Αγνοούμε γενικώς.

Αγνοούμε την αλληγορική του βαρύτητα, και του ανταποδίδουμε
το αστραφτερό χαμόγελο.



Επιβιβαζόμαστε και αγνοούμε επιμελώς, όλες τις ανησυχαστικές όπισθεν έννοιες, ως εντελώς αλλότριες και άσχετες.


Έχω μερικές σελίδες ακόμα να διαβάσω, τις αγνοώ και βουτάω.
--------------------------------------------------------------------------------------------------




Δεν αναρωτιόμαστε για τα της επιστροφής και αγνοούμε ομού, τις δυσάρεστες εκπλήξεις.
----------------------------------------------------------------------------------------------------

Άντε πάμε...(το επιστητό μου μέσα...)

Ζαλωνόμαστε αντίσκηνα, υπνόσακους, κιθάρες , τσίπουρο
και φυσικά τον "Αγησίλαγο" για τους μικρούς εξερευνητές,
και πάμε για σμιλόδοντες στο οροπέδιο του Σινιάτσικου.
Εκεί στην ανταρτομάνα και ανταρτοτρόφο Βλάστη (Μπλάτσι).

(Εκτενές ρεπορτάζ θα απολαύσουμε μετά την επιστροφή)

Ή, που δεν είμαι καλά. Ή, που ήπια πολύ χθες βράδυ.

φωτό 1

Αν με ρωτάτε (που δεν με ρωτάτε) να σας πω ποίοι δρόμοι ανοίγονται
μπροστά σας και φυσικά ποιόν από όλους να ακολουθήσετε,
σας λέω πως αρμοδιότεροι απ όλους είσαστε σεις οι ίδιοι,
για να απαντήσετε σε αυτό το ερώτημα. Γιατί το αντίκρισμα της ζωής,
που ζούμε τώρα, στη σημερινή κρίσιμη θέση του κόσμου, βρίσκει δικαίωση μόνο αν «ακούσετε» και τραβήξετε το δρόμο, που θα νιώσετε μέσα σας να σας δείχνει, με εσωτερική αναγκαιότητα, ο ίδιος σας ο εαυτός. Ν’ ακολουθήσετε τη φωνή της συνείδησής σας, γιατί μέσα σε αυτή θα μιλάει και κάτι πλατύτερο από το άτομο σας, η κοινωνική και ταξική συνείδηση, που ζει χωρίς άλλο μέσα σας.
Ακόμα κι αν δεν το ξέρετε.
Εν πάση περιπτώσει, οι δρόμοι που ανοίγονται σήμερα μπροστά σας, δεν είναι πολλοί, είναι δύο. Είτε το θελήσετε να τους αναγνωρίσετε είτε όχι,
είτε προσπαθήσουν να σας τους κρύψουν μέσα στην ομίχλη των ιδεαλιστικών σοφισμάτων, είτε όχι.
Οι δρόμοι , που ανοίγονται μπροστά σας, είναι και παραμένουνε δυο.
Ή που θα καταφέρετε να οικειοποιηθείτε αυτό το συστηματοποιημένο
σύνολο «δράσεων» και θα το εφαρμόσετε σε μια συγκεκριμένη περιοχή του επιστητού, ή που δεν θα το κάνετε.
Κοντολογίς, οι δρόμοι παραμένουν δύο:
Ή που θα πάτε διακοπές, ή που δεν θα πάτε.
Να, για παράδειγμα (βλ φωτό 1), ζαλώθηκα τα συμπράγκαλα,
έζεψα το βόδι, φόρτωσα τα πιτσιρίκια,...και νάμαι!
Προς το παρόν έχω πρόβλημα. Δεν μου το φορτώνουν το όχημα στα Blue star ferry, ούτε και σε κανένα άλλο ferry. Εμένα στα αρχ***α μου, αλλά είναι βλέπεις αυτήν η πουτάνα η «συγκεκριμένη περιοχή του επιστητού» που σου επιβάλει να ακούσεις τα βαθιά αρχέγονα μουγκανητά του αγελαίου ζώου που κρύβεις μέσα σου.

Εν τέλει βρέθηκε λύση.
Θα πάμε ένας- ένας, και θα συναντηθούμε εκεί.(Βλ.φωτό 2)

φωτό 2

Επιλεκτική κώφωση.

Ελάχιστες φορές νοσταλγώ την εφηβική και νεανική μου κόμη,
ο φαλακρός.
Πάντα ήθελα να πιστεύω (με έναν μεταφυσικό τρόπο,
είναι αλήθεια) πως αν η φύση είχε σταθεί πιο γενναιόδωρη
μαζί μου, και με είχε προικίσει με το ταλέντο της
«επιλεκτικής κώφωσης», πέραν των άλλων ωφελειών,
θα είχα καταφέρει να σώσω μέχρι σήμερα
κάτι από την παλιά αίγλη των μαλλιών
της πρώιμης και μέσης νεότητας μου.
Αν μπορούσα δηλαδή να ελέγχω και να επιλέγω,
κατά βούληση, την ροή όσων εισέρχονται στον λαβύρινθο
της ακουστικής κοιλότητας
και φτάνουν στον τυμπανικό υμένα ,
πιθανότατα σήμερα να είχα μαλλιά σαν του εικονιζόμενου.
Εν πάση περιπτώσει, ούτε το ταλέντο
της επιλεκτικής κώφωσης διέθετα,
ούτε οι εξωτερικές συνθήκες βοήθησαν,
δεδομένου ότι στην καθημερινότητα μου,
(στη δουλειά και αλλού) μου ΄λαχε οι μαλακίες που ακούω
να εισέρχονται σωρηδόν, και δίχως έλεος να κατακλύζουν
το αβοήθητο κεφάλι μου,
και τους άμοιρους θυλάκους της τριχοφυΐας.
Με αποτέλεσμα, εκεί κάπου στις παρυφές των τριάντα,
οι τρίχες μου άρχισαν σταδιακά και κατά ομάδες,
να προβαίνουν σε απονενοημένα διαβήματα διαμαρτυρίας.
Να με αποχαιρετούν, και υπακούοντας πειθήνια
στην (πουτάνα) γήινη βαρύτητα να με εγκαταλείπουν.
Για να μην μακρηγορώ και κουράζω λοιπόν,
μια τέτοια στιγμή, όπως το βράδυ του περασμένου Σαββάτου,
νοστάλγησα (έστω και για λίγο) να κουνήσω ρυθμικά, την
ανύπαρκτη χαίτη μου, στα στακάτα 4/4
του συγκλονιστικού Black Dog,
και του ακόμα συγκλονιστικότερου Whole lotta love.
Όλα αυτά τα θαυμαστά γινόταν στη μονή Λαζαριστών
στη Σταυρούπολη, και στην σκηνή στεκόταν ένας θρύλος
της σύγχρονης μουσικής τέχνης
Πώς να εκφράσω την συγκίνηση που ένοιωσα,
όταν η αισθησιακή και ψυχεδελική φωνή του Robert Plant,
έκοψε μαχαίρι τον αέρα; Έτσι ακριβώς, όπως τότε,
όταν ξεπετιόταν μέσα από το βυνίλλιο,
στα αναλογικά πικ-απ του ΄80.
Όσο και αν η «πείρα» μου ξέμαθε τον κόσμο…
όσο κι αν η περιρρέουσα ανοησία με κατέστησε «ακίνδυνο»
και φαλακρό…
τα απομεινάρια της πρώιμης νεότητας και της εφηβικής
ασυμβατότητας, στο άκουσμα της ανεπιτήδευτης
μπλουζ-σοουλ-φολκ-καντρυ hard ψυχεδέλειας του Plant
και των Strange sensation (του συγκροτήματος που τον
πλαισιώνει), ξύπνησαν και μου «φύτρωσαν» μαλλιά.
Ο performer των ανεπανάληπτων Led Zeppelin,
παρ ότι 59 Μαΐων, εμφανώς ερωτευμένος με την τέχνη του,
τραγούδησε, τσίριξε αισθησιακά,
συνεπήρε, και μετ΄ εκκένωσε ενέργεια, σχεδόν όπως τότε
όταν είχε δίπλα τους κορυφαίους μουσικούς της γενιάς του
Jimmy Page, John Bonham, John Paul Jones.
Έφυγα και πήγα «σούμπιτος» σε ένα μπαράκι
να ακούσω Zeppelin, γεμάτος αισθητική «ικανοποίηση»,
αλλά και μια ευχάριστη αυτοεπιβεβαίωση, διότι
στο εφηβικό μου δωμάτιο είχα κρεμασμένη (μεταξύ άλλων)
μια αφίσα του Plant, και διότι, μπορεί να μην ευτύχισα
να έχω «επιλεκτική κώφωση»,
αλλά μπόρεσα να έχω εκλεκτικά ακούσματα.