευταξιακών΄΄. Φοβούνται μην κινήσει καμιά απειλή για τα κεκτημένα τους. Και τότε διαδίδουν ΄΄άγχος΄΄ και ΄΄ανασφάλεια΄΄ για να συμμαζέψουν την επαπειλούμενη εκτροπή . Κατόπιν, γίνονται ΄΄κέρβεροι΄΄, μεταμορφώνονται σε σκληρούς τιμωρούς αυτών που μίλησαν για δικαιότερες ρυθμίσεις. Αποβάλουν το κουστούμι του ΄΄ήρεμου θεματοφύλακα΄΄ και πιάνουν το ΄΄κουρμπάτσι΄΄, ώστε να αποκατασταθεί η ΄΄τάξη΄΄.
Ο νοσηρός ζήλος που επιδεικνύεται στην σύγχρονη εποχή , ώστε να γίνει αποδεκτό ότι η ιστορία τέλειωσε, ότι ο κόσμος εδραιώθηκε πάνω σε βάσεις που δεν αλλάζουν,
ότι ακρογωνιαίος λίθος και απόλυτη αρχή είναι η παγκοσμιοποιημένη οικονομική δύναμη , ότι οποιοσδήποτε θύλακας παραγωγής άλλων , πέραν των κυρίαρχων, απόψεων είναι καταδικασμένος να συντριβεί, θέλει να εδραιώσει την ντετερμινιστική-μοιρολατρική άποψη, με σχεδόν θρησκευτικό- λατρευτικό τρόπο ότι το ΄΄παιχνίδι ΄΄ της ιστορίας των ανθρώπων και των κοινωνιών τους έχει κριθεί.
Οι καλοί νίκησαν . Παρέλαβαν τις ΄΄εντολές΄΄ , βάσει των οποίων το Διεθνές νομισματικό ταμείο ,Η ευρωπαική Κεντρική Τράπεζα, ο ΟΟΣΑ , η BUDESBANK κτλ, ως άλλοι Μωυσίδες θεματοφύλακες των παγκόσμιων επιταγών περιφρουρούν την τάξη.

Η ΄΄καιόμενη βάτος΄΄ μίλησε, η ευταξία και το νοικοκύρεμα είναι το νέο μεταφυσικού τύπου λατρευτικό ιδεώδες. Και γαια πυρί μειχθήτω. Έστω κι αν για να συντηρηθεί η ΄΄τάξη΄΄ πρέπει να παραχθεί κι άλλη, κι άλλη ατέλειωτη δυστυχία και αδικία. Η παγκοσμιοποιημένη θεωρία της αγοράς και της οικονομικής δύναμης θα μας οδηγεί στο εξής ερήμην μας. Ο νεοφιλελευθερισμός είναι το νέο Κοράνι. Έτσι έχουμε από τη μια, εκείνους που έχουν αποδεχτεί αυτήν την ανεξήγητη βεβαιότητα, χωρίς να μπορούν να την τεκμηριώσουν και να την στηρίξουν λογικά. Και από την άλλη εκείνους τους ΄΄αγγελοκρουσμένους΄΄ που δεν είναι βέβαιοι για τίποτα και με εργαλεία , την ιστορία , την επιστήμη και την αξιοπρέπεια τους , προσπαθούν να σταθούν μπρος σ αυτήν την ΄΄παγκόσμια σπαζοκεφαλιά΄΄ , να την εξηγήσουν, να την αμφισβητήσουν, να ετοιμάσουν τους ΄΄πολιορκητικούς κριούς΄΄ των ιδεών που στο μέλλον θα πλαισιώσουν τη δράση.
Που θα δημιουργήσουν ρωγμές στον τοίχο της βεβαιότητας που περιβάλει και προστατεύει τα σαλόνια της παγκόσμιας δύναμης (οικονομικής, πολιτικής, στρατιωτικής) και θα αφήσουν να φανούν νέες προσδοκίες για καλύτερο κόσμο, δικαιότερο και ανθρωπινότερο.


Το τί έχουμε δει και μάθει ως τώρα, για τις ανθρώπινες κοινωνίες είναι μια χούφτα χώμα. Το τί έχουμε να δούμε ακόμα είναι σαν ολόκληρη τη γη.

Η συντριπτική πλειοψηφία των λαών του κόσμου αντιτίθεται στη λογική, της με κάθε τρόπο μεγιστοποίησης της δύναμης και του κέρδους.Aντιτίθεται στη συγκέντρωση όλο και περισσότερης δύναμης σε όλο και λιγότερους. Αντιτίθεται στην προοπτική δυστυχίας κια εξαθλίωσης ενός μεγάλου μέρους της ανθρωπότητας. Παρ΄ όλα αυτά, περιέργως, μοιάζει να έχει καταλήξει και αποδεχθεί , ότι η οικονομία είναι υπόθεση των τεχνοκρατών και όχι των πολιτών. Μοιάζει να έχει απόλυτα αποδεχθεί ότι οι νόμοι της οικονομίας επιβάλλονται σαν φυσικοί νόμοι και οι διεθνείς οικονομικές διεργασίες παρ΄ότι άγριες και αντιδημοκρατικές είναι αναγκαίο κακό και αποτελούν το μοναδικό δρόμο.

Και εδώ ακριβώς είναι που αυτές οι αντιφάσεις αναδεικνύουν την ΄΄παγκόσμια σπαζοκεφαλιά΄΄. Ή μάλλον, η ΄΄παγκόσμια σπαζοκεφαλιά΄΄ είναι αυτήν ακριβώς η
αντίφαση.

Η παγκόσμια αγορά όμως δεν είναι ούτε βαρυτικό φαινόμενο, ούτε ηλεκτρομαγητική ακτινοβολία, και ασφαλώς δεν άπτεται κανενός άλλου θεμελιώδους φυσικού νόμου. Είναι ένας μεγάλος (ο μεγαλύτερος της ανθρώπινης πορείας) ιδεολογικός και πολιτικός θεσμός. Η παγκοσμιοποιημένη χρηματιστηριακή οικονομία δεν είναι καθόλου μια φυσική οικονομία . Δεν την κληρονομήσαμε από τους πρωτόπλαστους, ούτε μας την παρέδωσε ο Προμηθεας μαζί με τη φωτιά,ούτε τη δημιούργησε η φύση.Είναι κατασκεύασμα ανθρώπινο ,θεσμός πολιτικός ,οικονομικός και ιδεολογικός, τέχνασμα που γεννήθηκε με την άρθρωση της αστικής καπιταλιστικής κοινωνίας και αναπτύχθηκε για να προωθήσει την ανάπτυξη της , και να δικαιώσει την άρρωστη αγωνία της συσσώρευσης πλούτου και δύναμης. Είναι πεποίθησή μου ότι θα μπορούσε να είχε εξελιχτεί διαφορετικά το όλον προτζεκτ. Πεποίθηση μου είναι επίσης ότι σίγουρα , δεν θα υπαγορεύει και δεν θα οδηγεί τις ανθρώπινες κοινωνίες εσαεί .( Εκτός εάν καταφέρει να τις συντρίψει ολοκληρωτικά και αμετάκλητα.)


Γι’ αυτό λοιπόν, περιμένοντας την ευκαιρία ,στην σύντομη βιολογική ζωή μας, να κατεβούμε στα οδοφράγματα,(καλομελέτα κι έρχεται) θα συνεχίσουμε να ΄΄κουβεντιάζουμε με τους ίσκιους μας, να μηρυκάζουμε τις μνήμες μας, να αντλούμε από το μέσα μας πηγάδι. Ασκητές της ανθρωπιάς μας. Ως το τέλος.’’
Αφήνοντας μας χωρίς δουλειά, χωρίς φράγκα, χωρίς προοπτική για τα παιδιά μας,
το μόνο που καταφέρνετε είναι να χαλυβδώνετε τα αρχίδια μας.

( τί έγινε ρε παιδιά; μετατράπην προς στιγμήν εις νεοκομμουνιστήν, ο άθλιος μικροαστός;
Κι ύστερα ξύπνησα;)

ποιανού το σπίτι καίγεται vol.2

Ω! πόσο μας αρέσουν οι παρανοήσεις;
Οι παρανοήσεις μας, εσχάτως έχουν αποχαλινωθεί και αυτονομηθεί.
Οι παρανοήσεις μας, χρόνια τώρα, έχουν καταστεί το βαθύτερο και στοχαστικότερο συλλογικό μας βίωμα. Οι παρανοήσεις , ως τέτοιες, αποτελούν τα ¨τρανς¨ λιπαρά, τα υδρογονωμένα λίπη της ψυχοκοινωνικής μας διατροφής.
Οι άγιες παρανοήσεις μας, λειτουργούν ως θεματοφύλακες της συλλογικής ελαφρότητας και ανοησίας μας. Και συγχρόνως (όταν κάποιες στιγμές βρίσκουμε το κουράγιο να σηκώσουμε το χαλί και να κοιτάξουμε από κάτω) μας αποκαλύπτουν το μέτρο της κτηνωδίας μας. Οι οικονομικές σκοπιμότητες, μας προικίζουν με αλλεπάλληλες κρίσεις πανικού και με επιπλέον, κι άλλες, κι άλλες παρανοήσεις.
Η κορυφαία μας έσχατη παρανόηση είναι η εργαλειοποίηση του παντός προς δόξαν
της αυτοματοποιημένης λειτουργίας των γαμημένων αγορών.
Σας το λέω κι αν θέλετε με πιστεύετε: Οι αγορές τον παίρνουν!
Θα το ξαναπώ, και ας αποδειχτεί αυτή μου η φράση, η ακροτελεύτια παρανόηση του βίου μου: Οι αγορές τον παίρνουν!
Εκποιούμε, ξεπουλάμε πόντο πόντο τον ορθό λόγο, και ξεροψήνουμε τον ανθρώπινο πολιτισμό στη θράκα της μεταφυσικής των γαμημένων αγορών.
Η αποχαλινωμένη γλυκιά εκμετάλλευση κάθε ευκαιρίας, κάθε δυνατότητας,
για ανόητο ευδαιμονισμό (τηλεοπτικού τύπου), καίει το σπίτι μας. Το σπίτι της ψυχοκοινωνικής ισορροπίας μας. Χρόνια τώρα.
Και μεις αναρωτιόμαστε: ποιανού το σπίτι καίγεται, ποιανού μαντρί καπνίζει;
Με άλλα λόγια, όπως έλεγαν και οι γιαγιάδες μου: ¨Τα γλυκοφάγια, φέρνουν πικροχέσια.¨